Het grootland - Het Naaldbos

Deke had de nacht in het bos doorgebracht. Hij had heerlijk geslapen en was 's nachts toegezongen door het gebruikelijke nachtlied van de bomen van dit bos. Hij had een boom uitgekozen aan de rand van een klein ven. Nu knoopte hij zijn shirt los en sprong daarna het verfrissende water in. Lea, die tot dan toe nog had liggen slapen naast de boom, schrok wakker en ging meteen staan met ontblote tanden en klauwen. Toen ze zag dat het Deke was, moest ze zuchten en ging op zoek naar de plek waar ze het gister gevangen hert had verstopt, zodat Deke het nu kon roosteren en opeten.

Sakura rekte zich uit, een gaap ontsnapte uit haar mond toen ze haar ogen kort sloot. Het was fris in de bossen, hier en daar hingen nog sliertjes mist van de nacht. Sakura was bezig met haar stroppen aan het controleren. De omgeving die vol met vennetjes en planten waren, verraadde dat er genoeg voedsel te vinden zou zijn. Sakura had kunnen jagen, als ze beter met pijl en boog om kon gaan. In haar training had ze er wel mee leren werken, maar nog steeds was dat wapen geen vrienden met haar. Ze hield het maar bij haar stroppen als ze vlees wilde vangen. Uiteindelijk bleken haar stroppen hun werk gedaan te hebben, 3 konijnen en een beest dat ze niet kende. Genoeg om een dag op te leven. In de zak op haar rug had ze nog gedroogd vlees en fruit, dus het zou een voedzame maaltijd worden.
Sakura rilde kort terwijl ze naar de lucht keek, tussen de takken door vielen enkele zwakke zonnestralen, maar er was geen teken van Kamil. "Lui beest." mompelde ze omhoog. 'Dan geen ontbijt." Ja zei en Kamil waren echt hele goede vrienden van elkaar, maar ondanks hun constante geruzie hielden ze wel van elkaar.

Een luid gevloek overstemde het zachte geruis dat de bomen in huilende wind maakte. Voor de zoveelste keer had een van de takken Adeo vol op in zijn gezicht geraak. Zijn vingertoppen schoot naar zijn wang en voelde het kleverige bloed uit de dunne snee naar beneden sijpelen. Zijn wenkbrauwen zakte in een aantal seconde met centimeters tegelijk naar beneden. Het prikken van de kleine wond liet hem verzuchtend op de vraag die hij zichzelf al eerder had gesteld, terugkomen. Door zijn neus ademde hij de scherpe dennengeur walgend in. De grimas op zijn gezicht versterkte zijn geërgerde voorkomen. Hij had het niet op bossen, maar was genoodzaakt hier door heen treken wanneer hij weer bij de havens uit wilde komen en zo aan de terugtocht naar huis kon beginnen. Adeo's kleine gestalte deed onder voor de bomen die met hun toppen ver in de hoogde reikte en zijn zwarte zorgvuldig opgeknoopte mantel stak af tegen de geringde hoeveelheid zon die de bomen door lieten. Adeo rechten zijn rug en dwong zichzelf verder door de wirwar van bomen tot hij bij een pad terecht kwam.

De luide vloek was lastig te missen in de stilte van het vroege woud. Het enige geluid wat er verder te horen was, was het huilen van de wind en de roep van een vogel die wegebde in de verte. Sakura ging overeind staan, bond de dode dieren aan haar riem. Die zouden later komen, eerst wilde ze uitvinden wie de schreeuw had veroorzaakt, ze wilde weten of die persoon gevaarlijk was of niet. Terwijl ze begon te lopen legde ze haar hand op het rijkelijk versierde heft van haar zwaard. Het was geen log kort zwaard waar vele mensen bij zwoeren. Haar zwaarden waren langer, smaller met een lichte buiging in het metaal. Ondanks de versiersels langs het handvat en op de schede was het zwaard niet alleen een klein kunstwerkje, maar voornamelijk gemaakt om mee te doden. De soepele leren laarzen van Sakura maakte bijna geen geluid, toch knapte er af en toe een takje onder haar voeten of liet ze bladeren ritselen. Sakura was droge ondergronden gewend, zonder vele takken, ze was opgegroeid in een soort stad en had dan ook nooit rekening hoeven houden met dit soort natuurlijke obstakels die het sluipen verhinderde. Een nadelig iets in omgevingen als deze. Toch was het niet iets waar ze zich druk om maakte, ze was zelfverzekerd genoeg om een gevecht aan te gaan als het nodig was. Maar ze moest eerst uit gaan vinden of er überhaupt gevaar bestond voor een gevecht. Ze veegde een paar geklitte haren uit haar gezicht toen ze op een iets minder begroeid deel van het bos kwam, pas toen ze een gestalte in de verte zag staan had ze door dat dit een pad was, hoogstwaarschijnlijk door mensen gemaakt.

Koude rillingen liepen over Adeo's rug en hij trok de mantel wat strakker om zich heen. Zijn doffe grijze ogen keken de weg af, voor zover deze niet belemmerd werd door bomen. Met enigszins spijt dacht hij terug aan hoe hij de extra kleding koppig had geweigerd aan te nemen van zijn zus aan het begin van zijn reis. De zachtere blik die in zijn ogen verscheen werd vrijwel meteen teniet gedaan door de komst van een vreemde, bijna onmenselijke trek in zijn gezicht. Werd hij nou sentimenteel? Adeo haten de afhankelijkheid, het minderwaardigheidscomplex dat zijn vader hem altijd toonde en de voorkeur. De reden dat Adeo hier naar toe was afgereisd was dan ook simpel. Hij probeerde onbewust te bewijzen dat hij meer waard was dan zijn vader hem doen geloven ten tijden Adeo kinderjaren. Adeo was hier gekomen om verbonden met de volkeren te sluiten, maar dit had tot een vreselijke fiasco geleid en Adeo voelde dat zijn taak niet was volbracht. Zijn vinger gleed over zijn ring en hij haalde diep adem. Piekerde had hij de aanwezigheid van de vrouw niet opgemerkt.

Lea was al bijna met het hert terug bij het meertje, toen zij en Deke een luide vloek hoorde. Zij liet het hert vallen en hij klom op de kant, waar hij zijn overhemd weer aantrok en in het hutje op zoek ging naar zijn staf. Hij had wel door dat degene die vloekte niets slechts in de zin had, want dan zou hij stil zijn geweest, maar hij voelde zich altijd veiliger met de staf vast. Hij twijfelde of hij ook zijn schoenen aan moest trekken, maar de oerArswonda in hem zei nee, dus hij liet ze staan. Hij gebaarde Lea hier te blijven en ging op weg in de richting van het geluid. Het duurde niet lang of hij zag een jongen met een bloederige striem over zijn gezicht lopen. Het zag er lelijk uit en Deke kreeg medelijden, dus stapte hij voor de jongen uit de bosjes. "Hallo," zei hij, even niet wetend wat hij moest zeggen. "Heb je toevallig hulp nodig met die snee? Ik ben heler, zie je."

Het bos was toch minder verlaten dan Sakura had gedacht, net toen ze verder wilde lopen schoot er een jongen uit de bosjes en sprak de ander aan. Ze kon niet precies verstaan wat er gezegd werd, maar iets over helen werd nog door de wind in haar richting geblazen. Dat verklaarde het gevloek van net wel. Sakura bleef op veilige afstand staan, kijken wat er gebeuren zou. Ondanks dat beide personen er niet uitzagen alsof ze een gevecht zouden beginnen, je wist maar nooit.

Adeo's grauwe ogen keken met een ruk op. Een voor een spande zijn spieren zich aan terwijl hij de lichte schok van de plotselinge ontmoeting onderdrukte. De grijze ogen staarde de jongen voor een aantal seconden aan, maar zijn harder blik verzachten zich vrijwel meteen en hij blies zacht door zijn neus uit. "Dat is een zeer vriendelijk aanbod en ik zal wat hulp zeker op prijs stellen." antwoordde hij beleeft in zijn lage schorre stem. Zijn borst stond statig voor uit, maar zeker niet minachtend of verwant. Als reactie raakte zijn vingertoppen de snee die nog steeds door bloede voorzichtig aan. Adeo's geërgerde uitdrukking van voor heen had plaats gemaakt voor een dankbare, hoewel niet onderdanige, magere glimlach. "Een heler." mompelde Adeo haast onhoorbaar, vooral tegen zichzelf. In de ondertoon klonk vaag interesse.

Deke knikte en begon aan het ritueel. Hij hief zijn staf op en zong een van de helende mantra's die hij kende. De wirwar van takjes aan de bovenkant begon een helder wit licht uit te stralen en even later deed de wond op het gezicht van de jongen hetzelfde. Toen Deke klaar was verdween het licht en was op het gezicht van de jongen nog een witte streep te zien. "Ziezo, de komende dag goed eten en je ziet er helemaal niets meer van," zei Deke en keek even goedkeurend naar zijn werk. Hij werd er steeds beter in, de wond was helemaal dicht en een wit litteken zou het ook niet worden. "Waar kwam het eigenlijk van?" vroeg hij nieuwsgierig. "Het leek wel een schampschot van een pijl."

Adeo keek zwijgend naar de jongen terwijl hij tegelijkertijd het bijzondere tafereel aanschouwde. Adeo had binnen de paleis muren afgeschermd geleefd van magie, laat staan dat hij later na de dood van zijn vader niet veel tovenaars was tegen gekomen of zijn eigen krachten tot ontwikkeling had gebracht. Adeo hield zijn nette glimlach vast. Hij had moeiten om zijn statige houding niet te laten vallen en in zijn ogen scheen verwondering door. "Dank je." uit respect maakte Adeo een lichte buiging. Iets wat hij niet vaak deed. "Ik verwonderde me inderdaad ook al wat er precies tegen me aan is gekomen." zei hij terwijl hij een verward gebaar met zijn hand maakte. Zijn wenkbrauwen daalde weer iets naar beneden, maar niet lang daar na rechte Adeo weer zijn rug. "Maar we hebben nog niet eens fatsoenlijk kennis gemaakt en ik sta al bij je in het krijt..." zei hij toen opeens terwijl zijn grijze ogen de jongen nog steeds gefascineerd aan keken. "Mijn naam is Adeo."

"Ik ben Deke," zei Deke lachend en hij schudde Adeo's hand. "En ik hoef niets terug, hoor." Hij had al moeten lachen om de buiging en het feit dat de jongen niet eens wist wat hem geraakt had, nu bleek deze jongen ook nog eens te denken dat hij bem hem in het krijt stond. "En ik stond net op het punt om te gaan eten, dus op dit moment wil ik niet eens bij je in het krijt staan." Hij lachte en wreef over zijn rommelende, lege buik. "Je kan anders wel meelopen, ik had het net over goed eten en Lea heeft vast en zeker een groot hert gevangen." Dat deed zijn sfynx altijd, want ze was ervan overtuigd dat lange wezens als Deke veel moesten eten. Deke at ook veel, want hij was immers een jongen in de groei, maar een heel hert was toch echt te veel. Hij ging Adeo al voor naar het ven waarbij hij de nacht had doorgebracht.

Adeo besloot dat het geen kwaad kon iets van de routen af te wijken. Hoewel niet een hele sociaal aard had, was wat gezelschap na dagen van zijn eenzame toch door dit bare land een warm welkom. "Het zou me een genoegen zijn." antwoorden hij met een knikje. Adeo volgde de lange jong met zijn doffe ogen en voelde zich een beetje misdeeld door de natuur toen hij aan zijn eigen geringde lengte dacht. "Wat brengt jou hier?" vroeg hij terwijl hij zijn best deed Deke op een waardige manier bij te houden.

"Je hoeft niet zo formeel te zijn," zei Deke. "Ik ben maar een normale reiziger, geen vorst of iets dergelijks. En ik ben gewoon op doorreis, op zoek naar de verschillende antwoorden die mij kunnen helpen bij verschillende ontwikkelingen." Uiteindelijk kwamen ze bij het vennetje aan en tot zijn genoegen zag Deke dat de zon nu boven de boomtoppen uit kwam. Hij zette zijn staf in de grond aan de oever, waar hij meteen wortel schoot en de blaadjes keerden zich naar de zon toe, om weer een halve centimeter te groeien en zijn energie weer aan te vullen. Dat had hij wel nodig na de helingsspreuk. Lea keek nieuwsgierig op toen er nog iemand uit de bosjes tevoorschijn kwam. Ze had het hert gehaald en Deke had inmiddels de beginselen van het vuur gemaakt, hij was inmiddels druk bezig met de vuurstenen.

sorry voor het late reageren :3
-
Sakura besloot dat ze lang genoeg verscholen achter een paar hoge bomen had toegekeken. De jongen was een heler, dat had haar aandacht getrokken. Sakura had haar hand van de schede van het zwaard gehaald en begon in de richtin van de twee jongens te lopen. Haar donkere ogen gingen naar de blonde jongen, de jongen die een heler scheen te zijn. "Heey." ze knikte ze beide even vriendelijk toe, "Ik zag wat je net deed, heb je hier misschien een oplossing voor?" Sakura hield haar linkeronderarm omhoog, schuin liep er een donkerrode sneeuw overheen. Er zat al een korstje op, maar het was nog steeds behoorlijk pijnlijk. "Ik wil ervoor betalen." voegde ze er aan toe. Met een vriendelijke blik, zeker voor het doen van Sakura, keek ze de blonde jongen aan.

--

ohh je bent te snel jorn xD Naja dan laat ik Sakura wel eventjes hier, want ze is niet iemand die erachter aan gaat lopen xd

Sakura schreef:

sorry voor het late reageren :3
-
Sakura besloot dat ze lang genoeg verscholen achter een paar hoge bomen had toegekeken. De jongen was een heler, dat had haar aandacht getrokken. Sakura had haar hand van de schede van het zwaard gehaald en begon in de richtin van de twee jongens te lopen. Haar donkere ogen gingen naar de blonde jongen, de jongen die een heler scheen te zijn. "Heey." ze knikte ze beide even vriendelijk toe, "Ik zag wat je net deed, heb je hier misschien een oplossing voor?" Sakura hield haar linkeronderarm omhoog, schuin liep er een donkerrode sneeuw overheen. Er zat al een korstje op, maar het was nog steeds behoorlijk pijnlijk. "Ik wil ervoor betalen." voegde ze er aan toe. Met een vriendelijke blik, zeker voor het doen van Sakura, keek ze de blonde jongen aan.

--

ohh je bent te snel jorn xD Naja dan laat ik Sakura wel eventjes hier, want ze is niet iemand die erachter aan gaat lopen xd

Moeten we er dan nog op ingaan? Of heb je zelf een oplossing?

Ignore haar maar

Adeo staarde een beetje wezenloos naar het dode hert, met zijn overbekende lege blik. Zijn kin kwam statig iets omhoog en zijn lippen kwamen van elkaar, maar hij sprak geen woord. Zijn mond sloot zich weer en zijn grijze ogen draaide nu naar Deke. Net voor hij wilde verkondigen dat hij wel van adellijke afkomst was, bedacht hij zich. Adeo's mond trok in een dunne streep en zijn wenkbrauwen zakte iets naar beneden. Misschien was het beter dat nog even voor zich te houden. Even walgde Adeo van zijn eigen achterdocht, zelfs voor iemand die hem net had geholpen. Met een schok besefte Adeo dat dit samen met vooroordelen het gene was dat hij het meest aan zijn vader haten.
Achter Adeo's gesloten uitdrukking was niet te zien wat er zich net allemaal had afgespeeld in zijn gedachten. Hij liet zich in kleermakerszit op de grond zakken en pakte tegelijkertijd een zakje met gedroogde blaadjes voor thee, uit zijn tas met geringde eigendommen. Zonder op te kijken kwam Adeo even tot zichzelf en had Lea nog niet eens opgemerkt. "Je bezit over aardig wat kracht, niet?" het was meer een vaststelling dan een vraag en Adeo keek omhoog terwijl Deke zijn staf in de grond aan de rand van de oever zetten. Nu pas zag hij uit zijn ooghoek het wezen. "Wat..." Adeo's woorden stokte even. De bedeesde houding gleed even van zijn schouders af.

"Oh, nee hoor," zei Deke en hij bloosde een beetje. "Als ik lees over wat de oude tovenaars van weleer konden, kan ik nog niets. Oh, en dat is Lea. Sorry dat ik vergat haar voor te stellen." Zijn sfynx knikte even plechtig naar de jongen, want zo doen sfynxen dat en keek daarna naar het vlees dat gebakken en gekruid zou worden. Ze zou mee eten, want een leeuw met een vrouwenlichaam werd er niet voor aangezien om een rauw stuk vlees te verscheuren. Ze vond dit sowieso ook lekkerder. "Ik neem aan dat jij ook aan het reizen bent?" vroeg Deke nieuwsgierig aan Adeo. "Een andere reden hebben mensen volgens mij niet om hier te komen." Hij glimlachte. Natuurlijk merkte hij de houding van Adeo op, maar hij had besloten er nog niet op in te gaan. Eindelijk sprongen er wat vonkjes uit de vuurstenen en daarna richtte hij zich weer in zijn volle lengte op, zich bedenkend waar hij zijn kruiden had gelaten.

"Zo kan je het noemen." mompelde Adeo kort af in zijn lage stem. Hij gunde de sfynx en mager glimlachje en ontspande iets terwijl zijn doffe ogen het wezen bestudeerde. "Deels om mijn eigen krachten te ontwikkelen." dit was niet gelogen. Weinig mensen wisten van Adeo's gave en deze was hem op het kasteel ook uit zijn hoofd gepraat. In de familie lage er dan ook een taboe over magie en dergelijke dingen die hier mee te maken hadden.
Adeo glimlachten nu iets breder en gooide het zakje kruiden dan Deke leek te zoek in zijn richting. Het lag al een tijdje naast hem. Adeo's grijze ogen volgde de jongen terwijl hij in zijn eigen tas naar een pan rommelde om water in te kunnen verwarmen voor de thee.

"He, bedankt," zei Deke en hij begon het vlees te kruiden. "Welke krachten heb je dan, als ik vragen mag." Hij reeg het vlees aan een spit en hield dat boven het vuur. Aan het luide geknetter te horen zou het niet heel lang duren en al snel stegen er dan ook heerlijk geurende dampen op uit het vuur. Lea likte haar lippen al af, maar Deke keek waarschuwend. "Ik kan naast helen ook wat tovenaars verder doen en ik stuur het water," ging hij verder. Hij moest eerlijk zeggen dat deze dag tot nu toe anders uitpakte. In het meertje had hij al bedacht dat het een heerlijk dagje om te huilen zou worden, waarin hij ongestoord in het meertje hier had gelegen en constant zijn tranen zou laten stromen, maar daar kwam hij tot nu toe nog niet aan toe.

Deke legde nu meteen de vinger op het probleem. "Ik weet het niet precies." zei Adeo in de eerste instantie een beetje ontwijkend. Er waren maar weinige aan wie hij te kennen had gegeven ook een bepaalde te gave te hebben. Adeo's ogen gleden over Deke's gezicht. Maar als hij zo gesloten bleef als hij nu was, zou hij nooit verder komen. Zijn borst kwam iets vooruit en hij ging wat rechter zitten. "Voor dat ik je het kan vertellen, moet je weten dat ik kleurenblind ben." Adeo's stem klonk schorder dan normaal en zweeg daarna even. "Maar het vreemde is dat ik om personen wel een waas van een bepaalde kleur zie en soms al weet wat er over een aantal uur gaat gebeuren." de jongen liet een bewuste stilte vallen om de reactie van Deke met zijn emotieloos ogen te aanschouwen. Schaamteloos staarde hij de jongen aan.

Over het vuur heen keek Deke naar Adeo. "Nou, dan heb ik twee opties," zei Deke. "Of, je bent een Profeet, een soort tovenaar, of, je bent gewoon raar. Ik kan eerlijk gezegd niet verklaren waar de waas van kleur vandaan komt, maar dat je dingen ziet die dan later gaan gebeuren, dat slaat op profetieen die sommige tovenaars zien. Bestuur je daarnaast ook nog een element?" Anders klopte het verhaal niet. Nu had hij wel gehoord dat sommigen hun element niet ontwikkelden, maar Deke had zo iemand nog niet ontmoet. Iedereen in zijn wereld beheerste een element.

Adeo maakte een hulpeloos gebaar. "Waar ik vandaan kom is dergelijke ontwikkeling niet toe gestaan. Ik weet bijna niks over mij gave en denk dan ook niet dat het aan mij besteed is." zei hij simpel. "Maar, ik stuur lucht." antwoordde hij na een tijdje. "In tegenstelling tot magie word dit element al jaren van generatie door gegeven. Ik ben de enige die iets van magie vertoon." hij keek de jongen statig aan toen hij over de zijn familie praten. "En jij? Tot welk volk behoor jij eigenlijk?"

Nu moest Deke op gaan passen. Als Adeo de Arswonda op zou gaan zoeken, dan zou hij niets vinden, dus besloot hij een half waar verhaal op te zetten. "Ik ben een Arswonda," zei Deke. "Een volk uit de natuur dat met bomen kan praten en in harmonie met hen leeft. Helaas is de echte Arswonda uitgestorven aan deze kant van de wereld. Waar ik vandaan kom zijn we er nog gewoon en we leven tussen de rest van de wezens als een van hen. Ik ga je niet vertellen waar dat is, dat is namelijk een van de geheimen van ons volk. Je zou kunnen achterhalen waar de meest heilige plaatsen liggen waar geen enkel ander wezen mag komen. Sorry." Zijn gezicht had niets verraden van de halve leugen die hij vertelde. Dat hij een Arswonda was verklaarde in elk geval waarom hij zo lang was en met bomen sprak. Helaas waren zijn soortgenoten alleen nog te vinden op de Duistere Eilanden, maar dat mocht niemand hier weten.