Het zwarte strand

Het zwarte strand is, zoals de naam al zegt, zwart. Het kan in de zon heel erg opwarmen, daarom wordt aangeraden slippers altijd aan te houden omdat je anders je voeten kan verbranden. De zee is verder wel mooi blauw en er zullen geen grote golven zijn dus kan je er heerlijk in zwemmen.

Plaatje:

Spoiler:

Regels:

• Op warme dagen kan het er heel erg druk zijn, mag zelf beslist worden :3
• Maak er niet een te grote puinhoop van

Zeru liep over het strand. Hij had wel eens gehoord van zwarte stranden, maar dit was de eerste keer dat hij er eentje zag. De zon was nog maar net op, dus kon hij met blote voeten over het strand lopen. Er stond een licht windje, die hij langs zijn vleugels voelde gaan. Hij keek naar de zee, waar Light in zat te zwemmen. Het draakje spartelde een beetje in het gedeelte waar hij kon staan, want zwemmen kon hij nog niet. Z ging in het midden van het strand staan en pakte zijn boog van zijn rug. Tussen zijn vleugels zat net genoeg ruimte voor een koker waarin zijn boog kon.

Leida liep over het zwarte strand. Tuxedo vloog attent boven haar om schaduw te bieden, terwijl hij juist zijn schubben koesterde in de ochtendzon. Leida's voeten werden langzaam zwart door het zwarte zand, maar dat maakte haar niet zo gek veel uit. Ze zag in de verte een jongeman staan. Met vleugels. Ze gokte dat hij een van het Runa volk was. Maar je wist het natuurlijk nooit zeker. Leida streek met een hand door haar zwarte haar. Pas nu zag ze dat de jongeman een boog vasthad. Instinctief greep ze naar een van de voetbogen die aan haar riem hingen.

Zeru had niet in de gaten dat er iemand anders op het strand was en richtte zijn boog naar de zee. Zijn lege hand ging naar het handvat van de boog, waarna hij zijn hand naar achteren bewoog. Er verscheen een kleine lichtpijl, die met een redelijke snelheid richting zee vloog. Light zag de pijl en probeerde hem kapot te bijten, maar hij reageerde net te laat.

New
______
Incilia had wel eens van dit strand gehoord maar wilde met eigen ogen kijken wat het nu precies was. Een zwarte strand, bestond dat wel? Incilia's haren wapperde zachtjes in de wind en ze zeelucht rook heerlijk. Heel anders dan dit meisje gewend was. De wind voelde prettig aan op een warme zomerdag. Voor her eerst droeg Incilia een bikini in het zwart met haar onderstuk had ze met een gele, doorzichtige doek gewikkeld. Dat vond zij gewoon prettiger. Ze hield haar hand voor haar ogen want de zon scheen fel. Het meisje was zo'n warmte niet gewend maar het voelde wel prettig aan. Ze keek naar het zwarte zand, schitterend zag het uit. Maar het was te heet om met blote voeten te lopen. Gelukkig bezat Incilia water krachten waardoor zij een waterlaagje over haar voeten liet glijden. Zo kon ze gewoon met haar blote voeten blijven lopen.

Zeru schreef:

Zeru had niet in de gaten dat er iemand anders op het strand was en richtte zijn boog naar de zee. Zijn lege hand ging naar het handvat van de boog, waarna hij zijn hand naar achteren bewoog. Er verscheen een kleine lichtpijl, die met een redelijke snelheid richting zee vloog. Light zag de pijl en probeerde hem kapot te bijten, maar hij reageerde net te laat.

Leida zag een streep wit licht vanaf de jongen richting de zee schieten. Op haar slippers liep ze naar hem toe. Ze vond dit een interessante actie. Hoe deed hij dat? Was hij een tovenaar? Of kon hij zijn vuurgave op een speciale manier gebruiken? Toen ze eenmaal bij hem aangekomen was vroeg ze, geïnteresseerd, maar beleefd:"Hoe deed je dat in vredensnaam?" Op haar gezicht stond een glimlachje en ze hoopte dat ze niet bedreigend overkwam richting de jongeman.

citeer-ding:

Fabian was niet echt iemand die naar het strand ging. Hij verbrandde snel en was ook niet iemand die met een groep vrienden naar het strand ging om daar lol te maken. Zwemmen was ook niet iets waar hij van hield. Waar hij vandaan kwam was het water veel te koud, als je er dan in viel had je een grote kans om te bevriezen. Hij kon wel zwemmen maar het was voor hem nog steeds niet iets dat ‘leuk’ was. Maar waarom was hij dan op een strand? Malese had van stranden gehouden en hij had van Malese gehouden. Hij hield nog steeds van haar, op een bepaalde manier. Maar hij werd niet meer geplaagd door een groot verdriet steeds als hij aan haar dacht. Hij had vrede met haar dood maar was haar niet vergeten. En ergens had hij het gevoel alsof hij nog steeds bij haar hoorde, de reden waarom hij nog steeds zijn verlovingsring droeg.

Fabian:

Spoiler:

Incilia voelde de warmte op haar sneeuwwitte huid terwijl zij toch even aan de hitte moest wennen. Incilia liep ook onmiddelijk naar de zee, een verbintenis had zij ermee. Water was haar element. Binnekort als ze krachtiger was kon zij het in ijs veranderen. Niets was beter als het bestuderen van sneeuw en schieten van ijspegels. Dan kon zij de Runa goed van pas zijn. De vrouw ging daar staan en voelde het water over haar voeten gaan. Dan geen de stroming weer terug en kwam de volgende golf en kwam het water weer terug naar zee. Zo ging het dan 24 uur per dag, 7 dagen per week en het hele jaar door. Water stond nooit stil. Incilia verkende de omgeving en het was vrij rustig. Ongeveer in totaal 10 á 20 mensen? En dat verdeeld over de hele kust? Niet slecht want waar Incilia niet van hield was drukte. Ze haatte drukte.

Fabian ging zitten, in de schaduw van de boom die zo ongeveer het dichtste bij de zee stond. Ondanks dit was het nog steeds warm en na een korte aarzeling trok hij zijn witte blouse uit. Op een bepaalde manier was Fabian best preuts, niet omdat hij zich schaamde voor hoe hij eruit zag maar omdat hij zich dan minder op zijn gemak voelde. Want slecht zag hij er echt niet uit. Een sixpack was het niet echt, alleen als hij op een bepaalde manier ging zitten. Maar veel scheelde het niet. Het zonlicht dat weerkaatste op het zeewater weerkaatste weer in zijn ogen waardoor het voor andere mensen moeilijk was in zijn ogen te kijken zonder haast verblind te worden. Zelf merkte hij hier helemaal niets van. Op zijn gemak liet hij zijn blik over de mensen op het strand, veel waren dit er niet. Iets wat hij op zich wel fijn vond. Al had het hem niet heel veel uitgemaakt als het drukker was geweest vond hij rust ook wel fijn. Dan kon hij beter en rustiger nadenken. Zijn blik bleef hangen op een meisje dat het dichtste bij hem in de branding van de zee stond. Haar huid was net zo wit als die van hem maar zij leek geen last te hebben van de zon.

Incilia legde haar gigantische hamer neer die zij op haar rug had gedragen de hele tijd. Niemand anders zou het kunnen tillen behalve zij. Zo had haar vader het speciaal voor haar gemaakt. Daarop gooide zij haar gele, doorzichtige doek die zij van haar middel had afgehaald. Voor heel even voelde zij bekeken en haar ijskoude ogen ontmoeten die van een jongen. Betrapt want nu keken haar paarskleurige hem aan. Niet vriendelijk, nee als blikken hadden kunnen doden lag hij daar nu. Maar was niet voor hem bedoeld want zo keek Incilia altijd. Ze hooide haar haren naar achteren en sprong zo het water in. Haar snelheid was niet te berekenen en opeens stond zij te surfen op een waterboard die zij met haar magie had gecreërd. Dat veranderde vervolgens in een soort waterluchtbedkussen waar zij even ging liggen. Met haar handen zorgde zij ervoor dat de golven groter werden en weer dook het meisje weer onderwater. Ondertussen ving zij een aantal vissen en had de neiging om hun koppen eraf te halen. De mensen zouden het vast niet kunnen waarderen hoe zij hier een vis ging klaarmaken. Na ongeveer een kwartiertje kwam ze uit het water. Op dat moment kwam er een wat hardere wind waardoor haar gele doek wegfladderde. Incilia ging erachterna en uiteindelijk belande het voor de jongen zijn voeten. Incilia bukte zich voorover en raapte de gele doek op. Waterdruppels kwamen op zijn benen maar excuses aanbieden? of vragen of ze haar doek terug mocht? Nee dat deed zij niet. Heel even keken haar ijskoude hem aan voordat zij zich omdraaide en wegliep om naast haar gigantische hamer te gaan zitten.

Deke zat in de brandig, daar waar het strand steeds afgekoeld werd door de golven. De zwarte sten waren aardig bloedheet geworden. Het was rustig op het strand, kennelijk vonden de mensen van het nabijgelegen door het op zo'n dag te warm om zich naar dit strand te begeven. Maar Deke zat gewoon in zijn zwembroek in het water en zorgde ervoor dat dat water om hem heen bleef staan, als een rustig eiland in de redelijk wilde branding. Hij had ook zijn staf bij zich en was aan het oefenen op een nieuwe spreuk, iets wat altijd makkelijker ging in het water. Hij probeerde uit zijn staf wezen te laten komen dat kon helen, maar omdat hij niet wist welk wezen het zou zijn, kon hij zich niet genoeg indenken wat er moest gebeuren om de spreuk te laten lukken. Zo zat hij nu al een half uur in de branding. Steeds weer de spreuk zingend en steeds kwam er een klein knalgeluidje uit zijn staf.

Met nogal veel gesplat kwam een zekere katachtige jongen weer boven het wateroppervlak uit. Een vis tussen zijn tanden. Hij zwom terug naar het zwarte strand en ging in de branding zitten. Hij begon gulzig te eten. Rood levenselixer droop over zijn kin en maakte een rode waas in eht water, maar het leek hem niet uit te maken. Grote happen verdwenen uit de vis.

Rood levenselixer?

Deke schrok op toen hij lawaai hoorde. Hij keek om zich heen en zag even verderop een katwezen iets eten. Hij stond op en liep erheen, waar hij de katjongen van uit de bibliotheek herkende. "Hallo," zei hij vrolijk en toen hij zag wat de jongen aan het eten was, ging hij verder: "Smaakt het?" Deke vond het zelf een beetje weerzinwekkend, maar besloot nog niets te zeggen. Hij leunde op zijn staf en keek van de hoge hoogte waar zijn gezicht zat neer op de jongen, Cheshire heette hij, dacht Deke.

blood? the red elixr of life?
-----
Cheshire keek op toen hij een stem hoorde. Hij grijnsde zijn nu bloederige carnivorengebit bloot. Normaal was het al een beetje unsetteling om dat te zien, maar nu zag hij er uit als een hongerige leeuw die overdacht je op te peuzelen. "Heerlijk." purrde hij voor hij nog een grote hap van van de vis, geen aandacht bestedend aan de schudbbige huid die hij losgetrokken had.

Ik snapte wat je bedoelde.

Nog steeds snapte Deke het niet, maar ja, hij was dan ook geen halve kat. "Maar hebben katten niet een hekel aan water?" vroeg hij. In zijn ogen vond hij het dapper dat de halfkat in de zee was gesprongen om te jagen op vis. Maar nu kon deze jongen nu op zo'n kat lijken die met gemak in het water dook.

Cheshire liet de vis even rustten en keek naar de zee met een opgetrokken neus. "Het zoute water is niet goed voor mijn vacht, maar er is niets mis met zwemmen." Hij keek Deke vragend aan. "Houden jullie katten niet van zwemmen? Ik weet dat tijgers en ook mijn soortgenoten geen probleem hebben met een nat pak. Het is zelfs lekker om af te koelen."

"Nee, onze katten en zo'n beetje alle huiskatten haten water," zei Deke. "Maar jij komt natuurlijk uit een woud waar meer dan genoeg water is. Ik wist wel dat tijgers konden zwemmen, maar ik vind jou er meer uit zien als een huiskat." Hij dacht even na. "Is het niet raar dat vis een van de lievelingskostjes is van een kat, maar ze water haten?" Hij glimlachte en stuurde het water om hen heen weg, zodat de zwarte zeebodem droog kwam te liggen.

Cheshire grinnikte. "Je vind allerlei patronen bij mijn soort. In een ver verleden hadden alle stammen een eigen vachtkleur, maar de laatste paar honderd jaar schijnt dat steeds minder herkenbaar te zijn. Mijn moeder had een tijgervacht, maar dan wit. Mijn vader heeft een donkerbruine vacht, ik heb dus bruin. Voor je het vraagt, op ons hoofd is het gewoon lange vacht, dus iemand met tijgervacht heeft ook haar in twee kleuren, laagjes streep en laagjes basis." Hij schudde zijn hoofd. "Jullie omnivoren, ik bedoel de andere mensachtigen, eten toch ook taart. Taart is ook geen voedsel dat natuurlijk voor handen ligt maar toch zijn er genoeg wiens lievelingskostje taart is, of kaas of zo." Zijn grijns werd enorm toen hij het watertrucje zaf. De restjes van zijn vis, voornamelijk graat, liet hij op de stenen vallen en hij keerde zich naar Deke. "WOW dat is ZO vet."

" Daar heb je gelijk in," beaamde Deke. Hij moest lachen toen hij de reactie van Cheshire zag op het droogleggen van de zeebodem. "Jup, dat is het. En ik begin er verdomde goed in te worden ook. Als een kat dit zou kunnen, dan zou hij het erg makkelijk hebben met het vangen van vis." Hij plantte zijn staf in de zwarte zeebodem en het water week nog wat verder terug. Hier en daar lag een vis, of een zeeegel. Deke zag zelfs nog de tentakel van een inktvis die snel weer in het water kroop.

nieuw
----
Ayden had wel eens van het strand gehoord maar wilde met eigen ogen zien wat het nu precies inhield. Een zwart strand, bestond dat wel? Moest het zand dan zwart gekleurd zijn of bedoelde ze dat de zee zwart zou zijn? Noemde je dat dat niet de Dode zee? Hij zat op de rug van zijn wezen terwijl zijn lange haren wapperde in de wind. Zijn paarskleurige ogen glinsterde in de zon wat zijn aantrekkelijkheid factor met een aantal cijfers omhoog ging. De zeelucht kon je al van meters ver ruiken en herinnerde aan de tijden dat hij nog niet zichzelf kon zijn. De temperaturen waren de laatste paar dagen gedaald naar een graad of 17. Ayden droeg een zwart shirt wat zijn lange haren deels deed bedekken zoals een gordijn. Daarop droeg hij een witte broek wat hem mooi afkleedde. Je zou zeggen dat hij op dit moment vrouwelijker uitzag zoals hij zijn haren droeg. Hij bracht zijn wolf tot stilstand die nu zijn eigen weg ging, zijn eigen ‘zaakjes’ regelen. Maar hij zou in de buurt blijven voor het geval Ayden hem nodig had.

Ayden’s ogen vernauwde zich terwijl hij het zwarte strand bekeek. De zee had een groenachtige kleur door de sterke golven die kwamen en gingen. Niet bepaald een dag om aan het strand te liggen en een duik in de zee te nemen. Op deze dagen zag je juist veel surfers die profiteerde van de hoge golven. Daar verderop zag hij er al twee het water in rennen. De jongen kreeg nu al kippenvel wanneer hij eraan herinnerd word hoe koud het wel niet in de zee zou zijn. Na een aantal meters gelopen te hebben ging hij in het zand zitten om de surfers te bekijken. Hij vond het wel iets hebben. En zeg nu zelf? Wie zou nou niet twee gespierde mannen in hun blote borst trucjes zien doen op een board? Ayden had niets te klagen.

Ian was op het strand. Dat was al best bijzonder, water was dodelijk. Als er een golf over hem heen zou spoelen zou hij misschien wel een half jaar ouder worden, lichamelijk. Hij wilde zo lang mogelijk rond de 20 blijven. Al zijn ouders, op zijn tweede moeder na, waren lichamelijk nog ongeeer 23\24, ookal waren ze in een geval al 120 jaar geleden geboren. Zijn tweede moeder had iets te wild geleefd en zat op 30 terwijl ze nog maar 40 was. Hij wilde haar niet achterna gaan. Hij stelde de wind wel op prijs. De extra zuurstof maakte dat zijn haar en ogen blauw kleurden.

Hij vond het strand wel inspirerend. Hij moest zijn tijd ergens spenderen tot het laat genoeg was om te feesten. Hij keek rond. Hij moest een plekje vinden uit het bereik van de golven, zelfs als het water hogen zou komen te staan, maar wel tegen mensen kunnen praten. Uiteindelijk viel zijn oog op een joch met lang paars haar. Dat zag er wel interessant uit. Dus hij liep naar hem toe en ging naast hem zitten. Hij had vandaag zilverkleurige ringen in zijn lip, en niet meer aan dan een shirt van hun band, een zwart shirt met rode ramshoorns erop en de naam 'The Flames', een zwarte broek met fel rode bretels en kisten.

De jongen leek in gedachten verzonken terwijl hij naar de razernij van de golven keek. Ze werd steeds groter en soms leek het erop dat het water zijn voeten zou bereiken. Maar daarna trok het water weer terug voor de volgende golf die aankwam. Ayden ging met zijn vingers door het korrelige zand terwijl hij zijn hoofd in zijn nek ruste. De jongen sloot zijn ogen maar naar de stem van de zee te luisteren. Water, zijn tegenpool en als nog had Ayden met het element kunnen opschieten. Vuur was een ander verhaal. Hij hoorde voetstappen hem naderen waardoor de jongen zijn ogen opende om te kijken wie hem naderde. Diegene die hem naderde had fel, blauw, geverfd haar waar Ayden u tegen zei. Ofja geverfd? Dan kon hij niet met zekerheid zeggen omdat hij wel eens vaker personen tegenkwam met een haarkleur die van hun zelf zijn.

De jongen had zilverkleurige ringen in zijn lip waar Ayden naar stond te staren. Piercings in deze tijden was gewaagd, meeste personen konden dat niet waarderen. Toen Ayden de kledingstijl zag viel de jongen haast achterover. Dit kwam je niet iedere dag tegen terwijl zijn blik over de broek viel. Niet echt zijn stijl, een player. Zo'n persoon die zich zo kleedde moest wel zelfverzekerd zijn, zichzelf heel wat vinden. Of wilde juist zijn onzekerheid verbergen. De vreemdeling kwam naast Ayden zitten waardoor de jongen automatisch een klein beetje opzij schoof, weg van hem vandaan. Het strand was zo groot, waarom nu juist hier?

Ian keek een poos naar de dodelijke golven voor hij wat zei. Het was niet dat hij niet merkte hoe de andere jongen hem bekeek en beoordeelde, en hoe die een stukje opschoof. Toen een golf redelijk ver kwam en zijn voeten bijna raakte, wat geen schade zou hebben gedaan nu hij goed doorvoed was, trok hij zijn benen naar zich toe en sloeg zijn armen er omheen.

"Ik ben Ian" zei hij zacht. Hij hoopte een beetje dat de jongen contact zou willen leggen. Hij hoopte er misschien wat uit te krijgen, zij het een vriend, zij het een bed voor de avond. Hij had gezien hoe de jongen naar de surfers keek, hij leek hem zo straight als een regenboog. Hij moest ook toegeven dat er niets mis was met die surfers, maar het water was een beetje een afknapper voor hem.

Wanneer het water zijn voeten reikte leken zijn ogen voor kort te schitteren. Het water voelde koel aan en alleen zijn voeten mochten wel nat worden. Voor de rest van zijn lichaam was het veels te koud en zou hij binnen no time een ijsklontje zijn. Zijn haren wapperde zachtjes die hij in een staart vastbond waardoor twee losse plukken langs zijn gezicht hingen. Hij keek de kant op van de jongen die zich voorstelde met de naam Ian. Heel even was Ayden stil voordat hij een kleine glimlach aan de vreemde toonde. "Aangenaam Ian...Stel je je vaker voor aan mensen die je niet kent? Misschien kan ik voor deze één keer een uitzondering maken" Zijn paarskleurige ogen stonden iets vriendelijker. "Ayden"

Ian grinnikte. "Natuurlijk stel ik me vaak voor aan mensen die ik niet ken, als ik iemand al ken hoef ik me niet aan die persoon voor te stellen." Hij pakte een handje zand en maakte er een hoopje van. "Aangenaam Ayden." Zei hij met een glimlach. Hij keek naar de surfers. "Wat brengt jou naar het strand met dit weer? Het zal niet zijn om te zwemmen." Hij glimlachte naar de jongen. Het lange haar vond hij grappig. Hij schoof een beetje opzij, van Ayden af. "Niet schrikken." Zei hij met een glimalch voor hij zijn ware gedaante aannam. Hij sloot zijn ogen en de verandering begon. Zijn haar ontvlamde en veranderde zo in blauwe vlammen. De andere interresante verandering waren de grote zwarte ramshoorns die nu waren verschenen. Hij liet de vlamen grote worden. Ze hadden een soort haar vorm. Nu had hij lang haar dat voor zijn ene oog viel, maar opgeschoren was aan de andere kant. Hij sloot zijn ogen weer en de hoorns verdwenen weer en de vlammen veranderden weer in haar, dat precies zo zat als de vlammen net zaten. "Ik vond je lange haar wel interressant." Zei hij met een grijns.