Fita - De bocht in de rivier

Onzichtbaar op de kaart, maar hier stroomt de rivier van Fita om een groot rotsblok heen in een scherpe bocht. Dit gebeurd midden in een groot bos, ver weg van de bewoonde wereld. De bocht is diep en redelijk breed, dus het water stroomt niet zo snel. De kant tegenover het rotsblok is uitgesleten in tijden dat het water hoger stond en er is nu een klein strandje.

Adeo hurkte aan de rand van de rivier en dompelde, zich voorzichtig vast houdend aan de kant, de veldfles in het koele water. Even sloten hij zijn doffe grijze ogen en verzuchten dat hij bijna bij het paleis was. Vrijwel meteen verscheen er een diepe rimpel in Adeo voorhoofd. Gemengde gevoelens verwarde hem en zijn wenkbrauwen zakte naar beneden. Zijn verkrampte vingers grepen zich steviger vast. Adeo verdrong het verbitterde thuis beeld en bedacht dat het toch niet lang zou duren voor hij er weer zelf op uit zou treken. Hij haalde diep adem terwijl zijn borst vooruit kwam. Door zijn hoofd maalde een aantal gedacht. Langzaam, maar een beetje afwezig kwam hij weer omhoog.

Astro liep zachtjes door het bos. Hij had zijn boog vast en er lag al een pijl op de pees, maar deze was nog ontspannen. Een prooi had hij nog niet gezien. Hij wist dat hij parallel aan een rivier liep, maar werd verrast toen deze opeens voor zijn voeten stroomde. Hij stond op een klein strandje en aan de overkant van de rivier stond een groot rotsblok met aan de voet een jongen. Hij was niet van plan om de jongen een tweede blik waardig te keuren, tot hij beter ging kijken. De jongen leek op een bekende. Voorzichtig stapte hij op het water, uittestend of hij dit trucje nog kon, en liep balancerend naar de overkant. Daar keek hij nog eens goed naar de knielende jongen. "Maar, je bent het echt, Adeo," zei hij vrolijk toen hij de prins herkende. Hij sprong op de kant en liep op de oude kennis af.

Ik vraag me nu af, zijn ze vrienden of kennen ze elkaar alleen?

Vrienden, die elkaar al een tijd niet hebben gezien? Lijkt me wel leuk c:

------------------------------------------

Adeo ademde langzaam door zijn neus weer uit en liet zijn longen daarna weer vollopen met de ijle lucht. Emotieloos had hij voor zich uit gekeken tot hij de bijna vreemd bekende stem hoorde en hem liet opschikken uit zijn gedachten. Adeo keek op en zijn doffe grijze ogen keken nu recht in het gezicht van een jongen. "Sorry, maar ik denk niet dat w..." begon Adeo en had willen weg kijken, maar iets weerhield hem daar van. Zwijgend keek hij de jongen van onder zijn diepe donkere wenkbrauwen aan, toen er opeens een glinstering in Adeo's, normaal gesproken altijd zo harde en serieus ogen verscheen. "Astro..?" zijn lage stem klonk ditmaal verdacht hoog en een lichte verbazing weergalmde. Onderzoekend keek Adeo de jongeman voor hem aan terwijl hij de veldfles compleet vergat en deze zo schuin hield dat het water er zonder dat hij het merkte weer uitstroomde.

"Ja, dat ben ik,"zei Astro en hij gaf Adeo een vriendschappelijke knuffel. "Dat zie je toch aan de ogen." Hij glimlachte. Zijn ogen waren nu eemaal iets war je niet omheen kon. "Maar jou heb ik lang niet gezien." Hij zag wat er gebeurde met de veldfles van de andere prins en hield het water tegen door het terug te sturen. "Dus, hoe gaat het nu met je?" Hij ging met zijn rug tegen de grote steen aan zitten en keek nieuwsgierig naar zijn oude vriend. Hij kon de tijden nog herinneren dat zijn ouders op staatbezoek gingen in Delica en hij en Fysica meegenomen werden. Daar, binnen die paleismuren, hadden hij en Adeo nog heel wat avonturen beleefd.

Met vreugde moest Adeo terug denken aan de eerste keer dat hij Astro ontmoeten. Hij zelf was altijd iemand geweest die vrij op zichzelf was en vriend binnen de paleis muren had Adeo nooit gehad. Tot Astro. Zijn vader was beschermend en in een ogenblik haalde Adeo de afkeurende blik die hem toe was geworpen na dat hij als acht jarige kwam vertellen dat hij een vriend had, voor ogen. Astro was Adeo's eerste vriend geweest en daar mee ook meteen een van de weinige. Zijn vader had hem aan het einde van de dag de les gelezen over vriendschap en dat niemand te vertrouwen was. Dit was een keerpunt in Adeo's verleden geweest. Na die dag besloot hij zijn vader niet meer klakkeloos op te volgen en werd rebels, maar vooral zijn houding veranderde na die dag. Astro betekende veel voor hem en blijdschap was met hem toen Adeo hem weer zag. "Goed!" antwoorden hij terwijl zijn glimlach moeilijk te onderdrukken was. Misschien was het half gelogen, maar door deze hereniging vergat Adeo even zijn zorgen. "Maar wat brengt je hier?" nieuwsgierig staarde zijn grijze ogen terug naar de andere jongen. Hij lachte bemoedigend naar Astro toen hij tegen de steen aan ging zitten. Adeo was niet de grootste en verschilde minstens een kop met de andere prins.

Wacht, ik bedenk me net iets. Astro's leeftijd loopt volgens mij anders dan die van Adeo, dus was Astro al ongeveer veertien in mensenjaren toen hij Adeo ontmoette, wat naar ik gok iets van tien jaar geleden is.

"Ik ben gevlucht," zei Astro lachend. "Ik zal toch geen koning worden, tenzij Fysica mijn zus binnen honderd jaar geen partner vindt. En ik werd zat van de regeltjes, je kent het wel. Daarbij, mag ik zeggen dat je een flink stuk gegroeid bent. En je bent duidelijk ouder geworden." Hij lachte en klopte zijn oude vriend op de schouder. "En wat ik precies hier doe, ik ben op jacht. Maar dat ligt nu even op een tweede plaats." Oude vrienden tegenkomen was altijd leuk en daar moest je dan ook gewoon tijd en plaats voor maken. Bovendien was Adeo ook een prins en was het Astro's eerste prinselijke vriend geweest die hij had. Pas op zijn drieennegentigste mocht hij voor het eerst mee op een staatsbezoek. Adeo was toen tien, Astro in mensenjaren veertien.

Adeo fronste even. Astro en hij hadden veel overeenkomsten. Adeo herkende veel van zichzelf in de prins. Toch was er een klein verschil. Uit de woorden van zijn vriend maakte Adeo op dat hij niet veel verlangen voor de troon koesterde. Iets wat Adeo wel deed, maar het recht er niet toe bezat. Vlug verscheen zijn glimlach weer toen hem op de schouder werd geklopt en hij zetten de gedachten van zich af. "Jacht?" vroeg Adeo. "Leef je niet meer binnen de muren van het kasteel?" Een hele lichte verbazing weerklonk in Adeo lage stem. Een die niet helemaal bij zijn voorkomen paste. Zijn grijze ogen bekeken de jongen aandachtig. Het was lang geleden, maar Astro leek weinig veranderd.

"Ik was klaar met alle regeltjes en lessen," lachte Astro uit. "Vandaar dat ik ben vertrokken en ik leef nu op mezelf. Daarbij heb ik genoeg geld meegenomen, dus dat is niet zo heel moeilijk. En ik kan natuurlijk aankloppen bij elk bevriend koninklijk huis. Maar om jou te vinden hoeft dat dus niet meer." Hij lachte en keek naar het water. Het zag er heerlijk verfrissend uit. "Ik ga zwemmen," zei hij daarom ook na een tijdje en hij kleedde zich uit, alleen zijn gouden ketting omhoudend. Hij liep het water op en liet zich ergens halverwege door het water zakken. Toen hij weer boven kwam wenkte hij Adeo. Het was heerlijk water, en als er nog iets te bespreken was kwam dat straks wel. Astro moest afkoelen van de hitte uit zijn leren harnas.

Deke stond tegenover het rotsblok op het strandje. Zijn naakte lichaam was zeiknat, net als de uitgetrokken kleren die naast hem lagen. Hij was aan het oefenen met het maken van ijs. Een tijdje geleden was het hem gelukt, maar toen was hij ook gewoon ijzig qua gevoel. Nu was hij weer de vrolijke Deke en hij had in het bos het gezonde zweempje groen over zijn huid en haar gekregen. En hij was zeiknat omdat hij in de vrolijke, warme sfeer geen ijs kon maken. Steeds liet hij een bol water voor zich zweven en probeerde die dan te bevriezen, maar in plaats daarvan ontplofte de bol. Deke werd niet alleen besproeit door druppels, hij belandde ook meerdere keren in de rivier. Op een gegeven moment had hij maar besloten dat zijn kleren niet veel meer konden hebben en had hij ze uitgetrokken. Ook zijn staf had hij in de grond geplant, die had het ook zwaar te verduren gekregen.

Met zachte stapjes liep Ruby door het bos langs de rivier. Ze had een heel eind gezwommen, maar hier was ze op land gegaan omdat ze vrij moe werd. Ze had een kort wit jurkje aan en haar schoenen had ze in haar hand omdat ze op blote voeten liep. Haar losse haren hingen over haar schouder heen. Ze merkte dat er verandering kwam in de rivier en ze liep een klein strandje op. Eigenlijk besefte ze het eerst niet. Even keek ze naar het persoon dat daar naakt was en toen wendde ze haar gezicht met een klein beschaamd geluidje af. Haar gezicht werd langzaam rood.

Deke had net een waterbol omhoog gehaald toen hij een beschaamd geluidje hoorde. De bol ontplofte weer en Deke werd de rivier in gesmeten. Toen hij weer boven kwam, keek hij om zich heen. Daar zag hij Ruby staan. Die was hij natuurlijk niet vergeten. "Hoi Ruby," zei hij vrolijk. Hij zag dat ze rood was. Het duurde even voor hij doorhad waarom. Bij Arswonda is het geen probleem als je naakt bent, dat is natuurlijk en dat is wat het volk aanhangt. "Sorry," zei hij meteen. Met een straal water haalde hij zijn onderbroek van het strand en trok die naar zich toe, om hem onderwater aan te trekken. Toen kroop hij weer op de kant en stuurde zichzelf droog. "Nogmaals sorry," zei hij en hij moest zelf ook een beetje blozen, maar dat kwam meer door Ruby dan door het feit dat hij naakt was geweest en iemand hem had gezien. Het was wel een rare mengeling, rood en groen door elkaar.

Nog altijd met een rood gekleurd gezicht keek Ruby weer naar Deke en glimlachte even een verlegen glimlachje. "Geeft niet." Zei ze zacht en daarna lachte ze even. "Hi. Ik heb je al even niet meer gezien." Zei ze, dat was iets dat ze jammer vond. Ze liep iets meer naar hem toe en trok in haar lopen haar jurkje iets meer naar beneden. Op een of andere manier werd ze verlegen bij Deke, hoewel ze dat de vorige keer niet had. Ze had gezien dat hij aan het trainen was. Iets dat zij niet erg veel had gedaan.

"Nee, ik jou ook niet," zei Deke. Hij zei er maar niet bij dat hij veel aan haar had gedacht. "Dus, hoe gaat het met je?" Hij pakte zijn staf en toverde twee stoelen van zand. Hij werd overal steeds beter in. Nog even en hij zou die stoelen gewoon tevoorschijn toveren. Zijn rode kleur was verdwenen en het was weer gewoon groen. Om hem heen hoorde hij een paar jonge bomen giechelen. Die hadden natuurlijk al lang door wat er aan de hand was, maar Deke wilde daar nog niet aan beginnen. Toch werd het stemmetje in zijn hoofd steeds harder. Nog even en hij zou toe moeten geven dat hij Ruby erg leuk vond. Hij dirigeerde met zijn stok en er verscheen ook een tafeltje van zand, maar dat viel snel uiteen op de grond. Jammer, hij was nog niet heel goed in dit soort dingen.

Ruby glimlachte en ging op een van de stoelen zitten. Hij was hier erg goed in. Ze sloeg haar been over de andere heen. "Goed, er is niet erg veel met mij gebeurd in de tijd dat ik je niet heb gezien." Eigenlijk was het gewoon heel saai geweest. Ze was ook een tijd thuis geweest en het was niet heel geweldig geweest. "En met jou? Ik zag dat je aan het oefenen was." Zei ze tegen hem. Ze werd minder rood, maar omdat ze naar hem keek bleven haar wangen toch een beetje rood.

Deke vond dat de blosjes op haar wangen haar goed stonden. "Met mij gaat het ook goed, super goed zelfs," zei Deke vrolijk. "Een tijdje geleden ging het iets minder goed, maar toen heb ik ontdekt dat ik inmiddels ijs kan maken. Maar nu lukt het niet meer. Maar van koud water gaan je kleren krimpen en daar had ik geen zin in. Kleren zijn al moeilijk te vinden in mijn maat." Hij grinnikte. Hij was zeker drie centimeter gegroeid sinds de laatste ontmoeting met Ruby. Maar ja, een Arswonda groeit nu eenmaal veel en lang. Hij draaide zijn staf rond, een beetje verlegen en niet wetend wat hij verder moest zeggen.

Ruby was stiekem een beetje jaloers omdat hij al zo ver was met zijn krachten. "IJs? Dat is echt goed." Zei ze en glimlachte naar hem. Ze was wel eens iemand tegen gekomen die zo ver was gekomen met zijn elementaire kracht. Ze was ervan onder de indruk. "Je bent inderdaad ook wel erg lang. Zeker in vergelijking met mij." Zei ze met een lachje. Hij was flink wat centimeters groter dan zij was. Die verhouding kon nog grappig zijn.

"Jij komt ook nog wel zo ver," zei Deke glimlachend. "Maar hoe het bij jullie met lengte zit weet ik niet, dus hoe groot jij gaat worden ook niet." Maar ik heb inderdaad nieuwe dingen geleerd, dacht hij. Hij liet een aantal stenen naar hen toe zweven. De een maakte hij onzichtbaar, de ander verkleurde hij. Op een steen verscheen zelfs D hartje R, omdat hij even niet oplette, maar dat toverde hij snel weg, hopend dat Ruby niks had gezien. Hij hoefde er inmiddels ook niet meer bij te zingen. Dat hoefde alleen nog maar bij de helingsspreuken. "Maar ik weet zeker dat jij die ook allemaal kan," zei hij bemoedigend tegen Ruby.

Ruby had het D hartje R inderdaad gezien, maar ze hield zich voor dat ze het zich verbeeld had omdat ze graag wilde dat dat zo was. Het was zo snel weer verdwenen. "Ik denk het wel." Zei ze twijfelend en liet een paar stenen zweven. Dingen laten zweven was nooit echt een probleem voor haar geweest. Ontzichtbaarheid was een ander onderwerp. Met een beetje moeite lukte het haar om de steentjes ontzichtbaar te maken. "Ach, het is ook nog niet echt nodig." Zei ze bedenkelijk tegen hem.

"Dat weet je niet," zei Deke. Hier had hij nooit over nagedacht. Hij was vooruit gezonden om de wereld hier te verkennen en die informatie door te spelen zodat Tamil Dahang aan kon vallen. Hij was vergeten dat het een probleem kon zijn voor de mensen die hij mocht. Zou het nu dan slim zijn om het Ruby te vertellen? Of moest hij wachten? Hij besloot uiteindelijk te wachten. Maar stel dat Tamil morgen al wilde komen, dan moest Ruby zich kunnen verdedigen. Hij zelf trouwens ook, hij moest Ruby misschien wel beschermen. Het was oneerlijk, waarom moest dit. Maar vanaf nu zou hij haar niet met rust laten tot hij zeker wist dat ze het aan kon.

Ruby keek hem even onderzoekend aan. Dat wist ze inderdaad niet, maar was er een gevaar? Wat was het gevaar? Ze glimlachte. "Ik denk dat ik wel weer ga beginnen met trainen. Dat is goed voor me." Zei ze tegen hem en begon wat water uit de rivier te sturen. Ze maakte er kleine regendruppeltjes van en liet deze met een lachje op Deke vallen. "Sorry." Zei ze nog altijd met een lachje, hoewel ze het expres deed.

Deke grinnikte en stuurde het water van zich af. "Ik denk dat je er slim aan doet om dat te gaan doen," zei hij. "Je weet maar nooit." Hij zuchtte en liep terug naar het water. "Toch wil ik ijs krijgen." Hij liet het water voor zich tot stilstand komen en koos nu een andere benadering. Hij begon te blazen. Uit zijn mond kwam een klein wolkje, net als in de winter, maar het water bevroor niet. Hij duwde de druppeltjes in het wolkje verder, maar het water bevroor niet. Er kwam niet eens een flinterdun laagje op te liggen.

Ruby knikte en stond ook op om naast Deke bij het water te gaan staan. "Misschien komt het omdat je het nog warm hebt? Of omdat je niet koud genoeg bent?" Vroeg ze aan hem en bukte bij de waterkant om haar handen in het water te leggen. Het was verkoelend en voelde heerlijk. Ze trok haar jurkje iets op en ging met haar benen in het water zitten. Ze zorgde er wel voor dat haar benen niet in een vissenstaart veranderden.

"Ja, maar toen was ik gewoon koud qua sfeer," zei hij. "Toch moet het wel lukken als ik nu naar een besneeuwd gebied ga, al zie ik dat nog niet zo snel gebeuren. Je hebt me nu wel op een idee gebracht, morgen vertrek ik naar de koude bergtoppen van Bergendal." Hij grinnikte. Normaal werd hij niet aangetrokken door kou, maar als het hem kon helpen met het beheersen van ijs. Wel was het jammer dat hij dan weer afscheid moest nemen van Ruby. Mar dat mocht Ruby natuurlijk weer niet weten. Het was moeilijk.

Ruby keek hem even aan. Ze vond het jammer dat ze dan afscheid moesten nemen. Ze kon niet met hem mee omdat ze zelf ook een bestemming had om naartoe te gaan. Ze beet eventjes op haar lip en glimlachte toen. "Waar je zin in hebt." Zei ze met een lachje. Ze vond het nu stiekem een beetje jammer dat ze hem op het idee had gebracht, maar ze wilde hem graag helpen met wat dan ook.