The mountains of Samino.

Dit zijn de bergen die zich plaatsvinden in Samino. Elke berg heeft zijn eigen beetje sneeuw op zijn topje van de berg liggen. Hoe hoger je komt hoe kouder het word, maar dat is logisch.

Bergen:

Met snelle passen rende ze door de sneeuw heen, sneller en sneller terwijl Incilia meteen de boom in klom. Van de boom uit sprong zij weer van tak naar tak. Vervolgens om weer op een andere boom terecht te komen. Haar ogen waren gericht op een groepje herten die zij al een tijdje aan het volgen waren. Ze liepen precies naar de plek waar zij wilde. Incilia had een aantal vallen neergezet. Uiteindelijk bleken er twee erin te zijn getrapt. Meteen werden die met de poot omhoog getrokken. Vrij zielig gezicht maar ze waren eenmaal voedsel voor haar. Ze sprong naar beneden en liep naar haar voedsel. Daar sneed ze meteen de herten de halsslagader door. Ze waren ter plette dood.


outfit wat zij aanheeft:, zonder kroontje

Spoiler:

Elke keer als Cortez zichzelf weer had opgewarmd klom hij nog een stukje omhoog gewoon om zijn krachten te oefenen. Het was een goede oefening maar je werd er al gauw moe van endus klauterde hij tenslotte weer naar beneden, nu in het bos bij de bergen ging hij tegen een boom aanzitten. Beter vond hijzelf. Even bijkomen van eklimming en bijkomen van het vele gebruik maken van zijn eigen kracht. Het was een geweldige kracht, zo had je er tenminste nog wat aan en hij wilde constant maar beter em beter worden.

Het volk had zelf een aantal jagers die voor voedsel zorgen en het waren ook niet eens vrouwen. Incilia was de enige die zich interesseerde in dit soort dingen. Ze was vrij klein in het volk zelf maar je moest haar niet onderschatten. Ze pakte de twee dode herten nadat die leeg waren gebloed en gooide de lichamen over haar schouder. Incilia begon voort te maken en na een tijdje hoorde zij een soort geluid. Meteen was zij op haar hoede terwijl ze rondkeek. Niets. Of had ze zich iets ingebeeld? Haar hand gleed naar de hamer op haar rug. Maar omdat ze niets zag begon ze gewoon weer verder te lopen.

Zuchtend zakte Cortez neer op de grond, maar lang daar zitten lukte hem niet. Want allerlei geluiden hoorde hij, niet één nee.. wel twee misschien zelfs wel drie? Spoedig stond hij op en spitste hij zijn oren, er achter aan. Achter het geluid aan, dat was het eerst wat er in hem opkwam. Langzaam en zacht ging hij achter het geluid aan. "Wie is daar?" vroeg hij toen in het algemeen en trok een wenkbrauw hoog op.

Incilia gooide de herten neer en begon het huid eraf te halen. Het was een hele klus om van 1 hert al het huid eraf te snijden en nu van twee. Ook de delen wat je niet kon eten sneed zij er met gemak vanaf. De meeste die niet gewend waren aan te jagen zouden zich nu meteen omdraaien. Wanneer Incilia een stem hoorde keek de vrouw op. Haar paarskleurige irissen verkende de omgeving. De vrouw hield nu haar hamer in haar linkerhand terwijl zij het geluid van de stem volgde. Op dat moment zag zij de man die met haar mee op reis zou gaan. Metee ontspande haar lichaam en deed ze haar hamer weer terug. "Je reisgenoot" zei ze op een koele toon, zo koel als de temperatuur hier. De vrouw ging weer zitten en begon weer verder aan de herten te 'knutselen'.

Het duurde nog best een tijdje totdat iemand reageerde, maar plots zag Cortez een meisje, als hij het goed had was haar naam Incilia. "Ah reisgenote. Als ik het goed heb .. Incilia?" merkte hij toen op en keek haar wat vragend aan. Toen ze ging zitten keek hij via haar schouder mee, het waren herten waarmee ze bezig was. "Lekker aan het ontleden?" vroeg hij toen aan haar en ging tenslotte weer recht op staan. Eigenlijk was hij zelf nooit zo van het zelf doden en ontleden van een dier, dat liet hij aan iemand anders over.

Hij had haar naam onthouden of gewoon goed gegokt, één van de twee. Je kon niets van haar gezicht aflezen. Behalve dat haar ogen zo angstaanjagend stonden dat de meeste kippenvel kregen. "Correct" zei ze kortaf terwijl zij de stukken huid ergens op een hoopje gooide. Bij zijn opmerking keek ze op. Bedoelde hij het grappig? "Ontleden? Dit is voedsel. Ik ben het aan het schoonmaken" Je merkte duidelijk dat ze zich irriteerde aan de keuze van zijn woorden. "Of eet je graag vlees met alles erop en eraan?" Nu begon ze het 'restafval'ook weg te gooien. Haar maag begon lichtjes te knorren. Misschien dat ze eentje nu al zou eten. "Eet je mee?" Een halve hert kreeg zij gemakkelijk op in haar eentje maar de andere helft hier laten liggen was zonde.

Toen Incilia zei dat Cortez het correct had, grijnsde hij kort. Ergens voelde hij zich trots op zichzelf omdat hij het zich had herinnert. "Cortez," zei hij kortaf en knikte met zijn hoofd. Meteen schoot hij in de lach toen hij de geïrriteerde manier van spreken hoorde. "Sorry hoor, het was niet zo bedoeld." Zijn lach kon hij nou eenmaal niet inhouden, dat was gewoon vrijwel onmogelijk. "Nee dankjewel," sprak hij toen als antwoord op haar vraag. "Ga je het rauw opeten?" vroeg hij toen aan haar met twee gefronste wenkbrauwen.

Het meisje trok haar linkerwenkbrauw op wanneer hij begon te grijnzen. Waarom? Ze had helemaal niets speciaals gedaan of gezegd. Bij het horen van zijn naam keek ze hem voor kort aan. "Cortez..." zei ze op een kille toon wat je rillingen over je rug zou bezorgen. "Past bij je" Daarna keek ze weer terug naar de herten die nu volledig schoon waren. Ze begon nu vuur aan te maken. Wanneer ze nee hoorde legde zij het hout neer. "Ik neem niet genoegen met nee. Je eet mee" Hij moest haar niet gaan tegenspreken want ze stond erop dat hij mee at. Bij zijn vraag zag je een hele kleine schittering in haar ogen. Een spottend schittering. "Rauw? Ik wil niet ziek worden. Van deze botten trek ik soep en de huid ga ik natuurlijk koken op het vuur." Ze had het vuur aan gekregen en deed de stukken vlees aan een stok die zij boven het vuur hield. Met een speciaal pannetje ging zij de soep maken. Zij vulde het met water uit een flesje en deed de botten erin. Ook dit deed zij in het vuur.

"Dankje," sprak Cortez wederom kortaf tegen Incilia. Eigenlijk was Cortez behoorlijk emotieloos, omdat hij niets voelde van angst of zoiets. Velen mensen zouden dat wel hebben, dat wist hij door de manier waarop het meisje tegen hem sprak en zijn naam zei. "Dat word dus mee eten." Eigenlijk vond hij het helemaal geen probleem, al helemaal niet toen hij zag dat ze vuur aan het maken was. "Het kon toch?" Nonchalant haalde hij zijn schouders op en hield zich maar al te graag voor de domme. "Maar dan blijf ik bij je, want jij bent de kokkin. Ik snap geen ene reet van dat alles."

Haar ogen waren gefocust op de fles in haar handen. Ze begon het water te laten zweven en daarmee haar handen schoon te maken zodat het water zich niet verspilde. Ook maakte zij haar zakmes weer schoon die zij gebruikt had om alles schoon te maken bij de dieren. "Je bent een man, mannen horen goed te eten... En je bent lang" Incilia was net 7 centimeter kleiner als hem. Het verbaasde haar dat iemand van een andere afkomst bijna aan de twee meter kwam. "Van waar kom je vandaan?" Ze vroeg het niet als interesse maar puur om te weten wat hij precies was. En daaruit kon zij dus calculeren hoe groot ze eigenlijk gemiddeld waren. Of Incilia volledig geen interesse had? Dat kon je ook weer niet zeggen. Maar dit meisje was erg slecht in conversaties voeren met mensen die zij niet goed kon. "Kokkin? Valt wel mee. Eigenlijk horen wij vrouwen dit niet te doen"

Toen ze iets deed met haar flesje zag Cortez dat ze haar kracht: Water gebruikte. Weer een nieuw feitje waar hij achter is gekomen. "Ja oké dat klopt." Even dacht hij na, maar moest er zich toch echt aan overgeven. Maar het meisje was zelf ook niet de kleinste en dus moest ze zelf ook goed eten. "Ik ben van de Kasans," sprak hij toen tegen haar en knipoogde naar haar. "En jij bent waarschijnlijk van .. het Runa volk?" vroeg hij tenslotte aan haar en keek haar vragend aan. "Nou ik kan er al helemaal niets van."

"Ik heb altijd gelijk" zei ze zachtjes. Mensen zouden het weer als arrogantie zien. Zij sprak als feiten. Een man van 1.96 moest minstens aan 2500 calorieën op een dag binnen krijgen. Als zij iets niet zeker wist sprak ze daar ook niet over. Karsans. "gemiddelde lengte van een man is daar 1.90. Nog vrij lang maar jij bent dus een uitzondering. Net zoals ik" Ze draaide met de stok zodat ook de andere kant van het vlees werd gebakken. Alles begon nu een heerlijke geur te krijgen. Ze roerde af en toe met de poot van het hert - gebruikte zij als een soort soeplepel. Bij zijn vraag knikte ze zachtjes. "Ja het Runa volk" Als hij dat verkeerd had geraden was hij niet echt een snuggere geweest. De meeste vrouwen van andere volkeren werden gemiddeld maar 1.70, maximaal 1.80? Dus als je al een langere vrouw zag was dat heel bijzonder. Bij zijn opmerking keek ze op. "Negatief praten tegen een vreemde brengt je geen voordelen. Je moet altijd spreken met overtuiging anders weten de vijanden je zwakheden" Haar stem klonk vrij serieus en op haar gezicht nog geen enkele emotie af te lezen.

Even lachte Cortez om wat hij Incilia zachtjes hoorde zeggen. "Dat zal ik vanzelf wel merken wanneer ik langer met je reis," sprak hij tenslotte nog steeds wat lachend tegen haar en knikte met zijn hoofd. "Klopt. Uitzonderingen moeten er zijn. De kleinste man bij ons is 1.83," zei hij toen tegen haar. Vervolgens besloot hij naast haar te gaan zitten en keek haar even aan. "Dacht ik al door je lengte ja." Even lachte hij kort en zachtjes. Het was het meest logische. Ze was ongeveer 1.89? Zoiets? Ja en dat is lang voor een vrouw. "Ach dit is een zwakheid waar mensen niets aan hebben."

"Je wilt mij niet leren kennen op onze reis" zei Incilia kortaf terwijl zij twee kopjes uit haar tas haalde om dat met de soep te vullen. Van hout maakte zij twee lepels en overhandigde eentje aan Cortez. "Smakelijk" Ze wachte even tot de soep zou zijn afgekoeld. "1.83? Echt? Bij ons, ik denk 1.90... Maar ik ben ook vrij klein daar niet van" Vrouwen daar werden gemiddeld 2 meter. Aan de ene kant vond ze het wel prima zo. Bij zijn laatste opmerking kreeg Incilia een koude glans in haar ogen, "Geloof mij. Als iemand je wilt pakken, lukt het diegene toch. En daarom moet je zo min mogelijk over je negatieve aspecten spreken" Nu nam ze een hap van haar soep die heerlijk smaakte. Sterk gekruid en dat pittige maakte het af. Echt heerlijk getrokken.

Een opgetrokken wenkbrauw vulde zijn gezicht en pakte toen het kopje aan gevuld met soep. "Ik wil jou al te graag leren kennen," zei hij toen tegen haar en trok zijn wenkbrauw alleen maar nog hoger op. "Dankje en jij ook smakelijk." Even knikte hij met zijn hoofd en luisterde tenslotte weer naar haar. "Ja zoiets. Maar bij jullie is het verschil dan groter, een man bij ons is gemiddeld 1.90 en de kleinste is 1.83. Valt nog best mee dan." Althans in zijn ogen valt dat reuze mee qua verschillen. "Nou die persoon mag dan een heel groot plan gaan verzinnen om mij daarmee onderuit te halen." Dat was dan nog wel simpel gezegd ja.

Haar ogen kregen een kille uitstraling. "Dat zal niet nodig zijn" Dat laatste klonk eerder waarschuwend. "We zijn reisgenoten en daar blijft het bij" Hiermee wilde ze aangegeven dat zij zich niet ging openen tegenover hem. Haar ijsmuur bleef maar gewoon intact. Gevoelens waren zwakte, en zwakte waren emoties. Het Runa volk mocht hun gevoelens en emoties niet de baas laten worden. "Vriendschap betekent zwakte" Bij zijn opmerking knikte ze zachtjes. "Ja het verschil is bij ons groter. De langste vrouw in ons volk is 2.50. Dat is pas een reus" Een twinkeling verscheen tot kort in haar ogen terwijl zij binnen mum van tijd haar kommetje leeg had. Nu begon ze het vlees aan te snijden. "Hoe groot wil je?" Vroeg ze aan Cortez terwijl ze zijn laatste woorden had opgevangen. "Het zal toch niet gebeuren. Als reisgenoot zal ik je beschermen. Maar ik denk dat je jezelf heus kan verdedigen" Zijn lengte, zijn bouw van zijn lichaam, alles wees erop dat deze man goed voor zichzelf kon zorgen.

Cortez trok zich werkelijk waar helemaal niets van aan. De manier waarop ze sprak of keek deed hem niets, helemaal niets. "Hm.." Ergens kon hij haar niet geloven, nee. Hij wilde die muur die Incilia duidelijk had doorbreken. Dat deed hij maar al te graag en dan vooral bij dit soort mensen. Spannend en een leuk iets om mee te maken. "Vriendschap is ook iets wat je kan redden uit de nood." Dat was het simpelste tegen argument wat hij ooit heeft moeten geven. "2.50? Wow dat is veelte lang voor mij. Met zo'n vrouw zou ik nooit een relatie kunnen beginnen.." Dat was zijn eerlijkheid die sprak. Tenslotte 'at' hij alles op wat er in zijn kopje zat en keek hij weer naar haar. "Ehm doe maar gewoon wat." Het boeide hem vrij weinig hoeveel hij te eten zou krijgen, opeten zal hij het sowieso wel. "Dat apprecieer ik erg."

“In nood? Daar ben ik niet mee eens. Dan wordt je zicht vertroebeld omdat je diegene wilt hebben. Dan loop jezelf in gevaar doordat je iemand anders wilt helpen. Je hebt iets niets aan. Vriendschap brengt je alleen maar in de problemen of teleurstellingen” Haar ogen ontmoetten voor kort de zijne voordat ze de stukken vlees van de stok afhaalde. Ze gaf een mals stuk aan Cortez, de man moest goed eten en hier waren de meeste voedingstoffen. Incilia pakte de wat taaiere stuk, maar goed nog steeds mals voor een hert. Je moest maar eens een haas eten, die waren vrij taai zo gebakken in de vuur. Bij zijn woorden over een relatie schudde ze haar hoofd. “Correctie, een Runa zou nooit een relatie nemen met iemand van een ander volk. Ten eerste zijn die meestal kleiner als de vrouwen van hier en die leven heel anders dan wij doen. Het is ook ten strengste verboden. Maar waarom zou je een relatie willen beginnen? Dat is net zoals vriendschap. Je hebt er niets aan. Het enige wat je aan een man hebt is voor de zaad” Incilia sprak gewoon over de feiten. Dit had zij de vrouwen vaker horen zeggen van hun volk. Sinds het overlijden van haar moeder was Incilia killer geworden. Door het vertrek van haar broer, kreeg ze minder hoop in de mannen. Die waren alleen maar goed in wegrennen. Haar vader, dat was een man die zij respecteerde. Bij het laatste gingen haar mondhoeken een beetje omhoog. Ze nam een hap van het vlees.

Echt naar haar luisteren deed Cortez niet, nee eigenlijk helemaal niet. "Daarom is het bij ons ook altijd eerst jezelf eruit zien te redden en dan pas je vriend als dat nodig is." Eerst jezelf en dan pas de ander, dat was hetgeen wat hij altijd had geleerd van zijn ouders. Maar of dat hem zou lukken? Als normale vriend waarschijnlijk wel, maar als hij valt voor die persoon? Hm dan kan hij het waarschijnlijk niet over zijn hart verkrijgen. Snel zette hij het kopje weg en pakte het stuk vlees aan, meteen zag hij dat hij het meest malse stuk kreeg van Incilia. Een grijns ontstond op zijn gezicht. "Dankje." Hij nam een hap en zag toen hoe Incilia vanuit zijn ooghoeken met haar hoofd schudde. Meteen begon ze weer te praten en du luisterde Cortez opnieuw maar half. Een korte zucht slaakte hij en toen ze uitgesproken was kwam hij weer: "Oh dus jullie zijn nogal regelgebonden, tsja dat kan ook. Maar jullie zijn dus eigenlijk meer in voor een onenightstand en dat jullie dan kindjes kunnen krijgen?" Bij hem thuis werden er echt alleen kindjes gebaard als het om echte liefde gaat, meer niet. Tenslotte nam hij wederom een hap van het stuk vlees wat hij van Incilia had gekregen. Hij kreeg haar wel zover dat de muur doorbroken zal worden, dat was de perfecte uitdaging voor hem.

"Dat heeft je volk goed aangeleerd. Save yourself and then save others" het vlees proefde heerlijk. Ze miste alleen de sauzen die ze vaker over het vlees deden. Bij het woord regelgebonden werd Incilia even stil. "Ik overtreed de regels nu op dit moment. Ik hoor niet te zijn, hoor geen wapen te hebben, geen armor, niets" Haar ogen kregen een lege glans en luisterde nu ook maar half. "Je kan het eerder zien dat runa's gewoon met de eerste, beste trouwen. Meestal komt er geen liefde aan te pas, maar er zijn altijd uitzonderingen" haar vader en moeder waren wel met liefde getrouwd. Ze hielden van elkaar en toonde hun gevoelens alleen aan elkaar. Terwijl alles in feiten op feiten waren gebasseerd. Mensen moesten naar hun hoofd luisteren, niet hun hart. "En smaakt het goed?" Incilia begon het vuur te doven en begon met haar water alles schoon te maken. Ze nam een aantal blaadjes waar ze het vocht uit haalde. Nu was haar flesje weer gevuld en alles was weer opgeruimd. het vlees wat over was pakte ze in. Ook de hert die niet was aangebroken wikkelde ze in tegen de vliegen en andere insecten.

"Wij zijn echt niet stom hoor als je dat soms dacht," sprak Cortez op een kille toon en keek recht voor zich uit. Nam weer een hap van het malse vlees en kauwde terwijl hij nog steeds recht voor zich uit keek. Het was heerlijk mals vlees, dat was het zeker en daar viel niet om te twisten. "Ah so you're a bad girl." Proberend zijn gelach in te houden, want het was serieus en echt gemeend. "Hm zo kan je het ook zien, maar nee. Ik trouw alleen met iemand als ik van diegene houd en daarom ben ik nog steeds een vrij man op mijn zesentwintigste." Het klonk zo oud, maar het was wel de volledige waarheid die hij op dit moment sprak. "Ja, het smaakt erg goed zelfs." Daar was de oprechte Cortez weer, maar het maakte hem niets uit.

"Heb ik dat gezegd?" Beet Incilia terug net op zo'n kille toon zoals hij tegen haar had gesproken. Bij zijn opmerking over bad girl zag je een schittering in haar ogen. Voor het eerst leken haar ogen 'goede' zin te hebben. Aardigheid uit te stralen. Maar dat verdween als sneeuw voor de zon. "Het is onverantwoordelijk wat ik doe" sprak ze simpeltjes uit. "Zesentwintigste?" Nu wilde Incilia wel een grapje met hem uithalen. "Ik had je ouder geschat, rond de leeftijd van 32? Al getrouwd en 1 kind... Had ik het toch wel flink mis" Ze gleed met haar vingers door haar witte, gekrulde lokken terwijl haar pony gewoon stijl bleef. "Ik heb nooit liefde gekend... Dat is pas triest maar ik ben 19 en ik denk dat ik gewoon trouw met iemand die mij accepteert om wie ik ben. Maar denk niet dat het ooit gaat gebeuren" Ook had Incilia meer dingen aan haar hoofd. "Goed dat ik je toch nog gedwongen had om te eten hé"

"Dat zeg ik toch ook niet?" Pff sommige mensen moeten echt eens beter leren luisteren. "Ach je leeft maar één keer en waarom dan niet gewoon doen wat je wilt doen?" Nonchalant haalde Cortez zijn beide schouders op. "Ja zo oud ben ik alweer," mompelde hij toen en zuchtte kort. "Ik mag hopen dat ik dan een vrouw heb die überhaupt met me wilt trouwen," bracht hij toen spottend uit en keek haar toen weer aan. "Maar jij bent nog een jonge en vruchtbare meid van 19. Ik ben bijna alweer een oude lul." Dat was gewoon de waarheid. "Jap."