Oerwoud - Zuiderlanden

Keira knikte, daar had hij gelijk in, maar in sommige watertjes zaten bepaalde metalen die je liever niet binnen wilde hebben. Of parasieten natuurlijk, terwijl ze zich bukte om het water bij te vullen kwam de kop van de vis van Astro tevoorschijn en spletste een plens water in haar gezicht. Haar eerste reactie was boos worden, ze balde haar vuisten maar wist zich in te houden. Calm down, zei ze tegen zichzelf. Ze kwam beheerst weer overeind, "En bedankt." zei ze terwijl ze het water uit haar gezicht wilde halen, maar tot de conclusie kwam dat hij het al had weggestuurd. "Op ontdekkingsreis, of eigenlijk gewoon door Levea reizen, tot ik me verveel, maar ik kom hier eigenlijk zonder echte reden terecht."

"Oké," zei Astro en hij dacht even na. Iets in haar manier van vertellen klonk vreemd. Het duurde even, maar toen kwam hij tot de conclusie. "Dat klinkt alsof je niet van deze wereld komt, in elk geval niet van de bekende werelddelen." Het betekende waarschijnlijk niks, maar haar manier van vertellen had hem doen vermoeden dat ze niet van hier kwam, niet van de bekende continenten. Nu kon hij wel eens te veel nadenken over een zin, dat kreeg je ervan als je wetenschappelijk was aangelegd, maar nu was hij er erg zeker van.

Keira trok een wenkbrauw op en keek hem op haar beurt vragend aan. "Ik kom van een volk dat al honderden jaren afgelegen woont, niks van een ander deel." zei ze op uitleggende toon, alsof ze die vraag wel vaker gehad had. En niets in haar houding of stem deed vermoeden dat ze iets anders dan de waarheid sprak. "Het is best klein en het is bijzonder als we een bezoeker per vijf jaar krijgen, ik ben pas een paar maanden weg en heb nog niet echt kunnen wennen aan al die andere klanken." zei ze terwijl ze wat bloosde, alsof ze zich er wat voor schaamde.

"oh, op die fiets," zei Astro. "Dat kan ik me voorstellen. Mijn volk heeft veel contacten met de buitenwereld, maar als we die niet zouden hebben zouden we ook niet gevonden worden." Hij vertelde natuurlijk niet waar hij vandaan kwam, want buitenstaanders mochten de ingang van L'Nerfisch do Thymna niet vinden. Alleen echt bevriende koningshuizen, zoals die van Dalint, kwamen wel eens door de grote poort, maar dat waren kleine gezelschappen, waarvan de helft onder een blinddoek werd vervoerd.

Keira knikte, "Ik werd er alleen een beetje simpel van, dus ben er toen maar op uit getrokken." zei ze als verklaring dat ze niet meer bij haar volk was. Ze ging op de grond zitten en haalde een zorgvuldig gevuld zakje met kruiden uit haar tas, "Wil je thee?" zei ze terwijl ze het zakje omhoog hield. Het waren volkomen onschuldige kruiden, zelfs een leek zou ze nog herkennen als kamille en wat andere plantjes. Het was nog geen tijd om met wat mensen te dollen.

"Dat lijkt me heerlijk," zei Astro. "En ik snap dat je dat dacht. Hetzelfde heb ik gedaan, na honderd drie jaar tussen de muren van het land gewoond te hebben." Hij zei er nog niet bij dat hij in het paleis had gewoond en heel veel had moeten doen en leren, dat bracht sommige mensen op verkeerde ideeën. Hij ging in kleermakerszit zitten, naast de zwarte plek waar hij al een paar dagen een kampvuur had gehad.

Keira haalde uit haar tas een klein pannetje en vulde het met water uit de rivier en begon wat hout bij elkaar te sprokelen om de pan te kunnen verwarmen. "103 jaar?" herhaalde ze op vragende toon, ze kende zelf ook wel volkeren die oud werden, maar ze had het eigenlijk nooit gerealiseerd dat die mensen er dan nog veel jonger uit zouden zien.

"Jup, ik ben honderddrie," zei Astro lachend. "Is niet te zien, he." Hij grinnikte en hielp haar met het verzamelen van hout. Hij hakte het met een straaltje water in stukjes en maakte een mooie vuurstapel. "Maar aan jouw reactie te horen ben je zelf nog lang niet zo oud." Hij glimlachte en keek haar aan. Zo zag ze er ook niet uit. Er was altijd wel te zien dat iemand al honderd jaar leefde, al had hij/zij de ontwikkeling van een zestienjarige.