Het openingstopic - Delicia

Een paar weken geleden was er voor de tovenaars onder de magiërs in Levea weer een vergadering bijeengeroepen, waarin voor naderend onheil werd gewaarschuwd. Maar dit soort vergaderingen vinden vaak genoeg plaats, hoewel deze toch wel een erg serieuze ondertoon had. Maar goed, die vergadering vond al weken geleden plaats. Nu, weken later dus, is er voor de tovenaars, begaafde, maar ook voor het gewone volk een groot feest georganiseerd in Delicia. Het is bijna een must om hier te komen, niet alleen omdat het goed is voor je status en je contacten over de rest van de wereld. Maar er valt ook veel te leren van andere personen. Toch is het al met al een gezellig feest.

Dit feest vind plaats iets buiten de stad, omdat daar genoeg ruimte is om duizenden mensen te herbergen. Want het volk laat zich zo’n feest natuurlijk niet ontzeggen. Het is een groene omgeving, met een lichte gloeien in het landschap. Overal staan fakkels die het terrein verlichten. In het midden is een groot podium waar artiesten hun kunsten laten zien, er is live muziek en verder natuurlijk veel eten en drinken. Allemaal streekgerechten uit Levea.

Regels: Ga niet vechten, er zijn genoeg andere die je uit elkaar zullen trekken.

Met grote stappen en een wat zure blik liep Cortez het terrein op. Benieuwd wat hem komen zal en wie hij ontmoeten zal. Het zou een leuke avond moeten worden en hij was ook zeker niet van plan om de zeurpiet uit te hangen. Shalinda had hij meegenomen en neergezet bij een aantal andere wezens, hopelijk zou ze niet weer jaloers worden en zowel.. dan ziet hij haar snel genoeg het terrein op komen snellen. Cortez had nog wel gezegd tegen Shalinda: 'Shal.. Wees alsjeblieft beleefd en ga geen rare dingen doen. Anders zie ik je vanzelf wel verschijnen, maar ik ga hier niet vanuit.' Maar of ze het had begrepen? Dat wist hij toch echt niet. Hij moest zijn wat norse blik zien te verzetten en zien te veranderen in een glimlach of een neutrale blik. Even stopte hij met lopen toen hij voor een aantal mannen stond. 'Wat is uw naam?' werd er toen aan hem gevraagd. Kort zuchtte hij en zijn norse blik veranderde in een zwakke glimlach. 'Mijn naam is Cortez Feo Typhoon, begaafde van de Kasans.' sprak hij met een beleefde ondertoon in zijn stem. Al gauw werd hij binnen gelaten, nadat een van de mannen 'Het is me een genoegen, heer Cortez. Veel plezier vanavond' tegen hem zei, en met diezelfde zwakke glimlach liep hij verder. Meteen voelde hij de drukte en hoorde hij de velen stemmen die zijn oorschelpen binnendrongen.

Snel wierp Zelda een blik over haar boomhut, die keurig opgeruimd was. Na een laatste blik pakte ze de jutte zak van de grond en klom naar buiten. Haar familie was al enkele dagen geleden vertrokken, lopend. Maar Zelda had nog lessen van Olivier haar leraar Toverkunst en ze zou dezelfde dag van het feest op Catnip vertrekken. Omdat het een feest was droeg ze een jurk. Het was een simpele donkergroene japon, van zacht katoen. Daaronder droeg ze een groene maillot en bruine leren enkellaarzen. Ze droeg alleen haar staf en haar zilveren zwaard mee, haar boog had ze thuis gelaten. Haar lange rode haar droeg ze voor de gelegenheid los. Ze gooide haar zak om haar schouders en riep haar draak. Catnip kwam aangevlogen en ze boog voor Zelda. Zij boog terug en klom op Catnips rug, die wist waar ze naar toe moesten. Vliegend was het nog geen uur naar het feest, lopend twee dagen. Toen ze aangekomen was in Delicia stapte ze af en sloeg een mantel om. Catnip vloog weg, ze kon prima voor zichzelf zorgen. Het feest was al begonnen, maar nog niet in volle gang bezig. Zelda liep door smalle steegjes gemaakt door de markt kraampjes op zoek naar haar broers.

Een diepe frons rimpel sierde Adeo's ingevallen gezicht. Zijn elleboog steunde ongemanierd op het lange eikenhouten tafelblad, dat bijna tot het eind van de ruimte reikte. De zilveren vork balanceerde tussen zijn korte duim en wijsvinger. Door de grote ramen van de eetkamer vielen stroken licht op het glinsterende glaswerk. Met een humeur als de pest staarde Adeo wezenloos voor zich uit terwijl zijn hoofd op zijn knokkels rusten. Gefrustreerd liet hij het bestek kletterend naast zijn bord vallen en drukte zijn vingers tegen zijn slapen. Het voedsel stond daar al een meer dan een halfuur onaangeraakt. Zielsalleen zat hij daar in de mooi bekleden stoel en maalde over een aantal gedachten. Het was ronduit vernederend. Adeo's vinger gleed onbewust over de groene smaragd die op zijn ring bevestigd zat. Zijn mondhoek trok. "Afgewezen als leidende machthebber van het koninklijk leger, hé!" zei hij minachtend in het niets met zijn typerende schorre stem. Kort geleden was hem namelijk op het hart gedrukt dat het beter was als zijn zuster deze positie in ook hand zou houden en Adeo was hierdoor nogal op zijn teentjes getrapt.

Na nog een knuffel gegeven te hebben aan zijn broertje en gezwaaid te hebben naar de rest van zijn stam, veranderde Skye in zijn schijnvorm en stapte hij op Charles' rug. Het dier gromde even nors voor ze in volle vaart naar net buiten Delicia, waar het feest plaatsvond. Ze remde af en plaatste zich bij een groep andere wezens voor ze Skye liet afstappen. Hij had niet echt zijn best gedaan voor zijn uiterlijk, maar omdat het een feest was had hij een zwarte colbert aan over zijn gebruikelijke, zwart-witte kleding. Hij gaf Charles nog een klopje op haar nek en deed zijn haar nog even goed - dit waas door de snelheid van zijn wezen nogal door de war gegooid- voor hij in de richting van het feest liep.

Zelda had het zoeken van haar broers gestaakt en was in beslag genomen door een kraampje vol met pijlen, pijlenkokers en bogen. Na een tijdje gekeken te hebben vervolgde ze haar weg. Ze kocht een koek bij een bakkertje vol met zoetigheid en ze at het met genot op. Ze had al heel veel mensen gezien maar haar broers waren spoorloos. Onbewust ging haar hand naar haar hals, waar ze haar ketting vastpakte. In gedachten verzonken liep ze door tot ze opeens tegen iets groots aan botste en op de grond viel. Het was een jongen waar ze tegen aan botste en ze kwam net tot zijn middel. (Cortez)

Even streek Cortez zijn colbert goed en haalde hij een hand door zijn haren heen. Zijn haren waren zijn trots, hij was er dol op en als zijn haar iets overkwam zal diegeen die het gedaan had boeten. Kort bleef hij even staan bij een kraampje, maar al gauw liep hij verder. Met zijn 1 meter 96 kon hij prima boven iedereen uit kijken. Zijn lengte had zijn nadelen en zijn voordelen, maar voornamelijk voordelen in zijn geval. Plots voelde hij iets wat tegen hem aan leek te botsen toen hij weer even stil stond bij een kraampje. Geschrokken keek hij om, maar zag niemand van ongeveer dezelfde lengte. Toen besloot hij naar beneden te kijken, daar zag hij een jong meisje op de grond liggen. 'Oh gaat het meisje?' vroeg hij toen beleefd aan haar en bukte kort, terwijl hij zijn hand naar haar uitstak zodat hij haar overeind kon trekken.

Zelda bloosde een beetje, en pakte graag zijn hand op overeind te krabbelen. Ze veegde even het stof van haar jurk af en keek de reus toen aan. ''Uh, ja. Het spijt me, ik lette niet op.'' Ze streek een pluk haar achter haar oor en vervloekte zichzelf in stilte dat ze geen vlecht droeg.
Ze keek de grote jongen aan en zij zo professioneel mogelijk haar naam. ''Ik ben Zelda Celinor, Tovenares van het Sterandevolk.'' Ze maakte zich zo groot mogelijk, maar ze had al lang door dat ze nauwelijks tot zijn middel reikte.

Leida liep gewoon vanaf haar huis naar het feest. Haar appartement in de stad was maar enkele kilometers van het feest vandaan. Haar in laarzen gestoken schoenen, bruine broek, simpele witte hemd en bruine riem waren nou niet echt wat je zei feestkleding, maar voor haar was het al heel wat dat ze niet gewoon haar uniform had aangehouden. Eenmaal aangekomen bij het feestegedruis bestelde ze een bier en sloeg hem meteen voor de helft achterover.

Adeo haalde raspend door zijn neus adem en kwam langzaam weer tot zijn beheerste zelf, maar zijn ogen waren verhard en de doffe grijze irissen gleden weer door de ruimte. Zacht raakte zijn vingertoppen elkaar en liet hij de lucht weer zijn zijn longen stromen. Op de achtergrond hoorde hij vaag muziek klinken, maar deze versmolt met zijn gedachten.
Ondertussen prikte hij wat met zijn vork in het eten. Alleen toen hij een hap van het voedsel wilde nemen bleef dit halverwege de lucht steken. Adeo had zijn handeling abrupt gestaakt toen hij besefte waar de muziek van dan kwam. Het feest. Dat verklaarde waarom zijn zuster niet kwam opdagen.
Nog steeds geen hap genomen legde hij zijn vork weer neer naast het bord. Adeo's wenkbrauwen zakten naar beneden. Hij was niet zo gesteld op drukte en ondanks het volk het niet zo op hem had, maakte hij toch de overweging om zichzelf een blik te gunnen in de viering. Hij streek over de dunne zwarte blouse en vloekte op zijn besluiteloosheid. Hij betrapte zichzelf er op, dat zijn blik toch naar buiten afdwaalde. Weldoordacht legde hij toen zijn handen op de tafel en richten zich tot zijn, niet heel indrukwekkende,volle lengte.

Cortez merkte op dat de wangen van het meisje wat opkleurde en voelde hoe ze zijn hand vastpakte. Trok haar overeind en liet tenslotte haar hand weer los, een grote dame was het zker niet, maar dat maakte absoluut helemaal niets uit. 'Oh welnee. Het geeft niet,' sprak hij toen beleefd tegen haar terug en glimlachte. Hij vond het helemaal niet erg. 'Gegroet Zelda. Ik ben een begaafde van de Karsans,' zei hij tenslotte weer tegen haar en zag toen hoe ze zich groter probeerde te maken. Maar langer dan zijn middel werd ze niet.

Leida liet haar ogen rustig en kalm over alle aanwezigen glijden. Ze zag enkele soldaten uit haar bataljon. Ze zwaaide naar hen en zij zwaaiden terug. Ze had eigenlijk niet zoveel zin om met hen te praten, maar toen een vrij jonge soldaat op haar afkwam met de vraag of ze het feest leuk vond, gaf ze toch maar gewoon antwoord. Zo ontstond er een kort gesprek, waarna de jongen weer snel weggetrokken werd door zijn vriendin. Het meisje keek Leida even uitdrukkingsloos aan voordat ze samen met haar vriend wegliep. Leida haalde haar schouders op en kiepte het tweede deel van haar bier achterover.

Met een niets zegent gezicht sloeg Adeo de diep zwarte mantel die over zijn stoel hing om zijn schouders. Zijn vingers gleden over het tafelblad en zijn soepele laarzen maakte een zacht krakend geluid toen hij zijn weg naar buiten voort zetten.
De donkere mantel sleepte over de grond toen Adeo de veilige haven van het paleis verliet. Statig stond zijn borst iets vooruit toen hij het terrein betrad. Adeo moest zijn best doen een lichte verwondering te verbergen die door zijn verveelde uitdrukking schemerde. De jongen kwam niet vaak buiten de muren en heulde zich liever niet in al te grote gezelschappen. Zijn doffe ogen dwaalde langs de horizon waar te zien was dat uit iedere hoek van het land mensen naar deze plek trokken. De grote verscheidenheid aan mensen maakte een zekere indruk op hem, maar Adeo herstelde zich snel, zijn kin kwam omhoog en hij schreed met een net niet hooghartige blik, voort ten midden van het massa.

Met haar hamer op haar rug en haar haren gekruld langs haar schouders hangend liep Incilia naar binnen. Haar paarskleurige ogen verkende de omgeving en de personen die er aanwezig waren. Zij viel het meeste op tussen de 'kleine' volkliederen. Met haar 1.89 was zij de langste vrouw hier aanwezig. Haar armor liet veel van haar sneeuwwitte lichaam zien. De personen hier zouden wel weten dat zij van de Runa volk afkomstig is. Want meestal zag je geen vrouw die bijna de lengte van een deur had. Nog vrij klein in haar eigen volk. De langste vrouw van haar volk was 2.50 meter. Incilia werd nooit gepest om haar lengte, dat durfde hun niet. Haar expressie was zo koud als ijs en de temperatuur leek wel te dalen in de kamer. Allemaal niet waar natuurlijk. Zij intimideerde iedereen, de meeste gingen voor haar opzij. Gewoon bang dat zij ze om ver zou lopen. Sommige keken afkeurend naar de kledij waar zij voor had gekozen. Maar ze durfde het niet wanneer zij keek, nee de mensen hier deden het stiekem. Dit vond Incilia wel amuserend. Dat ze het maar ook niet recht in haar gezicht deden want dan konden ze een hamerslag verwachten. Incilia ging ergens ver van de mensen staan, weg bij de massa vandaan. Ze stond naast een man die 3 koppen kleiner als haar was. Grappig. De mannen in haar volk waren gemiddeld al 2 meter. Haar vader had de lengte van 2.45 meter. Haar armor zag er indrukwekkend en vrij duur uit. Het runa volk gaf veel om hun uiterlijk en uitstraling. Hoe hun omgeving eruit zag? Daar zouden de meeste u tegen zeggen. Incilia ging eens drinken halen omdat haar keel droog aanvoelde. Desondanks haar lengte zag zij er alles behalve mannelijk uit. Heel vrouwelijk en haar lichaam wekte een soort lust bij de mannen op en jaloezie bij de vrouwen.

Incilia's armor(wat zij dus draagt, gestolen van GW (a):

Spoiler:

Cheshire opende slaperig zijn ogen. Hij had de halve dag liggen slapen op een dikke tak van een boom. Hij rekte zich uit en gaapte voor hij van de tak af stapte op Hat's rug. Hij had geruchten op gevangen over een groot feest voor de begaafden en tovenaars. Omdat hij zelf een begaafde was leek het hem wel interessant om daar een kijkje te nemen. Hij legde zijn armen om Hat's nek en fluisterde in diens oor waar ze heen moesten. Een uurtje later hing Hat boven een groep andere familiars boven de grond. Cheshire sprong van zijn rug, vanaf een hoogte van een meter of twee, en gaf de kat nog een tevreden klopje op diens hoofd voor hij richting het feest begon te lopen. Zijn bruine oren stonden alert overeind, maar zijn staart zwaaide relaxed een beetje heen en weer. Hij was best nieuwschierig. Iedereen was op zijn best gekleed, maar hij liep daar in een simpele donkerblauwe driekwartbroek, een lichtblauw T-shirt en slippers. Hij kreeg blikken, afkeurend vanwegen zijn outfit, maar het viel hem amper op.

Na een tijdje verlegen rond hebben gestrompeld besloot Skye dat hij toch echt iemand aan moest spreken om deze tijd niet als verspilt te zien. Hij koos een jongen uit die iets weg had van een kat en er wel aardig uitzag uit en liep met kleine pasjes naar hem toe, 'Hee, uhm, je hebt door dat ja aangestaard wordt?' vroeg hij voorzichtig aan hem.

Cheshires oren spitsten toen hij een bepaald stel voeten steeds dichterbij hoorde komen. Hij glimlachte naar de veel kleinere jongen. "Hallo." zei hij vriendelijk. Hij glimlachte zijn tanden, die een niet al te vriendelijk gezicht waren, bloot. "En nee, niet echt eerlijk gezegd." zei hij een tikje twijfelachtig als antwoord op de vraag. "In ieder geval, ik ben Cheshire, een begaafde van de Reyin, aangenaam." Hij stak een van zijn handen, met redelijk lange nagels voor een jongen, uit. "Ik weet je naam niet, maar ik herken je al als een Ghriun, mijn volk ziet jullie nog regelmatig langstrekken door de randjes van ons bos."

Skye glimlachte naar de jongen bij het zien van diens rij tanden, hij widt niet waarom, maar hij vond het charmant. 'ach, niet belangrijk.' zei hij, hij had die vraag gebruikt als excuus om hem aan te spreken. 'Oh, ja natuurlijk een Reyin nu zie ik het. Tja, we komen graag langs de rand van jullie bos, soms ligt er mooi vlees, maar verder dan dat komen we echt miet.' zei hij met een grinnik. 'Ik ben Skye, trouwens, Skye-River, tovenaar van inderdaad een Ghriun. Ik begin te vrezen dat onze vermomming zo gaat uitlekken.' zei hij glimlachend en hij liet zijn oogwit even zwart worden tussen twee keer knipperen in.

Cheshire glimalchtte en gaf Skye een klopje op zijn hoofd. "Ik heb jullie een keer in jullie ware gedaante met een paar van jullie honden zien jagen op een groepje van de Chimera. Mij lijkt het een slecht idee om deze mensen de monsters onder hun bed te tonen." Hij grinnikte. "Ik ben het gewend, er lopen engere dingen rond in de duistere delen van ons bos." Hij hield zijn hoofd een tikje schuin. "Hoor jij dat...." fluisterde hij laag, het klonk hongerig. In de verte was een vogeltje te horen. Een vogeltje dat zijn haast lege maag deed rommelen.

Skye glimlachte, ah, vandaar.' hij wist niet zeker of hij de opmerking over monsters onder bedden als een belediging moest beschouwen, dus deed hij er maar niets mee. 'En oh, ja ik weet van die wezens. Aan de rand zijn het er een stuk minder en dat kunnen we wel aan maar dieper dan twee meter durf ik jullie bos niet in.' zei hij me een knipoog. 'En nee, ik hoor niets...' zei hij, al had hij wel zo'n idee waar het om ging.

Cheshire keek automatisch naar de kleine mus die overvloog. Automatisch likte hij zijn lippen. Zijn twee blauwe ogen waren gefocust op het niets vermoedende beestje. Als het aan hem lag zou hij springen om haar te pakken. Hij kon van zichzelf al best hoog springen en had daar zijn luchtkrachten nog bij als boost. Als ze nu maar nog een eentje zijn kant op kwam. Skye leek hij compleet vergeten te zijn, zijn ogen gingen alleen nog maar naar het vogeltje. Onwillekeurig maakte hij zich klaar te springen.

Skye wapperde met zijn hand voor Chess' ogen, 'Je valt weg, ze hebben hier ook gewoon hapjes hoor.' zei hij en hij keek naar de vogel, persoonlijk vond hij zoiets kleins niet echt de mooite waard. 'Het is maar een mus, weetje.' voegde hij er aan toe, niet zeker of Cheshire hem wel kon horen.

Cheshire werd wakker uit zijn halve trance. "Het is maar een vogel, maar een vogel is zo lekker. Ook zo klein. Een kip of kalkoen heeft een beter vlees veer ratio, maar je snapt toch wel hoe heerlijk het is om een prooi tussen je tanden te hebben en gewoon..." hij likte weer over zijn lippen. Hij schudde zijn hoofd en ging weer ene beetje normaal staan. "Hapjes klinken goed." hij glimlachte naar Skye., "Care to lead me the way?"

Skye grinnikte, Cheshire was erg schattig als hij over eten praatte. 'Okee, ik begrijp wat je bedoelt, maar. Overdrijven is ook een vak, weet je.' zei hij en hij knikte voor hij naar de dichtsbijzijnde hapjesrafel liep. Er was wat voor elk soor wezen, met alleen groente, groente en vlees, fruit, warme dingen, kouse dingen. Alles. Hij zelf kon geen rauw vlees kauwen in deze voem, en dat was alles wat hij zou eten dus hij nam maar niets.

Cheshires liet zich leiden tussen de mensen door. "Je bent geen kat, je snapt niet hoe heerlijk het is iets op te jagen." zei hij plagend. Bij het voedsel stond hij even compleet stil. Zijn ogen schoten over het eten, op zoek naar iets dat hij kon verteren. Vis, bingo. Hij grijnsde en liep richting de shushi. Hij keek vragend naar de hapjes. Dat was duidelijk vis, hij kon de heerlijke geur ruiken. Maar de rest? Hij hield zijn hoofd schuin en de vraagtekens waren van zijn gezicht af te lezen.