De grote open plek van Gilan - Gilan

Midden in een van de grootste bossen van Gilan licht een open plek. Deze is minstens even groot als een voetbalveld, maar dan niet rechthoekig maar met ronde vormen. Er staat geen enkele boom, er stroomt alleen een beekje langs de rand. Het is er over het algemeen erg rustig, niemand heeft zin om zover door het bos te moeten lopen, en er is veel wild te zien. Daarbij is de plek elke lente vrolijk gekleurd door de vele bloemen die hier groeien.

Regels: -
Personen: Twee keer elf met nog eens twee keer elf personen op de bank.

Liz stond in het midden van de grote, open plek. Haar zwarte haren zwiepten langs haar gezicht, maar ze waren bijna onzichtbaar in de zwarte nacht. Haar ogen waren straks gericht op een bizon aan de rand van de open plek. Hij moest een paar meter verder lopen want dan kon ze hem vanuit de perfecte hoek aanvallen.

"Aaarrrrgh!!" Met een kreet van woede en pijn liet Deke de pijl gaan die op zijn boog lag. De pijl vloog snel door de lucht en doorboorde het hart van de bizon, waardoor die op skag dood was. De rest van de dieren was opgeschrokken en weggevlucht. Deke ging achter zijn pijl aan en vond de bizon. De enige troost die hij tot nu toe had gevonden was dat het beest niets gevoel zou hebben. Met een gezicht dat stond op onweer trok hij de pijl uit het hart van het dier en stopte het terug in zijn pijlenkoker. Hij haalde een klein mes tevoorschijn en begon met het vlees te villen. Het ging onnauwkeurig en hij sneed in alles wat los en vast zat, maar hij zag ook helemaal niets door de tranen die in zijn ogen opborrelden.

Liz zag hoe voor haar ogen het dier doodgeschoten werd, en hoe een jongen het schoon begon te maken. Woede stroomde door haar lijf en ze beet op haar lip, waarna ze geruisloos naar hem toe begon te rennen. Ze rook het bloed dat opwelde uit zijn lichaam en begon gek te worden, haar gedachten beheersten haar niet meer, maar het was nu haar instinct. Bij de jongen aangekomen besloop ze hem van de achterkant, legde een arm rond zijn nek en drukte hem tegen haar aan, al was hij een stuk langer. Het was een soort houdgreep. 'Blijf van mijn eten af' siste ze in zijn oor, haar stem klonk woedend, als suizende messen.

Meteen kwam er een groot beest uit de lucht vallen. Ze zweefde naar beneden en gooide het meisje van Deke af. Het was Lea, die op dit soort dagen kennelijk een oogje in het zeil hield. Deke draaide zich meteen om en richtte binnen een seconde een pijl op het meisje. Hij zou niets hoeven zeggen, de dodelijke precisie die hij net had laten zien zou genoeg moeten zijn. "Simpel, dan had je sneller moeten zijn," zei Deke met een stem die in niets leek op zijn normale. Lea was al weer verdwenen in de hemel, gewoon niet meer te zien. Zij vluchtte op dit soort dagen, als Deke werd gegezeld door de verschrikkelijke herinneringen aan zijn jeugd. Als hij buiten zichzelf trad, op jacht ging en zonder pardon iedereen neer zou kunnen schieten die hem in de weg liep.

Iza gromde naar hem. Ze was maar half menselijk, knap en glorieus maar meer dier dan mens. Snel stond ze op en staarde hem aan met haar kleine, paarse ogen half dichtgeknepen. 'Ik was snel genoeg, jij had hier gewoon niet moeten zijn' siste ze en ze deed een paar stappen in zijn richting, dreigend maar verder deed ze niet. De bizon lag te ver weg en de jongen was iets te groot. Maar de trek en dorst zorgden ervoor dat ze niet lang meer na kon denken, en straks zou het echt met haar gedaan zijn.

"Dan heb je pech," zei Deke. "Zoek je eigen bison maar. Ik hoor dat er hele kuddes te vinden zijn op de vlakten buiten dit bos." Al die tijd was de pijl nog op het meisje gericht en Deke was echt niet van plan om die te ontspannen. Het was nu zijn bizon en dit was zijn dag, waarop hij alleen hoorde te zijn. Het meisje had hier gewoon niet moeten zijn. Helaas wist Deke waar hij mee bezig was en er was enige twijfel, die steeds weer werd weggeduwd door de woede en haat van vandaag. Vandaar dat Lea nu weg was, hij zou zelfs een pijl door haar hart kunnen schieten, al vroeg hij zich af waar het hart van een sfynx zat. Gewoon op de normale plaats, of misschien had het iets te maken met die smaragd.