De ruïnes - Bergendal

Deze ruïnes liggen op een berghelling. Als je kijkt naar het aantal, blijkt het om een hele stad te gaan. Ooit was dit een van de belangrijkste steden van Bergendal, tot zo'n tweeduizend jaar geleden. Alle huizen zijn van zandsteen. Maar nu zijn de daken ingestort en groeien overal planten tussen de tegels door. Soms vind je nog een mozaïek en op de vele pleinen staan drooggelegde fonteinen, waar het opgevangen regenwater groen is gekleurd. De mensen die hier ooit woonden zijn op een dag gewoon vertrokken. Ze hebben alles meegenomen. Maar als je geluk hebt, vind je nog wat. Ook kun je vele wilde dieren vinden, van normale dieren tot de "kleine" basilisk die in de oude riolering woont.

Regels: Die zijn er niet, het is alleen slim om de basilisk niet op te zoeken. Zodra je die in de ogen kijkt, ben je dood.
Personen: -

Deke was al dagen in een verschrikkelijke stemming. Als hij niet sliep was hij kwaad en als hij dat niet was, was hij aan het huilen. Omdat hij niet wilde dat iemand hem zo zag, verbleef hij al een paar dagen in de ruïnes van de stad. Zelfs Lea de sphynx had hem verlaten, anders kreeg ze om de vijf minuten een plens water over zich heen. Op dit moment was Deke in een kille stemming. Als hij iemand tegen zou komen en die persoon zou hem storen, dan zou hij aan vallen en geen sprankje mededogen laten zien. Hij had een uur geleden nog zitten huilen, waarbij er dikke ijspegels uit zijn ogen waren komen vallen. Het was verschrikkelijk om dit nu mee te moeten maken. Na veel getraind te hebben, was het hem gelukt om ijs te maken. Maar vanwege de gedachten kon hij het ijs niet meer beheersen. Het grootste deel van de tijd zag hij blauw van de kou en bevroor al het water dat in zijn buurt kwam. Zelfs de magische warmte die zijn staf uit kon stralen hielp niet. De enige warme momenten die hij de afgelopen dagen had gehad, waren er geweest toen hij buiten zichzelf was van woede. Maar nu zat hij onder een boom op de rand van een fontein. Door de vele planten die hier groeiden, kreeg hij de gebruikelijke groenige gloed van de Arswonda, door de kou was hij blauw, dus zijn huid vertoonde een blauwgroene zweem. Het water van de fontein was bevroren, net als de blaadjes aan zijn staf.

Velen durfde geen voetstap in dit gebied te zetten door de ‘zogenaamde’ basilisk die in de oude riolering woonde. Incilia was altijd al een nuchtere vrouw geweest die niet in de verhalen van andere geloofde. Haar mottie luidde:
Eerst zien dan geloven.

Ooit was dit een van de belangrijkste steden van Bergendal, tot zo'n tweeduizend jaar geleden. Nu was er bijna niets meer van over want de meeste daken zijn ingestort en groeien overal planten tussen de tegels door. Haar schitterende havik vloog hoog in de lucht en af en toe zag je een blauwe veer naar beneden dwarrelen. Eros bleef altijd aan haar zijde en in de lucht kon hij alles goed overzien zodat hij Incilia op tijd zou kunnen waarschuwen als er vijanden kwamen. De vrouw stond stil voor een ingestort huis, bukte zich om een steen op te rapen die verging in haar hand. Ze spreidde haar hand en door de zachte wind die er stond werd het zand van haar hand meegevoerd met de wind. Een fenomeen om naar te kijken. Nu zette Incilia haar reis voort omdat zij hier voor een bepaalde reden kwam. Haar vader had haar om een speciaal plantensoort gevraagd die je alleen hier kon krijgen.
Hij had haar in ieder klein detail beschreven hoe de plant eruit zag. Incilia schudde in ongeloof haar hoofd, waarom deed zij altijd alles wat haar vader haar opdroeg? Misschien omdat ze beide iemand dierbaar waren verloren. Hij zijn vrouw en Incilia haar moeder.
Er stond een ijzige wind maar deze ijskoningin was wel meer gewend want als je naar haar kledij keek kreeg je het spontaan zelf nog kouder.
De vrouw kwam tot stilstand wanneer zij een persoon onder een boom op de rand van de fontein zag zitten. Zij vernauwde haar ogen want wie liet zich hier nu zien? Kwetsbaar en een makkelijke prooi voor personen die kwaad in de zin hadden. De huid van de vreemdeling vertoonde een blauwgroene zweem wat Incilia verontrustende.
“Heey jij daar” Zij ruste haar hand op de handvat van haar hamer die op haar rug was gevestigd. “Gaat alles goed?”
______

Alleen zonder de hoofdtooi:

Spoiler:

Er viel weer een ijspegel kapot aan Deke's voeten. Op dat moment hoorde hij iemand praten. Dat kon hij nu niet gebruiken. "Het kan niet beter," antwoordde hij kil. "Niet dat het jou iets aangaat. De kou om hem heen verbreidde zich nog verder, ook het water in de blaadjes van de boom bevroor nu. Deke herkende Incilia niet, terwijl hij meisje toch lang bij hem was gebleven. Hij kon gewoon niet door de ijskristallen in zijn oogvocht heen kijken. Luidruchtig haalde hij zijn verstopte neus op. De kou had ook zijn gezondheid al genekt en hij had nog niet de behoefte gehad het te genezen. Wie dacht dat mens trouwens wel wie ze was, dacht hij. Hem storen op zo'n moment, op deze plek. Als hij nou met slangen kon praten zou hij de basilisk roepen, maar dat kon hij niet. Eigenlijk wilde hij gewoon van het meisje af. Het kwam niet in hem op dat hij beter weg kon gaan.

Nog nooit kwam Incilia iemand tegen die ijspegels als tranen vormden. Hij bezat het element van water en ook al had zij een langere tijd met Deke gesproken herkende zij de man nu niet. “Ik denk dat u aan het overdrijven bent” Lukte het hem niet om het ijs onder controle te krijgen? Incilia schudde haar hoofd want zij was ook behendig met het ijs. Natuurlijk had zij daar nog niet de volledige controle over maar deze reactie van deze manier was vrij overdreven. De meeste hadden de man de rug omgekeerd maar zo zat zij niet in elkaar. Met grote passen liep zij richting de man terwijl het ijs begon te smelten met iedere voetstap die zij zette. Zij maakte het ijs weer in de oorspronkelijke vorm water. “Het gaat mij ook niets aan, alleen ik ga hier niet hopeloos toekijken als iemand een duwtje in de goede richting nodig heeft” Sprak de vrouw met geduld terwijl haar expressie zo koud bleef als ijs die hij creëerde. Nu zij hem van dichterbij zag herkende zij de man overduidelijk ook al was zijn aantrekkelijksheids niveau gedaald met 80 %. “Deke? Ben jij het?” Vroeg ze nu een tikkeltje onzekerder. Dadelijk vergiste zij zich en zou de man nog meer aan haar ergeren.

Deke merkte dat het meisje, want hij hoorde dat dat het was, dichterbij kwam. "Achteruit jij," zei hij en hij stuurde een straal water op haar af. Helaas kon hij niets meer. De helft van de straal veranderde in ijs en viel in splinters op de grond, de andere helft kreeg de vrouw als een regen van zachte druppeltjes over zich heen. "Hoe zou jij me moeten kennen?" vroeg Deke, die nu kwaad werd omdat hij niet eens meer kon sturen. Het hielp wel een beetje, hij kreeg het er weer warm van, al het ijs en blauw verdween en hij was weer de oude, vertrouwde groene Deke. Hij zag nu ook het meisje goed. "Incilia?" vroeg hij, terwijl hij weer rustig werd. Het werd hem allemaal te veel. Hij viel op zijn knieën, hij werd weer blauw, het ijs kwam terug en hij huilde dikke ijspegels, die voor hem op de grond vielen en al snel een hoopje vormde. De opgekropte woede maakte hem tot een wrak en er was waarschijnlijk niemand die iets kon doen.

"Achteruit?" Zij had de man sceptisch aangekeken want Incilia was niet iemand die orders nam van anderen. Ook voelde zij zich niet bepaald in een bedreigde situatie. "Ik wil alleen helpen...?" Wilde zij een keer voor iemand wat goed doen was het weer niet goed. Hij schoot een aanval waardoor er regen van zachte druppeltjes over haar heen kwam. Een mislukte aanval wat erop duidde dat de man het niet allemaal in orde had. De touwtjes in handen verloren. "Ik ken jou omdat wij toen in dezelfde paleis hebben overnacht. Toen hebben wij nog een diner gehad en daarna waren onze wegen ieder zijn kant opgegaan" De vrouw deed haar armen over elkaar rusten wachtend tot Deke haar zou herkennen. Uiteindelijk hoorde ze haar eigen naam uit zijn mond komen. "Ja de enige echte" Voor kort rolde zij met haar ogen. Deke viel plotseling op zijn knieën, werd weer blauw, het ijs kwam weer terug en hij huilde dikke ijspegels, die voor hem op de grond vielen en al snel een hoopje vormde. "Deke" Nu hurkte zij naast hem neer terwijl zij aarzelend een hand op zijn schouder ruste. "Wat is er toch aan de hand? Ik herken je helemaal niet." Deke had een krachtig persoonlijkheid waar nu niets meer van was terug te vinden.

Deke wilde niet praten. Hij bewoog zijn hand alsof hij haar achteruit wilde gooien met een golf water, maar omdat alles in de buurt ijs was, vlogen er zacht een paar klontjes tegen haar aan. Het zou hooguit kietelen. Hij draaide zich weg en leunde tegen de rand van de fontein. De woede van vroeger zat vermengd met het verdriet en vandaag was het weer verschrikkelijk. Hij schokschouderde nu van het snikken, de ergste huilbui was over. Wel was hij nog zo kil als maar kon en er vielen nog steeds ijspegels op de grond. Zijn handen klemden zich om zijn staf heen, alsof hij verwachtte elk moment aangevallen of geslagen te worden, net als vroeger. Sommige ijspegels zweefden ook al.

De man was duidelijk niet in voor een gesprek maar hoe kon anders Incilia weten hoe het was om in zijn schoenen te staan? Zij wilde gewoon zijn ‘pijn’ verlichten omdat Deke haar toch die dag had geleerd om aardiger tegen je medemensen te zijn. Bij zijn handbeweging werd Incilia alert want nu voelde zij zachtjes ijsklontjes tegen haar aankomen. Viel hij haar aan? Het kietelde hooguit. “Deke alsjeblieft” Incilia deed moeite om sympathie in haar toongeving te gebruiken. Deze vrouw was in dat soort dingen nooit goed geweest. “Ik heb niks kwaads in de zin dat moet je onderhand wel weten. Ik ga pas weg als ik er zeker van ben dat je hier niet weer dagenlang in deze toestand blijft” Deke zijn handen waren gerust om zijn staf of hij ieder moment iets verwachte. Daar in tegen stak Incilia haar hand uit. “Kom, ik zal je naar een wat warmere plek brengen want dadelijk raak je nog onderkoeld” Zij probeerde een vriendelijke expressie op haar gezicht te toveren die deels lukte. Haar houding leek vriendelijker maar haar ogen bleven koud.

"Onderkoeld zal ik niet raken," zei Deke stug. "En je kan beter niet proberen het te begrijpen." Hij keek haar nors aan. Als hij zich op dat moment herinnerd had wat hij allemaal aan Incilia had geleerd, zou hij nu anders reageren. Maar dat was hij vergeten of hij wilde het niet meer weten. Hij keek naar haar hand, maar reageerde nog niet. Eignelijk wilde hij nu liever iets doen, maar daarvoor kwam in de plaats dat hij Incilia kende. Als ze een vreemde was geweest, dan had hij haar weggejaagd. Zijn kracht was namelijk altijd sterker als hij kwaad was, dat was nu wel te zien aan het ijs om hen heen. Zelfs Incilia kreeg het niet weg. Hij tikte een beetje wezenloos met zijn staf op de grond en er begonnen een paar steentjes te zweven, om dan weer met een zacht tikje op de grond terecht te komen.

Een zucht verliet haar lippen terwijl ze met haar vingers door haar witte lokken streek. Ze zag er vrij machteloos uit op dit moment. Wat moest ze nu doen? Blijven of niet blijven? “Oké… Maar als nog je ziet er ziekjes uit en het lijkt mij niet zo verstandig om hier te blijven. Niet in deze conditie” Deke was veel onvriendelijker dan hun eerste ontmoeting. Toen was zij diegene geweest die bot had gereageerd. “Waarom moet ik het niet proberen te begrijpen? Kun je het mij niet uitleggen?” Incilia ging op de rand van de fontein zitten, wel voldoende ruimte tussen die twee. Haar ogen waren gericht naar de verte. Haar hoofd leek overuren te maken want ze wilde de jongen hier niet achterlaten. Dit was sowieso niets voor haar, bezorgd zijn om een ander. Alleen zijn conditie, de manier van doen herinnerde haar aan haar moeder. Haar moeder in haar laatste fase. Ook zij wilde geen hulp meer.

"Omdat ik het niet wil vertellen," zei Deke bars. Hij had echt zin om Incilia een klap te verkopen. In plaats daarvan hief hij zijn staf en een spreuk smeet haar bij hem vandaan. Hij had er geen zin meer in en kon niet helder meer denken. Nu lag ze ergens anders en Deke vuurde met nieuwe spreuken stenen op haar af. Het water had hij nu toch niet onder controle, met al dat ijs. Verbeten bleef hij doorgaan, zich niet eens volledig bewust van wat hij deed.

"Oké... Je hoeft het niet te vertellen als je daar geen behoefte aan hebt" Sprak zij met geduldigheid uit. Plotseling werd ze door een spreuk naar achteren gesmeten. Met haar hamer sloeg ze die in de grond en kwam ubrupt tot stilstand. "Deke ben je helemaal de weg kwijt!" Daarna volgde er allemaal stenen op haar af die zij blokkeerde met ijsschilden. "Genoeg!" Ze liet het water stromen en om zijn lichaam wikkelen als een stuk touw. Daarna bevroor het waardoor Deke niet meer kon bewegen, voor nu tenminste. Ze rende naar hem toe en gaf hem een klap in zijn gezicht. "Deke! Heb controle over jezelf! Ik ben niet je vijand maar een..." Vriend was misschien een te groot woord. "Een kennis, iemand die het goed met je voor heeft"

Deke werd woest en al het ijs om hem heen smolt. Met behulp van zijn staf, die zijn kracht een klein beetje vergrootte, stuurde hij verhit een grote golf op Incilia af. Hij kon op het moment niet lusiteren naar mensen die op hem inpraatten. Daar zou hij nu alleen maar kwaad van worden. Het speet hem, ergens die van binnen, voor Incilia dat zij nu het slachtoffer moest zijn, maar daar hield zijn doen geen rekening mee. Na de golf pakte hij zijn staf weer stevig beet en zong een snelle, korte mantra. De boom naast hem strekte razendsnel zijn wortels en takken uit en greep Incilia bij haar polsen en enkels, zodat ze helemaal niets meer kon. Deke wilde net naar voren springen om haar keihard te raken met zijn magisch verzwaarde staf, toen hij van uitputting instortte en flauw viel.

De jongen leek helemaal de weg kwijt te zijn. Incilia ging hoe dan ook de jongen niet pijn doen, dat vertikte ze. Misschien kon zij hem uitputten zodat Deke geen aanvallen meer op haar kon afsturen? Ja dat was zij van plan. Wanneer er een grote golf op haar werd gericht spreidde zij haar handen waardoor de golf om haar heen stroomde en stuurde het zo naar de grond. Opeens schoten er wortels om haar polsen, haar enkels en andere delen waardoor Incilia geen poot meer had om op te staan. Ze keek met grote ogen hoe Deke weer een aanval stuurde maar door de uitputting flauwviel. Nu verslapte de greep van de wortels en kon zich gemakkelijk bevrijden. Ze liep naar hem toe, tilde hem zo over haar schouder, pakte haar hamer en begon te lopen. Na ongeveer een halfuur kwamen ze aan op een wat open plek waar ze hem neerlegde. Ze maakte een soort ‘matrasje’ van bladeren, zachte materialen en legde Deke erop neer. Daarna maakte zij vuur en ging jagen zodat de jongen dadelijk gevoed moest worden. Toen ze terug kwam met een konijn begon ze het vel eraf te snijden en het dier te bakken.

Flauwvallen was altijd het laatste wat Deke meemaakte tijdens zo'n periode. Daarna kon hij zich weer gedragen. Na een klein kwartier verdween de blauwe kleur en hij kreeg het warm, al voelde hij dat nog niet. Daarna duurde het niet lang meer voor hij verdwaasd wakker werd. Zijn huid en haar waren wel nog groenig, simpel door het feit dat hij boven op blaadjes lag. Hij kwam overeind en keek om zich heen. Iets verderop zat Incilia. "Hey," zei hij. "Waar kom jij vandaan? En hoe kom ik hier op dit bedje?" Hij wist wel van zijn dagen van zenuwinzinking, maar dan viel hij nooit in het bijzijn van iemand die hij kende en op een bedje van blaadjes flauw.

De vrouw draaide af en toe de stok waar de konijn op was geschoven. Ze kruidde het met allemaal soorten kruiden die zij meebracht in haar tas. Haar hamer lag vlak bij haar voor het geval Deke haar weer wilde aanvallen. Wanneer zij een stem hoorde keek ze op met haar koele ogen waardoor sommige het wel spontaan kouder kreeg. Alleen die blik zorgde ervoor dat mensen haar niet meer durfde aan te kijken. "Hallo" Sprak ze op een vrij neutrale toon uit. "Je bent wakker" Bij zijn vragen keek ze hem voor even kort aan met haar wenkbrauwen opgetrokken. "Je wilt zeggen dat je niets meer kunt herinneren?" Incilia schudde haar hoofd en begon aan het konijn te snijden. Daarna legde zij het vlees op een platte steen en overhandigde dit aan de man. "Eet op, je zult het nodig hebben" Nu begon ze zachtjes op het malse vlees te kauwen. "Je hebt mij aangevallen en je leek de draad volledig kwijt te zijn" Sprak de dame uit alsof het de normaalste zaak van de wereld is. "Dus door uitputting ben je uitgevallen en heb ik je een soort van verzorgd. Ik kwam hier om iets te zoeken maar voor kort had ik mijn handen even aan jou vol. Dat ben ik je nog verschuldigd van de vorige keer dat ik je zag"

Dekes ogen werden groot. Dit hield in dat Incilia hem had gezien zoals hij niet wilde dat iemand hem zag. Hij krabbelde achteruit. Dat mocht gewoon niet. "Hoeveel weet je van die toestand?" vroeg hij argwanend. Eigenlijk wilde hij nu wegrennen, maar dat zou het alleen maar erger maken. Precies op dat moment landde Lea achter Incilia. De sphynx had berekend wanneer Deke klaar zou zijn en dat was dus nu. Deke sprong op en rende naar haar toe, om zijn armen om haar nek te slaan. Lea keek wantrouwend naar Incilia. Ze kende het meisje nog, vaag, en ze had zich ook nooit in haar verdiept. Dat was de reden voor het wantrouwen, kon Incilia verder niets aan doen.

"Hoeveel ik weet van die toestand? Genoeg" Incilia nam nogmaals een hap van haar konijn. "Als je niets eet Deke wordt het koud en ik denk dat je al een aantal dagen niet hebt gegeten aan je gezicht gezien" Zijn gezicht zag er magertjes uit. “Je leek je krachten niet onder controle te hebben, in ieder geval het ijsgedeelte niet. Is dat de reden waardoor je zo vastreek reageerde?” Incilia wilde niet nog meer zout in zijn wond strooien maar zij wilde antwoorden. Hij had haar aangevallen, zijn toestand was beangstigend geweest ook al werd Incilia niet gauw bang. Andere mensen hadden hem voor gek verklaard. “Een dankjewel zou wel fijn zijn” Haar toon klonk nog steeds zo bot als de eerste ontmoeting, Incilia moest er nog steeds aan werken. Daar verscheen zijn Sphynx die nog even prachtig uitzag als bij hun eerste ontmoeting. Waar was haar Havik gebleven? Eros? Als die maar voorzichtig deed.

Deke zuchtte opgelucht. Ze had gelukkig geen idee waar het probleem vandaan kwam. "bedankt dan," zei Deke. Het had niets met eten te maken, helemaal niks. Ook niet met het niet kunnen beheersen van de ijskracht, hij had nog geen eens geweten dat hij dat kon. Hij streek over Lea's flank en was weer blij. Hij had ook helemaal geen honger, zoals altijd na zo'n aanval. Hij at en dronk altijd wel genoeg, het kostte alleen veel energie. En nu ging hij natuurlijk niet vertellen wat er echt aan de hand was. Hij ging tegenover Incilia zitten en keek haar aan. Lea zakte achter hem door haar poten en ging liggen, nog net in de warmte van het vuur.

Inmiddels was zij al klaar met haar deel van het konijn en besloot om nog een stuk ervan af te snijden. "Graag gedaan" Reageerde zij automatisch terug. Het voelde warm aan bij het vuur en door de vlammen, de reflectie ervan op haar gezicht leek ze minder bleek als normaal. Leek ze wel een 'gezonde' kleur te hebben. "Voor de rest? Waar ben je overal geweest sinds onze laatste ontmoeting?" Vroeg ze op een neutrale toon. Ze wilde niet gaan neuzen, gewoon een simpele interesse.

"Overal en nergens," zei Deke. Hij zou het echt niet meer weten, je hield niet altijd alles bij. Daarbij, hij was niet helemaal fris na een paar dagen dit. Met een zucht dacht hij na over wat Incilia had gezegd over het ijs. Hij stond op en zonder iets te zeggen liep hij terug naar de fontein. Daar lagen nog een paar kleine ijspegeltjes, maar verder was het weer gewoon water. Deke trok het naar zich toe en probeerde er ijs van te maken, maar het lukte niet. Hij probeerde het nog een keer, blies er zelfs tegen, maar het lukte nog steeds niet. Hij ging in het water van de fontein staan en stuurde het om zich heen, zodat de bodem droog kwam te liggen. Het water kolkte langs de randen. Hij hief zijn hand en na een tijdje kwam zijn staf aangevlogen. Deke ging zitten in kleermakerszit en legde de staf op zijn schoot. Hij begon een mantra te zingen, een Arswonda mantra, en al snel kronkelde er een mooie, gezonde klimop rond de randen van de fontein, waar de mooiste bloemen aan verschenen.

Incilia at gewoon haar konijn ook al liep Deke weg. Ze kwam zo wel. Misschien had hij even tijd voor zichzelf nodig. Nadat ze klaar was begon zij alles op te ruimen. Zij pakte het volgende vlees goed in voor Eros, die had vast honger. Nu ging ze bij Deke kijken. De vrouw hoorde zijn gezang en al snel kronkelde er een mooie, gezonde klimop rond de randen van de fontein, waar de mooiste bloemen aan verschenen. Ze was er duidelijk van onder de indruk en bleef van een afstand kijken. Ze wilde Deke in geen enkele bedwing storen.

Lea was achter Incilia aangelopen om te voorkomen dat ze te dicht bij Deke zou komen. Dat had te maken met het proces dat hij nu mee maakte, het was vaak niet gezond om te storen. Deke moest deze plek markeren vanwege dat wat hij hier had meegemaakt. Dat was onderdeel van een oude Arswondagewoonte, maar het hielp hem ook. Met een laatste, lange noot hield hij op en sprong uit de fontein, waarna het water zich weer normaal begon te gedragen. De klimop bedankte Deke en vormde met een paar takken en bladeren zijn gezicht, wat daar zou blijven zitten zolang als de plant leefde. Deke keek naar Incilia en toen naar Lea. Toen knikte hij. "Zo, dat was dat," zei hij, weer even opgewekt als altijd. "Zullen we die basilisk opsporen." Hij stak zijn tong uit, want dat was hij natuurlijk niet echt van plan.

Incilia keek naar Lea en schonk haar een kleine, hele kleine glimlach om aan te geven dat ze Deke niet ging storen. Daarna bekeek ze wat er allemaal gebeurde. Met een laatste, lange noot hield hij op en sprong uit de fontein, waarna het water zich weer normaal begon te gedragen. De klimop bedankte Deke en vormde met een paar takken en bladeren zijn gezicht, wat daar zou blijven zitten zolang als de plant leefde. "Jullie hebben we aparte gewoontes... Ik vind het mooi" Als nog hoorde je geen enkele emotie in haar stem terwijl zij de jongen aankeek. "Wil je? Ik denk dat ik sowieso voor het materiaal wat ik nodig heb de hol van de Basilisk in moet want wat ik zoek leeft niet aan de oppervlakte"