Oerwoud - Zuiderlanden

Een oerwoud, jungle of rimboe, zoals het tropisch regenwoud, is een bos dat zonder tussenkomst van mensen is ontstaan, en meestal veel soorten dieren en planten, en soms weinig dieren en planten herbergt. Het komt voor in laagland en in bergen, zowel in gematigd klimaat, subtropen als in de tropen. Er komen veel bijzondere planten- en dierensoorten voor. Ook nu zijn in veel oerwouden nog niet alle planten- en diersoorten onderzocht en bekend.

Deze oerwoud ligt niet al te ver van de kust af en er wonen bepaalde volkeren in de oerwouden. Hier kun je prachtig jagen, je zintuigen trainen en één zijn met de natuur.

Pas op dat je niet word gebeten of gestoken.

Spoiler:

Adeo haalde zwaar adem door zijn neus toen hij weer een van de vele takken uit de weg duwde en zo zichzelf behoeden van weer een pijnlijke striem in zijn gezicht. Zijn donkere wenkbrauwen zakte iets naar beneden en zacht mompelde Adeo in zichzelf, dat het hoogstwaarschijnlijk een beter idee was geweest op een omweg te maken. Maar Adeo's koppigheid had de overmacht genomen toen hij de paleis in het zuiden had verlaten na zijn bezoek aan het koninklijke hof. De terugweg naar huis leek langer dan de heen, hoewel hij wel eens eerder verder van huis was geweest. Vermoeid gleden Adeo's grijze ogen over de horizon. Er leek nog geen einde te komen aan de rijen bomen die tot ver in de hemel reikte. Hij voelde zich een beetje misdeeld door de natuur toen zijn blik verontwaardigd langs de grove stam omhoog ging.

Eros had een wond in zijn vleugel terwijl Incilia het stond te verzorgen om ontstekeningen te voorkomen. Haar prachtige witte vleugels waren verspreid maar zaten onder het bloed. Ook zij had verwondingen opgelopen. (zie plaatje van engel bij haar personagelijst) "Dat we werden aangevallen door andere volkliederen. Had ik niet verwacht..." Incilia schudde haar hoofd en probeerde op te stijgen maar viel zo weer neer op de grond. Ze had haar vleugel in verband gewikkeld terwijl ze geritsel hoorde. "Wie is daar?" Meteen greep Incilia naar haar hamer en keek alert om zich heen. Zouden ze haar al zo snel gevonden hebben? Ze waren namelijk met een grote smak op de grond gevallen. Eros lag daar maar futloos terwijl Incilia verzwakt was door de landing en de aanvallen.

Adeo was al op zijn hoeden geweest, maar toen hij van uit de verte een misselijk makende klap hoorde spande al zijn spieren zich aan. Zwijgend zetten hij meteen zijn vraagtekens bij de geluiden. Wat kon het zijn? Adeo's wenkbrauwen zakte verder naar beneden en balde zijn verkrampte vingers tot een vuist, maar nieuwsgierigheid leed hem verder. Adeo probeerde zijn ademhaling te controleren en zo min mogelijk geluid te maken terwijl hij zijn voeten langzaam afwikkelde. Zacht duwde hij de bladeren van een laaghangende tak opzei. Er werd een silhouet geopenbaard dat scherp afstak tegen het geringe licht wat de taken door lieten. Adeo's adem stokte toen hij in het licht stapte.

Haar paarskleurige ogen werden groter terwijl haar lange haren wapperde in de wind. Incilia zag er schitterend uit met haar vleugels zo wit als sneeuw met prachtige goudkleurige lijnen erin verwerkt. Een teken van magie. Wanneer zij zag dat het Adeo was die verscheen ontspande ieder spiertje in haar lichaam. Hij was haar reisgenoot, iemand die het goed met haar voor had? In iedergeval niet dood wilde hebben ook al mochten ze elkaar niet. "Dat ik jou hier zou tegenkomen. Je komt op een gelegen tijdstip" Haar kleren waren bevlekt, haar vleugels zaten onder het bloed en haar expressie leek minder koud als normaal. In haar engelvorm had zij onschuldige, liefelijke uitstraling. Echt een engel was ze niet maar het Runa volk stond bekend om hun afstam van engelen. "Kan jij een aantal veren eruit trekken en de wond dicht hechten? Hechtingen erin? Dan kan ik dat bij mijn eigen dier doen"

Adeo was niet iemand die snel onder de indruk was, maar het verbaasde hem hoe rustig Incilia bleef. Vlug vermande hij zich, want hij was zich er van bewust dat het nu belangrijk was om snel te handelen. Adeo streek met zijn vingertoppen zijn zwarte haar uit zijn doffe ogen zo dat zijn zicht niet langer belemmerd werd. Hij had haar nog nooit zo gezien en moest moeite doen ook deze verwondering te verbergen. Adeo knielde bij zijn reisgenoot. Zijn wenkbrauwen kwamen met een razend tempo naar beneden. Het zag er niet goed uit. Zacht duwde Adeo zijn kap naar achter en legde zijn koude hand op de vleugels. Voor een moment liet hij de eerdere onenigheid met Incilia achter zich en zetten zich over zijn eigen ego. Er stond een leven op het spel. "Wat is er gebeurd?" vroeg hij wat houterig, hoewel hij het goed bedoelde. Ondertussen zochten zijn ogen contact met de hare. Adeo wist dat hij belangrijk was dat ze nu niet het bewustzijn verloor en praten leek hem dus het beste om zeker van hij aanwezigheid te zijn. Adeo's rechterhand graaide achter zich in de tas die hij met zich mee droeg en haalde hier een aantal benodigdheden uit.

De jongen keek verbaasd naar haar. Was het om haar vorm als een engel? Dat ze vleugels had, een ander uiterlijk of omdat ze het niet uitschreeuwde van de pijn? Haar meeste zorg was Eros die meer te voorduren heeft gehad. Hij had haar beschermd en de landing tot zich genomen. Ze begon zijn veren uit te trekken waardoor haar havik een geluid maakte. Het leek wel of hij werd gemarteld maar het was nodig. Anders kon ze de wond niet goed schoonmaken en vervolgens hechten. Maar haar ogen werden zorgwekkender. Eros had zijn vleugel gebroken dat moest wel. Incilia keek vanuit haar ooghoeken naar zijn handen die op haar vleugels waren gerust. “Je hebt koude handen. Die leken wel op die van mij, ook altijd zo koud” Voor even zette ze haar ‘irritatie’ voor de jongen opzij. De onenigheid wat ze met Adeo had. Hij was niet weggerend, had haar in de steek gelaten of tegen gestribbeld. Nee, hij dacht niet twee keer na om te helpen, de jongen deed het meteen. Dat vond zij wel een compliment waardig. Dadelijk als de situatie was gekalmeerd. “Hoe? Nou ik zat op de rug van Eros terwijl we uit het niets werden aangevallen door een volk wat ik nog niet eerder heb gezien. Ze waren met vier en reden op gigantische draken, nog groter dan Eros. Ik heb met Eros 2 kunnen uitschakelen maar hij liep steeds meer wonden op, werd verzwakt en kon uiteindelijk niet meer vliegen. Ik liet hem in zijn kleinere vorm veranderen en begon zelf te vliegen. Ik probeerde ze uit te schakelen maar de draken slaan hard met hun staarten waardoor alles zwart voor mijn ogen werd. Toen hadden ze de kans om met hun pijlen in mijn vleugels te schieten. Ze durven… Ik denk dat ze op mijn geld uit waren, de armor wat ik draag en mijn havik.” Toen ik dus mijn bewustzijn verloor is Eros groter geworden en heeft mij beschermd door zijn vleugels om mij heen te slaan en de landing op zich te nemen. Nu is zijn vleugel gebroken en ben veel van mijn materialen verloren. Heb je toevallig spalken bij je? Dan kan ik zijn vleugel eraan binden zodat het botbreuk gaat herstellen” Incilia had verstand van dit soort zaken door wel eens boeken erover te lezen. “Bedankt dat je mij wilt helpen Adeo, waardeer ik echt. Maar wat doe jij eigenlijk hier?”

Adeo luisterde nauw naar Incilia's woorden en perste er een mager glimlachje uit toen ze hem bedankte, maar hij zweeg. Dat moment merkte hij Eros pas op. "Het spijt me maar ik kan denk niet dat ik hem kan behandelen en spalken heb ik ook niet bij me..." even dwaalde Adeo's gedachten af naar zijn verleden. In de koninklijke kring was magie en alles wat hier mee te maken had voor hem afgeschermd geweest. Adeo herinnerde zich de eerste keer dat hij in contact kwam met de wezens die alleen nog in zijn kinderlijke fantasie aan hem waren getoond. Daar mee ook de razernij die hij daarna over zijn vader had los gelaten, hem beschuldigend van het feit dat hij dit alles zo lang voor hem verborgen had gehouden. Adeo zetten de gedacht van zich af en schudden even met zijn hoofd. Hij moest scherp bleven. Met een vertrokken gezicht trok hij een aantal veren zo voorzichtig mogelijk uit Incilia's vleugel. "Misschien kunnen we een aantal takken gebruiken voor Eros?" hij knikte met zijn hoofd in de richting van een tak die ten midden van het pad lag. Adeo's vingers geleden tegelijkertijd naar de wond, maar hij bleef door praten zo dat Incilia zou afgeleid worden van mogelijke pijn. "Ik kom net van het koninklijke hof in het zuiden, want..." Adeo zweeg abrupt. Dat ogenblik besefte hij dat hij het meisje nog niet had verteld over zijn afkomst.

“Je hoeft hem ook niet te behandelen. Dat kan ik wel, maar spalken waren… Waren gewoon echt goed geweest” Nu moest ze een andere oplossing zien te verzinnen en frustratie zag je in haar ogen. Ze wilde niet dat Eros pijn leed. Incilia voelde hoe hij voorzichtig de veren uit haar vleugel trok. Natuurlijk deed Incilia de kiezen op elkaar tegen de pijn. Op haar gezicht zag je niets. Alleen dat haar kaken gespannen stonden maar expressie emotieloos. Ook maakte zij geen enkel geluid terwijl ze wel duidelijk de pijn voelde. Ze mocht geen zwakte tonen, dat waren voor de zwakkere. Altijd sterk blijven in welke situatie dan ook. “Takken? Dat is een briljant idee! Kan gewoon niet meer helder nadenken op dit moment. Misschien heb ik wel een hersenschudding door de klap” Incilia stond op om een aantal takken te pakken terwijl ze terug liep naar Adeo die haar wond verder kon verzorgen. Fijn dat ze nu niet aan zichzelf hoefde te denken. Als Adeo niet was geweest had ze eerst zichzelf moeten verzorgen tegen bloedverlies en dan pas Eros. Dan had het diertje te lang moeten lijden. Ze begon de takken met haar zakmes te slijpen. Een vorm van te maken. Vierkante vorm zodat het iets weg had van spalken. Bij zijn woorden stopte ze even. “Koninklijke hof? Adeo ben je iemand van een hoge status? Zo zo… Je hebt iets voor onze reisgenootschap verborgen gehouden. Maar ik zeg niets hoor” Incilia vroeg niet wat voor positie hij had. Dat waren haar zaken niet.

Er ontsnapte een kleine zucht uit Adeo's mond en hij liet zich iets naar achter zakken. Even keek hij naar zijn met bloed besmeurde handen. Incilia was sterk. Adeo merkte dat hij een vreemde sympathie voor haar begon te ontwikkelen. Maar de jongen prins bleef een koppige aard hebben en door het verleden zou hij nooit meer iemand volledig vertrouwen. Voor een aantal seconde walgde Adeo van zijn eigen achterdocht die zelfs nu opspeelde. Met een schok besefte hij opeens dat dit het gene was dat hij altijd het meeste had gehate aan zijn vader. Adeo onderdrukte een golf van misselijkheid, maar zijn ogen stonden star. Zijn vingers gleden weer naar de wond en langzaam haalde hij het draad door de oog van de naald en begon weer te praten. Adeo kende geen schuldgevoel, maar het leek hem meer dan logisch om Incilia in vertrouwen te nemen, nu zij zelf ook in een kwetsbare situatie bevond. Hoe moeilijk Adeo het ook vond, zijn dunne lippen kwamen bedachtzaam van elkaar. "Misschien is het je op gevallen dat ik nooit mijn achternaam heb genoemd." hij liet een stilte vallen terwijl zijn ogen dof in het licht glommen. Niet wachtend op een antwoord ging hij verder. "Ik reis in de naam van mijn lieftallige zuster om verbonden te sluiten met buurlanden. Waarschijnlijk heb je wel eens van haar gehoord. Mijn zus is namelijk de koningin van Dalint, aan het hof van Delicia." Adeo's grijze ogen verraden niks van emotie en zochten contact met die van Incilia. "Mijn naam is Adeo no Mea, zoon van de vorige koning, broer van de huidige koningin en prins van Dalint." na deze woorden met een schorre ondertoon te hebben uitgesproken, waarbij de titels die hij noemde licht spottend klonken als of het hem niet veel kon schele, maar hij toch uit etiketten het lijstje af moest, kwam Adeo's linkerhand omhoog als bevestigend bewijs. Met de rug van zijn hand naar Incilia gekeerd was nu de grote groene steen die kenmerkend was aan het oude koningshuis zichtbaar. Een erfstuk dat door de jaren heen van vader op zoon in de zuivere bloedlijn was doorgegeven.

Incilia had over haar schouder gekeken wanneer zei de zucht had gehoord. “Als je niet meer trekt of je kunt het niet aanzien moet je het zeggen. Je moet jezelf nergens toe dwingen. En ik heb geen zin om dadelijk een kotsend iemand te verzorgen” Dat laatste klonk vrij had maar dat kon Incilia op dit moment niet erbij hebben. Eros vleugel was dus ingebonden met twee spalken en daar verband om heen. De diepere wonden waren gehecht en nu moest het diertje gewoon rust hebben. Incilia nam het dier in haar armen en drukte een kus op zijn snavel. Tegen Ereo kon zij heel anders doen. Heel lief en behulpzaam terwijl zij naar anderen altijd kil deed en haast toonloos sprak. “Je hebt inderdaad je achternaam niet genoemd bij het voorstellen maar dat doe ik ook nooit dus ik zocht daar niks achter” Bij zijn andere woorden had Incilia hem met haar grote, schitterende, paarskleurige ogen hem aangekeken. Incilia toonde geen enkel emotie de hele tijd dat hij stond te spreken. Ze luisterde gewoon naar zijn afkomst. Ook al was hij een prins, zij zou hem niet anders behandelen als voor heen. Adeo blijft Adeo. “We hebben iemand van de Koninklijke bloedlijn, interessant. Iemand met een hoge status en groot invloed. Een prins. Ik heb nog nooit een prins ontmoet in mijn leven, jij bent mijn eerste” zei Incilia oprecht. Haar ogen gleden langs de ring om zijn vinger. Een grote, groene steen, een ring wat zij nooit zou dragen. Waarom? Ze vond het maar een lelijk, oud ding. Natuurlijk een belangrijk erfstuk voor Adeo maar voor haar? Ze hadden hem wel een mooiere ring mogen geven of een mooiere ring ervan kunnen maken. Maar ze zweeg omdat ze hem niet wilde beledigen omdat ze nu normaal tegen elkaar deden. De omgang tussen hun twee ging goed. “Waarom ben je eigenlijk mee met het reisgenootschap als ik vragen mag?”

Een vreemde trek verscheen in Adeo's gezicht. Hij mocht wel een koninklijke status hebben, maar de macht had zijn zus toe geëigend. Hoewel hij haar niet verachten en hij vooral zijn vader als schuldige zag, begon Adeo steeds meer negatieve gevoelens tegen haar te ontwikkeling. Verblind door wraak, een minderwaardigheidscomplex en verlangens naar meer macht was hij er op uit getrokken. Zorgend voor een eigen toekomst en het verzamelen van zoveel mogelijk bond genoten. Nadenkend over wat hij Incilia ging antwoorden bleef hij de wond behandelen ook al was uit zijn recent verschenen hardhandigheid te merken dat zijn houding omsloeg. "Ik heb niet z'n goede band met mijn familie." zei Adeo er klonk weinig emotie in zijn stem al stonden zijn ogen een tikje verbitterd. Bij het woord 'familie' trok hij het verband met een ruk aan. Even zweeg hij. "Qua karakter pas ik niet helemaal in het plaatje. Ik besloot dat ik meer van nut kon zijn als ik opzoek ging naar nieuwe bond genoten en als ik als gewone burger meer over de volkeren te weten zou komen. Een reisgenootschap was de beste dekmantel om veilig en ongezien te reizen " het koninkrijk van Delicia viel dan ook vaak terug op tactieken en de informatie die Adeo nu verzamelde kon in tijden van oorlog van pas komen. Maar over de andere reden zweeg Adeo. Hij was Incilia stukje bij beetje gaan vertrouwen, maar hij vertikte hij om meteen zijn hele ziel bloot te geven. Met een schuin oog op het meisje controleerde hij over het verband goed zat. "Maar genoeg over mij. Wat is jou reden om je bij de groep te voegen?"

Een vreemde trek verscheen in de jongen zijn gezicht. Of hij jong was wist Incilia niet. Hoe oud was Adeo eigenlijk? Ze zou het vragen wanneer de tijd rijp zou zijn. Hoe meer hun dieper op het onderwerp ingingen hoe hardhandiger hij omging met haar vleugel. Incilia had wel een hoge pijngrens maar dit ging iets te ver. Het bleef een wond. “Adeo zou je misschien wat rustiger willen doen? Want je bent meer pijn aan het veroorzaken dan het verzacht” Haar ogen hadden hem kil aangekeken terwijl dat niet bij haar uiterlijk paste wanneer ze de vleugels spreidde. Dan kreeg ze langere haren, een liever gezicht. Waarom ze zo veranderde waren voor de meeste een raadsel. “Dat had ik wel gemerkt dat je band met je familie niet zo sterk is. Vooral op de manier je mijn verband aantrok. Maar goed dit keer zie ik dat door de vingers” Ze had al die tijd naar zijn verhaal geluisterd, de reden waarom hij zich had aangesloten bij de reisgenootschap. Bij zijn vraag werd het even stil. Een ongemakkelijke stilte want niemand van het Runa volk wist dat ze zich had aangesloten. Als ze daar achter zouden komen zou haar vader de consequenties dragen. “Nou… Ik wil meer dingen gaan onderzoeken, ontdekken voor de wetenschap van mijn volk. En het is makkelijker als je dan met een reisgenootschap bent dan alleen. Dan leer ik sowieso al verschillende volkeren kennen en iedereen bedraagt wel een bepaalde kennis. Dus puur eigenlijk voor mijn volk” Natuurlijk was de helft gelogen. De informatie speelde zij door aan haar vader, die het natuurlijk geheim hield. Incilia was de enige die zich interesseerde voor wapens, gevechten en de buitenwereld.

Keira stond gebogen over een roze gekleurde bloem, de bloem was klein en vooral erg opvallend door de lange gele meeldraden die uit de kelk van de bloem stak. het was geen vleesetende plant, maar een paar korrels van de stuifmeel waren genoeg om een kind mee te vermoorden, in tegenstelling tot de bladeren die een helende werking hadden tegen hoofdpijn. Keira had de plant nog nooit gezien, dit was een nieuw gebied voor haar, maar toch wist ze alle informatie van de plant. Simpelweg door ernaar te kijken. ze streek heel voorzichtig langs de bloem, de tere blaadjes voelde glad aan als juweel en niemand zou bedenken hoe dodelijk de plant kon zijn.

Een stuk verderop langs een smalle rivier stond Astro oog in oog met een basilisk. Je weet wel, de gigantische slang en als je hem aankijkt, versteen je. Niet dat dit Astro zou gebeuren, het dier was gemaakt van water. Hij kampeerde hier al een paar dagen en hij had heerlijk in het water gedreven toen het dier zijn kop eruit had gestoken. Astro wist dat de slang gemaakt was door Chemico, zijn rijdier en vis. De vis deed dit soort dingen vaker, zodat Astro op de meest onmogelijke moment weerstand kon bieden. De favoriete momenten van Chemico waren als Astro zwom, zich waste op zich net uitkleedde om te gaan slapen. Zo kwam het dat Astro al een paar keer tegenover een sphynx of een draak had gestaan met zijn broek op zijn enkels en een arm al uit de mouw van zijn shirt. Tijd om zich weer aan te kleden of juist helemaal uit te kleden kon hij niet verwachten. Ook nu stond hij alleen in zijn broek, die zwaar was geworden door het water. En hij kon de basilisk niet aankijken, want dat zou Chemico hem bevriezen, dus moest hij het op een andere manier aanpakken. Van veraf was al te horen dat Astro veel in de grond sloeg of in een boom. De doffe klappen schalden door het oerwoud.

Bonkend geluid dat door de wouden trok was iets van de aandacht van Reika trok. Als ze niet beter wist zou het klinken als een machine die druk bezig was bomen uit de grond te trekken, maar machines bestonden nog niet dus zou dat ook niet het geval zijn. Met haar donkergroene ogen keek ze even door het gefilterde zonlicht in de verte, maar de bomen hielden het zicht tegen. Ze stond op nadat ze heel voorzichtig een van de bloemen uit de grond trok en in haar reistas stopte, zorgvuldig ingepakt. Je wist maar nooit of het gif nog eens van pas zou komen. Reika kwam overeind en begon in de richting van het geluid te lopen, bang aangelegd was ze niet. Nee, dan had ze hier nu niet gestaan. Op haar gemak waande ze zich een weg tussen de hoge wortelen en hangende lianen om uiteindelijk bij een rivier met een enorme waterslang, gemaakt van water uit te komen. Ze zette haar zachtere gezicht op, hoewel haar gezicht er standaard vriendelijk uitzag, en deed een klein stapje naar voren toen ze een jongen ontdekte die bezig leek te zijn met magie.

Astro en Chemico, vooral die laatste, waren op dit soort momenten ook erg bezig met hun omgeving. Een trainingssessie was een moment waarop er makkelijk iemand dichterbij kon sluipen. De basilisk had de aanwezigheid van het meisje als eerste opgemerkt en keek. Astro volgde zijn blik. Maar Chemico zou Chemico niet zijn als hij niet van de gelegenheid gebruik maakte. Hij stuurde de waterslang voor het gezicht van Astro, zodat die laatste de basilisk wel in de ogen moest kijken. Omdat hij nep was, volgde niet de dood, maar er spoot een mist van ijs uit de mond en Astro was al snel bevroren, terwijl de slang uiteen viel en Chemico zijn kop boven water liet zien. Het ijs was snel ontdooit en en Astro ging verder waar hij gebleven was, met een geschrokken gezicht, bezig het zwaard naar de nek van de slang te brengen. Tot zijn verbazing zag hij geen slang meer, dus vestigde hij zijn aandacht weer op het meisje. Dit had hij weer, in alleen een broek en dan bevroren worden terwijl er een meisje stond te kijken. Een goede indruk maakte je er niet mee.

Keira keek toe hoe de jongen ine en soort gevecht leek te zijn met de slang, al snel werd het har duidelijk dat het om een training ging en de jongen hoogstwaarschijnlijk een begaafde, of misschien zelfs een tovenaar was. "Sorry dat ik je afleidde." zei ze op een vriendelijke toon, eentje die niet van echt te onderscheiden was. "Het was niet mijn bedoeling om je te laten invriezen door je draak." zei ze terwijl ze met haar handen een plukje van haar blonde haren naar achteren streek.

"Het is een vis," zei Astro verontwaardigd, terwijl hij het water van zich af stuurde. "Maar het is alleen een kop wat je ziet, dus ik kan me de fout voorstellen." Onwillekeurig ging hij een korte checklist na die te maken heeft met zijn uiterlijk. Het ging automatisch als hij leuke meisjes tegen het lijf liep. Hij was blij dat het gel in zijn haar smeren het eerste was dat hij 's morgens deed. Zo had hij vandaag een kleine hanenkam. Ook keek hij naar beneden om daar te zien dat de omvang van zijn spieren was gegroeid sinds hij reisde en dus meer trainde. En in de slang had hij net nog de weerspiegeling van zijn babyface gezien, dat zat ook goed. Hij had lang niet meer op deze manier over zichzelf nagedacht, de laatste keer was de nacht voor zijn vertrek in een van de herbergen uit zijn land. Daarna had hij geen meisjes meer gezocht en hij was er ook bar weinig tegengekomen. Hij speelde een beetje met de gouden ketting om zijn nek terwijl hij dit overdacht, tot hij besefte dat hij het meisje aan stond te staren.

Keira knikte, hoewel ze zich afvroeg waarom een vis water kon sturen. Maar het maakte haa rook niet zoveel uit, het was niet haar zaak om zich daar druk over te maken, er waren wel belangrijkere dingen in haar leven. Met haar donkergroene ogen bestudeerde ze kort de jongen die haar ondertussen aan het aanstaren was. "Is er iets mis?" vroeg ze iets naar voren liep om met haar vingertoppen het koude water aan te raken, het was fris in verhouding tot de vochtige hitte die om hen heen hing.

"Oh, nee hoor," zei Astro en hij bloosde. "Ik was even in gedachten verzonken." Hij had het meisje in elk geval wel in zich op kunnen nemen. Ze zag er goed uit, vond hij. Maar iets in haar houding was afstandelijk, al was dat gemaskeerd door een lief laagje aan de buitenkant en hij had het dan ook niet gezien als hij niet had staan staren. Hij raakte erdoor op zijn hoede en liep naar zijn spullen. Hij pakte een koekje, een manier om te verbergen dat hij daar alleen ging staan om straks bij zijn stenenschieter te kunnen komen, mocht het afstandelijke iets anders verhullen.

het valt zo goed als niet op, tenzij die aura lezen als kracht heeft ;p
-
Keira had het water goedgekeurd, het was fris en helder en waste haar onderarmen. "Woon je in dit woud?" vroeg ze toen ze weer overeind kwam en naar de jongen keek die in zijn spullen aan het rommelen was en een koekje tevoorschijn haalde. "Of ben je op doorreis?" ze bekeek zijn spullen even en gokte op het laatste, want er was niet echt een grote hut te ontdekken.

"Nee, ik woon hier niet," zei Astro. "Ik ben op doorreis en ben hier al een paar dagen, aangezien ik het hier prettig vind." Hij liep naar het meisje toe en ging naast haar staan. Onderwater kon je de schim van Chemico zien zwemmen. Hij knabbelde op zijn koekje en keek naar het meisje. "Ik ben Astro Mythae." stelde hij zich voor en hij stak zijn hand uit. Hij had geen argwaan meer, vertrouwde het wel. Wel jammer dat hij zijn kroontje niet meer op had, dat was een echte meidenmagneet. "En met wie heb ik het genoegen?" Hij besloot haar maar hoffelijk aan te spreken, zoals hij vroeger geleerd had.

Keira knikte, "Dat kan ik wel begrijpen." het was hier inderdaad prachtig. De vele planten voelde vertrouwd aan voor haar, ze wist dan ook precies wat het nut van elke plant was. Hoe ze ze moest gebruiken, ze wist dat niet elk wezen dat kon, maar ze kon zich niet voorstellen om zonder die kennis te leven. "ik ben Keira *achternaam*, aangenaam om je te ontmoeten Astro Mythae" ze had wat moeite met het uitspreken van zijn achternaam, omdat ze simpelweg die klanken niet kende in haar taal, dus dan is het lastiger om het uit te spreken. Uit haar tas haalde ze een waterzak, "Dit water is toch te drinken?" vroeg ze, hoewel ze dacht dat het wel kon, maar ook om het gesprek op gang te houden.

"Ik neem aan van wel," zei Astro. "Ik ben namelijk nog nooit ondrinkbaar water tegengekomen in een rivier of beek. In dit tijdperk doen we nog niet aan vervuiling " Chemico stak zijn kop weer bovenwater, recht voor Keira. Het water spatte recht in haar gezicht en ze was doorweekt. De vis vatte het duidelijk op als een spelletje en Astro moest lachen. Wel stuurde hij het meisje droog, dat was wel zo aardig, en probeerde hij Chemico waarschuwend aan te kijken, maar dat lukte niet. Hij vond het gewoon veel te grappig. "En wat brengt jou hier?" vroeg hij, toen hij bijgekomen was.