De bossen van Daril

Gelegen naast de bergen, is een bos. Het is er rustgevend en stil, hoewel schijn kan bedriegen. Er leven grote roofdieren, maar die laten zich alleen 's nachts zien. Er leven daarnaast wel mooie, interessante dieren die geen vlieg kwaad zullen doen, tenzij jij hen wat aandoet. Er staan hoge bomen die perfect zijn om in te klimmen, waardoor je aan gevaren kunt ontsnappen. Ze geven bovendien een mooi uitzicht over het bos.

Regels:
- Zorg voor niet te veel overlast: het moet wel een rustige plek blijven.

Lily zat op Luxor's rug, toen hij begon te klagen. "Kunnen we niet héél even pauze houden?" vroeg hij vermoeid. "Ik heb al zo'n eind gevlogen."
Lily grinnikte en aaide hem even over zijn manen. "Goed, goed. Kies jij maar een plekje uit," zei ze.
Luxor aarzelde geen seconde, maar begon meteen te dalen. Hij landde met een zachte plof op de zachte, mossige grond van een bos. Er was niks te horen, behalve het gefluit van de vogels en het waaien van de wind door de bomen.
Lily liet zich van Luxor afzakken, die op de grond was neergezakt en meteen in slaap was gevallen. Ze grinnikte opnieuw en rekte zich uit na de lange zit.
Het bos had een natuurlijke rust over zich en dat bracht Lily ook meteen tot rust. Ze was altijd een kind van de natuur geweest. Ze plofte neer op de grond en leunde tegen Luxor aan, terwijl ze haar blokfluit uit een zakje aan haar riem pakte en zachtjes erop floot.

Liz stuinde een beetje door het bos, hopend zo ver mogelijk weg te komen bij de stad waar ze vannacht twee mensen vermoord had. Niet bewust natuurlijk, maar het was niet slim om daar te blijven hangen. Haar blonde krullen leken een beetje groen hier in het bos, net als dat ze oranje leken bij een zonsondergang. Beth droeg haar bagage en ze vloog een stuk voor haar uit, maar het maakte niet uit. Liz hield ervan alleen te zijn, met alleen haar schommelende gitaar op haar rug.
Opeens hoorde ze muziek, het was een bekend liedje. Zachtjes zong ze de tekst mee, die ze thuis altijd zong;
'Regrets collect like old friends
Here to relive your darkest moments
I can see no way, I can see no way
And all of the ghouls come out to play'

Lily stopte met fluiten toen ze merkte dat ze niet alleen was. Luxor was ook wakker geworden van het gezang, hoewel hij heel overtuigend deed alsof hij nog steeds sliep.
Lily ging langzaam overeind staan. De vreemdeling had gereageerd op haar gefluit, dus het kon geen onaardig iemand zijn, toch? Toch moest ze zich niet van de wijs afbrengen. Ze wilde niet twee keer aangevallen worden. Niet twee keer verwond.
Toen zag ze waar het gezang vandaan kwam. In de verte liep iemand. Ze was bijna net zo groot als haarzelf met blond, krullend haar. Het merkwaardigste was waarschijnlijk de gitaar op haar rug.

Het fluiten stopte, maar Liz stopte niet met zingen. Wel ging ze op zoek naar de bron van het geluid en die had ze al snel gevonden. Het was een meisje, ze had een apart uiterlijk, wel knap maar niet heel opvallend behalve de ogen, eigenlijk een beetje hetzelfde als haar. In haar lichte gedaante dan, in het donker was ze zeker een opvallende verschijning. 'Waarom ben je gestopt?' vroeg ze wat beteuterd, maar haar ogen lachten zoals altijd.

Daar kon Lily geen antwoord op geven. Waarom was ze eigenlijk gestopt? Het had geen enkele logische verklaring. "Zodat ik beter kon horen wie er zong," zei ze dus maar. Dat was waar, maar ze had het meisje nog steeds kunnen horen zingen, of ze nou floot of niet. Het meisje leek vriendelijk en was niet gestopt met zingen toen zij wel was gestopt.
"Ik wil best doorgaan," zei Lily glimlachend.

Liz haalde de gitaar van haar rug en ging op een boomstronk zitten. 'Dat had niet gehoeven hoor, je had best door kunnen spelen... Maar graag, als je het niet erg vindt die ik mee' zei ze en ze haalde de gitaar uit de zwarte hoes. Hij was versleten, er zaten deuken in het licht geworden hout en de snaren waren nog net niet gebroken op de plekken waar ze die het meeste aanraakte.

Lily glimlachte en ging weer op de grond zitten, terwijl ze tegen Luxor aanleunde. Ze keek even naar de fijne, handgesneden blokfluit in haar handen. De beste kwaliteit die je hier in de omgeving kon vinden. Ze blies eerst een paar tonen en begon toen zachtjes op haar blokfluit te spelen. Luxor deed niet langer alsof hij sliep, maar werd uitgebreid gapend wakker, keek even over zijn schouder naar het meisje en ging toen weer liggen.

NEW
---
Cheshire lag op een boomtak te pitten. Zijn ledematen hingen [limp like a puppet] losjes als een lappenpop naar beneden. Hij geeuwde maar werd neit wakker, maar viel ook niet. Zijn droom was gevuld met rennen en klimmen. Zijn staart wiebelde. Zijn droom veranderde, hij dacht aan de demoonjongen die hij pas had ontmoet, Skye. Hij mocht hem. Hij dacht aan het vlees van het beest dat ze hadden gevangen en hij likte zijn lippen.

Skye was in zijn vlammenvorm al een tijdje aan het rennen voor een of ander beest, zijn vacht was zeer dik en zijn vlammen deden hem haast niet dus misshien zou hij hem ooit kwijtraken. Hij stopte even bij een boom, totaal onbewust van Chess die hierin lag te slape , om uit te rusten en te kijken of hij weg was. Toen hij niets meer hoorde of zag veranderde hij terug naar zijn schijnvorm en liet hij zich tegen de boom zakken.

Langzaam maar zeker was de slaperige kat aan het verzakken. Hij begon over te hellen en het zou niet lang meer duren tot hij viel. Als Hat in de buurt was zou dit geen probleem zijn, de kat kon hem zo vangen. Het probleem was dat de kat op jacht was en Chess hier had laten slapen. En toen viel hij. Gelukkig werd hij een beetje wakker en wist zijn val te remmen met wat ongecontroleerde luchtmagie gericht op de grond. Het was geen zachte landing, maar hij was in ieder geval gebroken door de lucht. Hij ging in kleermakers zit zitten en keek om zich heen. Zijn ogen werden groot toen hij Skye zag. "Hi Skye." purrde hij.

Skye schrok zich dood toen er iets uit de boom viel, zo ergdat zijn oogwit zwart werd en hij meteen weer terug ging naar zijn vlammen vorm. Toen hij Vhess echter herkende kalmeerde hij weer en werd hij weer het kleine blekke gehoornde jongetje die hij het liefst was. 'Cheshire! Je liet me schrikken! Wacht... Víél je?' vroeg hij een beetje spottend

Cheshire wreef in zijn ogen en geeuwde. "Sorry hoor, ik viel omdat ik sliep." Zei hij slaperig. Hij kroop nu een rondje op handen en voeten en rolde zich toen op als een balletje, met zijn staart over zijn ogen. "De dag is voor slapen." geeuwde hij, nog steeds in deze houding.

Skye lachtte. 'Slapen doe je wanneer het je uitkomt.' zei hij en hij gaapte, het rennen had hem moe emaakt. 'Ik denk dat nu geen slechte tijd is.' zei hij en hij ging naast Cheshire liggen, zijn ogen dicht en een glimlach op zijn gezicht, hij had gehoopt om Chess nog eens tegen te komen.

Cheshire glimlachtte vaag toen hij tussen de bruine lokken door Skye naast hem zag liggen. Hij kroop een beetje dichter naar het warme lichaam toe en dutte in slaap. Hij werd wakker met zijn staart om hen heen gekruld en hijzelf half over Skyes borst heen, wederom als een lappenpop. Hij was te doezelig om erom te geven. In plaats daarvan besloot hij van de warme ligplek te genieten en te spinnen.

Skye sliep nooit voor lang, steeds werd hij wakker van Cheshire die op een andere manier tgen hem aan of over hem een ging liggen, hij vond het niet erg, zeker niet toen hij zijn lappenpoppenkat hoorde spinnen. Hij glimlachte en streek even over zijn haar.

Toen skye hem begon te aaien was het spinnen zeker gegarandeerd. Hij gedroeg zich nu als een overgrote huiskat. 's Werelds gelukkigste itdrukking lag op zijn gezicht en zijn oortjes lagen naar achter. Hij kroop tegen Skye aan en gaf hem half kopjes in zijn zij.

Skye grinnikte rn ging door met het aaien van chess, het was geweldig zo'n grote huiskat die bovenop he lag te spinnin. Hij sloot zijn ogen en grnoot van het moment. 'Hee,Chess...' zei hij zacht, 'Je bent de schattigste kat ooit. ' zei hij en hij glimlachte, zijn ogen nog steeds gesloten.

Chesshire gromde, al klonk het verre van gevaarlijk. "ben niet schatt'g." mompelde hij slaperig. Het katachtige in zijn stem was nu x100 omdat hij niet echt nadacht over wat hij deed. Zijn oren lagen nog steeds plat en hij was nog steeds haast aan het spinnen tegen Skye aan.

Slye glimlachtte en aaide Chess verder, 'Okee dan ben je de meest mannelijke, gevaarlijke kat ooit, beter?' vroeg hij. Als hij kon spinnen deed hij dat nu, in plaats daarvan ontspande hij zich haast helemaal, behalve de hand die Chess nog steeds aaide.

Cheshire grinnikte. "Goed genoeg." Zei hij met een grijns. Hij rolde niet eens op zijn rug maar bleef met zijng ezicht op Skyes buik liggen. Er was een zeker verschil in attire tussne de twee. Hij droeg zo min mogelijk, AKA shorts. Hij was niet de normaalste persoon. "Weetje" hij praatte met zijn tanden tegen Skyes buik. "ik ben bijna 17, dan mag ik het woud in en naar mijn stammen terugkeren." Zei hij zacht. "Wil je mee, wil je een van de eerste buitenstaanders zijn om ene Reyin stam van dichtbij te zien?"

Skye's ogen fonkelden bij dat voorstel, 'Jasaa, geweldigg!!!' zei hij en hij grijnsde breed. 'Is dat niet vreselijk gevaarlijk?' vroeg hij desalniettemin wat bezorgd. Hij had veel gehoord over de bossen waar de stammen in leefden en kwam vaak niet dichterbij dan tien meter afstand.

Cheshire grinnikte en gebaarde naar zijn bovenlijf, zijn gezicht neit van Skye afhalend. "Dude, kijk naar mijn littekens, natuurlijk is het daar gevaarlijk, maar ik weet de weg en hoe ik daar moet overleven. En we hebben Hat en Charles. We zijn binnen een dag bij mijn thuis." Zei hij vrolijk, zijn woorden gemuffeld door Skyes lichaam. Hij grinnikte en likte Skyes zij. "Je word wel een kleine kat."

Slye glimlachte, 'Dan vertrouw ik jou daar maar in.' zei hij en hij vond het niet eens raar toen zijn zij gelikt werd, hij ging gewoon door met het aaien van Chess. 'Huj?' vroeg hij wat verward, 'Een kleine kat? Wat bedoel je?' hij begreep er echt helemaal niets van.

Cheshire grinnikte. "Je gaat naar onze cultuur meegesleept worden en waarschijnlijk wel ene keer mee uit jagen, op onze manier." Hij glimlachte. "Als je bij ons rondhangt ben je naar mijn mening zo'beetje ene kat." Zijn verhaal sloeg nergens op, maar dat deden verhalen wel vaker niet als de vertellen net wakker was.