Herberg 'Fluitenkruid.

Adeo trok zijn rechter wenkbrauw op toen hij zijn kopje even op het tafelblad liet rusten en zijn ogen op het ontbijt van het lange meisje vielen. "Ieder zijn eigen smaak." mompelde hij maar aan zijn gezicht was een duidelijke afkeur te zien. Zijn blik gleed weer naar zijn thee en nam vlug de laatste slok. Vermoeid liet hij zich nu tegen de leuning van de stoel zaken blies zijn adem uit. "Het is inderdaad beter om even te wachten tot we compleet zijn." antwoorden Adeo. Al kon hij het Zelda niet kwalijk nemen dat ze opgestaan was.

Iedereen leek haar ontbijt niet echt te kunnen waarderen terwijl Incilia hun één voor één aankeek. "Door jullie gezichten krijg ik dadelijk geen trek meer in mijn ontbijt" Haar ogen waren koel terwijl ze haar laatste slak op at. Nu was ze klaar met het ontbijt en ging haar handen wassen. De borden werden opgehaald om af gewassen te worden. Wanneer ze terug kwam zitten begon Incilia met haar vinger te tikken. "Ik mag jou niet" zei ze simpel tegen Adeo. "Jouw woordkeuze irriteert mij een beetje." Incilia zei gewoon waar het op stond. "Zal ik Zelda maar gaan halen, dan kunnen jullie gezichten weer de normale kleur krijgen. Nu zien jullie er allemaal beetje groen uit" De vrouw stond op en liep naar buiten. Uiteindelijk vond ze Zelda maar die lag op de grond. met snelle passen hurkte ze neer, voelde haar pols. "Zelda" fluisterde Incilia zachtjes. Ze tilde het meisje zo over haar schouder en ging terug naar de herberg. "Ik heb haar gevonden!" en legde haar zo neer op tafel. Tja Incilia was niet echt goed met het omgaan van mensen. "Er is iets aan de hand"

Een vreemde bijna onmenselijke trek verscheen in Adeo's gezicht toen Incilia verkondigde dat ze hem niet mocht. "Komt goed uit, want ik zag tussen ons toch al geen liefdesrelatie opbloeien." hij staarde haar met een lege blik aan. Niet lang daarna was de minachting in zijn ogen te lezen, maar hij beheerste zich. Eigenlijke had hij nog willen vragen wie zij was om z'n toon tegen hem aan te slaan. Toch zweeg Adeo en keek haar vernietigend na.
Toen Incilia terug kwam met Zelda was zijn iritatie even vergeten. Adeo kwam omhoog uit de krakkemikkige stoel. "Wat.."

-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Haha, ik voel dat er nog eens een grote ruzie tussen die twee gaat komen x)

Incilia had hem hard uitgelachen in zijn gezicht bij zijn woorden. "Je weet wat ze over kleine mannetjes zeggen" Ze had haar pink omhoog gehouden en daarna was haar gezicht weer zo koud als ijs veranderd. Incilia liep naar de bar, haalde een natte doek en legde het neer op de voorhoofd van Zelda. "Ze ademt nog. Bezit iemand toevallig helingskrachten?" Ze zorgde ervoor dat Zelda goed lag zodat ze voldoende zuurstof binnen kreeg. Wat was er gebeurd in de paardenstal?

Sorry dat ik zo weinig reageer!
~

Totaal in gedachten verzonken had Cortez niet eens door dat er wat onenigheden speelde en sommige mensen wat geïrriteerd op elkaars woorden reageerde. Ach niets aan te doen. Hij was nog een beetje moe van het vroege opstaan en de vlucht die hij met Shalinda had gemaakt. Hopend dat het niet op zou vallen en hopend dat mensen er niet naar zouden vragen. "Laten we het leuk houden mensen," mompelde hij wat en wreef in zijn ogen. "Oké Zelda.. Heb je al wat ideeën?" Tenslotte luisterde hij naar Incilia en toen pas drong het tot hem door dat Zelda niet echt bij was. Of beter gezegd.. ze lag gewoon bewusteloos te wezen. "Eh.. Nee. Ik bedoel nee ik bezit dat niet." Dat was het enige wat er uit zijn mond kwam.

Adeo gezicht vertrok verder toen Incilia lachte. Zijn tenen kromde zich en het meerderwaardigheidsgevoel waar hij zijn hele leven al mee geconfronteerd werd bekroop hem nogmaals. Terwijl hij steeds meer wrok tegen het meisje koesterde schoten zijn ogen naar Cortez. De jongen had gelijk en Adeo besloot met een beheerst voorkomen, Incilia wel in haar waarde te laten in tegenstelling tot wat zij bij hem had gedaan. Hij staarde even naar haar en richten zich toen op Zelda. Zacht duwde hij Zelda's oogleden open om de pupil te controleren.

Euphy keek verontwaardigd en lichtelijk geïrriteerd toe hoe Incilia naar buiten verdween. ' Nou dat was onnodig.' Zei ze met een wat schel stemmetje toen de ander weg was en wendde zich naar Adeo. Ze glimlachte wat verlegen, maar ook bemoedigend naar hem. ' Laat haar maar lachen, ik wed dat ze niet eens weet waar ze het over heeft.' Zei ze zacht. Toen Incilia weer binnen kwam met Zelda, keek ze op en veranderde haar lieve blik in een verbaasde.'Wat is er gebeurd?' Vroeg ze met een hoog stemmetje en schudde haar hoofd op de vraag of iemand helingskrachten had. ' Gaat het wel goed met haar?' Haar stem klonk paniekerig, precies goed, maar oh wat haatte Euphy dit personage, nu al.

Zelda was nog steeds in haar Profetie en buiten bewust zijn toen ze opeens haar ogen opende die zo wit waren geworden als verse sneeuw. Ze pakte de eerste hand die ze zag, die van Incilia en begon op een vreemde oude manier haar Profetie. ''Sneeuw en ijs zullen ooit smelten, degene die liefhadden zullen worden gehaat, alleen de sterkste zullen overleven! Een oorlog zal er zijn en wie niet de goede kant kiest zal sterven! Maar let wel, vertrouwen is het belangrijkste!'' Opeens verzwakte ze weer, en ze verloor haar bewustzijn opnieuw.

Haar ogen werden zo groot als schoteltjes wanneer Zelda plotseling haar hand vastpakte. Maar wat Incilia meer verontruste waren de woorden die het meisje had uitgesproken. Je zag dat het ijskoude meisje van haar stuk was geslagen. De vrouw trok onmiddellijk haar hand terug en haar expressie herstelde. Weer expressieloos zoals het gezicht van haar secondes geleden had uitgezien. “Profetie” sprak Incilia zachtjes uit. Nu keek ze iedereen één voor één aan. Incilia werd verteld om nooit on profeties te geloven want alleen wetenschap was het meest logische. Er moesten feiten zijn, zonder feiten geen verhalen. Het moest gebaseerd worden op iets en niet zo maar in de lucht worden uitgesproken. Maar hier was Incilia duidelijk door geschrokken. De vrouw ging een glas water halen voor als Zelda dadelijk weer bij bewustzijn zou komen. Wat moest ze hier van denken en wat betekende dit? Wat voor oorlog zou er komen? En wie zou er bij betrokken raken?

Euphy deed geschrokken een pasje achteruit en greep de dichtstbijzijnde arm vast, die toevallig van Adeo was, toen Zelda naar Incilia's hand greep en ineens haar ogen open deed, die nu spierwit waren. Stilletjes luisterde ze naar de woorden van Zelda en ze keek uit haar ooghoeken naar de anderen. Nadat Zelda was uitgesproken en weer verslapte, beet ze even op haar wang. Waarschijnlijk snapte niemand iets van wat Zelda zei. Zelf begreep ze ook niet alles, maar ze wist maar al te goed wat voor oorlog er zou komen. Waarom had Dahang hen anders vooruitgestuurd om zoveel mogelijk informatie te vergaren over Levea en te infiltreren. 'Ben ik de enige die dat echt heel freaky vond?' Zei ze zacht en keek even op naar Adeo waarvan ze nu langzaam de arm wat losser liet.

Adeo adem stokte. Profetie? Adeo's wenkbrauwen daalde in een vogelvlucht naar beneden. "Maar.." zei lage stem klonk verdacht hoog, toch herstelde hij zich snel van de verbazing. Op zijn reizen had hij vaker van dit fenomeen gehoord, alleen waarnemen had hij nog nooit. Hij voelde de zachte aanrakingen van Euphy en keek droog opzei toen zijn aandacht van Zelda werd afgeleid door de warme vingertoppen van het meisje. Adeo duwde Euhphy's hand weg terwijl hij haar koud aankeek. Hij zei geen woord maar zijn ogen spraken boekdelen. Zijn linker hand waar hij ook het koninklijke erfstuk, de gouden ring aan droeg gleed naar Zelda's pols toen haar ogen zich weer sloten. Zijn wijs- en middelvinger rusten op haar slagader die zwak klopte. "Haar hartslag is zwak." verkondigde hij en boog zich over haar om nu haar voorhoofd te voelen.

volgens mij is dit een beetje dood,
gaan we hier verder? want ik zie wel dat elizabeth online was gister,
maar reageren doet ze niet meer