Ilitowoestijn - Ilito

"Graag, dan gaat het sneller," zei Deke. "Hij is inderdaad wel groot, maar wij moeten er van eten en we mogen ook Lea niet vergeten. Ik weet niet wat jouw zwaan eet, maar ik eet heel veel want ik ben lang en in de groei." Hij begon te villen en met de hulp van Ruby was het in elk geval snel klaar. Hij reeg een aantal stukken vlees aan het spit en bestrooide het met zijn kruiden, omdat hij wist dat hij het anders niet lekker zou vinden. Het vlees moest nog wel even braden en het spit draaide uit zichzelf, dus Deke leunde achterover en ging in de laatste zonnestralen zitten, waar het nog aangenaam warm was. Hij keek even naar Ruby en keek even door het oog van elke jongen dat naar een meisje kijkt, maar vond het onbeleefd en hij richtte zich weer op het vlees. "Dus, heb jij al plannen waar je heen wilt gaan reizen?" vroeg hij.

Ruby hielp mee met het villen van de antilope en keek naar Swan die zijn hoofd schudde. Heel af en toe at Swan een stukje vlees mee, maar meestal deed hij dat niet. Ruby ging naast Deke zitten en sloeg haar armen om haar benen heen. "Ik zou het leuk vinden om eens een tocht door de regenwouden te maken. Veel aparte diersoorten en bloemen en planten die bij ons niet voorkomen." Zei ze en kreeg het beeld van een soort groen paradijs voor zich met de meest mooie bloemen. "En jij?" Vroeg ze aan hem en keek hem aan.

"Ik wil langzaamaan op Delica afreizen, richting de hoofdstad," zei Deke. "Er schijnt daar een hele grote bibliotheek te zijn waar ik hoop meer over magie te lezen." En meer over de volkeren en landen van de vier continenten, dacht hij er achteraan. "Maar welke weg mij daarheen leidt, dat weet ik nog niet. Misschien ben ik voor die tijd zelfs nog op een van de andere continenten geweest." Hij haalde zijn schouders op en keek weer naar Ruby, en toen naar het vlees. Het was klaar in zijn ogen en hij liet het naar hem toe zweven, terwijl hij nieuw vlees weer aan het spit reeg. Hij en Lea zouden na dit stuk sowieso nog niet klaar zijn. Hij deelde het vlees uit en nam zelf een paar happen. Het smaakte goed.

Ruby luisterde aandachtig naar hem en pakte het stuk vlees van hem aan. "Bedankt." Zei ze en blies zodat de het niet te heet was. "Delicia, he?" Ze keek naar de schemerende lucht. "Ik heb het vanuit het water gezien. Het is daar erg levendig, druk." Zei ze. In tegenstelling tot haar rustige kleinere volk. Ze hield er wel van, drukte. Het was gezellig. Ze nam een hap van het vlees. Ze kauwde rustig. "Er valt nog zoveel te zien van de wereld. Ik vraag me af of ik de mogelijkheid wel krijg om alles te zien." Zei ze peinsend nadat ze haar eten had doorgeslikt.

"Tja, ik steek toch boven die drukte uit, dus ik heb er niet zo'n last van," zei Deke lachend. "En ik denk niet dat je de hele wereld wil zien. Want al lukt je dat, dan kan je niet alles onthouden en zo moet je weer opnieuw beginnen en kom je in een oneindige cirkel terecht." Hij glimlachte bemoedigend en nam een paar happen van zijn vlees, om vervolgens op te staan en een deken te pakken. De zon was weg en het werd nu snel koud. Hij wikkelde zich in zijn deken en keek naar Ruby. "Als je het ook koud krijgt mag je erbij komen zitten, hoor," zei hij en hij hield het doek een beetje omhoog. Lea dekte zichzelf inmiddels toe met haar vleugels, maar als een wezen uit de woestijn zou ze hieraan gewend moeten zijn.

Ruby lachte zachtjes om wat hij zei en knikte. Hij had gelijk. De hele wereld zou misschien een beetje teveel worden. "Je hebt gelijk. Maar ik wil veel zien. Ik ben benieuwd naar wat er allemaal is." Zei ze en keek naar Deke die de deken voor haar ophield. Het werd inderdaad een stuk kouder. Een klein verlegen glimlachje kwam rond haar lippen te staan maar ze schoof naar hem toe en ging ook onder het doek liggen. "Dank je." Zei ze tegen hem.

Woehoe, post 200

"Graag gedaan," zei Deke en hij stopte het laatste stuk vlees in zijn mond. Hij liet de volgende stukken naar zich toe zweven en hield er eentje voor Ruby. "Wil jij nog?" vroeg hij en gooide een stuk naar Lea en begon zelf aan het tweede, alsof hij nog niets had gegeten. Lea at op dezelfde manier. Toch was de antilope nu op, het waren grote stukken geweest. Deke keek naar de hemel. "Dat het in een woestijn zo snel zo koud kan worden," merkte hij op, want het was echt aan het afkoelen. Voorzichtig trok hij de deken iets strakker om zich heen, maar wel zo dat hij hem niet bij Ruby wegtrok.

Congratz!
-

Ruby glimlachte en nam nog een stukje vlees van hem aan. Hierna was het wel genoeg geweest. Ruby maakte het zichzelf comfortabel onder de deken doordat ze wat beter ging zitten en keek naar de heldere nachtlucht. "Klopt. Het wordt bijna net zo koud als het in het noorden is." Zei ze en nam een hap van het vlees. Éen keer was ze in het noorden geweest, door het water. Verschrikkelijk koud was het geweest. Niet prettig koud, koud waardoor je pijn kreeg.

"Oh, dat klinkt niet goed," zei Deke. "Ik zorg ervoor dat ik voor die tijd in mijn tent lig. Op zo'n moment zou vuursturing wel handig zijn, al is water leuker." Hij grinnikte en werkte snel het laatste vlees weg. Hij keek naar de sterren die te zien waren en heel helder aan de wolkloze nacht stonden. "Er zouden wolken moeten zijn," zei hij. "Dat zou de warmte vasthouden. Maar dan was er ook geen mooie sterrenhemel te zien." De betekenis van Perlos, het iets in zijn geloof dat alles in balans houdt, werd hem steeds duidelijker. Voor de balans moest alles een positieve en een negatieve kant hebben. Zelfs ijsjes waren zo. Ze waren heerlijk, maar te snel eten zorgde voor ijseet hoofdpijn.

Ruby knikte instemmend. "Ik houd helemaal niet van vuur." Zei ze tegen hem. Meestal praatte ze niet over angsten, maar het was waar. Vuur was een van haar grootste angsten. Vuur, de tegenpool van water. "De sterrenhemel is mooi, misschien is het de kou wel waard." Zei ze tegen hem. Ze hield van de sterren. Lichtpuntjes zo ver weg. Bijna magisch. Ruby ging even met haar hand door haar haren en maakte wat speltjes los waardoor er blauw haar voor haar ogen kwam te zitten. Ze blies het weg.

Deke glimlachte. "Dat zou ik niet zeggen, want ik ga straks toch echt mijn tent in," zei hij. "Maar ja, het is mooi." Hij sloeg, met een kleine aarzeling, zijn arm om Ruby heen en leunde nog wat meer achterover. Zijn voeten waren heerlijk warm, zo dicht bij het vuur, maar hij werd er ook slaperig van. Lea was al ingedut. Ze had haar vlees op en er lagen nog een paar botjes voor haar poten. Deke, die slecht was in het zien van dingen bij een flakkerend vuur, mompelde een spreuk die een helder licht liet zijn op de top van zijn staf. Hij zag er beter door en het belette hen niet om de sterren te zien.

Ruby glimlachte en knikte. "Ja, het is mooi." Zei ze en volgde de sterren met haar ogen. Kleine blosjes sierde haar wangen toen Deke zijn arm om haar heen sloeg, maar naar even aarzelen leunde voorzichtig iets meer tegen hem aan. Ze keek even naar het heldere licht van zijn toverstok. "Welke richting ga je hierna naartoe?" Vroeg ze aan hem. Ze had zelf eerlijk gezegd geen idee waar wat was, maar Swan zou het wel weten.

"Ik zou het echt niet weten," zei Deke en hij haalde zijn schouders op, wat moeilijk ging als er iemand tegen je aanleunde. "Ik denk de kant op waar je de minste woestijn tegenkomt, en dan zie ik wl waar ik ben en wat ik wil." Hij was nooit heel erg goed in vooruit denken. Hij had alleen het eindplan dat in de hoofdstad van Delica lag, maar daar zou hij binnen twee maanden wel zijn en wat hij daarna ging doen wist hij ook nog niet. "Misschien vraag ik morgen wel aan Lea of ze omhoog wil vliegen om te kijken waar dat is, het kortste stuk woestijn, en wat je daarachter vindt."

Ruby keek even naar de slapende Swan en knikte. "Dat is wel slim." Zei ze tegen hem en keek weer naar de lucht. Ze wist nog niet precies waar zij heen ging. "Ik heb behoefte aan water, heleboel water." Zei ze met een lachje. Het was nou eenmaal een behoefte om in het water te leven, eens in de zoveel tijd. En al dit zand maakte dat ze er nog meer naar verlangde dan anders. Ze trok haar benen op en keek naar Deke. "Waar leven de Arswonda? Of hebben ze geen vaste plek?" Vroeg ze nieuwsgierig aan hem.

"Sorry, maar dat kan ik je niet vertellen," zei Deke en hij zuchtte. "Het is een geheim van ons volk. Niet dat ik denk dat jij deze bedoelingen hebt, maar zodra iemand weet waar wij leven weet hij ook alle heilige en belangrijke plekken te liggen. Die informatie is niet voor buitenstaanders geschikt." Het was al een wonder dat hij het allemaal wist. Nadat hij uit het weeshuis was gekomen, had hij moeten bewijzen dat hij een van de Arswonda was. Iets wat niet makkelijk ging, omdat geen enkele Arswonda hem op had zien groeien. Dat hij met bomen kon praten had uiteindelijk de doorslag gegeven. Voorzichtig, om Ruby niet opeens te laten vallen, kwam hij overeind. "Ik denk dat ik maar naar bed ga," zei hij zacht. "Ik heb morgen nog een lange reis voor de boeg."

Ruby knikte omdat ze het begreep, maar dit maakte haar nog nieuwsgieriger. Ze beet op haar onderlip om niet nog een vraag te stellen en glimlachte naar hem toen hij op stond. Ze ging wat meer overeind zitten. "Klopt, ik ga zo ook maar slapen." Zei ze tegen hem en kwam behendig overeind. Ze keek naar Deke. "Slaap lekker. Het was gezellig vandaag." Zei ze en pakte haar tas op.

Deke knikte. "Welterusten," zei hij en hij kroop met de deken zijn tent in. Daar ging hij liggen op zijn matje en hij dacht nog even na. Eigenlijk had hij vandaag wel meer dan gezellig gevonden, maar waar dat meer vandaan kwam wist hij nog niet. Het was een gevoel dat hij niet goed kon plaatsen. Hij maakte zich er ook niet al te druk om en trok zijn blousse uit, om daarna al snel in slaap te vallen.

Nog even keek Ruby naar de tent waarin Deke verdwenen was en draaide zich daarna om om Swan nog een knuffel voor het slapen gaan te geven. Ze gaf hem een kus op zijn snavel en ging toen haar eigen tent in. Al snel lag ze rustig onder de dekens. Met haar ogen dicht dacht ze nog na over de dag, over waar ze heen zou gaan. Al gauw dommelde ze in een lichte slaap.

De volgende ochtend werd Deke vroeg wakker. Na even te hebben gelegen kroop hij zijn tent uit en voelde de zonnestralen van achter zijn tent op zijn rug stralen. De zon was een klein uurtje op, zag hij, en het was al heerlijk warm. Hij liep naar het beekje en stuurde het water langs zijn bovenlijf. Het was heerlijk verfrissend. Lea kwam naast hem zitten en nam een paar slokjes van het water, om vervolgens haar lippen af te likken.

Swan werd wakker van het geluid van beweging en mompelde even zacht iets om Ruby wakker te maken. Het was heerlijk weer en op dit soort dagen wilde ze er altijd vroeg uit zodat ze niets van de dag zou missen. Met een uitgebreide gaap en misvormt haar werd Ruby wakker. Ze was een beetje verstrooid. Ze borstelde kort haar haren in model en klauterde de tent uit. Nog een gaap. "Goedemorgen." Zei ze en keek even om zich heen.

Deke keek op toen hij Ruby hoorde. "Goedemorgen," zei hij vrolijk. "Lekker geslapen?" Hij liep terug naar de plek waar hun tenten stonden en begon in zijn tas te rommelen, op zoek naar eten. Er moest nog wel wat groenvoer te vinden zijn ergens, al lag dat zo langzamerhand onderin de tas. Hij haalde zijn staf uit de tent en toverde het daarom maar naar zich toe. Het waren een soort meergranen boterhammen.

Langzaam werd Ruby iets wakkerder en liep rustig naar het beekje om zichzelf een beetje op te frissen. "Ja, maar ik had het wel koud." Zei ze en liet een stortvloed van water over zich heen vallen zonder dat haar benen veranderde in een staart. Ze was blij dat ze de macht had om er voor te kiezen dat haar staart soms niet kwam. Het zou nogal onhandig zijn met regen. Ze stuurde het water uit haar kleren en haar naar Swan. "Jij ook?" Vroeg ze aan hem.

"Ja, dat klopt," zei Deke glimlachend. "Ik zou voor dit soort plaatsen een warme pijama aan moeten schaffen. Ik heb nu alleen een oude broek waarin ik kan slapen." Hij haalde zijn schouders op. Het maakte eigenlijk ook niets uit. Hij nam een paar happen van het brood en vroeg zich af of iemand anders dit lekker zou vinden. Het zag er namelijk niet erg smakelijk uit en het was volgestopt met allerlei soorten granen. "Wil je ook een boterham?" vroeg hij toch maar aan Ruby.

Dat kende Ruby wel. Ze had niet erg veel kleding bij zich en al hetgeen dat ze volgens haar niet erg nodig had, had ze niet mee. Zo ook een pyjama. Ze kon best in wat simpels slapen, maar het was niet erg warm. Ze knikte dankbaar naar hem. "Ja, graag." Zei ze tegen hem. Ze had niet erg veel eten meer, wel een voorraad water. Ze grabbelde in haar tas naar wat planten voor Swan.

Deke zei even iets tegen Lea en de sfynx steeg snel op. Deke ging zitten op een steen en at de rest van het brood op. "Al enig idee waar je straks heen gaat?" vroeg hij. Ergens hoopte hij dat ze in elk geval samen de woestijn uit konden reizen. Niet alleen gaf de woestijn een gevoel van eenzaamheid, hij vond het leuk om in de buurt van Ruby te zijn. Ze was een gezellig en opgewekt meisje en zolang hij dat ook was, kon hij daar goed in delen.