Het meertje - Decilia

Als de stad uitloopt vind je na een paar honderd meter een klein meertje. Het is heerlijk koel en op een winterse dag kan je er zelfs schaatsen. Er zwemmen kleine visjes in waarvan je amper last hebt. Het water is helder blauw en er staan een aantal bomen omheen. Het is de ideale plek om jezelf te douchen of je kleren te wassen. Veel mensen komen er niet, alleen de mensen die reizen of soms jongeren op hun vrije middag.

Roxy lag onder een boom. Haar ogen waren half gesloten en ze genoot van de warme lucht die tegen haar aan blies. Haar kleren droogde aan een laag hangende tak, het was weken geleden dat ze ze gewassen had dus de tijd was gekomen om het weer te doen. Het was weer heerlijk geweest om te gaan zwemmen, na de ontmoeting met Zelda had ze nog een paar dagen wat rondgetrokken door de stad en langzamerhand was ze weer zo vies geworden dat het jeukte. Gelukkig had ze dit meertje gevonden, ze had het zwemmen gemist.

Draco struinde een beetje door het kleine bos dat rond het vijvertje lag. Silver wat ergens -hij had geen idee waar- maar waarschijnlijk wel in de buurt. Nog in de schaduw struiken op een stukje gras ging hij zitten, maar later liggen omdat het zo zacht was. Hij dacht aan thuis, zijn moeder en opeens vroeg hij zich af wat hij hier deed. Hij moest zo nodig weer de held uithangen, maar hij had beter thuis kunnen blijven.

Dylan was net zijn tijdelijke verblijfplaats, een kleine gezinswoning waarvan de bewoners op vakantie waren, uitgeglipt en liep nu zo onopvallend als hij maar kon de stad uit. Zijn oog viel meteen op een armoedig huisje naast een meertje en hij stapte er met een grote grijns op af. niet alleen hoefde hij dan geen moeite te doen om ongezien te blijven door de bewoners of buren, er zou ook veel op te ruimen zijn. Hij nam niet eens de moeite om zich te verbergen toen hij er op af liep.

Dana landde op haar voeten en rolde snel om in het gras om haar val te breken. Lucifer vloog al weg met zijn ferme vleugelslagen, en was binnen een minuutje verdwenen. Dana maakte haar blik los van de draak en staarde naar het hutje waarvoor ze van de draak afgesprongen was. Het hutje was niet bepaald een vier sterren restaurant maar kon er wel mee door. In ieder geval voor haar maatstaven. Ze sprong op en liep naar de achterdeur waarna ze de deur opendeed en in de kamer staarde, met haar glazige, felrode blik.

Dylan deed de voordeur van het hutje open en staarde recht in de felrode ogen van het meisje dat aan de overkant stond. Waarom had hij nou niet de moeite gedaan om zich te verbergen? Waarom dacht hij dat er niemand zou zijn? Haar ogen waren wel erg mooi.... Fel. Hij legde met zijn voet een losse plank terug op zijn plek, zonder zijn ogen van de hare af te halen.

Dana keek in de ogen van een jongen. Hij was iets ouder dan haar, maar ze wist niet hoeveel. Haar hand ging automatisch naar het mes dat ze tussen haar riem gestoken had. Haar kleding bestond uit een iets te wijde broek, een shirt en een leren jas. 'Wie ben je?' vroeg ze zachtjes, dreigend maar zoals altijd met een nogal hoge stem.

'Dylan...' stelde hij zich kalm en met een glimlach voor. 'Je ogen hebben een mooie kleur.' zei hij met een bekende fonkeling in zijn ogen die hij altijd had als hij felgekleurde dingen zag. Maar hij kon moeilijk haar ogen stelen. Maar hij stal sowieso nooit iets. Hij nam dingen. Nemen is geen zonde. 'Als je hier wilt blijven kan dat ook als ik er nog ben, van mij zul je niets merken. Tenzij dit jouw huis is. Okee dan is de enige uitzondering het gedeelte waaron jij zou willen blijven want ik bedoel het is jouw huis.'

Dana trok een wenkbrauw op en voelde een tintelend gevoel in haar hand dat zich verspreidde door haar arm en ze haalde het mes uit haar riem. 'Nee dit is niet mijn huis, maar ik ben geen persoon die graag deelt' zei ze zachtjes en haar ogen kneep ze samen. Het feit dat hij haar gecomplimenteerd had met haar ogen negeerde ze gewoon. Ze deed een paar stappen het huis binnen en ging op de grond zitten.

Dylan grijnsde en haalde zijn schouders op, Ík zei je, je merkt toch niets van me. En dat beteklent dat het ook moeilijk gaat worden om me hier weg te krijgen.' zei hij en zijn blik scheurde even los van de felle kleur in haar ogen om even naar het mes te kijken, hij hsd zelf ook verschillende dolken verborgen in zijn fel gekleurde kleren, maar voor ze het echt zou gebruioken zou hij niets doen. 'Ik geef je geen keuze, ik blijf.'

Dana kon niet goed delen en voelde woede in zich oplopen. 'Zo werkt het niet' zei ze met op elkaar geklemde tanden. Ze was niet echt in staat hier logisch over na te denken en in haar hoofd betonden maar twee opties. Één: ze hypnotiseerde hem of twee: ze viel hem aan. Dana's ogen flitsten naar de jongen en de keuze was snel gemaakt. Ze trok het mes uit haar riem en begon op hem af te rennen, mes gericht op zijn hart.

Snel als Dylan was dook hij net optijd weg en verplaatste naar een hoek van de kamer waar hij één leek te worden met de schaduw. Ze had hem zien verdwijnen en zou heel goed weten waar hij was, maar misschien was ze te verwarren. 'Ik ben goed in verstoppertje, weet je.' zei hij tegen haar en hij trok een van zijn dolken. 'Wanna play?'

Dana was verward door zijn plotselinge verdwijning. Ze keek de jongen aan en beet op haar lip. 'Ofcourse' zei ze zachtjes en een kwaadaardige blij verscheen op haar lip. Ze rende naar hem toe en was net op tijd om het mes langs zijn wang te laten schrapen maar kon niet meer toerichten met deze aanval.

Dylan beet op zijn lip bij het voelen van de pijn in zijn wang. Hij gooide snel een van zijn dolken met het doel haar arm te raken voor afleiding en zo snel en geruisloos als gij was verdween hij achter de dunne muur die de twee kamers van het huisje van elkaar scheden. Hij was wel zo slim niet daar te blijven staan en hij glipte langs een ander gat in de dunne muur terug de schaduw in.

Dana voelde het mes langs haar arm schramde en staarde een seconde naar het rode bloed dat op de grond spatte. Toen ze opkeek was de jongen verdwenen. Woedend stormde ze naar de andere kamer maar daar was hij ook niet. Hoe kon hij zo snel weg zijn? Verwoed draaide ze rond met het mes in haar hand en eindigde onwetend met haar rug naar Dylan.

Dylan greep Dana van achter en zette een andere dolk op haar keel. 'Je hebt drie keuzes: 1) doodgaan en mij hier laten verblijven, 2: Blijven leven en dit huis met me delen.' somde hij op, 'Of drie: blijven leven en dit huis als vrienden met me delen.' die laatste was zijn persoonlijke favoriet. Hij had geluk gehad dat ze naar deze kamer was gegaan, als ze was blijven staan was gij zelf dood geweest.

Dana schrok zich kapot toen hij ineens achter haar was en een dolk tegen haar keel hield. 'Ik ben niet bang voor de dood' zei ze schamper, al slikte ze wel. Haar overlevingsinstinct schreeuwde dat ze keuze twee of drie moest kiezen, maar dan moest ze haar trots laten varen. Ze stelde de keuze zo lang mogelijk uit maar gronde uiteindelijk 'Twee dan', rukte zich los en liep naar de huiskamer.

Dylan grijnsde en ging op de grond zitten. Hij nam niet de moeite weg te kruipen in de schaduw, dat was immers geen deel van optie twee. Hij haalde een felrode doek onder zijn net zo felle paarse vest vandaan en vouwde deze uit. Hierin zaten prachtig felle rode bessen die er nogal giftig uitzagen. hij gooide er een paar van op in zijn hand. Het was een moeilijke keuze: de heerlijke smaak van felle kleuren en ziek worden of doodgaan, of het brood wat hij in zijn vest had zitten opeten en minder genieten van de smaak. 'Wat den jij, niet-vriend, giftige bessen, of brood?'

Dana baalde van zichzelf en brabbelde wat in zichzelf tot ze zijn stem hoorde. 'Giftige bessen, zeker weten... Ben ik van je af.' riep ze naar hem toe en ze kroop naar een hoekje van de kamer en ging daar zitten met haar armen om haar knieën geslagen en staarde naar iets wat niet te zien was. Ze begon weer in een diep donker gat te vallen, genaamd depressie.

Dylan glimlachte naar haar en at de bessen 1 voor 1 op. Zijn soort kon goed tegen giftige dinen doordat ze al hun hele bestaan felle dingen aten, maar onaangetast zou hij niet blijven. De smaak van de bessen was die paar dagen ziek zijn wel waard. Hij keek om naar Dana en staarde haar aan, ze zag er niet goed uit, 'Heb je honer?' vroeg hij en hij haalde het rood uit een gele doek die in zijn vest zat.

Dana keek hoe hij de bessen at en voelde haar maag ineenkrimpen, ze at weinig en zag er nooit erg geweldig uit. Haar wangen waren ingevallen en ze had wallen onder haar ogen. Maar als je daar doorheen keek zag je dat ze best mooi kon zijn, haar haren waren lang en glanzend (als ze het door zou kammen), haar ogen waren fel en levendig, en haar lippen waren altijd de perfecte kleur roze, alsof ze lippenstift op had. 'Nee' zei ze met op elkaar geklemde kaken al had ze vreselijk veel trek en ze draaide haar hoofd van hem weg. Ze begon een beetje zenuwachtig het vuil onder haar nagels weg te halen, ze kon niet goed tegen andere mensen, ze maakten haar nerveus.