Ilitowoestijn - Ilito

Ruby stapte opzij om de waterbol te ontwijken. De helft ketste tegen haar arm af de rest stuurde het in de vorm van kleine speertjes naar hem toe. Water had toch een ongelovelijke kracht. Ze voelde de plek op haar arm waar het water haar daarnet hard geraakt had. Ze glimlachte. Het voelde best goed om zich weer eens zo voor iets in te zetten. Bijna echt.

Deke hield niet van kleine speertjes. Al helemaal niet als ze maar net tegen gehouden konden worden door de muur die hij voor zich hield. De meeste speertjes spatten uit elkaar, maar eentje ging er vlak lang en raakte Deke op zijn bovenarm. "Au, zo'n ding doet indrukwekkend veel pijn," zei hij. Bij de schok was zijn sliert water gevallen en het plasje voor hem rimpelde nog een beetje na. Deke greep weer naar zijn staf en zong eerst een mantra voor een onzichtbare muur, die alleen door even sterke, dus niet heel erg sterke, magie gebroken kon worden en daarna een van de helende mantra's. De tok van zijn staf begon een helder wit licht uit te stralen en even later deed het schrammetje hetzelfde. Uiteindelijk was er niets meer te zien. Deke besloot het over een andere boeg te gooien.

Ruby had geen idee dat hij een muur voor zichzelf had geplaatst. Ze maakte een slang van water en stuurde deze op hem af. De illusies waren krachtiger als mensen niet wisten wat er aan de hand was en Deke wist van haar kracht, dus de illusies waren al wat zwakker. Dat was wel jammer. Ze liet het water over haar handen heen glijden als een soort handschoenen van water en zette zich schrap voor een tegen aanval.

Deke knikte goedkeurend toen hij zag hoe de sliert water kapot spatte op de muur, die nu wel een beetje zwakker werd maar nog steeds echt door magie moest worden gebroken. Hij was al een tijdje een paar mantra's aan het zingen. Eerst had hij een paar kleine stenen om zich heen onzichtbaar gemaakt en nu, met de volgende serie mantra's, schoot hij ze op Ruby af. Niet te hard, want dat vond hij zielig, maar hij richtte wel doelgericht op haar handen en polsen. Natuurlijk zou hij missen, hij was nog niet goed, maar ze zouden haar in elk geval raken.

Voordat Ruby nog meer water kon sturen werd ze tegen haar armen en buik geraakt door iets dat ze niet kon zien. Ze kreeg een frons tussen haar wenkbrauwen en keek even naar twee rode plekken op haar arm. Dat zouden blauwe plekken worden. Ze wreef even over de plekken. Ruby stuurde wat water met haar linker hand om met haar rechter hand een figuurtje in de lucht te tekenen. Ze mompelde de spreuk en toen ze het water op Deke afstuurde kwam er een kleine magische zwaan op het water. Net zoals de fenix van Deke daarnet.

Deke keek naar het zwaantje, dat kon niet. Toen bedacht hij zich wat voor tovenaar Ruby was. Illusie. "Wow," zei hij. "Mooi zwaantje, jammer dat het niet echt is." Snel zong hij een tegenspreuk en de zwaan verdween. Het water kon hij niet meer tegenhouden, maar dat spatte uit een op zijn muur, die even leek te flikkeren en toen zichtbaar werd als een soort glazen plaat die voor hem zweefde. Deke keek om zich heen. In de buurt van Ruby stond een klein struikje. Snel zong Deke zijn volgende mantra en even later schoot een van de wortels uit de grond omhoog en sloeg zich om de enkel van Ruby. Daarna ging Deke klaar staan om zijn volgende verdedigingszet te doen.

Ruby schrok even van de wortels rond haar enkel. Ze probeerde haar voet los te wrikken. Ze liet haar illusies maar even vallen en probeerde zich te focussen op de basics. Ze mompelde een spreuk die een andere wortel omhoog liet schieten en die ervoor zorgde dat haar enkel werd los gelaten. Ze wreef even over haar pijnlijke enkel. Ze maakte een teken in de lucht en prevelde een lange spreuk die ervoor zorgde dat een van de stenen aan de kant tot leven kwam. Het was een moeilijke spreuk die ze niet lang vol zou kunnen houden. De steen begon op de beschermingsmuur van Deke te slaan.

Deke zag hoe de muur voor zijn ogen versplinterde. Dit had hij verwacht, maar hij had niet verwacht dat de steen bij de laatste klap door zou schieten, omdat er plots geen weerstand meer was. De steen viel zwaar in zijn maag en Deke klapte achterover. Daar lag hij met de steen nog steeds op zijn buik. Gelukkig was zijn stafarm vrij en hij zong de spreuk en dirigeerde de steen een stukje verderop. "Auw, dat deed heel veel pijn,' kreunde hij en hij keek naar zijn buik. Er zaten een aantal schrammen, net als op zijn rug. Hij riep de feniks op, die om hem heen vloog en de wonden heelde met zijn tranen. Toch bleef de pijn in zijn buik bestaan, daar kwam deze oppervlakkige spreuk niet. Ook was aan de staf te zien dat hij, en dus Deke, teveel magie had verbruikt. Deke plantte zijn staf in de plas water, waar hij wortel schoot en zijn bladeren naar de zon toekeerde. Daarna ging Deke weer staan om aan te vallen, maar de pijn in zijn buik stond dat niet toe. Hij kromp ineen van de pijn en keek naar Ruby. "Ik ga niet om genade smeken," riep hij lachend. "Maar ik vraag je wel om op te houden." Hij ging zitten en streek over zijn buik, terwijl hij naging welke spreuk hij toe zou passen als zijn staf weer opgeladen was.

Ruby keek naar hem en knikte naar hem. Binnen een paar stappen was ze bij hem. "Gaat het? Heb ik je heel erg pijn gedaan?" Vroeg ze op bezorgde toon aan hem en knielde bij hem neer. Ze haalde een hand door haar haren heen en keek naar zijn buik. Ze vroeg zich af of ze te ver gegaan was. Haar opgewekte frontje was verdwenen en het serieuze meisje kwam naar voren.

Met een vertrokken gezicht van de pijn zei Deke dat het wel goed ging. "Over een kwartier is mijn staf opgeladen en dan heel ik jou en mij," zei hij. "Was een goede actie trouwens met die steen. Ik hoop dat mijn onzichtbare stenen bij jou niet te hard zijn aangekomen?" De steentjes waren weer zichtbaar geworden nu de magie tijdelijk was verdwenen. Deke was wel blij dat zijn staf zich bij elke keer dat hij oplaadde ook een grotere ruimte voor de magie gaf, zodat hij uiteindelijk onuitputtelijk uit zijn staf zou kunnen toveren. Mits hij hem tussen gevechten door ervoor zorgde dat hij zijn magie weer aanvulde.

Ruby glimlachte even opgelucht en ging nu helemaal naast hem zitten. "Nee, alleen een paar blauwe plekken." Zei ze en keek even naar de plekken op haar armen. Ze haalde haar schouders op en keek naar Deke. "Ik vond het wel erg leuk om te doen." Zei ze tegen hem en dat meende ze echt. Haar ogen gingen naar de blauwe lucht boven hen.

"Dat heel ik straks wel," zei Deke glimlachend en hij keek naar Ruby. "Alleen wel jammer dat we nog een tijdje moeten wachten." Hij keek om zich heen, op zoek naar Lea. Die zat verderop op een platte steen en leek zelf ook op een steen. Alleen haar ogen bewogen. Waarschijnlijk had ze een woestijnhaas gezien, maar ze joeg niet in de buurt van Deke of een ander mens. De jacht van de sfynx was iets waar geen mens bij mocht zijn, al moest je Deke niet vragen waarom. "Ik zou nog wel wat lekkers in mijn tas moeten hebben," begon Deke. "Maar staan is niet echt fijn op het moment. Zou jij mijn tas hierheen kunnen toveren, dan kan ik kijken wat ik eruit kan halen." Hij keek van Ruby naar de tas. Hij wist zeker dat er iets in moest zitten en hij begon honger te krijgen. Daarbij leek het hem ook slim om iets aan te trekken voor hij helemaal zou verbranden.

Ruby knikte en keek richting de tas. "Natuurlijk." Zei ze tegen hem. Ze maakte snel een symbool omdat ze deze al zo vaak had geoefend hoefde ze amper te kijken om hem juist te doen. Ze prevelde de spreuk. Niet alleen Dekes tas, maar ook die van haar zelf kwam aanvliegen. Ze pakte ze beide uit de lucht en gaf die van Deke aan hem. Ze glimlachte. "Toch wel handig die krachten, maar het maakt je wel lui soms." Zei ze met een lachje.

"Nou, op het moment noem ik mezelf niet lui," zei Deke en met een van pijn vertrokken gezicht boog hij voorover naar zijn tas. Hij haalde er een paar gedroogde bladeren uit en gaf een deel aan Ruby. "Proef maar," moedigde hij haar aan. "Als het blad van de Dordang-boom gedroogd wordt, gaat het smaken naar honing en de nerven vullen zich met een stroperige vloeistof die wij bomenwijn noemen. Het is echt heerlijk en niet eens alcoholhoudend." Deke dronk nooit alcohol, want dat belette de groei van zijn immens lange lichaam. Enkele slokken alcohol, van de categorie sterke drank, en hij zou nog maar 25 centimeter groeien in plaats van de vijftig die voor een mannelijk Arswonda de normale lengte behaalde.

Ruby lachte even zachtjes. "True, true." Zei ze en pakte de gedroogde bladeren aan. Ze keek er even naar en glimlachte naar hem. "Dank je wel. Probeer niet te veel te bewegen als je nog pijn hebt. Als je iets nodig hebt wil ik het wel voor je pakken." Stelde ze voor en proefde toen een van de gedroogde bladeren. Eerst hield ze hem een beetje onwennig in haar mond, maar ze proefde de zoete smaak en kauwde voldaan. Heerlijk zoet. Ze haalde haar waterfles uit haar tas en nam een slok water.

"Oh, maak je maar geen zorgen," zei Deke glimlachend. Hij vond het eigenlijk best leuk dat Ruby zo bezorgd was. "Zeg eens, hoor jij ook nog bij een bepaald volk? Of ben je een gewoon mens? Die kom ik namelijk niet zo vaak tegen." Het was waar, maar ook raar. Soms vroeg Deke zich zelfs af of er wel mensen bestonden. De oude boeken zeiden van wel, maar Deke twijfelde. Nu had hij echter andere dingen aan zijn hoofd. Hij vond dat zijn staf wel weer genoeg was opgeladen en stak zijn hand omhoog, zodat zijn staf er naar toe vloog. Hij zong de feniksspreuk en de doorzichtige vuurvogel heelde nu alle nog over gebleven plekken op de lichamen van Ruby en Deke. "Mooi, dan kan ik nu ook mijn blouse aantrekken voor ik weer verbrand," zei hij en hij keek naar de plekken op zijn schouders die ook waren genezen. Terwijl hij de blouse aantrok, verdween de feniks met een lichtflits.

Ruby keek met een wonderlijk gezicht naar de fenix die haar wonden heelde. Het zag er echt wonderlijk uit, hoewel ze niet zoveel met vuurvogels had. Ze keek naar Deke die zijn blouse aantrok. "Ik hoor bij het Samnia volk." Zei ze. Het was een volk waar altijd geruchten en verhalen over waren. Dit kwam omdat nooit iemand echt had bevestigd dat het meerminnen-gerucht waar was. Ze glimlachte met volle trots naar hem. "En jij?" Vroeg ze aan hem.

"Ik ben een Arswonda," zei Deke lciht trots. "Vandaar de lengte, snap je." Hij grinnikte. Eigenlijkw as hij gewoon belachelijk lang, maar ja het was normaal voor zijn volk om nog vijftig centimeter groter te zijn dan hij, iets wat hij ook hoopte. "Maar ben jij dan niet een meermin?" vroeg hij nieuwsgierig. Hij had veel gehoord over de verschillende verhalen van meermensen en Samnia's en hij wilde wel eens weten of dat waar was. Het klonk eigenlijk asl verschrikkelijke larie, maar op een wereld als deze was wel veel mogelijk.

Ruby lachte zachtjes en knikte. Ze had van dat volk gehoord. Of eigenlijk had ze van haar meester-tovenaar van verschillende volkeren moeten leren. Hij vond dat kennis die ze nodig had. Ze glimlachte een geheimzinnig glimlachje. "Ik neem aan dat de hele wereld die geruchten zo'n beetje hoort niet waar?" Vroeg ze en keek naar de blauwe lucht. "Het was ooit de bedoeling om dat alles verborgen te houden voor de wereld, zonder succes." Zei ze en haalde lachend haar schouders op. "Maar inderdaad, ik ben een meermin." Ze haalde een hand door haar haren.

"Oke," zei Deke glimlachend. "Dan ben jij de eerste meermens die ik ken. Net als ik bijna zeker weet dat ik de eerste Arswonda ben die jij kent. We zijn uitgestorven aan deze kant van de wereld." Hij keek Ruby lachend aan. "Maar jij krijgt in het water dus een staart. Heeft die een coole kleur?" Hij was best nieuwsgierig, want hij had nog nooit een mens met een vissenstaart gezien. Eigenlijk wilde hij wel eens weten hoe dat eruit zag. Hij durfde haar alleen niet goed te vragen om in het beekje te gaan liggen, het was niet heel erg netjes leek hem.

Ruby knikte naar hem. "Dat klopt. Je bent de eerste Arswonda die ik ken." Zei ze met een lachje. "Hmm, ik heb een donkerblauwe, zwarte staart. Een beetje somber misschien, maar het past goed bij mn haar." Zei ze met een glimlachje. "Maart staarten komen echt in alle kleuren voor." Zei ze. Thuis was het soms een grote regenboog van kleuren. Het zag er meestal wel erg leuk uit. Ze keek naar Deke. Hij was inderdaad erg lang. Haar volk was ook wat langer dan de gemiddelde mens, maar het kon dus nog langer.

"Ik kan het me goed voorstellen," zei Deke lachend en hij keek naar de benen van Ruby waar dus ook een staart kon zitten. Opeens kuchte Lea en wees naar de lucht. Het begon al donkerder te worden. "Oh, help," zei Deke. "Ik moet mijn tent nog opzetten." Hij sprong overeind, van de pijn in zijn buik had hij geen last meer en rende naar zijn spullen, waar hij snel begon te zoeken naar de kleine tent. "De cactussen zeiden dat het 's nachts heel erg koud is in een woestijn," legde hij uit aan Ruby. "En aangezien ik geen zin heb om vanavond nog te reizen, zet ik nu snel mijn tent op." Toen bedacht hij zich dat het makkelijker en sneller kon. Hij greep zijn staf en dirigeerde alles naar de juiste plek. Hier en daar was nog wat hulp van handen nodig, maar verder moest Deke toegeven dat het al erg goed ging.

Ruby keek even met opgetrokken wenkbrauwen naar Deke. "De cactussen zeiden.." Herhaalde ze en toen schudde ze met een lachje haar hoofd. Natuurlijk. Dat was echt geweldig, met planten kunnen praten. Ze stond op en liep richting Swan. "Moet ik ook mijn tent opzetten of ben jij warm genoeg?" Vroeg ze met een tedere glimlach en begroef haar gezicht voor een seconde in Swans zachte veren. "Ik zou maar de tent opzetten." Ruby maakte een figuurtje en mompelde zachtjes de spreuk. Binnen een paar minuten stond alles op zijn plaats. Ze moest alleen alles wat steviger vastmaken zodat het niet om zou vallen. "Ik had echt helemaal niet op de tijd gelet." Zei ze tegen Deke en keek naar de lucht die langzaam donkerder werd.

"Oh ja, dat was ik vergeten te zeggen," zei Deke lachend toen hij de reactie van Ruby zag. "Wij Arswonda kunnen met planten praten. De Taal der Bomen die geen enkel ander wezen kan horen of uitspreken." Hij glimlachte en zette de laatste stokken in elkaar. Precies op dat moment kwam Lea terug met een soort antilope in haar bek, een antilope met vleugels. "Ah, het eten," zei Deke en hij begon een kampvuur te maken. Hij sloeg de vuurstenen een paar keer tegen elkaar en als snel knetterden de stukjes hout een beetje. Met magie en andere takjes maakte hij een braadspit, waar het vlees aan geregen kon worden en boven het vuur kon hangen. Nu moest alleen de antilope nog gevild worden. Helaas had Deke daar nog geen spreuk voor.

Zodra haar tent goed stond kwam Ruby ook bij het kampvuur staan. "Dat is wel gaaf. Dat met planten praten." Zei ze verwonderd tegen hem en haar gezicht vertrok toen ze naar de antilope keek. Ze at zelf ook gewoon vlees, maar ze had nooit van die grote beesten gevild. Alleen konijntjes en andere kleine wezentjes. Swan kwam ook dichterbij het vuur liggen zodat hij van de warmte kon meegenieten. Ruby ging op een grote steen zitten en keek nog steeds naar de antilope. "Moet ik meehelpen met het villen van dat beest?" Vroeg ze aan hem.