Delicia - De hoge grassprieten,

Er is een groot vlak met gras aan de rand van Delicia. Het zijn niet zomaar grassprietjes maar grassprieten die tot wel 2 meter hoog kunnen worden. Er leven verschillende insecten maar zodra ze merken dat er een levend wezen wat groter is in de beurt komt verstoppen ze zich in de dikste dichtgegroeide grasgebieden. In het midden staat een grote boom waarin je kan klimmen of waartegen je kan leunen. Het is een stevige boom met gezonde bladeren. Omdat de grassprieten zo hoog en dichtegroeid zijn komt er bijna geen zon door. Een prachtig plekje als je even een dutje wilt doen in de zomer.

Roxy lag tegen de boom aan. Haar ogen waren gesloten en ze ademde langzaam. Ze was bijna in slaap. Op het moment zat ze tussen het slapen en het fantaseren in maar over enkele momenten zou dat veranderen. Ze was moe van haar laatste reis, ze had twee dagen non-stop door getrokken om nog een beetje van het feest mee te maken. Niet dat het haar veel geboeid had, de enige reden waarom zij daar was gekomen was voor het eten wat je tot je buik helemaal vol was kon pakken. Jake was aan de stam vastgebonden en lag ook op de grond, zoals gewoonlijk had hij geluisterd naar wat Roxy zei en was zonder enige tegensputteren rustig gaan liggen.

Zelda was al een tijdje aan het dwalen tussen de enorme grassprieten. Ze was maar 1.25 en de meeste sprieten waren groter dan twee meter. Ze was bang dat ze compleet de weg kwijt was toen er opeens een zuigende rups van vijftig centimeter verscheen. Hij was erg groot voor haar maar zonder een kik te geven pakte ze een giftige pijl en schoot de rups midden in zijn hoofd. Er waren nauwelijks drie seconden nodig voor deze besliste handeling en Zelda liep snel door. Opeens zag ze een enorme boom vlak voor zich, met een slapend meisje eronder. Zachtjes liep ze er naar toe, op ongeveer een meter afstand bleef ze staan.

Roxy snoof haar neus zachtjes en kort bewoog haar been. Ze had zo haar trekjes als ze bijna in slaap viel. Ze voelde ze zelf en meestal schrok ze er ook van wakker maar deze sfeer was zo relaxed dat ze niet eens haar ogen opende. Wel bijna direct daarnaar voelde ze de aanwezigheid van een andere persoon. Na jaren reizen was het niet meer zo moeilijk om dit te merken. Als meisje alleen moest je waakzaam slapen, eigenlijk met beide ogen op. Ze had dan wel haar wapens, als iemand haar uit het niets haar keel zou doorsnijden kon ze moeilijk nog iets doen. Ze opende haar ogen zonder enige moeite, haar slaap was wel meteen weg. Haar ogen gingen langs de omgeven en bleven wel meteen haken bij het kleine meisje wat nog geen meter voor haar stond. Dat had zij weer, eindelijk wanneer ze kon slapen was er iemand die haar stoorde.
-
Sorry als ik slecht schrijf maar moet er weer even inkomen.

Zelda keek het wakkere meisje aan. Ze bloosde een beetje een bood haar excuses aan. ''Het spijt me dat ik je wekte, wil je als goedmaking met mij de maaltijd doorbrengen? Ik heb eten, vers geschoten wild.'' Ze glimlachte en zette al een paar stappen dichterbij. Het meisje keek haar haast geërgerd aan en Zelda hoopte dat ze geen ruzie zouden krijgen. Want dan zou zij misschien in de minderheid zijn of ze zou het meisje moeten verwonden.
~
Ik vind dat je super goed schrijft (:

Roxy keek het meisje even aan, ze had wel zin in wat te eten. Gisteren had ze haar buik volgepropt maar nu begon haar maag alweer te borrelen, het werd weer eens tijd om geld te verdienen. 'Is goed.' Zei ze uiteindelijk schouderophalend tegen het meisje. Ze pakte een pakje sigaretten uit het zijvakje van het zadel van haar paard en pakte er een sigaret uit. Terwijl ze naar het meisje keek stopte ze hem in haar mond en met een knip in haar vingers liet ze het uiteinde branden met een klein vonkje. Ze nam een flinke haal van haar sigaret voordat ze het meisje van top tot teen bekeek. De leeftijd kon ze niet schatten, alle landen hadden andere lengtes en sommige mensen hadden gewoon een jong gezicht.
-
Haha, gelukkig maar. (;

Zelda ontspande en liep naar haar toe en plofte naast haar neer. Ze pakte haar grote jutte zak en en haalde er kaas, brood en een gebraden eend uit. Daarnaast haalde ze ook twee zoete koeken tevoorschijn. ''Ik ben Zelda Celinor, Tovenares uit Het Sterandevolk.'' Ze wachtte even en keek het meisje aan. ''En ik ben veertien jaar.''

Jij schrijft btw ook fantastisch!
-
Roxy knikte bij de naam. Een Tovenares, erg interessant. 'Aangenaam, ik ben Roxy Begaafde uit Kandes (Als ik het nu goed heb .. haha) Veertien jaar, zoiets had ze al verwacht. Voor ze verder ging nam ze nog een hijs. Het puntje van de sigaret brandde en het enige wat daarnaar overbleef was as. 'Ik ben op mijn twaalfde begonnen met reizen, eerst korte afstanden daarnaar reizen die misschien wel langer als een week duurde met dit wezen daar.' Ze maakte een beweging met haar hoofd de kant van Jake, haar paard, toe. Hij werd steeds ouder en het begon tijd te worden om haar echte wezen te vinden. De reizen met Jake duurde veel te lang en tegenwoordig duurde de tijd dat ze reisde langer dan de tijd dat ze in een stad of dorp was. Het was vreemd dat ze dit al tegen het meisje vertelde terwijl ze haar pas kende, het kwam vast door de rustgevende omgeving en de maaltijd die ze aangeboden had gekregen.

Zelda knikte. ''Ik heb een enorme water draak, wacht ik zal haar roepen.'' Ze stond op en blies op haar vingers. Vrijwel meteen verscheen haar enorme draak, met haar zilveren vleugels gespreid. Catnip kwam neer en boog voor Zelda die terug boog en haar hand uitstak om haar fluwelen neus te aaien. ''Ze heet Catnip, ik heb haar al sinds mijn geboorte. Ze is ook even oud als ik, ze is op de zelfde dag geboren.'' Zelda ging weer zitten en nam een stuk van het ganzen vlees. Ze zat al snel vol, met haar lengte.
~
Dankjewel

Roxy keek naar het enorme beest dat naast het meisje zat. Had zij dit maar.. Het moest eens snel gebeuren dat ze haar wezen vond, haar paard luisterde goed maar was wel een handicap voor het reizen. Haar blik gleed over de draak, hier zou ze zo van land naar land kunnen trekken. 'Dat is wel handig, ik haat het om te reizen op een slakkentempo. Je raakt er uitgeput van en het is moeilijker om je ergens langer te settelen aangezien ik door de hele wereld wil reizen en ik wil niet pas klaar zijn op mijn zestigste.' Het vervelende was dan ook dat ze niet wist waarnaar ze moest zoeken, je moest een connectie met je beest hebben en het minpunt was dat ze moeilijk een goede band met iets kon opbouwen. Behalve met haar twee dolken dan, dat waren haar baby's. Kort kneep ze haar ogen samen terwijl ze naar het vlees en al het andere lekkers keek, moest ze wel iemand vertrouwen die haar zomaar eten aanbood? Naja, dit meisje zag er zo onschuldig uit en ze was een tovenaar. Daarbij had ze net zelf een stuk gepakt dus er kon niks inzitten. Zonder er nog over na te denken nam ze haar laatste haal van haar sigaret, drukte die op de grond uit en propte een stuk eend in haar mond. De volle smaak kietelde haar smaakpapil, haar honger naar meer groeide en een volgend stuk verdween in haar mond.

Zelda knikte en at haar mond leeg. ''Ja dat is waar, maar ik hou van het lopen. Dan zie je veel meer. Alleen bij moeilijke stukken of als ik echt geen zin heb roep ik Catnip.'' Ze at haar koek op. Ze zag hoeveel honger Roxy had en wees naar het eten. ''Het is voor jou, ik zit al vol.'' Ze glimlachte en liet zich achter over tegen de boom vallen.

'Hmm ja, kan best maar ik had toch liever mijn wezen gehad.' Ze pakte een stuk kaas en at het samen met het brood op. Plukken bezweet haar hingen langs haar gezicht, het werd weer eens tijd voor een douche. Ze had al een paar dagen niet gedouched, ze vond het niet ndoig om dat elke dag te doen maar met het warme weer werd je sneller vies en de combinatie van zweet en zand jeukte verschrikkelijk.

Zelda zweette en had zin in een douche. Ze keek naar Roxy. ''Heb je er problemen mee als ik even douche?'' Ze had al haar stok gepakt en liet hem tussen haar vingers draaien. Hij was van zilver ingelegd met kristallen. ''Mijn kracht is water, zo heb ik dat altijd bij me.'' Legde ze uit. Ze zwaaide met haar stok en liet een grote waterbel door de lucht zweven.

Roxy keek naar de grote waterbel. Ze was niet onder de indruk, verschijning maakte haar niets uit. Toch wilde ze maar al te graag in de enorme bel springen om zich weer schoon te voelen. 'Zou ik mee mogen douchen, ik heb het al een paar dagen niet gedaan.' Zei ze met een scheve grijns. Op zich mocht ze dit meisje wel, ze had haar eten gegeven en kwam nu ook nog eens met water aan.

Zelda glimlachte. ''Natuurlijk, wacht dan maak ik als eerste mezelf schoon.'' Ze kleedde zich snel uit en zwaaide geconcentreerd met haar toverstok. Zachtjes mompelde ze de spreuk. Opeens schoot er een waterstraal uit haar stok die zich als een draaikolk om haar wikkelde. Hij verdween even snel als hij gekomen was en Zelda was meteen fris en droog. Ze pakte een licht grijze maillot en een donkerblauw tuniek en trok het aan. Daarna deed ze haar grote leren laarzen aan, die tot haar knieën kwamen. Ze keek Roxy aan. ''Al klaar?''

Ook Roxy trok haar kleren uit. Preuts was ze nooit geweest en vooral niet bij zo een jong meisje. 'Jup, klaar.' Zei ze terwijl ze naar de waterstraal keek, het ging snel dus een douche zoals in een meer zou het niet worden. Ze vond het heerlijk om te zwemmen, haar haren nat te maken en af te koelen. Maar zo een heerlijk lang bad had ze niet vaak. Meestal was het functioneel en snel om daarnaar weer verder te gaan met haar reis. Alleen bij de koelere beekjes bleef ze zwemmen.

Zelda glimlacht haar bemoedigend toe en zwaaide met haar stok. Weer prevelde ze de spreuk een een grote waterstraal schoot uit haar stok. Ze stuurde hem naar Roxy toe en draaide de stok zachtjes rond. Heel snel was Roxy al niet meer te zien in een tornado van water. Ze wachtte even en trok hem toen weer terug. En daar stond Roxy fris en weer droog. Zelda keek naar haar en glimlachte. ''Fijn he'' Ze pakte een appel uit haar tas en gooide die naar Roxy. Zelf pakte ze er ook eentje.

Deke vond het geweldig. Hij stak een halve meter boven het gras uit. Iets wat raar voor hem was, want normaal was het gras nauwelijks hoger dan zijn voet. Op dit soort plekken zouden Arswonda moeten gaan leven, dan was het net alsof ze een volk van normale lengte waren. Op zich was het wel een probleempje dat hij boven het gras uitstak, hij zag namelijk niet wat er onder de toppen van de sprietjes gebeurde. Zo zag hij Lea, zijn sfynx niet lopen. Alleen aan de beweging van het gras zag hij dat ze achter hem liep.

Het was middag, de zon scheen en dat was fijn, voor Chemène. Dit was veilig, nu zou ze zichzelf blijven,voorlopig.. Ze kon geen moment ontspannen, want ze was altijd weer bang wat de nacht zou brengen. De grassprieten rijkten tot haar schouders, soms nog iets hoger dan dat. Ze zag dus niet goed wat voor zich lag en plots keek ze dus tegen het lichaam van iemand aan, iemand die veel langer was dan haar. Geschrokken keek ze op, deze man was een reus vergeleken met haar. "pardon..' excuseerde ze zich vriendelijk.

Ehm, Kellie, de grassprieten zijn zo'n twee meter hoog. Deke is twee meter zesenvijftig, dus steekt hij er een halve meter boven uit.

Deke liep onverstoorbaar door. Hij hoorde en zag het meisje voor hem niet en viel over haar heen. Lea, die achter hem liep, kon niet meer stoppen en walste ook over de twee gevallen mensen heen. Voor Deke leek het alsof hij in een andere wereld terecht was gekomen, de zon was verduisterd door de gigantische grassprieten en voor hem liep een rij van reuzemieren. Hij keek om en kreeg de poot van Lea in zijn gezicht. Hij wreef het zand uit zijn ogen en zag nu een meisje liggen. Een mini-meisje, hij was een hele meter groter dan zij en had haar dus niet gezien. "Sorry," zei hij en hij ging staan, maar nu zo dat zijn hoofd onder de toppen van de sprieten bleef en hij iets kon zien van wat er onder hem gebeurde.

iksnaphetniet. sorry als ik wat fout deed.

Dit had ze niet echt verwacht.. Maar blijkbaar had ze harder moeten praten aangezien hij zo groot was. Ze werd ondersteboven gelopen door deze reus, en achter de man kwam ook nog een katachtig dier. "Auw.." piepte ze zacht. De jongeman was opgestaan en ze keek een beetje angstig omhoog. Misschien zou hij wel boos worden, en hij was zo groot dat hij haar zo kon verpletteren. "Het spijt me..." mompelde ze, hoewel ze betwijfelde of hij het kon horen. Ze kwam erachter dat het een sfynx was geweest, geen kat. Gefascineerd keek ze naar het dier, ze zag niet zo vaak een sfynx langskomen.

Je deed niets fout, je had alleen de informatie over de plek moeten lezen

"Je moet geen sorry zeggen, je kon er niets aan doen," zei Deke. "Ik zag je niet, maar ja, je zat dan ook verstopt onder de grassprieten." Hij hoorde het gras hoog giechelen, maar het boog gewillig opzij om de Arswonda de ruimte te geven om zich in zijn volle lengte op te richten en ook het meisje te blijven zien. Deke's staf was gevallen. Hij hield zijn hand op en de staf vloog er naar toe. De lange houten stok was inmiddels bijna even lang als Deke zelf, het scheelde nog maar tien centimeter.

dat deed ik.. maar Myra zat naast me, dus wss was ik niet een en al aandachtxd

Ze zuchtte opgelucht en bekeek de jongen nu geïnteresseerd. Ze duwde zichzelf over eind zodat ze weer op haar benen stond. Ze aanschouwde hem in zijn volle glorie, "Hoe kom je zo groot?" vroeg ze een beetje beteuterd. Zelf zou ze niet meer groeien, en daar baalde ze best wel van. "En wie is dat?" vroeg ze met een liefdevolle glimlach naar de Sfynx. Chemène hield overdag van dieren, 's nachts kon ze ze niet verdragen..

"Dit is Lea," zei Deke, die naar zijn Sfynx wees. "En ik ben zo groot omdat ik een Arswonda ben. Die groeien tot hun dertigste en worden vaak meer dan drie meter. Ik heb nog vijf jaar en vijftig centimeter te gaan." Hij glimlachte en bedankte het gras in de taal der bomen. "ik ben trouwens Deke," zei hij en hij stak zijn stafloze hand uit bij wijze van groet.

"Bijt ze?" vroeg ze terwijl ze haar hand een beetje naar Lea uit stak. "Oh, daar heb ik nog nooit van gehoord.." zei ze een beetje spijtig. "Dus jullie zijn echt allemaal zo groot?" vroeg ze met grote ogen. Ze pakte Deke's hand aan, die nogal groot was vergeleken bij de hare. "Chemène." zei ze vriendelijk.