Het Grootland - Otaka

Otaka is een dorpje gevestigd bij het water. Het is erg middeneeuws gebouwd. Het is een klein, bescheiden dorpje dat bekend staat om hun verering van de watergoden. Het dorp is geen volk, het zijn veel individuen die zich hier gevestigd hebben en samen een eenheid hebben gecreeërd. Er worden hier veel gewassen verbouwd. Ze zijn een beetje afgeschermd van de rest van het Grootland.

Regels: Niet veel personen. Ze zijn immers een dorp dat niet echt opvalt.

Met een grote vaart kwam Cortez aanvliegen op de rug van Shalinda, zijn eigen rode pegasus. Het was werkelijk waar een prachtig beest en paste perfect bij hem. De kleur alleen al was iets wat apart was en iets wat je niet vaak zag. Tenslotte was ze een schat van een dier, soms wat te jaloers maar meer dan ook niet. De wind in zijn haren, maar helaas landde ze al gauw net buiten een dorpje. Hij stapte af en klopte op de nek van Shalinda, "Dankjewel lieverd." Tenslotte vloog ze weg en liep hij het dorpje binnen.

Ruby drukte een kus op de snavel van Swan die haar net bij het water had afgezet. "Wees voorzichtig." Sprak Swan tegen haar. Swan had altijd de stem gehad van een net en wijs iemand. "Jij ook." Zei ze en keek naar het dorpje dat voor haar lag. Het water was uitnodigend, maar ze zou eerst het dorpje verkennen voordat ze erin dook. Ze voelde de wind toen Swan wegvloog en liep verder het dorpje in terwijl ze nieuwsgierig om haar heen keek. Het was erg rustig. Er waren mensen die water in emmers heen en weer schouwde om dingen schoon te maken, kinderen die speelde met water. Water, water.

Nog even keek Cortez naar de lucht, hij zag Shalinda nog wegvliegen met een snelle vaart. Het zag er prachtig uit daar moest hij eerlijk in wezen. Het was gewoonweg prachtig. Net toen hij weer weg van de lucht wilde kijken vloog er een gigantische zwaan voor bij, nog nooit had hij zo een grote zwaan gezien. Hij was er door gefascijeerd en dus kon hij wel dagenlang zo blijven kijken. Het was werkelijk waar prachtig. Maar tenslotte schudde hij zijn hoofd en keek hij weer het dorp in, eigenlijk was hij hier niet echt voor een specifiek iets. Gewoon een beetje Levea ontdekken, meer niet.

Een beetje nieuwsgierig en bewonderend keek Ruby om haar heen naar het dorpje. Het was fascinerend hoe ze anders leken te leven dan haar volk. Allebei de volkeren hadden iets met water en toch was het geheel verschillende. De felle zon maakte het heerlijk warm in de omgeving en maakte dat de groenblauwe tinten van haar huid oplichtten. Als ze niet optijd voor zich had gekeken was ze tegen een jongen aangelopen, maar ze kon nog net opzij stappen. "Mijn excuses."

Fronsend keek Cortez om toen hij een stem hoorde, een meisjesstem. Niemand van zijn lengte, naar beneden kijken en toen zag hij een meisje staan. "Het geeft niet, ik had je anders ook niet gezien.." zei hij toen tegen haar en knikte kort met zijn hoofd. "Woon je hier toevallig?" vroeg hij tenslotte aan haar. Geen idee hebbend van welke stam ze kwam of van welk land. Eigenlijk boeide het hem ook vrij weinig.

Ruby schudde haar hoofd en glimlachte. "Nee, ik reis en ben zomaar hier gestopt." Zei ze tegen hem. Misschien omdat ze water had gezien. Het water lokte haar altijd naar zich toe. Ze voelde zich het beste in het water. Maar ook omdat ze meer van de wereld wilde zien. "Maar ik heb nog niet erg veel gezien." Zei ze en keek om zich heen naar de weinige mensen die allemaal bezig waren met water.

"Ah dat is nou jammer, want anders had je me wegwijs kunnen maken. Maar het geeft niet," zei Cortez toen met een glimlach op zijn gezicht. "En ik reis ook maar dan met een klein reisgezelschapje.. Erg gezellig." Dat was een echt gemeende en oprechte zin die hij uitsprak. "Hm, het eerste wat me opviel was al het water hiero." Thuis hadden ze niet zoveel met water, ja ze dronken het en kookte daar soms eten in maar dan ook echt niet.

Een reisgezelschap? Ja, dat leek haar ook wel gezellig. Mensen om je heen, mensen om mee te praten, gezellig. Maar het was niet echt iets voor haar. Ze was gaan reizen om niet meer afhankelijk te zijn van mensen om haar heen. Ruby glimlachte. "Dat begrijp ik wel. Water is zo'n beetje de bron van het leven. Maar hier behandelen ze water wel anders dan ze bij ons doen." Zei ze, dat laatste een beetje mompelend. Ze haalde haar schouders op. "Als het niets is trek ik weer verder."

Nonchalant haalde Cortez zijn beide schouders op en keek toen naar haar. "Ach zelf heb ik het niet zo op water, ik drink het en kook ermee. Meer doe ik niet.. Oh ja! En ik was mezelf er mee," sprak hij toen tegen haar en knikte met zijn hoofd. "Ik wil het hier wel een beetje leren kennen dan kan ik het mensen aanraden of afraden, altijd handig."

Ruby lachte zachtjes. Ze wist dat het merendeel van de mensheid water als iets gewoons zag. Maar bij haar volk was water een deel van het leven. Ze leefde in het water. "Daar heb je wel gelijk in." Zei ze bedenkelijk. Misschien wilde er ooit nog eens mensen van haar volk gaan reizen of als ze ooit nog eens andere mensen leerde kennen. "Ik ga maar gewoon een rondje lopen."

Cortez hoorde hoe het meisje zachtjes lachte, maar trok zich er niet heel veel van aan. "Maar dat verschilt dan ook wel per persoon enzovoort.." Met een glimlach op zijn gezicht keek hij naa rhet meisje en stak tenslotte zijn hand naar haar uit. "Excuses ik heb mijzelf nog niet voorgesteld. Mijn naam is Cortez," sprak hij toen en luisterde wederom naar haar. "Mag ik je komen vergezellen?"

Ruby keek omhoog naar hem en pakte zijn hand vast. "Excuses zijn niet nodig. Ik ben Ruby." Zei ze tegen hem terwijl ze zijn hand schudde en deze daarna weer langzaam los liet. "Ja, natuurlijk." Zei ze terwijl ze een hand door haar blauwe haren haalde. "Gezellig!" Haar opgewekte karakter was natuurlijk niet helemaal hoe ze echt was, maar ze vond het oprecht gezellig dat hij met haar mee ging.

Gelukkig pakte het meisje zijn hand aan en stelde zij zichzelf ook voor, haar naam was Ruby. "Mooie naam," zei hij tenslotte met een glimlach op zijn gezicht. Kort schudde ze zijn hand en liet hem tenslotte los. Gelukkig was ze niet zo iemand die zijn hand bleef vasthouden totdat hij zijn hand terugtrok. "Dankjewel," sprak hij wederom op een beleefde toon en draaide zich toen om zodat hij dezelfde kant als het meisje op kon lopen.

Ruby glimlachte. "Bedankt." Zei ze en begon rustig verder te lopen. Ze stopte haar handen in haar zakken en keek rustig rond. "Kom je hier uit de buurt?" Vroeg ze aan hem en volgde wat kinderen die langs haar rende richting het water. Daar zou zij zelf straks nog wel even langs gaan. Nu eerst het dorp, straks het meertje. Ze keek naar Cortez.

"Niet echt bepaald nee.. Ik kom van de Karsans dat ligt in het continent Utaï," sprak Cortez met een zwakke glimlach op zijn gezicht tegen haar en keek haar toen aan. "En jij dan? Kom jij hier uit de buurt?" vroeg hij toen met een oprechte interesse in haar afkomst. Even dacht hij na, maar al gauw ontstond die leegte weer binnen in zijn kop. "Zullen we lopen?"

Ruby keek naar hem. "Oh, daar ben ik geweest." Zei ze tegen hem en glimlachte. Het had een mooi bos. Daarna schudde ze langzaam haar hoofd en begon te lopen. "Nee, ik kom van over zee. Het Samnia Volk." Zei ze met een glimlachje. Het volk in het water, de kinderen van het water. Ze wist niet wat voor namen er nog meer voor waren.

"En hoe vond je het daar?" vroeg Cortez oprecht geïnteresseerd in haar mening over zijn thuisplaats. Tenslotte schudde Ruby haar hoofd en liep hij met haar mee. "Ooh daar. Vandaar dat je zo uitbundig over het water sprak daarnet. Dat verklaard een hele hoop," sprak hij toen met een glimlach op zijn gezicht tegen haar. Dat verklaarde echt wel een hele hoop.

Ruby glimlachte. "Ik heb me vermaakt. Het had een mooi bos." Zei ze tegen hem en sloeg een straatje in hoewel ze geen idee had waar dit heen zou leiden. Dat maakte haar niet zoveel uit. Een klein lachje kwam over haar lippen. "Ja, klopt. Misschien een beetje overdreven dat ik zo over water spreek." Zei ze, maar ze leefde zo. Water was hun bron van leven. Ze woonden in het water.

"Dat doet me een plezier," sprak Cortez toen tegen haar en glimlachte naar haar, sloeg ook een straatje in terwijl hij totaal niet wist waar ze überhaupt heen gaan. "Ach dat maakt echt helemaal niets uit, je moet vooral praten over wat jij het leukst en het fijnst vindt." Een glimlach vormde zich rondom zijn lippen en keek even kort om zich hen.

Ruby glimlachte naar hem. Dat klopte, maar water was niet echt iets geweldigs om over te praten. Zij zou er lang over kunnen door blijven praten. Over hoe goed het voelt en over hoe het voelt om daar met je vissenstaart doorheen te zwemmen. Om één te zijn met het water. Maar meestal verveelde dat mensen. "Wat vind jij fijn om over te praten?" Vroeg ze aan hem en keek hem aan terwijl ze rustig verder liep.

Plots vroeg Ruby "Wat vind jij fijn om over te praten?" aan hem. Tsja.. wat vond Cortez fijn om over te praten? Beter gezegd wat vond hij niet fijn? Hij had een hekel aan stiltes en daarom luisterde hij met genoegen naar allerlei verhalen. "Verhalen die mensen hebben meegemaakt. Vind ik altijd leuk om aan te horen," zei hij wat twijfelend tegen haar en haalde nonchalant zijn schouders op. Een ander antwoord dan dit wist hij dus echt niet.