Jura - het grote meer

"Ja van zo'n afstand kun je niet heel erg goed zien en ik was meer van het zonnetje genieten dan andere te begluren" Dat was wel eerlijk gesproken. De man leek geïrriteerd te raken. De ogen van de man begonnen te veranderen. "Oké... mijn tegenpool maar zo te zien irriteert mijn aanwezigheid je of in iedergeval vind je het niet leuk dat ik je vragen stel. Dan wens ik je nog een prettige dag verder" Ayden stond op en keek de man met een ondeugende twinkeling aan.

"Tot ziens," zuchtte Astro. Ergens zou hij willen weten wat er in het hoofd van de jongen omging, want hij vond het niets. Ongeduldig zat hij te wachten op Chemico en begon uiteindelijk maar te ijsberen. Bij de waterrand bleef hij staan en hij keek naar zijn spiegelbeeld. Als vanzelf keek hij naar zijn eigen ogen, de witte pupil, zwarte iris in het groene oog keken hem aan. Hij hield van de ogen van de Berggravers. Als je naar andere volkeren keek, waren de ogen niet normaal. Maar dat maakte ze alleen maar mooier.

De jongen ging Kiba halen. Speciale gelegenheden hé? Kiba kwam aangerend en Ayden ging door zijn knieën en sprong omhoog zo op de rug van zijn dier. Natuurlijk kwam hij gewoon weer terug gerend. "Heey jij daar! Je denkt nu vast dat ik een stalker ben maar ik neem nooit genoegen met een nee. Wedstrijdje doen? Wie sneller is op zijn soulmate?" Zo noemde Ayden, Kiba altijd. "Dan mag jij in het water met die van jou en ik doe land. Wat denk je ervan? of ben je bang?" Ayden stak speels zijn tong uit. Misschien werd de man nu wel meer geprikkeld als voorheen en wilde hij deze uitdaging al te graag aannemen.

Astro keek op. "Is het goed als we vliegen?" vroeg hij. Chemico was net aangekomen en eigenlijk wilde Astro nu weg, maar hij werd uitgedaagd en dat kon hij niet hebben. Maar hij had het moeilijk als hij water uit zijn harnas moest sturen, dat was zo goed als onmogelijk. De vis sprong uit het water en bleef er vlak boven zweven, zodat Astro op zijn rug kon klimmen. "Dan gaan we rond het eiland en wie het eerst hier terug is wint, neem ik aan?" Eigenlijk had hij er geen zin in, maar hij wilde de jongen niet laten denken dat hij zwak was, want dat was hij absoluut niet.

"Vliegen is ook toegestaan. Gewoon waar die het beste in is. Al was het slingeren door bomen" zei Ayden met een vrolijk grijnsje. Dit zou spannend worden maar Kiba hield niet van verliezen. Het beest deed alles om te winnen, echt alles. "Ja klopt, wie het eerste hier is heeft gewonnen en ik vind dat we daar nog iets leuks aan moeten plakken. Bijvoorbeeld" Ayden dacht heel even na. "Een soort van beloning? Als ik win, ga je niet weg en wil ik een gezellig gesprek met je, of je dat leuk vind of niet." Nu had de jongen nog meer reden om te winnen.

"En als ik daar nou helemaal geen zin in heb?" vroeg Astro. "Ik kan je dan beloven dat het niet gezellig gaat worden. Misschien moet jij voor je verder gaat, gaan achterhalen wie hier voor je staat." Astro had de neiging om naar zijn tas te lopen, zijn kroon eruit te halen en die op zijn hoofd te zetten. Dan zou hij deze jongen wel eens de andere kant op praten. Eigenlijk wilde hij gewoon op de rug van Chemico spring, zijn spullen achter zich op de rug binden en ervandoor vliegen, maar hij wist dat dat onbeschoft was.

Opeens zag je een gekwetste uitdrukking op zijn gezicht. Natuurlijk gespeeld want Ayden was niet zo snel te kwetsen. "Oké....dan niet" zei hij zachtjes. Hij keek nu als een puppy die op straat werd gegooid, echt heel zielig en de meeste konden dat niet weerstaan. "En maakt het uit wie voor mij staat? Sinds wanneer is het een misdaad om eens gezellig met iemand te praten? Je hebt er duidelijk geen behoefte aan, fijn. Ik wil niet eens een brombeer leren kennen" fluisterde hij zachtjes, eerder tegen zichzelf. Hij aaide over het vacht van Kiba terwijl het beest naar Astro keek of hij de man ieder moment zijn hoofd van de romp wilde aftrekken met zijn tanden.

Astro werd nu echt kwaad. "De prins van L' Nerfisch do Thymna," zei hij geagiteerd. Hij kon er helemaal niet tegen als mensen deden alsof ze zielig waren, want dat was deze jongen helemaal niet. Eigenlijk moest hij nu snel weg, want hij wist van zichzelf dat hij deze jongen nog wat aan zou kunnen doen als hij hier bleef staan. Ook de wolf naast de jongen droeg niet bij aan het kalmeren van de prins. Hij wees zich in zijn zware harnas op de rug van Chemico, stak een straal water door de ringen op zijn tassen en bond die op de rug van zijn vis. "Tot ziens," zei hij en Chemico schoot ervandoor, tot nog toe met onbekende bestemming.

Ruby zat op het zand en af en toe raakte de kleine golven haar. Haar zwarte vissenstaart glom in het licht van de zon en ze had het heerlijk warm. De wind die stond zorgde voor verkoeling. Verderop hoorde ze de drukke geluiden van een markt, maar waar zij zich op het moment bevond was het aardig rustig. Net zoals Deke had gezegd was ze een beetje gaan trainen. Het was slim om haar krachten op te bouwen, voor het geval dat. Ze stuurde het water dat voor haar lag en maakte grotere golven.

Reika zat een eindje verderop in het water, ze had de zeemeermin die een eindje verderop in het water lag niet opgemerkt, maar de golven die steeds hoger werden waren lastig te missen. Iets wat ze behoorlijk vond, ze kwam hier om zich te ontspannen niet om zich te verzetten tegen golven die steeds sterker. Ze keek om zich heen, om een natuurlijke oorzaak te ontdekken, maar ze kon niets verzinnen dus begon Reika langzaam richting het strand te zwemmen. Haar donkergroene ogen vielen toen de glinsterende staart op, waar een meisje aan vastzat. Zelf bezat ze geen waterkrachten, maar ze begreep wel dat het meisje de oorzaak hier van was. "Kun je wat rustiger aan doen?" het kwam er minder vriendelijk uit dan bedoeld, ze had geen zi nom direct op ruzie uit te komen, maar ze was niet in haar hum vandaag.

Doordat haar concentratie brak werden de golven vanzelf zachter en gingen ze geleidelijker. Ruby's ogen vlogen naar het meisje dat haar aansprak. De toon waarop ze sprak vond Ruby niet erg fijn, maar ze negeerde het. "Natuurlijk. Geen probleem." Zei ze, haar stem klonk een beetje scherp, maar nog altijd opgewekt. Het was dan ook een prachtige dag waardoor ze niet snel van haar stuk werd gehaald. Ze glimlachte en ze zorgde ervoor dat haar staart weer in benen veranderde. Ze vond het nooit zo prettig om als meermin onder mensen te zijn.

Keira vind de scherpe toon op, maar ging er verder niet op in, "Oké bedankt." was het korte antwoord wat ze gaf. Keira was sowieso niet heel spraakzaam, zeker niet van uit haarzelf, maar omdat ze zich vaak anders voordeed dan dat ze was moest ze toch wat meer zeggen. Ze zag hoe de benen van het meisje weer tevoorschijn krijgen, "Zit je niet altijd aan die staart vast?" vroeg ze toch wat verbaast, ditmaal oprecht. In de bossen waar ze vandaan kwam kende je geen zeemeerminnen en ze had er dan ook bar weinig verstand van, ze kende ze namelijk voornamelijk van sprookjes.

Ruby schudde haar hoofd en glimlachte. "Nee, ik kan er voor kiezen of ik mijn staart tevoorschijn heb." Zei ze tegen het meisje. Ze snapte dat zeemeerminnen niet veel gezien werden. Voor zover zij het wist waren zij het enige volk met meerminnen en ze lagen ook niet echt gunstig, dus er kwam bijna niemand naar hun eilanden groep. Ze haalde een hand door haar blauwe haar en fatsoeneerde het eventjes.

Keira knikte eventjes, "Lijkt me handig, zo ben je op het land en in het water snel." iets wat haar niet van pas kwam omdat ze niet zo van zwemmen hield, maar misschien als je een staart had veranderde dat feit.