Het maanmeer- Delica

"Stik er dan maar in," zei Deke. Hij had geen zin meer in dit meisje en pakte zijn staf. Met een gezongen spreuk verzamelde hij zijn spullen op de rug van Lea, waar hij daarna zelf ook ging zitten en met een sprong was de sfynx aan de overkant van het meer. Deke was al een tijdje van plan hier te overnachten en hij ging zich niet laten wegjagen door dit meisje. Zijn staf plantte hij weer in de grond en de muur was er ook weer, niet dat iemand hem kon zien, maar hij was er wel. Deke ging weer liggen, net zoals hij lag aan de andere kant. Lea en de bomen zouden hem wel waarschuwen als het meisje weer begon te schieten of iets dergelijks.

Ayu keek de jongen na toen hij over het meertje heen sprong. Prima, ze had zijn hulp niet nodig. Ze pakte haar tas en begon wat kruiden te zoeken die haar zouden helpen met het genezen van haar eigen wonden. Eventjes aarzelde ze, ze wilde zich eerst goed baden in het water alleen wist ze niet of ze zich hier zomaar kon uitkleden, zeker niet nu Deke op zo'n afstandje alles kon zien. UIteindelijk besloot ze maar in het water te gaan met haar kleding en dan onder water haar kleren uit te trekken. Zo kon ze zich baden zonder dat hij alles zag.

Deke kreeg te horen dat Ayu in het water was gaan zitten en haar kleren had uitgetrokken. Hij vroeg zich af waarom ze zo moeilijk deed, maar hij wist dat andere volken moeite konden hebben met het naakte, terwijl een Arswonda het als heel normaal beschouwde. Sommige rituelen werden zelfs naakt gedaan, al gebeurde dat alleen nog bij de oerstammen. Eigenlijk had Deke ook willen zwemmen, maar hij had geen zin om een meertje te delen met dit wicht. In plaats daarvan besloot hij te oefenen. Hij pakte zijn staf en bedacht welke spreuk hij het eerst zou proberen.

Ayu waste zichzelf tot ze goed schoon was. Vervolgens waadde ze naar de kant om daar een droog broek en tuniek uit haar tas te pakken. Ze had een handdoek om zich heen geslagen zodat haar lichaam bedekt was.
Met haar waterkrachten maakte ze haar lichaam zo snel mogelijk droog en schoot ze haar kleding aan. Daarna begon ze haar wonden te verzorgen. De blauwe plekken smeerde ze met een kruidenmengsel in. Bij de schrammen die ze van Deke had overgehouden smeerde ze geen zalf, dat zou alleen maar ontstekingen veroorzaken. Hier smeerde ze een andere zalf op en verbond het met een stuk verband. Htet was makkelijker geweest als Deke haar had genezen, maar ze wilde het niet hebben.

Toen Deke even opkeek en besefte wat Ayu nu aan het doen was, moest hij zijn best doen om niet te lachen. "Die moeite had ik je kunnen besparen," riep hij van de andere kant van het meer. Daarna bedacht hij zich dat hij dan nu zou kunnen zwemmen, dus hij kleedde zich uit en sprong in het water. Hij deed niet moeilijk zoals Ayu, maar dat lag in de aard van het beessie. Arswonda waren nu eenmaal niet preuts, een groot deel van het volk liep zelfs naakt rond als er geen bladeren te vinden waren die als kleren konden dienen. Dan had hij het wel over de oorspronkelijke Arswonda uit de regenwouden, maar dergelijke oerinstincten gingen nooit verloren.

Ayu wendde haar hoofd af toen ze door had dat Deke zich uitkleedde zonder dat hij zich schaamde dat Ayu hem dan zou zien. Ze vond het niet prettig. 'Ik weet dat je dat had kunnen doen,' zei ze alleen maar zachtjes, ze betwijfelde of hij het uberhaupt wel zou horen. Waarschijnlijk niet. Voorzichtig ging ze verder met het behandelen van haar wonden. Ze kwam bij haar been aan en zag dat hier een grotere wond zat dan ze had gedacht. Deze was dieper en zou zeker een litteken achterlaten. Tuurlijk, alsof ze er daar nog niet genoeg van had. Voorzichtg begon ze de wond te behandelen en trok telkens als ze de randen aanraakte een pijnlijk gezicht. Het was goed dat het pijn deed, dat betekende dat haar zenuwen niet beschadigd waren, toch was het niet leuk. De hulp van Deke zou nu goed uitkomen, maar ze durfde het niet meer te vragen.

Toch voelde Deke zich schuldig. Het was niets voor hem om zo tegen iemand te doen. Hij zwom terug en pakte zijn staf, om daarmee naar Ayu te zwemmen. "Heb je echt geen hulp nodig?" vroeg hij, om daarna op de kant te gaan zitten. Hij zag dat ze onder de blauwe plekken zat, maar dat had hij toch niet gedaan? Hij vroeg er niet naar, het kon zijn dat het meisje daar geen zin in had. Hij had geen zin om het antwoord af te wachten en zong de feniks spreuk. Uit zijn staf kwam een kleine, doorzichtige feniks die met een rokerige sliert aan de staf verbonden bleef. Hij vloog naar Ayu en liet een paar van zijn tranen in de ergste wond vallen, waardoor die netjes dichtging en er niets meer te zien was. Daarna verdween hij weer in een lichtflits. Deke liet zich weer in het water vallen en stuurde zijn staf terug naar zijn spullen.

Ayu keek heel eventjes verbaast naar Deke toen deze op de kant kwam zitten, vrijwel direct wendde ze haar hoofd weer af want hij was nog steeds naakt. Daar hield ze nu eenmaal niet van als ze een persoon zo slecht kende. Verwonderd streek ze met haar vinger over de plek waar net nog een diepe wond had gezeten. Daarna keek ze weer naar Deke, die nu in het water zat dus zijn lichaam kon ze niet zien. 'Dankje,' fluisterde ze. Het was zoveel makkerlijk om ergens te komen als ze geen wond had, en zelfs dat was al moeilijk genoeg.

Deke leunde met zijn armen op de kant. "Sorry als ik je net verschrikkelijk irriteerde," zei hij en hij durfde Ayu niet aan te kijken. "Normaal doe ik dat soort dingen niet, vraag maar aan Lea." Hij zuchtte. Er waren moment waarop hij zichzelf niet was, waar hij eigenlijk niet aan kon doen. Op dat soort momenten was hij gewoon iemand anders, niet voor rede vatbaar. Dan haatte hij zichzelf, maar hij wist niet waar op zo'n moment zijn uitknop zat.

Ayu keek weer naar Deke en schudde haar hoofd. 'Je hoeft je niet te verontschuldigen,' zei ze tegen hem. Het was niet zijn schuld geweest, ze hadden zich allebei verkeerd gedragen en ze wilde niet dat hij zich daarover schuldig voelde. Ayu keek heel eventjes naar de bos rand. Ze voelde de aanwezigheid van Raisa sterk, ze hing boven Deke en haar in de lucht, op het moment dat Ayu en Deke in een gevecht verwikkeld waren was Raisa nog een eind weg geweest waardoor ze haar niet had kunnen helpen. Maar nu zweefde ze een stuk boven hun hoofden. Waarschijnlijk zag Deke haar niet eens, gewoon doordat de lucht net zo blauw was als haar huidskleur.

Deke haalde zijn schouders op. "De volgende keer zal ik in elk geval wel een tweede keer nadenken," zei hij en hij liet zich op zijn rug dobberen, terwijl hij met een bolletje van water speelde. Het was heerlijk om het water te kunnen sturen, vond hij. Het gaf een soort van rust, wat eigenlijk best raar klonk.

Ayu knikte alleen maar en ging bezig met het bereiden van wat te eten. 'Wil je zo ook wat eten?' vroeg ze aan de jongen. Ze had onderweg een haas geschoten, het dier was toch te groot voor haar dus ze kon hem net zo goed delen. Of ze zou alles moeten roken zodat het langer houdbaar bleef, maar dat vond ze altijd een klere klus en het smaakte een stuk minder lekker.

Deke haalde zijn neus op toen hij naar het vlees keek. "Nee, dank je," zei hij. Hij had een hekel aan vlees en at het alleen als zijn eigen kruiden er overheen zaten. Maar meestal werd dat niet lekker gevonden door een ander. Hij zuchtte en liet zich even onderwater zakken. Daar zette hij zich af in het water en hij vloog naar boven. Misschien kwam hij wel een meter boven het water uit, maar dat was ook extra makkelijk als je water kon sturen.

Ayu rolde haar ogen toen ze zag dat Deke zich begon uit te sloven. Zijzelf ging verder met het klaarmaken van haar vlees. Ze had een klein vuurtje gemaakt en de haas hing daar nu boven. Ondertussen begon zij met het opzetten van een tent. Vanacht zou ze hier overnachten.

Toen Deke zag dat Ayu besloot hier te overnachten, besloot hij zelf maar een herberg op te zoeken. Hij vond het meisje nou niet echt geweldig gezelschap en vond het niet nodig om in haar bijzijn de volgende ochtend wakker te worden en uit zijn tent te kruipen. Dat lag niet zozeer aan haar maar aan hem. Hij besloot maar te vragen aan haar waar het dichtstbijzijnde dorp was, dan zou hij vertrekken zodra de zon onderging. "Weet jij waar het dichtstbijzijnde dorp is?" vroeg hij dus, toen hij op de kant klom en aan de andere kant van het vuur ging zitten.

Ayu keek heel eventjes naar Deke. Daarna wees ze oostelijk. 'Die kant op, het is ongeveer vijf à zes uur lopen. Dus als je er voor het donker wilt zijn, of nog een nachtrust wilt hebben zou ik maar opschieten,' zei ze tegen hem. Over een paar uur zou de nacht al invallen, de bossen waren hier verraderlijk al scheen Deke daar minder last van te hebben.

"Ik heb een sfynx," zei Deke droog. "Dus ik denk dat je die tijd wel kan halveren of misschien zelfs maar een kwart over hoeft te houden." Hij vond het raar dat het meisje niet doorhad dat Lea, de sfynx die aan de andere kant van het meertje lag en tussen hen in was gesprongen toen Ayu haar boog op hem had gericht, bij hem hoorde. Ach, wat een klein uurtje geleden was gebeurd, leek ook al zo lang geleden.

'Dat weet ik, maar zelfs dan kost het je ontzettend veel tijd. Het heeft mij door de lucht ongeveer vier uur gekost, als je via de grond gaat in dezelfde snelheid als die ik heb in de lucht dan doe je er vijf à zes uur over. Geloof me ik ken het hier beter dan jij,' zei ze tegen hem. Rustig ging ze verder met het bereiden van haar avond eten.

"Een sfynx vliegt ook," zei Deke en hij rolde met zijn ogen. Hij keek naar de andere kant van het meer. "Maar als je me weg wilt hebben, dan ga ik wel." Hij stond op en liep over het water terug naar Lea, waar hij zijn spullen begon in te pakken. Een paar keer keek hij nog naar Ayu, terwijl hij zich uiteindelijk in een korte broek hees en een blousse aantrok.

'Je hoeft niet weg van mij, je schijnt zelf heel graag weg te willen en ik zeg alleen dat het gevaarlijk kan zijn. Maar ik geloof niet dat mensen zoals jij ooit luisteren naar andere,' zei ze, al mompelde ze dat laatste alleen maar. Ze had hem willen helpen maar als hij echt zo graag bij haar weg wilde dan moest hij het zelf maar weten.

Deke liep terug over het meertje. "Maar jij bent aan het vertellen dat de reis naar het dichtstbijzijnde dorp vreselijk lang duurt," zei hij. "En dat blijf je volhouden, ookal zit ik op een sfynx die nog sneller door de lucht vliegt dan ze over het land rent." Tja, oke, eigenlijk wilde hij naar dat dorp om hier weg te zijn en dit gedrag van het meisje bevestigde dat alleen maar. Hij zuchtte en bleef midden op het meer staan.

'Dus omdat ik jou waarschuw dat het ontzettend lang kan duren wil ik je weg hebben? Ik geef je de tip om HIER te blijven voor een nacht, en dan morgen naar het dorp te reizen,' zei ze tegen hem. 'Sorry maar ik probeer je niet weg te krijgen ik denk eerder dat JIJ hier weg wilt. Maar ga daar de schuld niet van in mijn schoenen schuiven, want daar kan ik erg slecht tegen.' Na dit gezegd te hebben ging ze verder met haar eigen taken. Zoals het bereiden van haar avondmaal. Uit haar tas kwamen nu verschillende groentes en vruchten tevoorschijn en natuurlijk kruiden voor haar vlees.

"Ik zal wel naar het dorp moeten," zei Deke. "Ik heb geen eten meer." Dat gezegd hebbende draaide hij zich om en bond zijn tassen op de rug van Lea. Daarna ging hij zelf ook op haar rug zitten. De sfynx zette zich af van de grond, maar in plaats van meteen de lucht in te gaan, scheerde ze vlak over het water en rakelings over het hoofd van Ayu, om daarna snel in de richting van het dorp te verdwijnen. "Dat was nou niet nodig geweest," zei Deke tegen haar, maar het was duidelijk dat Lea Ayu vanaf het moment dat ze de pijlen op Deke had gericht niet mocht.

'Je had met mij mee kunnen eten!' schreeuwde ze de jongen en zijn sfynx na. Ze was normaal echt een dierenvriend maar tegen de sfynx had ze wat. Ze ging rustig verder met het bereiden van haar eten en een halfuurtje later had ze een heerlijk maal.