Het witte zandstrand - Schicho

Even keek Ruby naar Deke onder water maar keek daarna boven water om zich heen. De storm zat eraan te komen. Storm was niet de beste tijd voor het Samnia Volk, het bracht altijd problemen met zich mee. Het is een keer gebeurd dat veel huizen onder water vernietigd waren door de storm. Dat was erg zonde. Ze haalde een hand door haar haren en zwom weer een stuk onder water omdat ze zich daar veiliger voelde. Een aantal kleurige vissen zwommen langs om een veilige haven tegen de storm te zoeken.

Deke zwom achter de vissen aan, weg van het hypnotiserende lied van de wierplanten. Opeens werd het donker onderwater. "He, dat is gek," zei hij en hij zwom naar Ruby, waar hij ook bovenwater kwam. "Oh." Hij zag de wolken en wist even niet zoveel te doen. "Ach, mijn spullen liggen al in de tent die ook al is opgezet. Zullen we jouw spullen daar ook maar in leggen?" Dat laatste vroeg hij aan Ruby. "Daarna kunnen we weer gaan zwemmen, onderwater hebben we toch nergens last van." Hij begon al naar het strand te zwemmen.

Ook Ruby zag het donkerder worden en ze liep snel het strand weer op om haar spullen weg te leggen. Ze deed ze in de tent van Deke en voelde hoe het eerst langzaam maar steeds harder begon te regenen. "Bah, ik houd niet van slecht weer." Zei ze en ging weer terug naar het water. "Swan, kijk je uit?" Riep ze nog even naar hem. Maar hij was wel veilig. Hij wist zichzelf prima te beschermen als dit nodig was. Ruby dook onder water.

Deke hielp Ruby met haar spullen in veiligheid te brengen en rende toen ook weer het water in, waar hij weer een bubbel maakte om onderwater te kunnen ademen. Lea was onder haar vleugels gaan zitten. Onderwater zwom Deke naar Ruby. "Nu staat alleen jouw tent nog niet," zei hij. "Dat kan een klein probleem worden, straks als je wil gaan slapen. Of kan een meermin onderwater slapen?" Hijzelf kon dat niet, dat wist hij zeker. Onder andere omdat hij steeds omhoog zou drijven. Dan moest hij zichzelf vastknopen aan het zeewier.

Ruby glimlachte naar Deke. "Het is mogelijk voor mij om onder water te slapen. Ik vind het meestal iets minder comfortabel, maar het is geen probleem." Zei ze tegen hem. Vaak sliep ze thuis ook onderwater omdat dat door bijna iedereen gedaan werd. Ze keek naar boven en zag de regen op het water neerkomen. Het was hevig gaan storten en ook onder water hoorde je de woeste wind waaien. "Ik ben blij dat we hier zitten en niet daarbuiten."

"Klopt," zei Deke. "Je mag trouwens ook wel in mijn tent gaan slapen, hoor." Hij wendde zich af zodat Ruby niet zag dat hij een beetje bloosde. Hij liet zich naar de bodem zakken en ging op het donzige zand zitten, waar een paar krabbetjes wegvluchten toen ze zijn schaduw zagen. Hij keek naar de wild kolkende golven aan de oppervlakte. Het zag er raar uit vanaf de onderkant, een heel nieuw soort hemel, zou je bijna kunnen zeggen.

Ruby liet zich naast hem op de bodem zakken en keek naar de waterwereld waar ze zich in bevond. Ze schudde haar hoofd. "Nee, maar bedankt. Dit is bijna net zoals thuis." Zei ze en stak haar hand uit naar twee kleine visjes die weg zwommen voor het woeste water. Zacht gleden ze over haar hand waarna ze hun weg vervolgde naar een rustiger gedeelte van de zee.

"Als het water rustig is, een beetje golft, dan lijkt het volgens mij net alsof de zee je in slaap wiegt," merkte Deke op, terwijl hij door de onderstroom zacht heen en weer werd geduwd. Hij ging liggen, maar merkte dat het niet lukte om op de bodem te komen. Hij bleef erboven hangen, wiegde heen en weer en keek nog steeds naar de onderkant van de golven met de daarop neerslaande regen.

Ruby knikte en glimlachte. "Ik geloof ook werkelijk dat de zee op een of andere manier voor zijn bewoners zorgt. Het is niet voor niets dat we in het water leven." Zei ze tegen Deke en keek naar de oppervlakte en de blauwe zee die als een soort reusachtige deken om hun heen leek te liggen. Het water was prettig helder waardoor je vrij ver in zee kon kijken. Iets dat prettig was, zo wist je waar je was.

"Tja, het is in elk geval een bron van leven," beaamde Deke. "En een bron van inspiratie." Hij stak zijn hand uit en door de lucht en het water kwam snel zijn staf aangevlogen. "Aan de lucht te zien stormt het nog wel even," mompelde Deke in zichzelf met de staf in zijn hand. "En dan kan ik niet zien hoe laat het is, dus daar ga ik op gokken. Of ik zing de zee rustig en begin dan aan mijn ritueel." Hij draaide zich om naar Ruby. "Ik had het nog niet gezegd, maar vandaag is één van de dagen voor Arswonda waarop ze hun mantra's zingen en meer dingen doen. Ik moet wel in een rustige omgeving zitten, dus ik blijf hier beneden. Het duurt niet heel lang." Dus hij begon te zingen. Eerst maakte hij met magie en sturing dat het water om hem heen rustig werd, toen zong hij zijn staf ni het rond, zodat die de goede tekeningen op de grond tekende. Deze keer waren dat een ruit en een driehoek en van beide figuren bestond een punt uit een symbool, een voor elke dag van de week. Toen kwam de staf weer terug naar hem en begon hij aan het ritueel zelf. Door de magie die in hem zat, werden de symbolen en figuren geprojecteerd in het water, wat een beetje een schimmige indruk gaf.