Herberg 'Fluitenkruid.

Gelegen in Masid, aan de rand van de stad. Een gezellige herberg, met een aardige waard en waardin. Je kunt hier eten en drinken, maar ook een kamer huren.

Het was vroeg in de avond toen Zelda een herberg instapte. Ze was al een week in Utaï maar had nog geen andere reisplannen. Binnen in de herberg gaf ze haar mantel aan een verlegen bediende en liep ze naar de bar. Ze klom op een kruk en de waard wende zich naar haar. Op een norse toon sprak hij, hij vroeg wie ze was en wat ze kwam doen. Zelda begreep zijn houding ten opzichte van haar kleine lengte. Met luide stem sprak ze. ''Ik ben Zelda Celinor, tovernares van het Sterandevolk. En ik vraag om een kroes warme wijn.'' Onmiddelijk werd de waard aardiger en respectvoller omdat ze een tovernares was, en ze kreeg meteen haar wijn.

Haar witte, gekrulde lokken vielen tot haar schouders die zachtjes mee wapperde in de wind. In haar hand had zij haar hamer terwijl ze de omgeving verkende met haar ogen. Ze had haar vader beloofd om op tijd thuis te zijn, natuurlijk hield Incilia zich weer niet aan de regels. Hij was verboden om zo maar over de grens te gaan, oftja verboden? Niemand interesseerde zich voor de rest van de wereld. Het draaide alleen om hun land, hun volk. De rest is allemaal niet van toepassing. Wanneer zou ze terug gaan? Waarschijnlijk de volgende dag, dan had zij alles wat zij wilde hebben en kon zij met genoeg rust vertrekken. Incilia had al velen materialen verzameld voor de ‘wetenschap’ van haar vader. Na zoveel te hebben gelopen had het meisje wel trek gekregen in iets. Niet verder hier vandaan had zij een herberg gezien. Daar hadden ze vast iets om haar honger te stillen. Na ongeveer een kwartiertje kwam zij daar aan. Ze opende de deur en velen ogen waren op haar gericht. Tenminste, iedereen die er zat keek naar haar. Je zag niet vaker een vrouw van 1.89 meter met een armor wat de meeste niet eens konden betalen. Laat staan het wapen op haar rug. Ze ging aan een tafeltje zitten en meteen werd haar bestelling afgekomen. Diegene die dat moest doen durfde haar niet eens aan te kijken en haar handen trilde. Incilia’s ogen waren ook vrij angstaanjagend. Ze leken je wel te doorboren. “Ik wil graag dit, dit en dit” Ze bestelde zoveel dat het meisje met grote ogen naar haar keek – voor de zekerheid. Dacht ze dat Incilia een grapje maakte? Een vrouw van 1.89 meter moest goed eten.

Incilia op dit moment:

Spoiler:

Een enorme vrouw kwam binnen, met een mooi meisjesgezichtje. Zelda keek naar haar, maar op dat moment vroeg de dochter van de waard of ze ook wat te eten wilde. Zelda twijfelde, ze had niet echt honger maar ze wist dat ze iets moest eten zelfs als je maar iets van 1.25 meter bent. Ze knikte en keek even op het vel perkament dat het meisje haar voorhield. ''Doe maar deze salade van sla en feta.'' Thuis was er bijna nooit iets anders dan vlees, dus het was een traktatie voor haar om iets zonder vlees te eten, zoals schapenkaas. Ze trok haar tuniek goed, ze droeg een donkergroen tuniek, met een iets lichtere maillot en lange leren laarzen tot haar knieën. Aan haar gordel droeg ze zoals gewoonlijk haar kleine zwaard en in haar kiel haar toverstok. Aan haar rug droeg ze haar boog en pijlenkoker. Ze keek weer naar de vrouw aan het tafeltje en voelde zich jongensachtig in vergelijking met haar. Zij had een volgroeit lichaam, Zelda stopte al haar vrouwelijkheid weg.

De koude wind blies om Adeo's lichaam en krampachtig trok hij de zwarte mantel steviger om zich heen. Eerder die middag was hij met spoed vertrokken naar Utaï om een verplichting in de koningin's naam bij te wonnen. Adeo drukte zijn lippen van frustratie op elkaar tot zij niet meer waren dan een dunne streep in zijn geërgerde gezicht. De rot klusjes op mij afschuiven, dacht Adeo verbitterd, hoewel hij donders goed wist dat zijn zuster het beste met hem voor had. Even stond hij stil en schudden de verwijtende gedacht van zich af. Zijn eerste prioriteit was nu een slaapplaats. Adeo's adem vormde kleine wolkjes en zijn doffe grijze ogen gleden in de richting van een herberg gevestigd op de hoek. Hij moest het er maar meedoen.
Toen Adeo de herberg binnen liep kwam hem een muffe geur in combinatie met een walm van alcohol, tegemoet. Onbewust bleef hij even in de deuropening staan en liet zijn blik door het vertrek glijden. Hij rechte zijn rug en liep toen met een voorkomen vol zelfvertrouwen op de bar af. Hij duwde voorzichtig zijn kap naar beneden en liet tegelijkertijd zijn linkerhand omhoog komen. Met de rug van zijn hand naar de herbergier gekeerd toonde hij de ring die behoorde tot zijn koningshuis. Toen de herbergier zijn mond open wilde doen, gebaarde Adeo hem licht dwingend tot stilte. Zijn grijze ogen keken de man doordringend aan. Adeo wilde nu liever niet te veel aandacht trekken.

Het was dat Cortez weer in Utaï was dat hij zich geweldig voelde. Dichter bij zijn familie, dichter bij zijn vader, dichter bij zijn moeder en natuurlijk dichter bij zijn zusje. Oké 'zusje' kon je haar niet echt meer noemen, ze was nu wel meer een zus. Alhoewel ze nog steeds zeven jaar jonger dan hem is. Maar het geeft niets. Ze is nu wel al negentien en in zijn ogen dus een volwaardige vrouw. Even keek hij in de lucht en merkte op dat het weer eens tijd werd voor zijn wekelijkse bezoekje aan Herberg Fluitenkruid. Velen mensen kenden hij daar, omdat hij er behoorlijk vaak kwam. Even haalde Cortez een hand door zijn lange paarse lokken heen en liep hij met een norse pas richting de herberg. Benieuwd wie er deze keer allemaal waren en of hij wellicht bekende zag.

Eenmaal aangekomen in de straat van de herberg liep hij nog een klein beetje verder totdat hij stopte bij de deur van de herberg. Een korte maar diepe zucht verliet zijn mond en tenslotte duwde hij de deur langzaam aan open. Meteen werd Cortez ontvangen door de al-bekende soort van ober. "Hallo meneer Typhoon," hoorde hij de man zeggen en hij klopte op zijn schouder: "Hallo." Tenslotte liep hij door naar de bar, "Graag het gebruikelijke." Meteen knikte de jongen achter de bar en draaide Cortez zijn rug weer om naar de bar. Zo kon hij de herberg rond kijken.

Zelda had gemerkt dat ze toch wel honger had en richte al haar aandacht op het eten. Pas toen ze klaar was en haar eten had weggespoeld met warme wijn merkte ze dat er iemand aan de bar was komen zitten. Ze keek om en tot haar groote verbazing was het Cortez. Ze lachte naar hem en ging naast hem zitten. ''Oh Gortez! Wat fijn om je weer te zien!'' Ze kende hem niet zo lang maar ze was erg gesteld op hem.
~
Ik ga even in bad, maar kom zo terug.

Cortez had totaal niet gezien wie er nou precies allemaal in de herberg waren, waarom hij er niet precies oplette wist hij ook niet. Tenslotte draaide hij zijn hoofd om naar de jongen achter de bar en pakte toen zijn drankglas aan. "Dankje," sprak hij toen tegen hem en knikte beleefd met zijn hoofd. Vervolgens draaide hij zijn hoofd weer om naar de herbergzaal, toen herkende hij een van de velen mensen die er zaten. Als het goed was herkende hij haar nog van dat feest in Delica.. ? Hij wist niet of dat de exacte naam was, maar wat maakte het ook uit. Plots kwam ze op hem afgelopen en ging ze naast hem zitten, ja nu herkende hij haar volledig. Het was Zelda. Meteen schoot hij in de lach om wat ze zei en hoe ze hem noemde, "Nog een keer het is Cortez met een C en ook leuk om jou weer te zien."

Met haar spookachtige lichte ogen volgde Euphy de in een mantel verpakte gedaante die de herberg instapte. Het was niet moeilijk geweest om een hooggeplaast persoon te vinden en er wat informatie over te krijgen, nu moest ze alleen nog dichterbij hem in de buurt komen. Yue die naast haar stond, alleen onzichtbaar was voor alle anderen, omdat ze het licht om haar heen liet stromen, stootte Euphy even aan om aan te geven dat ze moest gaan. Euphy streek even over Yue's lange haren en knikte, waarop ze zich schuil ging houden. Euphy bleef even stil staan en liet haar gedaanteverwisseling het werk doen. Haar lichte ogen werden een mooie blauwe kleur, haar warrige haren groeiden een stuk en veranderden naar prachtige lange witte lokken en haar huid kreeg wat meer kleur. Als laatste werd ze een stuk langer en vormde haar lichaam van het kinderlijke uiterlijk, naar een lichaam met mooie vrouwelijke rondingen. Hoewel ze zelf niet zoveel om haar eigen uiterlijk gaf, was het al gauw gemakkelijker om mensen te benaderen als je er zo aantrekkelijk uitzag. Ze liep met soepele passen naar de deur van de herberg en duwde hem open. De wind die met haar mee naar binnen kwam waaien, deed haar eigen mosgroene mantel flapperen en snel deed ze de deur weer achter zich dicht. Terwijl haar ogen de ruimte rondgingen vanonder de kap, deed ze haar handschoentjes uit. Vervolgens liet ze rustig de kap naar achteren zakken en gooide glimmende krullen even los. Met een charmant glimlachje liep ze door naar de bar terwijl haar bruine laarzen een zacht krakend geluid maakte op de houten vloer. Uit haar ooghoek ging haar blik voor een seconde naar Adeo, voor ze zich naar de waardin wendde en wat wijn bestelde.

Adeo's knokige vingers sloten zich om het kopje dat voor hem neer was gezet. De jonge prins rilde even toen de deur opende, maar besteden geen aandacht aan de nieuwe bezoeker. Zijn donkere mantel hing nonchalant langs zijn magere lichaam. Uit zijn ooghoek zag hij dat de jongeman die naast hem bij de bar stond, gezelschap kreeg van een meisje. Adeo's piekerde zwarte haar hing iets voor zijn doffe niets zegende ogen, maar hij deed geen moeite het er uit te vegen. Zijn zware wenkbrauwen zakte naar beneden. Iets weg gedoken in zijn kledij warmde hij zijn handen aan zijn aardewerk. Met een half oor luisterde hij naar hun gesprek, want zijn gedachten waren elders. Adeo bestudeerde zijn nagelriemen en dacht terug aan het overleg in Utaï's hoofd paleis. Een vlaag van minachting kwam weer over hem heen. Wat dachten ze wel niet? Hij bracht het kopje naar zijn mond en keek van onder zijn wenkbrauwen het vertrek weer in.

Zelda bloosde. ''Het spijt me Gortez, ik denk dat ik moeite heb met de C.'' Ze sprak de c als een cgg uit en schaamde zich een beetje uit haar spraak gebrek. ''Ik ben hier om te reizen, ik zoek een gezelschap. Toen ik informeerde brachten ze me hier in Fluitenkruid.'' Ze lachte even. ''Ik hoop dat ik wat mensen vind.'' Ze nam een slok van haar wijn.

Pas toen Cortez naar Zelda omkeek merkte hij op dat haar wangen wat op kleurde. "Het geeft niet, ieder zo zijn of haar gebrekken." Nonchalant haalde hij zijn beide schouders op en richtte zijn blik weer de herberg in. Er waren velen verschillende mensen, kleine maar ook grote mensen. "Hier komen veel reizigers, dus je bent inderdaad op de juiste plek dan." Even knikte hij met zijn hoofd en nam een slok van zijn glas met wat drank erin dat hij altijd nam als hij hier was.

Adeo voelde zijn adem stokken bij de woorden van het meisje. Bijna verslikte hij zich in de thee waarmee hij zich had proberen op te warme. Snel overdacht hij de situatie. Adeo was iemand die erg bewust was van zijn eigen doen en laten. Hij voelde al een tijd dat de verveling en de sleur er aardig in slipte. Het nutteloze gevoel dat hij had vrat al maanden aan hem. Adeo die zich zijn leven al minderwaardig voelde zag nu een kans om verwachtingen waar te maken. Als hij zou rondtrekken kwamen er misschien nieuwe bondgenootschappen die gunstig waren voor zijn land uit voort. Adeo voelde een vreemde verleiding die hij in zijn nuchtere bestaan nog niet tegen was gekomen. Wel overdacht kwam hij overeind en liet zijn blik op het meisje vallen. "Je bent op zoek naar een reisgezelschap?" zei Adeo schor terwijl hij zijn stem verhief. Het was eerder een vaststelling dan een vraag en voor een niet oplettende had het kunnen lijken alsof hij dit tegen zichzelf zei, maar toch liet hij zijn grijze ogen met een afwachtende blik kalm op haar rusten.

Incilia tikte met haar vinger op de tafel. Het personeel keek nerveus, bang om aan de slechte kant van Incilia te komen. Ze bereidde snel alles wat het meisje had besteld. Een lamscotelet met champignonensaus, de luxste salade die hun hadden, daarbij nog een lekker soort toetje speciaal van deze streek en niet te vergeten het voorgerecht, een schaal met pepers gebakken in knoflook en andere kruiden. Het werd allemaal gebracht en verheugd begon Incilia te eten. Het werd steeds drukker hier, wat haar op de zenuwen bracht. Opeens hoorde zij het woord reizen vallen. Meteen schoten haar ogen naar het meisje die haar toen straks nog had bekeken. Incilia zag iemand erop af gaan, een jongen die zij vaag ergens van herkende. Misschien toen op het grote feest? Ze at gewoon rustig, misschien om straks in het gesprek te mengen.

Euphy stond te twijfelen of ze nu op Adeo af zou moeten stappen. Ze moest uiteindelijk contact met hem leggen als ze meer te weten wilde komen. Een prins was een goede informatiebron, zeker omdat Adeo het broertje van de koningin van Delicia was. Maar ze was al te laat en zag hoe Adeo overeind kwam en zich naar een ander meisje wendde. Ze draaide zich wat bij zodat ze goed mee kon luisteren. Reisgezelschap? Dat was niet de bedoeling. Één persoon volgen was makkelijk te doen zonder veel op te vallen, maar een groep? Even leek het alsof ze wat ging panikeren, maar voordat ze dat deed, kwam er een glimlach op haar lippen en luisterde ze nog beter naar het gesprek.

Zelda glimlachte naar de jongen die zich naar haar wende. ''Ja dat klopt. Ik ben Zelda Celinor, tovenares van Het Sterandavolk. Ik zou graag in een gezelschap door Levea trekken.'' Ze streek een lok van haar lange rode haar achter haar oor en ze nam een slok van haar wijn. Ze merkte dat die op was en bestelde beleefd een glas water. Ze keek de jongen aan. ''Ik zoek mensen die ook willen reizen.'' Ze nam een slok van haar water.

"Adeo " zei Adeo terwijl hij op stond. Even keek hij haar zwijgend aan en probeerde een inschatting te maken. Alleen zijn voornaam was wel even voldoenden. Zijn doffe ogen kruiste haar blik en Adeo's lippen kwam weer van elkaar. "Als dat je wens is, hebben we wat gemeen." antwoorden hij na een aantal seconde van stilte. Zijn gesloten blik zei verder weinig, maar aan Adeo's houding was te merken dat hij serieus geïnteresseerd was. Zijn borst stond statig iets vooruit en ook de prins perste er nu een mager glimlachje uit. "Ik zou je graag vergezellen op je tocht, Zelda." verklaarde hij netjes terwijl hij haar naam uitsprak als of hij aan het deel 'vergezellen' zelf eerst ook nog moest wennen. Zijn lange zwarte mantel raakte de grond toen hij met zijn niet zo heel indrukwekkende lengte voor haar stond en wachten op haar volgende reactie. Zijn rug was gekeerd naar de inzittende van de herberg en Adeo merkte de aanwezigheid van de twee vrouwen die Zelda zo juist wel had op gemerkt niet.

Rustig bekeek Euphy de andere twee personen die aan het praten waren met Adeo. Een meisje, een stuk kleiner dan haarzelf met rode haren en van wat ze net zei, kon ze opmaken dat ze uit een bepaald volk kwam. De andere was een gespierde jongen, deze juist weer een stuk groter met paarse lange haren. Nadat ze de twee goed in zich opgenomen had, liet ze zich soepel van haar kruk afglijden en liep met een glimlachje op het groepje af om naast Adeo te gaan staan. 'Een reisgezelschap? Klinkt interessant.' Zei ze proberend haar stem enthousiast te laten klinken. Even stak ze haar hand een stukje op als begroeting. 'Euphy Ferrara,' zei ze met een gespeeld verlegen glimlachje en keek onder haar lange wimpers door naar de anderen met een lieve blik die niemand kon weerstaan, daar was ze tenminste op getraind.

Zelda glimlachte beleefd en maakte een kleine nijging voor Adeo. ''Met alle genoegen Adeo.'' Opeens merkte ze dat er een meisje naar hun toe was gekomen en zichzelf voorstelde. Zelda glimlachte naar haar. ''Ik ben Zelda maar dat had je vast al gehoord. Zoek je een reisgezelschap Euphy? Adeo en ik hebben zojuist een verbond gesloten en je bent van harte welkom.'' Zei Zelda hartelijk en ze keek Euphy aan.

Adeo's ogen draaide zich naar het nieuwe gezicht. Hij gaf een kort knikje en noemde zijn naam opnieuw. "Adeo, aangenaam kennis te maken Euphy." zei hij met zijn kenmerkende schorre stem. Deze nieuwe ontwikkeling kwam hem eigenlijk erg goed uit. Op deze manier was hij instaat ongemerkter te reizen. Hij hield zijn halve glimlach vast en maakte een hand gebaar naar de twee bijzondere vrouwen. "Laat mij zo vrij zijn jullie wat te drinken aan te bieden terwijl we verder kennis maken." zei hij beleefd.

Euphy glimlachte vriendelijk naar de drie en knikte bij Zelda's opmerking. ' Ja alleen reizen is geen zak aan, als ik met jullie kan reizen heb ik tenminste wat gezelschap, afgezien van Yue, mijn draak.' Zei ze zo vrolijk als ze kon, wat niet veel meer was dan een glimlach. Ze was nooit zo goed in vrolijkheid opwekken op momenten dat het er niet was. Toch was ze van binnen wel blij, nu hoefde dat rond sneaken ook niet de hele tijd meer en kon ze Adeo gewoon in het open observeren. ' Dat is lief van je, ik wil wel nog een wijntje.' Zei ze op Adeo's aanbod en glimlachte even. Ze zou proberen om een beetje het blondje uit te hangen. Wie zou zo een persoon nou verdenken als spion of huurmoordenares?

Incilia had de volledige conversatie aangehoord terwijl zij aan haar dessert begon. Er waren nu drie en de andere jongen die er bij zat was al die tijd stil geweest. Uiteindelijk stond het ijskoude meisje op terwijl zij naar hun toe liep. Ze zag er vrij indrukwekkend uit in haar armor en haar ogen waren zo koud als de bergen waar zij woonde. Een blik leek iemand wel te kunnen doden. "Is er nog plaats voor een metgezel? " Haar stem klonk ijzig terwijl haar vingers door haar witte lokken gleden.

___
sorry weinig inspiratie

Zelda glimlachte naar Adeo maar bedankte hem voor zijn aanbod. Ze knikte als bevestiging op Euphy's lispeling en ze stoote Cortez aan. ''Is het niks voor jou Cortez? Met ons meetrekken door Levea?'' Ze hoopte dat hij meeging en nam nog een slok water toen de kanppe grote vrouw naast haar kwam. Zelda glimlachte ook naar haar en knikte. ''Natuurlijk, wil je ook graag reizen?''

Incilia keek even om zich heen, er zeker van zijn dat er geen andere van haar volk waren. Hoogwaarschijnlijk want die kwamen de grensstreek nooit over. Ze pakte een stoel maar draaide het zo dat ze met haar borstkant tegen de leuning van de stoel steunde. (de stoel dus andersom). "Ja..." zei ze kortaf terwijl zij de glas naar haar lippen bracht en ieder van hun tot zich opnam. "Ik denk dat jullie wel iemand als mij kunnen gebruiken" Hun volk stond bekend om de arrogantie maar Incilia meende ieder woord. Zij kon jagen, vechten en zou meer voor elkaar krijgen met haar lengte. "Alleen mag niemand van het Runa volk dit te weten komen" Haar stem bezat nog steeds de ijzige klank als voorheen.

Euphy's blik schoot opzij nog voor de vrouw bij hen was komen staan en voor een seconde stond die blik argwanend. Nog meer mensen en ze zou moeten oppassen dat dit niet zou mislukken. Het was handig om bij Adeo in een gezelschap te zitten, maar de kans om gesnapt te worden terwijl zij informatie verzamelde, werd met elke persoon die erbij kwam meer. Toch werd haar blik snel weer normaal al was het moeilijk om niet te lachen toen ze zei dat ze wel iemand als haar konden gebruiken. Euphy was een door het leger getrainde vechtmachine, kort gezegd, dan kon ze wel voor haar eigen eten zorgen. Maar nu was ze het blondje, dus moest ze zich ook zo gedragen. ' Natuurlijk vertellen we niks. Je bent hartstikke welkom.' Zei ze nu al wat vrolijker.