Esio

Staat/Land: Esio in Dalint
Specialiteit: Mijnbouw
Nummer op de kaart: 25
Copyright: Sanne

Algemene informatie:
De staat Esio bekend, of beter gezegd berucht, om zijn sterke verdeeldheid en grootse afkeer tegen magie. Terwijl vele volken in Levea magie eren en het als een deel van het leven zien, schromen de inwoners van Esio niet om hun walging tegenover elke vorm van magie duidelijk kenbaar te maken. Magische wezens, tovenaars en begaafden zijn absoluut niet welkom en hier daardoor zeker niet veilig…
Waar deze regelrechte haat vandaan is gekomen, valt niet precies te zeggen. Het zou iets zijn wat al sinds mensenheugenis in Esio speelt en hand in hand samengaat met de afkeer tegen bijna alles en iedereen wat niet toegeschreven kan worden aan de strenge normen van deze staat. Het is dan ook niet bepaald prettig leven in dit land. Het klimaat komt ondanks zijn vreselijke winterse kou en strenge vorst niet eens in de buurt van de kilheid in de harten van de bevolking.

Er doen enkele legendes de ronde dat het oorspronkelijke volk van Esio, de Eséan, ooit een vredelievend volk was, een volk van het licht. Maar de Eséanen waren hebzuchtig, zo hebzuchtig dat ze zelf de dupe werden van het achterhouden van de kostbaarheden die toentertijd nog volop in het Hiyemsgebergte gevonden konden worden, in het noorden van Esio. Ze brachten zichzelf ten val… De eens zo welvarende staat viel met hen mee. Het land maakte hierdoor vele veranderingen mee. Staatshoofden, koningen en dictators kwamen en gingen weer. Tot er uiteindelijk sprake was van een driedelige staat: er is het ‘Hooglander’ gebied in het noorden bij en in het overblijfsel van het Hiyemsgebergte, het ‘Laaglander’ gebied in het zuidwesten en het Eiland, in de volksmond ook wel “Barrûm” genoemd wat “vervloekt” betekent.

Het Eiland/ Barrûm/Sanctum:
Ook over het ‘vervloekte eiland’ zijn er talloze legendes door heel Levea en met name in Esio verspreid. Mensen uit Esio kijken bij het enkele mooie weer in een jaar met een mengsel van angst, onbegrip en afkeer richting deze voor hen verboden plek. Legende verteld namelijk dat dit bewuste eiland de broedplaats is van een zeer duistere vorm van magie waar men liever niet over spreekt. Een magie die zowel groots als afschuwelijk is. Het heeft zijn wortels wel op meerdere plaatsen in Levea, maar hier, hier is deze soort ontstaan, zegt men. En ieder die naar het eiland is vertrokken om te bewijzen of de vloek van het duister daar werkelijk heerst, heeft het helaas nooit kunnen navertellen door dood of gewoon een verdwijning. Zover de Esionen weten is nog niemand ooit levend van het eiland teruggekeerd, maar schijn bedriegt. Schijn is waar dit eiland van leeft. Soms blijken legendes namelijk waar te zijn en de bekendste legende rondom Barrûm is maar al te waar. Het is een plek van de zuiverste, of beter gezegd duistere, magie. Het is misschien niet verrassend dat het daardoor juist het toevluchtsoord is van alle tovenaars, begaafden en alle andere wezens met magie uit Esio. De vervloekten keren naar huis.
Inmiddels is er hierdoor een soort geheime samenleving ontstaan op het eiland waar enkel vertrouwelingen, meestal andere wezens en mensen met magie uit Levea, vanaf weten. Vervolgden uit Esio wonen daar en worden leerlingen in de magie, leerlingen worden meesters en bieden weer hulp aan anderen op het eiland. Vanaf het moment dat ze voet zetten op het eiland, zullen zij niet meer naar huis kunnen terugkeren, mits ze uit Esio komen, omdat niemand van hun nieuwe leven mag afweten. Vandaar dat veel van deze wezens en mensen op het Eiland blijven of in de rest van Levea gaan rondzwerven.
De naam Barrûm was door deze ontwikkelingen niet langer toepasselijk voor het eiland. Daarom staat dit toevluchtsoord bij de inwoners van het Eiland tegenwoordig bekend onder de naam “Sanctum” wat letterlijk ‘toevluchtsoord’ of ‘redding’ betekent. Het Eiland kan dus zowel een vervloekte als een gezegende plaats genoemd worden, maar wat is het in werkelijkheid..? Eén ding is zeker; het duister wat ooit met deze plek was versmolten, is in ieder geval nog niet verdwenen..

Uiterlijk:
De Esionen worden gekenmerkt door hun roetzwarte haren, helrode ogen en marmer witte huiden. De barre omstandigheden door het klimaat en de enorme armoede in deze staat zorgen ervoor dat de mensen vaak ouder lijken dan dat ze zijn. Esionen worden sowieso over het algemeen niet zeer oud als zij hun levenlang in hun geboorteland blijven wonen.
Ondanks deze kenmerken, zien ze er voor de rest wel uit als gewone mensen. Hun grauwe kleding passen goed bij de terneergeslagen, sombere sfeer in Esio. De ‘kleuren’ van de kleding laten tegelijkertijd zien welk beroep een Esion uitoefent. Vissers aan de zuidwestkusten gaan bijvoorbeeld vaak gekleed in waterdichte, blauw/grijze gewaden, landbouwers kleden zich in de aardkleuren kleibruin en asgrijs en de mijnwerkers uit de Hooglanden hebben meestal grijze en zwarte kleren aan. De visserij, landbouw en mijnbouw zijn dan ook de drie belangrijkste bronnen van inkomsten in Esio, hoe weinig het ook is.

Bestuur:
Zowel het Hoogland als het Laagland hebben een eigen staatshoofd en voeren strijd met elkaar, meestal om aloude bezittingen en grondgebied wat ‘nog niet goed verdeeld is’ volgens hen. Het Eiland wordt in het geheim geregeerd door de magische wezens die daar hun heil hebben gezocht, maar in feite bestuurd het Eiland eigenlijk zichzelf…

Huisvesting:
Dit hangt af van het gebied waar een Esion woont of het feit dat hij wel of geen magie heeft. De Hooglanders leven bijvoorbeeld in kleine dorpen in de valleien tussen het Hiyemsgebergte, de vissers in hutten bij de zee en de landbouwers in boerderijen en kleine woningen meer in het oosten van het land. Zij die bedreigd worden door hun verder ontwikkelde magie, wonen meestal op het Eiland of trekken weg naar andere plaatsen in Levea en leiden daar een zigeunerbestaan.