Het Openingstopic - Duistere Eilanden

Ieder personage dat van de Duistere Eilanden komt is uitgebreid getrained en klaargemaakt voor de missie waar alleen zij en een paar andere van weten. De leden van de eerste zending kennen elkaar vaag, maar vaak niet meer dan van gezicht en naam omdat ieder zijn eigen schema en ruimtes tot beschikking had. Vandaag is het de grootte dag dat ze zullen vertrekken. Er is verzameld op een grote open rotsvlakte iets buiten de hoofdstad. Dit omdat alle wezens dan de ruimte en de meest optimale omstandigheden hebben om te vertrekken. Voor het vertrek had er een banket plaatsgevonden in het enorme paleis van Tamil Dahang, de plaats waar de begaafde en de tovenaars eindelijk de kans kregen om elkaar meer uitgebreid te leren kennen.

De grote openvlakte bestaat uit een gladde rotsachtige grond met hier en daar een dapper boompje dat zijn wortels tussen de stenen ondergrond had weten te krijgen. Normaal gesproken is dit een verlaten plek, er valt geen wezen te vinden. Maar vandaag is het een drukte van belang, de laatste dingen zijn hier klaargemaakt voor de eerste zending. Er worden nog voedselpakketten voor onderweg opgezadeld, er worden luid bevelen geschreeuwd om alles perfect te krijgen. Over iets minder dan een uur zullen jullie personages naar de nieuwe wereld vertrekken.

Regels: Je personage is op tijd, aangezien ze met z'n alle vanuit het paleis zijn vertrokken. Voor de rest de standaard regels ofcourse.

Euphy negeerde al het geschreeuw en de voetstappen om haar heen. Ze stond nonchalant tegen Yue en draaide een zo goed als witte lok haar om haar vinger. Yue, die al opgezadeld en helemaal klaar voor verstrek was, keek geamuseerd rond naar de wezens die als kippen zonder kop rondliepen. Ze kon zichzelf wel rustig houden, al was ze wel wat opgewonden over hun vertrek. Euphy daarentegen, keek met haar gebruikelijke nonchalante blik voor haar uit. Vandaag zouden ze dan naar Levea mogen met de opdracht om in de samenleving te infiltreren en zoveel mogelijk over alle landen te weten komen. Een klein glimlachje verscheen op haar gezicht. Ze zag er geen probleem in, als doppelganger zijnde was ze daarin gespecialiseerd. De training in het leger had haar alleen geperfectioneerd, zodat ze in elke situatie wist wat haar te doen stond.

Sakura had hier geen leidinggevende functie zoals ze gewend was, nu was zij en de paar andere tovenaars en begaafde die hier rondliepen de oorzaak van alle commotie die zich afspeelde rond hen. Toch kon Sakura het niet laten om met haar donkere ogen alles in de gaten te houden. Ze had haar draak de opdracht gegeven zich rustig te houden. Sakura wist hoe een hekel hij had aan dit soort gelegenheden, hij had sowieso een hekel aan andere wezens. Vaak genoeg dreigde hij dat hij er een zou opeten. Op een of andere manier geloofde Sakura hem nog ook, hoewel ze hem tot nu toe er steeds van af had kunnen houden.
Kort gaf ze het enorme wezen een klapje op zijn glanzende schubben, "Ik ga even onze spullen controleren." door de training die ze gehad hadden wist ze genoeg hoe belangrijk een goede voorbereiding kon zijn. Als je verkleumt en verhongert een gevecht in kwam was het een koud kunstje voor de tegenstander om je te verslaan.

Draco zat tegen een boom aan, naast een stapel nog in te laden bagage. Verschillende mannen werkten hard aan het inladen van alle tassen, wapens, slaap spullen en kooien met dieren die blijkbaar ook in de bagageruimten onder het schip hoorden. Met een lichte, arrogante grijns rond zijn mond bestudeerde hij hoe andere mensen zich voor hem in het zweet werkten. Zijn lievelingspositie. Hij voelde hoe zijn bijna witte haren een beetje in zijn gezicht woeien. Zoals altijd was zijn huid bleek, en de pupillen in zijn abnormale groene ogen waren klein om zo min mogelijk zonlicht door te laten.

Sakura keek kort naar het schip dat hen zou begeleiden tot aan de zee, het schip zou niet door de toverspreuken rond het eiland komen. Maar het zou bijna een dagreis duren voor ze zover op zee kwamen dat het gevaarlijk werd. Vanaf daar zouden ze het alleen moeten doen. Met zoveel mogelijk proviand. Ze zouden stukjes eiland moeten vinden om af en toe te kunnen uitrusten. De rijdieren waren tot veel in staat, maar een week achtereen vliegen was zo goed als onmogelijk. Sakura was onbekend met schepen, haar hele leven had ze op het land doorgebracht. Natuurlijk had ze wel eens als kind op een zelfgemaakt vlot gespeeld, maar dat telde niet. Terwijl ze met haar armen over elkaar verder over het plateau liep bestudeerde ze de andere tovenaars en begaafde. Er was een jongen die ongeveer net zo'n bleke huid had als zijzelf, er was een meisje met ook een bleke huid die in de buurt van haar wezen stond. Voor de rest waren er nog een paar andere. Het was geen grote groep die de eerste keer zou vertrekken, maar de rest was er nog niet klaar voor geweest.

Euphy sloot haar ogen even en liet haar hoofd achterover zakken tegen de vacht van Yue. Ze vroeg zich af hoe lang het nog ging duren voor dat schip nou eindelijk was ingepakt en ze konden vertrekken. Zoveel kon er toch niet inzitten voor deze kleine groep? Al haar eigen spullen zaten op Yue, afgezonderd van eten wat ze op het laatst zou meenemen van het schip. Ze wist dat het een lange reis was, maar ze zou genoeg hebben aan de spullen die ze bij zich had. Zodra ze in Levea waren, hoefde ze geen moeite te doen om aan spullen te komen. Van vorm kunnen veranderen had zo zijn voordelen. Ze opende haar ogen toen ze Yue zacht hoorde grommen en keek naar het meisje dat haar aan het bestuderen was. Een geamuseerd glimlachje kwam op haar lippen, maar ze deed verder niks. Het was handig te weten wie je bondgenoten waren, dat moest ze toegeven.

Sakura merkte dat het witharige meisje terugkeek naar haar. Zonder veel omhaal beende ze naar haar toe. Hoewel ze haar wel een aantal keer had gezien hadden ze elkaar nooit echt gesproken of voorgesteld. Ter begroeting knikte ze even naar haar. Sakura was niet van de beleefde buiginkjes die in bepaalde kringen gewenst waren. En aangezien ze op het moment even hoog van rang waren, beide zouden ze naar Levea gestuurd worden, was het wat haar betreft niet nodig. "Sakura." noemde ze haar naam, om zichzelf voor te stellen. "Dus wij zitten in hetzelfde team dat naar Levea vertrekt?" Het was niet echt een vraag, eerder een bevestiging.

Draco zag hoe twee meisjes op elkaar afliepen, en besloot dat het een goed idee was om alvast wat bondgenoten uit te kiezen. Hij stond op, en merkte dat hij boven velen uittorenden, maar dat er meer lange mensen waren. Snel en behendig beende hij naar de twee meisjes toe en glimlachte hooghartig, maar charmant. 'Goedenmiddag' begroette hij hen.

Voor het meisje haar naam kon noemen werden ze alweer gestoord door de bleke jongen die boven haar uittorende. Sakura bestudeerde hem nogmaals, maar dit keer van dichterbij waardoor ze een beter beeld van zijn bouw krijg. "Ook hallo." Sakura was niet iemand die voor charmes viel, zeker niet op zo'n moment. Ondanks dat ze hier weken, zo niet maanden voor getrained hadden was het toch een raar idee dat het nu echt was. Over een dag zouden ze de eerste mensen in duizenden jaren zijn die het Eiland zou verlaten.

Deke had al de hele dag zijn masker op. Het was alleen maar vrolijkheid geweest vanuit deze jongen. Toch zat hij nu afzijdig. Hij keek naar de hemel, waar Lea rondjes vloog en zat een beetje afwezig te praten met een van de weinige plantjes die hier stond. Ook uit deze korstmos kwam alleen maar droefheid. Ze is altijd al afgezonderd geweest van de wereld en had geeneens wortels om met de rest van des werelds bomen te kunnen praten. Deke ging er af en toe een beetje op in, maar toch met volmaakt passende antwoorden die ingingen op het plantje. Zo had zij eindelijk het gevoel dat er iemand was die luisterde en voerde voor het eerst sinds haar ontstaan een gesprek.

Euphy zag dat het meisje naar haar toegelopen kwam en ging rechtop staan terwijl ze haar armen over elkaar sloeg. Met een uitgestreken gezicht, knikte ze terug. Ze wachtte stilletjes af tot de jongen die ze al aan had zien komen met haar kracht, er ook bijstond en wierp even een blik op hem. Ze gaf een tweede knikje voor ze haar mond voor de eerste keer dat ze hier stond opentrok. ' Euphy' stelde ze zichzelf voor en gebaarde even naar Yue die nieuwsgierig om haar heen naar Sakura en de jongen keek. ' Yue' zei ze met even weinig woorden. Meer woorden waren volgens haar overbodig, dat was altijd haar kijk erop geweest. Je kon je alleen maar verspreken als je teveel praatte. Dat mensen haar raar aankeken als ze niets zei, moest ze dan maar voor lief nemen. Bij de vraag van Sakura, knikte ze dan ook gewoon.

Draco knikte en glimlachte, maar zijn felle ogen bleven koel staan. 'Draco' stelde hij zich voor aan iedereen. Hij wist niet waar Silver was, waarschijnlijk op het schip zodat hij het niet zou missen. Hij was altijd de verstandige geweest, en vergat nooit iets. Op dat moment, alsof het afgesproken was kam Silver aanlopen. Hij zag er een tikkeltje angstaanjagend uit, de gigantische leeuw met een zilveren harnas. Zijn kop legde hij even tegen Draco's schouder aan, op dat moment kon Draco zijn gedachten zien. Alle mensen vervaagden en voor hem verscheen zijn dorp met alle mensen. Draco had zichzelf verboden daar nog aan te denken dus hij duwde de leeuw weg. 'Ja, ik weet dat dit de laatste keer op het eiland is' siste hij een beetje boos.

Sakura knikte even kort naar Euphy die zichzelf en daarna haar draak voorstelde. Daarna volgde de jongen die ook zichzelf en zijn aanvliegende wezen voorstelde. Haar aandacht werd getrokken door het dier, ze had nog nooit zo'n beest gezien, maar evenals tovenaars en begaafde waren wezens zeldzaam dus erg raar was het niet. Nadat ze het dier had gebestudeerd draaide ze zich naar het schip dat zo goed als klaar leek te zijn. "We moeten onze laatste spullen naar binnen gaan brengen." sprak ze, niet geheel onvriendelijk, maar toch klonk het eerder als een bevel dan als een suggestie.

Zeru vloog ergens hoog boven de wolken met naast hem Light. De draak was een kleintje vergeleken met zijn soortgenoten die beneden stonden, maar dat maakte hem niets uit. De kleine draak dook naar beneden en fladderde neer op de grond. Daarna dook Z er maar achteraan omdat hij de boot toch liever niet wilde missen. Hij greep zijn boog stevig beet waarna hij in een bijna verticale duikvlucht naar beneden ging, om vlak boven de mensenhoofden weer horizontaal te gaan zweven. Hij remde op een wat opener stukje af en landde toen.

Ryze had tijdens het feestelijke diner weinig gegeten en voelde hier nu de consequenties van. Hij liep richting de rotsachtige oppervlakte waar men zich zou verzamelen om de duistere eilanden te verlaten en het andere land te infiltreren. Naast hem liep Karma, zijn draakje dat overal bang voor is. De maag van Ryze ging tekeer en Karma sprong bang weg met een hoog piepend geluid. Ryze keek verbaast naar Karma, maar Karma was te bang om Ryze aan te kijken vanwege het rommelende geluid wat nog steeds aanhield. 'Stil maar Karma,' zei Ryze, en Karma keek hem argwanend aan, alsof ze wilde zeggen: 'Dus jij houdt dat monster in je maag in bedwang?' 'Ik heb gewoon honger, ik heb niet zoveel gegeten tijdens het diner.' Terwijl Ryze dit zei keek hij over zijn schouder en liep tegen een fors uitziende man op. Karma piepte nogmaals bang, en rende een paar meter bij Ryze vandaan. Karma was de uitstekende draak, als het baasje ook voor alles bang was.

'Sorry meneer,' stamelde Ryze terwijl hij met gebogen hoofd verder wilde lopen, maar de man bleef voor Ryze staan en keek hem woedend aan. 'Jongetje, als het aan mij lag, dan had ik je al lang in lichterlaaie gezet met mijn krachten. Maar ik vind je zo zielig, zo blind. Je kan blijkbaar niet zo goed zien hé?' De man zei dit op een spottende toon en diep van binnen werd Ryze boos. 'Nee meneer, ik kan niet zo goed zien, maar dit kan ik wel.' En voordat de laatste woorden door Ryze uitgesproken waren sloeg Ryze de man met volle kracht op zijn schouder. Ryze besteedde geen aandacht meer aan de man, maar liep rustig verder. Karma was ook bekomen van haar schrik, en drentelde achter Ryze aan, terwijl ze stoer over probeerde te komen. Maar toch schrok van een vliegje dat recht op haar af kwam vliegen.

Ryze had zijn tas op de grond gelegd en zichzelf er op neergelaten. Karma was naast hem komen zitten en keek vrolijk in het rond. Ryze speelde wat met een vlammetje tussen zijn vingers, na maanden trainen kon hij dit. Een heuze prestatie voor 90% van de mensen maar voor Ryze was het nog lang niet genoeg. Een simpel vlammetje, dat een beetje door zijn vingers gleed alsof het een vloeistof was. Karma keek gebiologeerd naar het vlammetje en liet zelf ook zien wat ze kon. Een kuchje, en een klein vlammetje was een paar seconden zichtbaar. Toen schrok Karma van haar eigen vlammetje en tuimelde achterover, Karma zag op dat moment alleen nog maar de blauwe lucht waar her en der een dot watten in zweefden. Ryze zag een paar vage schimmen zichzelf aan elkaar voorstellen, maar kon niet precies onderscheiden wie het waren, vanwege zijn slechte ogen. De gevoelige oren van Ryze registreerden de woorden Euphy en Yue, maar Ryze schonk er verder geen aandacht aan. Hij speelde nog wat met het vlammetje en liet het van kleur veranderen, weer zo'n geweldig sterke gave, om hem vervolgens te doven door zijn hand samen te knijpen.

Eenmaal op de boot hing Karma kokhalsend over de reling van de boot. Ze was kots en kotsmisselijk en dat liet ze blijken ook. Ze had haar maaginhoud al geleegd op het dek en een paar matrozen waren mopperend aan het werk gegaan. Ze hadden geen zin in stinkende, aangekoekte drakenbraaksel, en ook geen zin in een woedende tovenaar die vuur uit het niets kon laten verschijnen, een gevaarlijke gave in de buurt van met teer besmeurde touwen. Ryze zelf had geen last van de schommelingen van de zee, omdat Ryze zijn evenwichtsorgaan bijna niet gebruikt werd. Want als dit orgaan wel gebruikt werd zal Ryze om de haverklap omvallen vanwege de verschillende signalen die zijn binnenoor en zijn slechte ogen.

Ryze zat op het dek het een en ander op een papiertje te krabbelen, in het weeshuis was hij langere tijd bezig geweest met coderen. De kinderen in het weeshuis waren zo gefixeerd op het buitensluiten van Ryze dat ze briefjes in geheimtaal naar elkaar schreven. In het begin was het simpel, een draaischijf die gedraaid werd in een bepaalde positie en dan kon men meteen uit de schijf aflezen welke letter men moest schrijven in plaats van de oorspronkelijke letter.

Spoiler:

Dit trucje had Ryze al snel geleerd en hij kon op een gegeven moment zonder een schijf te gebruiken de code kraken. Later werden de kinderen slimmer, en begonnen anderen methodes te gebruiken, eigenlijk liep Ryze altijd één stap achter op de weeskinderen. Toch had Ryze een passie ontwikkeld, om codes te kunnen ontrafelen en de mysteries die hem kwelden te verbannen. Zodat hij een weerwoord kon geven op de kinderen, als hij het durfde. Daarom wilde Ryze zich specialiseren in de codes, Ryze had wel eens gehoord dat er vroeger mensen waren die zo goed waren in de codes van het leven ontrafelen dat ze de toekomst deels konden voorspellen. En dit wilde Ryze ook.

'Uitstappen' werd er geschreeuwd. Het schip had zijn anker uitgegooid vanwege de donkere spreukenwolken die voor het schip ondoordringbaar waren. De tovenaars moesten nu via hun draak naar Levea gaan, alleen het was nog de vraag of Ryze met behulp van Karma de oversteek ging halen. Karma was namelijk nog steeds groen en jammerde al bij de gedachte dat ze het schip moest verlaten en door die donkere wolken moest vliegen.