Ytimisch- Het woud van de Reyin

In dit woud wonen de Reyin. Het volledige land Ytimisch is woud. De eerste 10 meter is het bos, maar dat loopt geleidelijk over in oerwoud. Reuzachtige bomen, in ietwat vreemde kleuren, worden steeds een beetje hoger naar het midden toe. Ongever in eht midden van het woud staat een enorme boom met een rozerode stam en blauwe bladeren. Vertaald is het de moederboom. In hun simpele religie de oorsprong van al het leven.

In het woud is het levensgevaarlijk, zonder Reyin als gids zal je het niet redden. Er is een overvloed aan fruit, maar het grootste deel is erg giftig. Een groot deel van de planten is giftig. Voor omnivorische humanoids is voedsel vinden erg gevaarlijk als je geen verstand heb van de planten. De bewoning is ook niet al te prettig. Ooit Avatar gezien? Die grote monsters heb je er ook. Samen met een groot scala van reuzachtige monsters die je in mythen en horrorverhalen hoort. De Reyin en hun Cheshire katten zijn de enige vriendelijke wezens.

De Reyin wonen in stammen van 30 tot 60 mensen. Ze wonen in tenten van de huiden van de beesten waar ze op jagen in cirkels om een kampvuur.

Personen: ~~
Regels: Het is levens gevaarlijk, doe waar je zin in hebt, maar blijf aan de rand als je wil leven.

Cheshire grinnikte over zijn schouder. Hij liep zelf op de grond, gekleed in neits anders dan een broek. Zijn shirts en slippers zaten in de plunjezak die om Hats schouder hing. Hat dobberde achter hem aan. Hij grijnsde naar zijn compagnon. "En we gaan de rand in." Zei hij voor hij de eerste normale boom passeerde. "Ik hoop dat je er klaar voor bent. Het is ongeveer een dag lopen naar mijn thuis."

Skye keek wat onzeker bij die vraag maar knikte toch vastberaden. Charles liep achter hen aan, de grond snuffelend en zacht piepend toen ze de rand van het bos naderden. 'Zonder jou zou ik waarschijnlijk na 2 uur dood zijn....' mompelde hij tegen Chess.

Cheshire grinnikte. "Zo erg is het ook toch niet? Je bent ook ene carnivoor, dus je kan eten vinden. Verder kan je gewoon in bomen verstoppen en al het water dat je tegenkomt drinken. Survivalen zou je best lukken." Hij glimalchtte en rende naar een boom waar hij inklom om vervolgens over de takken te lopen. "Later word het voor jou noodzakelijk in bomen te lopen. We zijn niet in een groep en wij tweeen en Hat en Charles zijn niet genoeg om de grotere beesten weg te houden. Jij kan hier, in tegenstelling tot een beest zoals ik of onze partners, niet goed verstoppen in de beschutting op de grond en je onzichtbaar maken. Je zou je te snel verraden." Ze passeerden de eerste vreemde bomen. Een met een blauwige stam en een ander met rode en roze blaadjes.

Skye keek hem met opgetrokken wenkbrouwen aan voor zo ver dat kon zo hoog in een boom, 'Denk je serieus dat ik in een boom kan klimmen?' vroeg hij, 'Daarbij is het niet voor niets dat de Grhiun hier wegblijven weetje.' vertelde hij en hij ging naast charles lopen om deze kalmerend achter haar oor te krabben toen ze lid piepte bij het zien en ruiken van de vreemde bomen.

Cheshire grinnikte en sprong naar de volgende boom met gemak. Zelfs een andere Reyin zou de sprong niet kunnen maken, maar hij had een boost van zijn lucht powerszs. Hij klauterde op die tak en liep verder alsof er niets was gebeurd. "Hat kan jou omhoog dragen en kan Charles een lift geven naar de stam, als Charles comfortabel is met gedragen worden door een grote kat, als hond zijnde."

Skye glimlachte, 'Fijn, en ik denk dat ze gezien haar gedrag nu verder in het bos alles liever heeft dan rondlopen tussen deze bomen.' zei hij en hij gaf zijn grote demoonhond een vrij ongemakkelijke knuffel vanwege het feit dat ze liepen. 'Zijn er niet ook beesten in de bomen?' vroeg hij voorzichtig en een beetje bezorgd.

Cheshire knikte. "Tuurlijk, maar niets dat we niet aan kunnen. Wat kleine zoogdieren zoals wij, misschien maximaal zo groot als een mensaap. Niets om je echt zorgen te maken. De wezens uit nachtmerries lopen op de grond." Hij grijnsde. "Hat kan je de prinses naar boven brengen?" De kat daalde en landde voor Skye. "Stap maarrr op." zei hij in zijn gebruikelijke bekakte engelse accent.

Skye knikte, hij begreep het. Hij trok zijn wenkbrauwen op toen hij merkte dat "de prinses" over hem ging. 'Uhh, okee... Als ik je pijn doe moet je het zeggen.' zei hij tegen hat en hij grinnikte terwijl hij opstapte. Charles gromde kort maar met één blik van Skye hield ze op.

Hat grinnikte en vloog snel omhoog, naar Cheshire. Die al een hand uitstak om hem eraf te helpen. "Ik zal je heel snel leren om over de boomtakken te lopen en rennen." Zei hij met een scheve grijns. Hat glimlachte inmiddels naar Charles. Hij hoopte dat de hond m niet zo zou flippen als haar soortgenoten meestal deden ronsom zijn soort.

Skue stapte met d hulp van Cheshire op de boomtakken. 'Ik hoop het, op het moment ben ik zo bang dat ik ga vallen.' zei hij eerlijk met een hard kloppemd hard en zijn handen om cheshire heen geklemd. Charles gromde zacht naar hat, een beetje bezorgd om diens grijns.

Hat maakte een duikvlucht en bleef boven Charles hangen. "Meid, als je niet wil moet je het duidelijk maken, anders til ik je op." Zei hij met zijn eigen grijns. Ondertussen was Cheshire boven met Skye bezig. "We zijn nog relatief laag, maar een meter of tien hoog, dus de takken zijn breed genoeg om op te lopen." Zei hij geruststellend. "En de bomen staan zo dicht bij elkaar dat je gemakkelijk kan overspringen." Zei hij vriendelijk.

Charles kalmeerde een klein beetje, 'Ach waarom niet...' zei ze met haar haast nooit gebruikte, grommende stem. 'Als je maar niet denkt dat ik je daardoor aardig ga vonden...' voegde ze er nog aan toe. Skye was nog steeds bezorgd, 'HOEVEEL meter?' vroeg hij angstig. 'En deze takken zijn echt heel dun wat als er een breekt en ik val!?'

Cheshire keek naar de tak. "Je kan er met twee voeten naast elkaar op staan, Skye. Zo smal en dun zijn ze niet. En mijn volk loopt hier al eeuwen op. De bomen lijken nooit dood te gaan of af te breken. Kijk maar naar de grond. Er liggen geen takken. De enige manier waarop een tak afbreekt is als er een van de reuze monsters aan gaat hangen of zo." Hij glimalchtte en deed een stapje achteruit, zijn armen gestrekt om Skyes handen vast te houden. "Kom, het is niet eng, je leert het wel."

Beneden glimalchtte Hat. "Dat had ik ook neit van je soort verwacht." Zei hij vriendelijk voor hij zijn armen om haar romp sloeg en haar met zich mee tilde de lucht in. Ze was wel zwaarder dan zijn gebruikelijke last, maar niets wat hij niet kon tillen.

Skye haalde diep adem, 'Ik... Ik heb hoogtevrees...' zei hij zacht en hij keek naar zijn voeten, waar hij van begon te duizelen dus hij keek Cheshire weer aan, zijn ghanden grijpend alsof het reddingboeien waren. 'Ik ben gewoon bang... Maar ik geloof je.'

Charles spartelde even met haar poten toen hier voor het eerst in haar leven geen vaste grond meer onder was maar na een korte tijd kon ze ontspannen. Ze vond et vreselijk om niet te kunnen lopen, daadwerkelijk vreselijk. 'Hoe doe je dit dag in dg uit? He is vreselijk.' meldde ze na een korte tijd aan Hat

Cheshire knikte. "Kijk dan gewoon naar mij, naar mijn gezicht of mijn rug als we zo lopen, okee?" Hij deed nog een stapje naar achter. "Misschien is het handig als je je schoenen uit doet, zonder heb je meer grip en balans."

Sye knikte, 'Hoe doe ik ze uit zonder te pletter te vallen?' vroeg hij voorzichtig. Hij viel als hij op de grond stond al vaak om als hij zijn schoenen uitdeed, laat staan op een boomtak. Hij kneep harder in Cheshires handen dan dat de bedoeling was.

Cheshire dacht even na. "Ik heb een idee." Hij trok Skye stapje voor stapje richting de boomstam. Hij stapte zelf op een andere tak en liet Skye zitten tegen de stam. Daarna ging hij tegenover hem zitten. Met zijn benen om de tak geklemd liet hij zich onder ste boven zakken en begon de schoenen uit te doen. Hij gaf ze aan Skye voor hij weer terugklauterde. "Et voila."

Skye ltte, 'Briljant!' zei hij en hij glimlachte naar Cheshire, hij wa zijn hoogtevrees haast vergeten, 'Kom op, waar wachten we op!' zei hij terwijl hij zijn herenschoenen met de veters an zijn riem bond. 'Op naar dat kamp, we moeten nog een dag reizen.' hij klauterde omhoog en greep meteen Cheshires hand weer vast, geheel comfortabel was hij nog niet.

Cheshire grinnikte en hielp zijn maatje overstappen op de volgende tak. In een paar uur zouden ze een wachtpost bereiken van een ander kamp. Daar zouden ze even kunnen eten en drinken. Daarna was het doorreizen tot ze bij zijn thuis waren. Hij glimalchtte naar de andere jongen. Hij was best trots.

Het begon al donker te worden toen ze eindelijk bij zijn eigen wachtpost waren. Ze werden begroet door een vrouw met een witte tijgeracht, wat een bijzonder laagjeseffect gaf aan haar heuplange haar. Ze groette Cheshire in hun eigen taal, maar enige waardering van Skye bleef uit. Ze keek lichtelijk nieuwschierig naar hem voor ze gebaarde naar de touwladder die aan het platform hing. Zoals elke wachter had ze een klein platform verborgen tussen de takken. Cheshire ging Skye voor op de ladder. "We zijn er beina, al zie je er nog neits van."

Het urde even maar na een tijdje gemoot skye van de reis.
Hij keek de vrouw niet terug aan, hij staarde alleen naar zijn nog schoenloze voeten voor hij Cheshire volgde, 'Ik geloof je, ik ben vreselijk benieuwd.' zei hij, Cheshire was na deze vrij korte tijd zijn beste maatje geworden, dat was zeker.

Cheshire grinnikte. "We zullen wel uit de toon vallen, met onze moderne kleren, maar het kan niet anders." Alle reyin die ze tot nu toe waren tegengekomen hadden leer gedragen. Leer in verscheidene kleuren, van verschillende beesten, maar leer of vacht. Een lendendoek of een legging achtige broek waren gebruikelijk, de mannelijke Reyin droegen er bijna altijd niets bij, de dames droegen een tuniek of een topje dat het meest weg had van een sport BH. Cheshire sprong beneden aan de grond en bevon hen door struiken te leiden. Ze waren groot. De stammetjes en doorns waren blauw, met groene bladeren en bloed rode bloemen en fruit. Na een poosje kwamen ze jhet dorp in. Drie cirkels van tenten om een kleine ronde plek in het midden met een vuur erin. Bij het vuur zaten een aantal van de kat mensen beesten te ontleden en de materialen die ze eruit haalden op stapels te leggen. Anderen waren dat aan het bewerken. Darmen werden boogpezen en touwen. Vachten werden aan de onderkant schoon geschraapt en huiden tot leer gelooit. Een grote man met een leeuwenuiterlijk, een andere staart, oren en zijn haar was bruin in tegenstelling tot de vacht op zijn staart en oren, kwam naar het toe. Bij begroette Cheshire in hun eigen taal met een familiair "zoon, welkom thuis."

Slye volgde Cheshire door de vreemde struiken en keek zijn ogen uit naar de kattenemensen en hun manier van leven, hij had dit in de vorige nederzetting niet gezien, niet van zo dichtbij in oeder eval. Skye keek naar de vreemde man dir Cheshire zo vreemd begroette en kon net wat zenuwachtig glimlachen.

Cheshire grijnsde naar zijn vader. Hij groette terug in de kattentaal voor hij zicht tot Skye wendde. "Skye dit is mijn vader Martin, Pa dit is Skye, een vriend van me." De man knikte naar Skye. "Aangenaam, jongen." Hij glimalchtte naar zijn zoon. "Ga maar kijken of je wat kleren voor jullie kan regelen. Ik denk dat je moeder je daar wel mee kan helpen. Ze is in onze tent, en heeft misschien een verrassing voor je." Cheshire hield zijn hoofd een tikje schuin bij die laatste woorden, maar glimlachte toch maar. Hij leidde Skye mee naar een van de grotere tenten en liep naar binnen. Zijn moeder had de vacht van een zwarte panter. De reyin hadden een grote verscheidenheid aan huidskleuren, en door de genenmix van alle stammen leken vooral vachtpatronen compleet willekeurig, maar haar huid was donker. De kleur van cacao. Ze glimlachtte naar haar zoon. "Welkom thuis Felix, wie heb je meegebracht?"

Skye glimlachtte wat breder nu hij wist wie de man was, 'Aangenaam, meneer.' zei hij en hij keek een beetje vreemd bij de opmerking over kleren, hij had zelf prima kleren aan, maar hij viel inderdaad uit de toom dus hij begreep het. Hij volgde Cheshire en keek op naar de vrouw die zijn moeder kon zijn, al was haar huid en vachtkleur zo anders dan die van em kon hij het wel zien. 'Skye, mevrouw, leuk om u te ontmoeten.' stelde hij zich voor.