De tempel van Appolo - De open plek in het naaldbos

Het naaldbos word gekenmerkt door de enorme open plek ten midden van de wildernis. De leegte word gevuld door een aantal bouwwerken uit de oudheid met De tempel van Appolo* als centra van dit fenomeen. Ondanks dat vele het bestaan van deze reünies zijn vergeten, trekken gelovigen nog dagelijks naar de tempel om Appolo te eren.

* Appolo is het Griekse orakel en god van het boogschieten, ziekte en gezondheid, muziek en de zon.

Lily liep de prachtige tempel binnen en knielde voor het gigantische standbeeld in het midden. Het was deels beschadigd door de vele jaren van bezoekers en wat er allemaal wel niet aan natuurfenomenen was voorgekomen. De zon scheen door de dorische zuilen en straalde op haar huid. Ze was niet zwaar gelovig, maar de Griekse en Romeinse goden hadden haar altijd aangesproken. Apollon was de god van de muziek. Iets wat haar altijd tot rust bracht. Luxor wachtte buiten op haar. Als hij zich tussen de zuilen door moest proppen, zou hij zeker één of meerdere van de oude zuilen breken of beschadigen.

Een vermoeide zucht ontsnapte uit Adeo's mond en zijn donkere wenkbrauwen zakte naar beneden. Zijn lippen trokken in een dunne streep en een frons rimpel sierde zijn voorhoofd. De vorige ochtend was hij al met frisse tegenzin begonnen aan de terugtocht, maar een andere weg was er niet. Adeo had het niet op bossen en vloekte zacht op de vele takken. Hij voelde een golf van misselijkheid opkomen toen hij inademde. Met een pest humeur en zijn blik op de grond gericht zodat hij niet zou struikelen, duwde Adeo een aantal takken opzei. Toen hij deze handeling wilde herhalen greep hij opeens in de ijle lucht. Dit laatste deed Adeo opkijken. Zijn doffe grijze ogen gleden verwonderd over de open plek die zich zo plots had geopenbaard. Snel hersteld Adeo zich en rechte zijn rug terwijl hij het losse zandpad betrad.

Pippin klom de tempel in en deed een klein gebedje. Hoewel hij een ander geloof had vond hij het toch oneerbiedig om zomaar een tempel te betreden. Hij stond versteld van de mooiheid en de grootte van dit kunstwerk en keek nieuwschierig rond. Hij liep tot achterin te tempel en keek daar ook rond. Maar hier was niet veel licht dus hij liep weer terug. Hij ging op de grote trap treden zitten, van de ingang naar de tempel. Hij zag Elizabeth zijn Pegasus voor de tempel wantrouwend naar het grote geheel kijken. Zij kwam uit de Hemel maar betrad geen enkele tempel. Ze zei dat aan al die werkstukken bloed kleefde, en dat ze het niet kon waarderen.

Chemène was op zoek naar een plek waar ze kon blijven zonder slachtoffers te maken.. Ze had zichzelf die dag weer helemaal vol gestopt en ze hoopte dat ze zich vanacht kon beheersen. Ze kwam op een open plek, de open plek waar ze naar op zoek was geweest. De tempel van Appolo, stiekem hoopte ze dat deze heilige plek haar zou beschermen tegen de duivel binnen in. Ze keek naar de zon, hij was al verder gezakt dan dat ze wilde. Ze had veel te lang over deze tocht gedaan. Op de trap van de tempel zag ze iemand zitten, "shit..." mompelde ze zacht. Het enige wat ze kon doen was hopen dat hij op tijd weg zou gaan. Heel langzaam liep ze naar de tempel toe.

Pippin kon met Elizabeth praten en zij met hem maar niet met andere wezens, en nu waarschuwde ze hem voor een meisje die aan kwam lopen. Ze zei dat er vast iets onheilspellends van zou komen. Arthur keek om en zag een meisje met grote rode ogen. Hij was een beetje geschrokken maar liet dit niet merken. Elizabeth keek hem aan en zei kwaad tegen hem dat het meisje er zo eentje was. Elizabeth had het niet op haar soort mensen, die een slechte persoonlijkheid hadden en een goede. Dit meisje was duidelijk in haar slechte figuur getreden en Pippin speelde haar open kaart. ''Ik ben Pippin en ik weet wat je bent. Mijn vraag is of je jezelf kan beheersen en dat ik hier veilig ben.''

De verandering was ingetreden, maar niet voor 100%. Het was haar uiterlijk dat veranderde, heen en terug. "Chemène... Nu nog wel, de zon is nog niet helemaal onder." zei ze zacht terwijl ze naar de horizon gebaarde waar nog wat straaltjes zonlicht de hemel verlichten. Ze was bang, dit was het ergste, de veranderingen die nog niet compleet waren. Haar haren werden weer blond, haar ogen weer bleekgroen. Ze trilde op haar benen en keek angstig naar de jongen. "Ik wil je geen pijn doen." zei ze met een zwakke glimlach terwijl ze de trap op liep en zich vast moest grijpen aan de pilaren.

Haar worden lieten iets achter in Pippin zijn ziel. Hij glimlachte naar het meisje. ''Dat zal ook wel niet, het spijt me dat ik zo bot deed.'' Hij klopte naast zich op de treden. ''Kom je naast me zitten?'' Vroeg hij en zijn zwarte haar hing een beetje voor zijn ogen. Hij veegde het weg en met zijn grote groene ogen keek hij Chemène aan. Met de rug van zijn hand veegde hij het zweet van zijn voorhoofd. De zon zakte bijna weg, maar de hitte was nog fel.

"is dat.. Wel een goed idee?" zei ze aarzelend. Dit was niet wat ze verwacht had. Ze had gedacht dat hij zo snel mogelijk weg zou gaan. "straks is het te laat.." ze schuifelde wat heen en weer nog steeds steunend tegen de pilaar. Langzaam liep ze uiteindelijk naar de trap en ging een aantal meter van Pippin vandaan zitten. "ben je niet bang?" vroeg ze hem terwijl ze naar haar dan weer blonde dan weer zwarte haar keek.