Samino - Ebalt - de zijstraatjes

Dit zijn de straten die overdag vol zijn met straatkinderen die wegvluchten, edelen te paard die snel ergens heen moeten, koeriers en huisvrouwen met hun marktwaar. Al met al ontzettend druk, ondanks de smalte van de straten doordat de huizen dicht op elkaar gebouwen zijn. 'S nachts zijn de straten een plek die je liever wilt mijden, er loopt dronken volk rond, pooers met hun prostituees, straatbendes en er gebeuren dingen die het daglicht niet verdragen.


regels: standaard

De avond was net aangebroken. Incilia had al een aantal uren erop zitten met het reizen met Ereo. Ze ging met haar slanke vingers door haar witte lokken terwijl zij de straatjes bekeek waar zij net was ingelopen. Ze werd aangesproken door een man die rook naar alcohol. Maar wanneer hij haar ogen zag wist hij dat hij haar niest moest naderen. Zij was niet een meisje die je tegen het lijf wilde lopen. Een vrouw van 1.89 is gewoon niet makkelijk te sjatteren. Het eerste wat haar opviel waren de vrouwen die schaars waren gekleed en de mannen die met geld stonden te wapperen. Waar was zij in godsnaam beland? Gelukkig was dit tijdelijk maar een tussenstop. Ze had honger en ze wilde zo snel mogelijk iets te eten vinden. Maar tot nu toe vond ze alleen dronken mannen en prostitueen. Nog nooit eerder in haar leven gezien trouwens.

zoals op dit plaatje ziet ze uit:

Spoiler:

Elijah kende deze straatjes als zijn broekzak. Hij wist welke straten hij beter kon mijden omdat er mensen zaten die hem liever dood dan levend tegen kwamen, niet alleen omdat hij dan vijandelijk 'territorium' betreed. Hij had wel eens een handeltje gedreven met de gasten aan de andere kant, maar binnen een paar maanden werd hij opgelicht, iets wat hij niet van zijn kant had laten gaan. Elijah had wraak genomen, niet op een al te nette manier, maar daardoor was wel een vete geboren tussen die groep en degene met wie hij werkte. Elijah bewoog zich soepel tussen de dronkelappen en de prostituees, sommige maakte avances maar de meeste wisten dat hij ze toch geen blik waardig keurde. Elijah wist dat hij beter dan deze hoertjes kon krijgen, hoe verleidelijk ze ook naar hem lachtte. Zijn blik bleef hangen op een meisje, of eigenlijk jonge vrouw die tussen de mensen liep alsof ze verdwaald was. Op een of andere manier leek ze niet in de omgeving te passen. Omdat Elijah net een goede dag had gehad liep hij naar haar toe, "Verdwaald?" vroeg hij aan haar, hoewel een licht charmante toon in zijn stem verraadde dat hij het meisje er niet slecht uit vond zien.

De vrouw verkende de omgeving met haar paarskleurige ogen terwijl haar gezicht ontevreden stond. Waarom had ze uit alle straten juist deze gekozen? Incilia stond even stil om de omgeving tot zich op te nemen. Haar hand was gerust op het handvat van haar gigantische hamer die dit keer ingewikkeld was in een doek. Dan raakten de mensen niet in paniek. Opeens hoorde de dame een stem van een bepaalde richting. Ze draaide zich naar de richting toe en keek door haar lange wimpers naar een man die voor haar stond. Duidelijk 10 á 11 centimeter langer als haar. Was het zo duidelijk dat zij verdwaald was en hier niet hoorde? Tja als je niet zo gekleed was als de rest van de vrouwen hier, dan wisten mensen genoeg dat je hier niet vandaan kwam. De meeste zouden haar kleding niet eens kunnen betalen. De man had rood haar, zo rood als het bloed wat door haar aderen stroomde. “Is dat je echte haar?” Haar ogen hadden iets angstaanjagend. “En ik ben de verkeerde straat ingeslagen” Haar stem had iets kouds, zo koud als de bergen waar zij vandaan kwam.

Elijah merkte dat de vrouw bij zichzelf naging hoe het kwam dat het zo duidelijk zichtbaar was, maar voor hij het kon uitleggen kon hij in haar ogen lezen dat ze het zelf al had uitgevogeld. Uit automatisme ging de hand van Elijah door haar haren, "Zie ik eruit als iemand die het zou verven? Ik heb wel betere dingen te doen." ondanks dat de woorden niet heel aardig leken sprak hij het uit met een kleine grijns rond zijn lippen waardoor het de woorden wat verzachtte. Hij keek haar zonder angst aan, hij zag de koude blik in haar ogen, de blik die waarschijnlijk menig wezen had doen verstenen bij de aanblik. Elijah was vastbesloten om deze blik te verzachten. "Dat dacht ik al, je ziet er niet uit als iemand die hier thuishoort." hij deed een stap naar achteren om haar iets meer ruimte te geven, "En beschouw dat maar als een compliment." zei hij met een veelbetekende blik op enkele schaarsgeklede, duidelijk drugsverslaafde, vrouwen.

De vrouw deed haar armen over elkaar terwijl ze gefascineerd werd door zijn haarkleur. Ze had nooit zo iets eerder gezien. Een glans verscheen in haar ogen. “Ik bedoel er niet slechts mee. Je bent de eerste die ik met zo’n vuurrood haar zie” Haar ogen bleven koud maar haar stem klonk nu iets zachter. Maar echt aardig klonk het nog niet. Dit was een soort compliment van haar kant uit maar hij zou het vast verkeerd begrijpen. Dat deden ze allemaal. De man bleef haar aankijken, geen angst was te herkennen. Incilia was hier duidelijk van onder de indruk. Bij zijn woorden wist ze niet of hij een grap maakte, haar beledigde of haar juist complimenteerde. Deze dame was daar niet zo goed in maar de man maakte het al snel duidelijk. Het bleek dus een compliment te zijn. “Oké…” zei ze zachtjes terwijl zij naar de vrouwen keek. “Doen ze dit vrijwillig?” Het Runa volk deed daar niet aan, of tenminste niet dat zij dat ooit had gezien.

Eljiah merkte dat ze was gefacineerd door zijn rode haren. Ook hemzelf had het altijd verbaast. Zijn vader had zwarte haren gehad en de echte haarkleur van haar moeder had hij nooit geweten, ze had altijd rondgelopen met geblondeerd haar in een truttig opgestoken kapsel. "Je mag het wel aanraken hoor." hij trok even kort zijn wenkbrauwen op, waarna zijn gezichtsuitdrukking weer in een meer neutrale stand terecht kwam. Om hen heen bleef het een drukte van belang, niet zo druk als overdag, maar een ander soort drukte. Er kwam een groep jongens aan die waarschijnlijk net uit de kroeg was komen rollen zonder een vrouw aan de haak te hebben kunnen slaan. Je zag direct de prostituees overreind komen en een paar jongens bij de arm te nemen. "Hmm vrijwillig is een groot woord, maar ze verdienen er goud geld mee." Elijah bemoeide zich er nooit zo mee, hij vond dat vrouwen voornamelijk voor het plezier van de man was gemaakt en dat ze zich dan zo laag lieten zakken was hun eigen stomme fout.

“Mag ik het aanraken?” Haar paarskleurige ontmoette de zijne en zonder erbij na te denken raakte ze zijn haren aan. Haar vingers voelde koud aan maar ze ging er voorzichtig doorheen. Een lichte streling, meeste zouden dat lekker vinden aanvoelen. Maar voordat je het wist had zij haar hand al teruggetrokken. “Ze zijn echt… En je hebt zacht haar” Haar ogen bleven nog steeds kil en haar ogen even op haar hand gericht. Wanneer de groep jongens uit een kroeg kwamen gingen de vrouwen er meteen op af. Zij verleiden de jongens zo en omdat die zo dronken waren lieten die zich meeslepen. Maar goed ergens moest je je geld mee verdienen. “Maar die mannen dan die erbij staan, wat is hun rol in dit alles? Die kijken alleen maar toe” Dat begreep zij niet helemaal. Ze leek wel van een ander planeet te komen maar zij was in dit wereldje helemaal niet in thuis. "Weet jij misschien hoe ik bij de normale gedeelte kom? Ik heb geen intentie om hier langer te blijven"

Eljiah keek haar even kort aan alsof hij wilde zeggen, echt waar, dat wist ik niet.Hij schudde kort met zijn hoofd toen de hand van de jonge vrouw erdoor heen gestreken had. Om zijn rode haren weer in model te krijgen, hoewel de vrouw waarschijnlijk hooguit een haartje verplaatst ad. De aanraking was vluchtig geweest, net genoeg om het te kunnen voelen waarschijnlijk. "Die mannen zijn degene die ervoor zorgen dat de vrouwen er niet zomaar vandoor gaan, maar ook dat de mannen niet zonder betalen ervandoor gaan." legde hij in het kort uit. Enkele van die mannen kende hij wel, met sommige was hij zelfs in zekere zin bevriend. Hij bekeek de vrouw nogmaals, ze moest wel van een raar oord komen om dit soort dingen niet te snappen. Maar er waren genoeg volkeren met hun eigen soort hoertjes. "Je hebt geluk, ik ben in een goede bui." hij glimlachte naar haar. "Ik zal we even met je meelopen, dat lijkt mij wat veiliger schone dame." hij knipoogde eventjes naar haar. "Heeft u een plaats om te overnachten?"

Zijn blik was het meisje allang opgevallen maar ze negeerde het volkomen. Ze wilde gewoon weg hier. Het zicht bracht haar al irritaties op. Ze wilde gewoon die mannen weghalen bij die vrouwen en zeggen dat ze dit niet hoefde te doen voor geld. Net zoals de mannen die ervoor zorgde dat de vrouwen niet konden wegrennen. Haar hamer pakken was gewoon te verleidelijk maar Incilia bleef gewoon expressieloos voor zich kijken. Je kreeg gewoon geen hoogte van haar. Wat ze dacht of wat dan ook. “Er zijn genoeg andere manieren om geld te verdienen zonder je lichaam te verkopen. En die mannen zijn geen haartje beter” Maar haar stem klonk niet verbitterd of geïrriteerd. Gewoon neutraal en ijskoud. “Goede bui?” Incilia keek even om zich heen. “Als je niet wilt vind ik mijn uitweg wel hoor. Een vrouw van bijna 1.90 vallen ze heus niet lastig” En haar uitstraling was gewoon beangstigend. Schone dame? Een spottende glans verscheen in haar ogen. Dit was een soort man die je vast vaker met andere vrouwen zou tegenkomen. Zijn houding, zijn expressies en de woordkeuze die hij gebruikte. “Dankjewel, dat waardeer ik” zei ze gewoon op dezelfde ijskoude klank. “Overnachten?” Ze keek hem nu toch wel verbaasd aan. “Ik ben van plan om door te trekken. Ik slaap wel wanneer ik daar tijd voor heb. Of is hier een plek waar ik niet omringd word door…” Ze maakte haar zin niet af. Hij zou vast weten wat zij bedoelde.

Elijah negeerde de koude blik in de ogen van het meisje volkomen. Hij beschouwde het als een masker, als een soort tactiek die ze gebruikte. Alsof ze zich verheven voelde boven de rest hier, verheven boven de pooiers en de meisjes die hun lichaam gebruikte om geld te verdienen. Maar Elijah wist dat elke vrouw hetzelfde was, allemaal met hun verlangens. Hoewel de ene vrouw het meer voor zich hield dan de andere, sommige verborgen het zo goed dat ze er zelf geen eens weet van hadden. Elijah negeerde de woorden van de vrouw over de prostituees en de pooiers en wachtte geduldig op haar volgende reactie. "Een vrouw van 1.90 is niet een gehele uitzondering. Er zijn hier tientallen soorten wezens te vinden, de een nog sterker dan de ander." Elijah kon niet onder het doek kijken waar haar hamer verstopt was, dus daar kon hij ook niet over beginnen. "Het lijkt mij niet dat je op doorreis door zo'n buurt komt, er was vast iets waar je naar op zoek was."

Ben op tel, wordt kort stukje!

"Onderschat mij maar niet. Ik heb in hetere vuren gestaan en wat hier rondloopt. Geen partij" het leek wel of ze arrogant was maar zo bedoelde Incilia niet. Ze sprak gewoon de feiten want deze dame kon zich goed verdedigen. En bang voor de pooiers? Dat al helemaal niet. "Maar ik geloof je op je woord dat hier wel sterke personen rondlopen. Je vijand moet je nooit onderschatten"bij zijn woorden werd ze even stil. "Ja klopt. Ik ben hier voor bepaalde redenen"

doesn't matter Ik ga ook op mn mobiel over
-
Elijah geloofde haar best, maar hij wist dat hier niet altijd volgens de regeltjes gevochten werd. Maar hij hield wijselijk zijn mond, hij hoefde de vrouw niet tegen zich in het harnas te jagen. Daar was de avond te goed voor. Hij voelde hoe de zakken van zijn broek beide goed gevuld waren met goudstukken. "En je gaat niet vertellen wat die reden is." het was geen vraag, maar een conclusie van Elijah. "Als je het toestaat zou ik je willen trakteren op een drankje?" stelde hij voor, geld was ervoor om te rollen, niet om in je zakken te houden waar de kans groot was dat je het kwijtraakte.

Incilia knikte als bevestiging. "Nee dat ga ik je niet vertellen. Maar dat zou je ook niet interesseren" ze gleed over de stof van haar armor. "Voor een drankje" sprak ze zachtjes uit terwijl ze hem bekeek. Waarom vroeg hij dat? Vond hij haar niet beangstigend? En kortaf? En zo koud als ijs? Maar ze waardeerde zijn durfheid. Dat hij haar op een drankje wilde trakteren. "Oke dat sla ik niet af. Ik ben al een tijdje niet meer ergens gaan drinken. Meestal te druk met andere dingen maar nu wil ik wel even ontspannen" incilia's ogen verzachten voor enkele secondes. Maar het woord secondes duidde aan dat het dus niet lang duurde voordat ze weer kil werden.

Elijah beschouwde haar manier van doen als een groot spel. Het fascineerde hem hoe het meisje reageerde. Ze reageerde overal hetzelfde op, met een dodelijke onverstoorbare blik die dwars door je heen kijken . Elijah zag de vrouw als een uitdaging , maar ze leek hem ook iemand voor een bijzonder gesprek . De korte verandering in de ogen van de vrouw ontging Elijah niet toen ze op zijn uitnodiging in ging . "Dan zal ik u meenemen naar een van de gezelligste cafés in de stad, ik denk niet dat je hier wilt blijven . Maar ik zal mij eerst eens voorstellen ," hij stak zijn hand uit. Een opvallend net gebaar in een buurt als deze. "Elijah is re naam . "

Hij ging haar naar een van de gezelligste cafe's brengen. Wat kon 7ij daarbij verwachten. Incilia ging nooit naar een cafe. Reden? Misschien omdat ze dan met personen moest praten waar ze geen behoefte aan had? "Nou ik ben eens benieuwd. Is echt heel lang geleden dat ik een cafe heb bezocht" maar nu ging de man zich aan haar voorstellen. Elijah was zijn naam. Een aparte naam maar Incilia vond het een prettige naam om te horen. "Incilia" en nu schudde ook zij zijn hand. Haar handen voelde warmer aan als je zou denken.

Elijah vroeg zich af waar ze in hemelsnaam vandaan kwam dat je op zo'n leeftijd nooit naar een café ging. Hij schatte haar ietsje ouder dan hemzelf. MAar goed, er waren genoeg volkeren die geen eens een café hadden. Die leefde tussen de bosjes, zelf had hij ze nooit opgezocht, meestal bleef hij in de buurt van de stad waar hij woonde. "Aangenaam om je te ontmoeten Incillia." hij schonk haar een charmante glimlach waarna hij een gebaar naar links maakte, "Zullen we dan maar gaan?"

Incilia begon zich een beetje schuldig te voelen tegenover haar vader. Hij zou nu vast bezorgd zijn maar gelukkig had ze Ereo erop uitgestuurd. Die zou de boodschap wel leveren dat Incilia de volgende dag terug zou komen. Waarom schonk de jongen haar zo’n glimlach? Incilia kon het verband daar niet mee leggen. Moest zij terug glimlachen? Al zou ze een poging proberen, het zou er vast belachelijk uitzien, eng. Ze had al zolang niet geglimlacht. Alleen bij haar vader ging het vanzelfsprekend. “Ja laten we maar gaan” zei ze terwijl Incilia wachtte tot hij begon te lopen want de dame wist niet welke kant ze op moesten.

Elijah kwam in beweging waarbij kort de arm van Incilia aanraakte om haar de goede richting op te wijzen. Na nog geen vijf minuten gelopen te hebben kwamen ze alweer in een minder gevaarlijk deel van de stad. Hier waren meer lantaarns op gehangen en hoorde je het muziek uit enkele kroegen en cafés naar buiten dwarrelen. Elijah vond Incilia niet iemand voor een kroeg die vol hing met de rook van sigaren en sigaretten, dus nam hij haar mee naar een wat rustigere tent. Galant hield hij een deur voor haar open. "Dames gaan voor."

Bij de aanraking van haar arm door Elijah trok ze zich gauw wat verder terug. Ze had het niet op plotselinge aanrakingen. Het bezorgde haar een onbekend gevoel. Na nog geen vijf minuten gelopen te hebben kwamen ze alweer in een minder gevaarlijk deel van de stad. Je zag het verschil meteen. Hier waren meer lantaarns op gehangen en hoorde je de muziek uit enkele kroegen en cafés komen. Het klonk nog niet eens al te slecht. Maar in plaats dat ze naar de druk bezochte cafés gingen bracht Elijah haar naar een wat rustigere. Hij opende de deur voor haar als een echte heer. Dat bracht een herinnering terug van haar moeder toen ze nog leefde. Haar vader maakte altijd de deur voor haar open. “Dankjewel” zei ze nu op een zachtere toon en de vrouw liep naar binnen. Sommige keken haar vreemd aan. Was het zo duidelijk dat ze hier niet vandaan kwam? Vast door haar huidskleur, zo wit als sneeuw en haar paarskleurige ogen die niet veel personen hadden. “Ik vind het hier wel aangenaam” Incilia koos een plekje uit, ergens bij een hoek. Lekker rustig.

De zachtere toon in de stem van Incilia ontging hem niet, nouja het was al een begin. "Dat dacht ik al." Elijah glimlachte naar haar en nam tegenover de jonge vrouw plaats aan het tafeltje. Hijzelf kwam niet vaak in dit soort cafés, maar echt een onbekende was hij hier niet. "Wat zou je willen?" vroeg hij op een vriendelijke toon aan zijn gesprekspartner. Incilia had kort de aandacht getrokken van de overige gasten van het café, ze was een lange vrouw, maar dat viel niet op hier. Want de meeste vrouwen werden hier 1.90, zo niet langer. Het was vooral haar voorkomen.

Op een één of andere manier voelde Incilia zich hier niet op haar gemak. Ze was niet gewend dat hier de meeste langer als haar waren. Ze was een kleine Runa daar niet van. Het liefst had zij zelf ook de lengte van 2 meter willen bereiken. Misschien zou zo’n wonder nog wel gebeuren. Met haar vingers deed ze de veren goed. Je kon zien dat Incilia een excentrieke smaak had wat je niet vaak zult tegenkomen. Meestal maakte zij haar eigen kleding en als zij het kocht deed zij altijd wat experimenteren op de kledij. Dan maakte zij er weer iets aparts van. Bij zijn vraag pakte Incilia de kaart en haar ogen gleden langs de namen. “Doe mij maar de specialiteit van het huis. Daar ben ik wel eens benieuwd naar” Natuurlijk had Incilia op de prijs gelet om het niet al te duur te maken voor Elijah. Incilia was in ieder geval niet een dame die deed profiteren. Zij had misschien wel genoeg geld te spenderen maar dat betekende niet dat anderen dat ook konden. “Heb je dat al eens geproefd of raad je het mij af?”

Elijah knikte, "Op de kosten hoef je niet te letten, ik trakteer." zei hij, "Maar de specialiteit zal ik je niet afraden." zei hij op een wat verlekkerde toon. Ondanks de meer luxe gerechten die dit eetcafé te bieden had, was de specialiteit wel het beste. "Het smaakt verrukkelijk." hij keek niet eens op de kaart, hij zou hetzelfde als Incilia nemen. Hij gebaarde naar een serveerster om hun bestelling te nemen. "En doe er maar een mooie fles wijn bij." hij draaide zich naar Inicilia "Of heb je liever iets anders? "

"Ook al hoef ik er niet op te letten, ik houd er toch rekening mee. Dat is het minst wat ik kan doen" Incilia wilde liever zelf betalen mij had beloofd om haar te trakteren. Was ook de eerste in tijden die met haar ergens naartoe wilde. "Niet? Dan heb ik zo te zien wel een goede keuze gemaakt want jij besteld het namelijk ook" Het moest dus wel lekker zijn. Ze was eens benieuwd hoe het smaakte en of het zo lekker was als de specialiteit in haar volk. Bij de opmerking wijn keek ze hem even aan. "Nee wijn is prima. Ik ben niet echt een wijnproever maar een wijntje om de zoveel tijd is wel eens lekker" Naar hem heel even gekeken voordat ze de tafel bestudeerde, de mensen en het café zelf. "Het is hier vrij knus ingericht. Alsof je je thuis hoort te voelen als je hier komt"

Elijah glimlachte eventjes naar haar, "Zolang je maar weet dat je het niet hoeft te doen." hij hoefde er geen discussie van maken, maar hij wilde wel dat Incilia zich vrij voelde in haar keuze, des te eerder dat de ijskoningin zou ontdooien. Het doel wat hij zichzelf gesteld had. "Een hele lekkere keuze." hij begon al te likkebaarden bij het idee van het malse vlees wat zo op tafel zou komen, een stoofpot met een speciaal soort kruiden wat het zo heerlijk deed smaken. Hij knikte naar de serveerster dat wijn inderdaad goed was. De serveerster liep weg naar de keuken om het in orde te maken. "Inderdaad, het is een heerlijk cafétje waar je niet zomaar op van alles wordt aangekeken. Als je om 8 uur 's ochtends een glas bier bestelt zullen ze het je zonder morren brengen, maar als ze zien dat je verslaafd ben zorgen ze er heel gemoedelijk voor dat je beter wat anders kunt nemen."