Masaïk rijk - besneeuwde bergtop

Lily keek geïnteresseerd toe, besefte toen dat ze misschien onbeleefd aan het staren was en sloeg haar ogen neer. Haar ouders hadden haar een brief gestuurd waarin ze om hulp vroegen, maar waarom zou ze gaan? Helaas waren ze de enige personen met wie ze nog een band had, goed of slecht. Dus probeerde ze het moment uit te stellen waarop ze terug zou moeten keren en dat zou erg lang duren als het aan haar en Luxor lag.

Astro zei ook niks en draaide het vlees rond in het vuur. De heerlijke geuren stegen al op en hij begon steeds meer trek te krijgen. "Maar, wat brengt jou hierboven?" vroeg hij uiteindelijk, gewoon uit nieuwsgierigheid en vooral om geen pijnlijke stilte te laten vallen. "Ik ben hier afgezet door mijn vis, omdat die vond dat ik eens in deze omstandigheden terecht moest komen." Hij zuchtte. Aan de ene kant snapte hij Chemico wel, hij was al zijn hele leven omringd door weelde.

Lily dacht er even over om niet te vertellen waar ze eigenlijk naar op weg was, maar wat had ze immers te verliezen? Ze zuchtte. "Op weg naar mijn ouders," zei ze, terwijl ze het woord 'ouders' langzaam en spottend uitsprak. Niks ouders. Het waren haar ouders niet meer. Daar hadden ze zelf voor gezorgd nadat ze haar verbannen hadden. "Door je vis?" vroeg ze geïnteresseerd. Ze had wel eens gehoord van vliegende vissen, maar niet van vissen die hun berijders op een besneeuwde bergtop afzetten.

"Hij vond dat ik teveel luxe gewend was," zei Astro en hij rolde met zijn qua kleur omgekeerde ogen. "En wat is er mis met je ouders? Je zegt het zo raar als je het over ze hebt." Hij keek nieuwsgierig naar het meisje en trok een wenkbrauw op. Hij haalde zijn vlees uit het vuur, keek er even naar en begon toen te eten. Het was heerlijk, vooral als je al een tijd uitkeek naar de maaltijd.

Lily grijnsde. Toen betrok haar gezicht. Ze staarde een tijdje naar de bevroren grond onder haar voordat ze antwoord gaf. "Ze verbanden me toen ze erachter kwamen dat ik een tovenaar ben. Ik ben daarna nog één maal teruggaan, omdat ik geen antwoord kreeg van mijn broer. Ze gooiden de deur voor mijn neus dicht. Ze hebben nooit geprobeerd te doen alsof ik hun kind was, maar nu moet ik hun opeens wel helpen?" zei ze verbitterd. "Wanneer het hun uitkomt zeker."

Astro wist niet wat hij hierop moest zeggen. Ondanks dat zijn ouders hem hadden gedwongen alle lessen te volgen, hadden ze zielsveel van hem gehouden. Dat was alleen weinig te blijken geweest, vandaar dat Astro nu een paar jaar door de wereld kruiste. Hij nam nog een hap van zijn vlees en keek naar het meisje. "Toch dapper dat je wel gaat," zei hij uiteindelijk, na enig peinzen.

"Dapper?" herhaalde Lily en ze snoof. "Eerder ontzettend stom. Ze hebben mij verstoten en dan ga ik nog terug ook. Dan weten ze helemaal dat ze nog steeds die bepaalde macht over me hebben." Ze keek naar haar hand en balde haar vuist. "Nee, eigenlijk zou ik niet moeten gaan, maar toch.." Ze staarde omhoog naar de witte, bewolkte hemel.
Luxor keek op. "Dan ga je niet?" zei hij loom, alsof het allemaal toch niet meer uitmaakte.
"Keuzes, keuzes, keuzes," mompelde Lily.

"Als je er zo tegenaan kijkt, moet je niet gaan," zei Astro. "Zei hebben jou verstoten, dan hadden ze aan dit soort situaties moeten denken voor ze dat deden." Hij haalde zijn schouders op en nam nog een paar happen, zodat het vlees op was en hij het volgende stuk aan zijn scherpe stok reeg. Hij had even opgekeken van de draak, maar was het met hem eens. Lily moest gewoon niet gaan.

"Als ik niet ga, krijg ik er nog een keer spijt van, dat weet ik nu al," zei Lily. Ze leunde met haar kin op haar handen. "Waarom is het leven altijd zo moeilijk? Kan het nooit eens een keertje makkelijk gaan?" Ze keek Astro aan. "Heb jij nooit problemen met je ouders?" vroeg ze. Ze was niet anders gewend dan dat ze geen ouders had gehad en ze was altijd benieuwd hoe het er bij anderen aan toe ging.

"Het enige probleem dat ik met hen heb is dat ze me teveel regeltjes leerden," zei Astro met een zucht. "En dat ze een beetje te geinteresseerd waren in de wetenschap. Maar ja, die regeltjes moesten uiteindelijk dienen voor een goed doel, al zie ik het goede daar nog niet van in." Hij keek naar het meisje en dacht even na. "Misschien krijg je ook wel spijt als je wel gaat," zei hij bedenkelijk. "Al zou ik niet weten waarom, om eerlijk te zijn."