De stroomversnelling-Wyrt

Midden in Wyrt begint een rivier, die uitmondt in zee. Vlak voor de samenvoeging met een andere rivier, moet de hoofdstroom door een smalle, ondiepe kloof. Deze kloof is van graniet en door een aardbeving in tweeën gespleten, lang geleden. Water en wind hebben helaas niet de macht graniet te vervormen. Het water perst zich er dus doorheen met ongelooflijke snelheid, daarbij allemaal zuigingen, draaikolken en watervallen makend. Voor de granieten heuvelrug heeft het water dat daar wacht om verder te stromen een groot meer gemaakt. Ook halverwege de kloof komt het water tot rust in een kleine poel, om daarna nog enkele tientallen meters verder te stromen tot de hoge waterval, wat het einde is van de granieten kloof.

Zelda liep al uren door het landschap toen ze besloot even uit te rusten bij de grote stroomversnelling. Zuchtend liet ze zich in het gras zakken en ontdeed zich van haar boog, pijlenkoker en tas. Haar zwaard liet ze zitten. Ze had dorst en pakte haar toverstok, zwaaide ermee en mompelde een spreuk. Er schoot een stroompje water uit dat ze boven haar mond hield. Toen ze klaar was met drinken zwaaide ze weer met haar stok en het water stopte.

Deke keek blij op toen hij in de verte water hoorde kolken. Hij zat al uren op de rug van Lea, af en toe had hij gelopen, en er leek maar geen eind te komen aan de granieten heuvels. Met de laatste krachten begonnen Lea te rennen en ze sprong in de kloof. Met half gestrekte vleugels, verder konden ze niet open, gleed ze naar beneden en met haar sterke leeuwenpoten landde ze in het snelstromende water alsof ze nog steeds op de granieten ondergrond stond. Deke zag in de buurt een steen en sprong erop. Vanaf daar zag hij verderop het meertje en gebaarde zijn sfynx daarheen te lopen. Hij pakte zijn staf van haar rug en voelde daarmee voorzichtig in het water voor zich. De magische stok zou toch niet beschadigen. Bij het meertje aangekomen kleedde hij zich uit en sprong in het water, terwijl Lea verderop op de kant kroop en ging zitten drinken.

Opeens zag Zelda een jongen met zijn Sfynx en hij had haar aanwezigheid niet opgemerkt. Hij begon zich uit te kleden en sprong in het water, Zelda was niet geschrokken. Ze had elf broers en had al genoeg naakte jongens gezien. Ze besloot hem te laten schrikken en kleedde zich uit en dook in het water. Onderwater zwom ze naar de jongen toe, en dook vlak voor hem weer op. Ze grinnikte toen ze naar hem keek.

Deke schrok toen er een heel klein meisje voor hem uit het water kwam. Niet dat hij het erg vond om naakt gezien te worden, de Arswonda waren niet erg preuts, hij schrok van haar plotselinge verschijning. Lea begon diep en onaards te grommen. Ze hield er niet van als mensen opeens zo opdoken en vertrouwde het dan niet. "Ook hallo," zei Deke lichtelijk geërgerd, maar toen moest hij lachen en hij gebaarde Lea dat het goed was. Hij zwom naar de kant en trok daar toch maar even zijn broek aan, om zich daarna in de volle lengte op te richten en naar het meisje te kijken.

Zelda lachte vrolijk naar hem en ging op haar rug liggen. ''Hi, ik ben Zelda, tovenares van Het Sterandevolk.'' Ze lachte naar hem en dook weer onder water, en ze zwom snel naar de kant. Ze leunde op het granieten dek en keek de jongen aan. ''Je schrok echt he?'' Ze grinnikte en keek hem aan met pret lichtjes in haar grote zee groene ogen. Ze dook weer onder water en kwam weer boven, met haar lange rode haar achter zich aan.

"Tja, ik ben niet gewend aan kleine wezens die voor mijn neus opduiken," zei Deke. "Wacht, correctie, wezens die voor mijn neus opduiken. Voor mij is zo'n beetje iedereen klein." Hij lachte. Kennelijk vond het meisje het zijn van een tovenaar een soort van titel. "Ik ben Deke, Arswonda van geboorte." Hij begon meteen na te denken. Moest hij deze kans voorbij laten gaan of zou hij nu zijn eerste zet naar infiltratie zetten. Hij besloot het maar te laten gaan. Als Zelda het hem makkelijker zou maken, dan zou hij wel toehappen. Hij ging zitten en trok zijn knieën op, waar hij zijn lange armen omheen sloeg.

Zelda kneep haar neus dicht en sprak op een bekakte toon. ''Gegroet Deke, wat zijt gij ein toveraar eine begaafde of een supernormale sterveling?'' Zei ze grinnikend en maakte weer een koprol onder water. Daarna besloot ze uit het water te komen en droogde ze zichzelf af met een handdoek. Daarna pakte ze een licht grijze maillot, een donkerblauwe tuniek en lange leren laarzen tot haar knieën.

"Dan heb je mijn staf dus nog niet gezien," zei Deke. Hij hield zijn hand op en de staf kwam ernaar toe gevlogen. Hij toonde Zelda de stok met de verse groene blaadjes eraan en de wirwar van kronkels die het hout in de top maakte. Deke vond het altijd een mooi ding. Het was niets speciaals, maar het beschadigde nooit en haalde zijn energie uit water en licht, net als een boom. Het paste dus eigenlijk perfect bij Deke, de Arswonda die met bomen kon spreken. Hij plantte de stok in het water, waar die wortel schoot en het water begon te drinken, waardoor die er meteen frisser en krachtiger uit ging zien. Natuurlijk was de energie die het ding vast kon houden nog beperkt, maar Deke deed zijn best die uit te breidden net als de rest van zijn eigen macht.

Zelda keek naar zijn wonderbaarlijke staf. ''Nee,'' Bekende ze. ''Maar ik vind hem heel mooi, kijk.'' Ze pakte haar eigen stok, een toverstok van ongeveer derig centimeter van zilver ingelegd met kristallen. ''Dit is mijn stok, mijn krachten zijn water en ik ben een Profeet. En jij?'' Ze ging naast hem zitten en was nu kalm en rustig, niet meer vol humor maar met intresse.

"Ook water en ik ben een Heler," zei Deke en hij liet een bal water naar zijn hand vliegen. "Helaas zit de staf nog in de weg bij het sturen, maar daar ga ik nog wel wat op vinden." Hij probeerde het water met zijn staf te bewegen, maar dat lukte niet. Hij kon er echt alleen mee helen. Zachtjes zong hij een van zijn mantra's, waardoor er een klein, doorzichtig feniksje uit de top van zijn staf kwam. Verder kwam hij nog niet, maar hij genas mensen met de tranen uit deze feniks. Hij stopte met zingen en de feniks verdween in flits van licht. De waterbal was inmiddels stukgevallen op de grond.

Lilith wist niet hoe ze hier kwam maar het water bewonderde haar. Zou verdrinken net zo leuk zijn als vergiftigen? Ze dacht het eigenlijk niet. Ze bleef wel gewoon bij het vergiftigen dat was ook veel makkelijker. Ze stond aan de kant en keek naar het water voor haar. De tovenaar was ergens in het bos bezig met een rare spreuk waar Lilith niet bij mocht zijn. Alleen begaafde of tovenaars mochten daarbij zijn. En Lilith was geen van beide.

Ayden liet met een rood lint rond te rennen waar hij verschillende vormen mee deed maken. Zijn haren waren dit keer los wat wapperde in de wind. Als je hem zo zou zien van een afstand dacht je zeker dat het een meisje zou zijn. Maar nee Ayden was alles behalve een meisje. Hij droeg een blauwe blouse met de bovenste drie knoopjes open. Hij had geen spieren, vrij vrouwelijk figuur maar toch liet hij wat van zijn huid zien. Om zijn hals had hij touw eromheen gerust, als een soort van ketting maar dan meerdere keren eromheen gewikkeld. (kijk avatar) Hij ging richting de stroming om zijn flesje water te vullen.

Lilith leek iets te zien links van haar en draaide gelijk haar hoofd naar dat iets. Het bleek een meisje, nee verbetering, het bleek een jongen te zijn. Het rode lint deed haar denken aan het rode lint dat ze zelf in haar haren had en dat op haar blouse dat als koord om te zorgen dat het shirt niet te wijd werd.(weetje wel, zoiets in het midden met zo'n zigzag idee.)' hallo, wil je me gezelschap houden voor het komende uur?' anders vond ze dat ze zo alleen zat nu ze niet bij de tovenaar mocht zijn.

Ayden ging door zijn hurken om zijn flesje open te maken door het dopje eraf te draaien. Hij vulde het flesje water en nam er een slok van. Het water had een heldere smaak waardoor Ayden voor kort zijn ogen sloot. Daarna vulde hij zijn flesje weer vol voordat hij de dop er terug op draaide. Opeens hoorde hij een stem waardoor zijn onbescrijfbare, gekleurde ogen dat van het meisje ontmoette. "Hallo" zei hij een beetje sceptisch. Waarom moest hij haar gezelschap houden? Had ze zelf geen vrienden? Hij bekeek haar eventjes. Ayden vertrouwde het niet helemaal. Ze had wel een degelijke schoonheid maar haar ogen, haar ogen bezaten iets angstaanjagend. "Umh... Waarom ook niet?" Hij liep richting hij meisje en hield de nodige afstand. "wat doet een meisje hier zo alleen?"

Lilith merkte zijn twijfeling op en zei voor de grap," Ik bijt niet hoor." Daarna hoorde ze dat hij uiteindelijk toch bij haar kwam zitten." Ik ben niet alleen, ik reis met een tovenaar maar hij is weer eens één van zijn spreuken aan het doen en daar mag ik nie tbij zijn omdat ik geen begaafde ben en geen tovenaar..." Ze haalde haar schouders op en glimlachtte vrolijk terwijl haar blik van de jongen weer terug ging naar het water." Wat doet een jongen hier zo alleen dan?"

"Jij niet maar ik wel" zei die op een plagend toontje. Ja Ayden kon vrij hard bijten als hij dat wilde. Hij ging naast haar zitten en luisterde naar de reden waarom ze hier zo alleen zat. "Tovenaars zijn verknipte mensen. Geloof mij ik ben er met een aantal mee naar bed geweest"Ayden was vrij open in dit soort dingen terwijl de jongen speelde met een pluk van zijn geverfde, paarse lok. "Wat ik hier alleen doe? Ik ben niet alleen hoor, dat lijkt alleen maar zo" Dat laatste kwam er geheimzinnig over. Kiba zou altijd een oogje in het zeil houden voor Ayden. Hem beschermen wanneer dat nodig zou zijn. "Heerlijk weer niet waar? Wel lekker koel hier, dicht bij het water"

Lilith moest lachen om wat de jongen vertelde. Het deed haar goed dat de jongen net zo open was als zij. Misschien wel opener want Lilith had altijd nog een groot geheim die ze aan niemand maar dan ook echt niemand zou vertellen." Ahg de tovenaar met wie ik reis, is neit echt een optie om mee te slapen. De mensen die ik iedere keer weer tegen kom daar in tegen wel. Dan heb ik ook bnog eens genoeg keuzes. En ik hoef niet eens uit te leggen dat ik geen echte relatie wil omdat ik die volgende ochtend toch weer weg moet." Ze ging neit in op wat hij had gezegd over het alleen zijn. toch ging haar blik even over het water en langs de bosrand om te kijken of ze iemand kon zien.

"Niet echt een optie? je weet wat ze zeggen, van een oude fiets moet je het leren" Nu speels naar het meisje geknipoogt. Natuurlijk maakte hij maar een grapje. Wie wilde nu met een tovenaar naar bed die zijn beste tijd heeft gehad? Hij niet hoor. Bij haar volgende woorden grijnsde Ayden. "Zo zo, een stout meisje dus. Met vreemde mannen snoepen!" Zijn tong plagend uitgestoken. ONS waren gewoon veel makkelijker. Geen verplichtingen, geen geruzie, problemen en noem maar op. Daarna zag je diegene toch nooit meer. De jongen had het wel opgemerkt dat het meisje om haar heen keek maar Kiba? Nee zijn wolf liet zich zien wanneer hij er zin in had of er gevaar dreigde voor Ayden.

Lilith grinnikte om zijn woorden, alweer." Agh natuurlijk zijn oude mannen leuk omdat ze meer ervaring hebben maar als ze zo oud zijn dat ze met een stok moeten lopen omdat ze zelf niet normaal kunnen lopen, verwacht ik niet dat de seks zo goed zal zijn. Dan moet jij alles doen en ik wil natuurlijk ook verwend worden." ze grijnsde breed en stak ook haar tong naar de jongen uit." Wat is je naam eigenlijk stranger?"

Hij vond het een vrij goed argument wat zij gebruikte. Daar had zij inderdaad gelijk in. Ze moesten niet te oud zijn en je moest ook niet alle werk doen. Dan werd het gewoon niet leuk meer. "Jup daar heb je een punt. Maar ik bedoelde rond een leeftijd van 30, dat is nog wel te doen" zei die met een glimlach. Bij haar vraag stak de jongen zijn hand naar haar uit. "Ayden Lucid en wat mag van de naam zijn van deze wonderschone dame?"

Lilith moest lachen om wat hij zei over de leeftijd en ze had nog steeds een brede glimlach op haar gezicht toen hij zich voorstelde en haar wonderschoon noemde." Overdrijven is ook een vak. En mijn naam is Lilith Mawar Hitam. Aangenaam kennis te maken." Haar hand vond de zijne en ze glimlachtte breed naar de jongen met de naam Ayden. Ze vond het een leuke naam, de achternaam zou ze zo weer vergeten, zo ging dat altijd.

"Overdrijven? Maar daar ben ik de beste in! Daar heb ik eenmaal voor gestudeerd" zei de jongen op een plagend toontje. Hij bracht haar hand naar zijn mond en drukte een kus op de bovenkant van haar hand. Ook al viel hij op mannen hij kon nog steeds een gentleman zijn. Af en toe dan. "Mooie naam net zoals jij. Ik had ook niet anders verwacht. Litith... Wel vrij apart, een naam wat je niet dagelijks tegenkomt en ik kan het weten" Erop aanduiden dat hij veel deed reizen in zijn leven.