Het witte zandstrand - Schicho

Ruby zag het. De zee. De blauwe, blauwe zee. Ze was bijna zo enthousiast dat ze op Swan wilde gaan staan, maar hij hield haar tegen. Als ze nu zou vallen zou ze namelijk niet in het water terecht komen, maar op het zand. Ze keek naar Deke. "Zullen we daar landen?" Vroeg ze aan hem. Swan begon al richting het water te vliegen. Ruby ademde diep door haar neus om de zoute geur van de zee te ruiken. Dit was geweldig.

"Is goed," riep Deke terug en Lea zeilde langzaam naar beneden, waar ze met een zachte plof in het zand terecht kwam. De koele zeebries was heerlijk welkom na de snikhete woestijn. Deke sprong van de sfynx' rug en voelde hij zand tussen zijn blote voeten. Dit was ook beter na de rotsen. Hij keek hoe de grote zwaan landde en hoe Ruby duidelijk opgewekter was in de buurt van de zee.

Ruby landde met een zachte plof in het zachte zand. Swan ging het water op en Ruby keek naar Deke. "Ik ben even het water in." Zei ze tegen hem met een lief glimlachje en op een rustig tempo ging ze het frisse water in. Even liep ze nog normaal over het ondiepe gedeelte maar daarna dook ze onder water. Haar twee slanke benen veranderde in een zwarte vissenstaart en ze kwam weer boven water.

Deke zag hoe Ruby's benen in een vissenstaart veranderden en vond dat best cool. Hij besloot ook het water in. Onder de vleugels van Lea trok hij zijn zwembroek aan en hij rende achter hem meisje aan. Toen ook zijn benen bijna geen grond meer voelden, dook hij voorover en zwom naar haar toe. "Het is een best mooie staart," zei hij glimlachend.

Ruby vond het leuk dat hij ook het water in kwam. Langzaam haalde ze haar schouders op. "Bedankt, maar het valt wel mee. Je zou meer onder indruk zijn van de vissenstaarten met prachtige kleuren." Zei ze. Daar was ze zeker van, zelf vond ze die namelijk ook veel mooier. Meerminnen met een mooie rode, paarse of blauwe staart.

"Maar die zal ik waarschijnlijk nooit zien," zei Deke. "Dus ik ben al blij genoeg dat ik deze zie, want hij is echt schitterend." Hij glimlachte opgewekt en dook een paar keer onderwater. "Maar ik ga niet vragen of je een wedstrijdje wil zwemmen, want dan ga je zeker winnen." Hij ging op zijn rug drijven en deinde mee in de zachte golfen van de zee. Hij lag meestal in een meertje, maar dit was veel lekkerder, maar wel zout.

Ruby lachte zachtjes en ging ook in het water liggen. "Dank je." Bedankte ze hem nogmaals voor zijn complimentje. Haar ogen waren gericht op de blauwe lucht. "Langskomen is mogelijk. Ze zijn dol op bezoekers, vooral omdat er bijna nooit iemand komt." Zei ze met een glimlach. Alleen mensen met een boot of vissenstaart of iets vliegends hadden de mogelijkheid om de eilanden te bereiken.

"In dat geval ga ik proberen er te komen," zei Deke. "Misschien wordt het wel mijn tweede eindpunt in het rijtje na Delica. Al zou ik niet weten waar ik heen moet." Hij lachte en werd bedolven onder een hoge golf. Proestend kwam hij weer boven. "Dit gebeurd je niet in die kleine meertjes," zei hij en hij proefde al het zout op zijn tong. Het was best smerig, al dat zout, maar het kon de pret niet drukken.

Ruby glimlachte. "Ik kan je de weg wel wijzen." Zei ze voordat ze in de lach schoot omdat ze beide een hoge golf over zich heen kregen. Ze kon tegen het zoute water, maar het was gewoon grappig. Ze haalde een hand door haar doorweekte haren. "Dit is veel beter dan kleine meertjes." Zei ze. De zee was echt, bevatte de echte kracht van het water. Dat vond zij veel geweldiger dan stil water. Hoewel dit het niet minder lekker maakte.

"Als ik in Delica ben geweest, dan vind ik dat een goed idee," zei Deke lachend en hij trappelde wat harder om over de volgende golf heen te komen. "Waarschijnlijk ben ik wel aan een onderwater avontuur toe na de stadse jungle die ik daar in Delica verwacht." Hij zuchtte. Eigenlijk was hij helemaal geen mens voor steden, maar vaak had hij gewoon geen keuze. Ach, hij zou er gewoon niet te lang blijven. Bij de volgende golf die eraan kwam was hij het zat en hij spleet deze golf dan ook in tweeen.

Ruby glimlachte stralend en keek naar de helderblauwe lucht. "Een stad kan leuk zijn. Het is vaak gezellig omdat het zo levendig is, maar het kan ook te druk zijn." Zei ze. Zij was ook niet echt een stadsmens hoewel ze soms wel hield van veel mensen om haar heen. Ruby keek naar Deke. "Is er iets dat je moet doen in Delica?" Vroeg ze nieuwsgierig aan hem.

"Ja, ik ga er naar de bibliotheek om te leren over meerdere helende spreuken," legde Deke uit. "En andere spreuken en de informatie over de wereld die altijd handig is bij een tovenaar." Hij fantaseerde over wat hij allemaal zou kunnen als hij veel zou leren. Meer dan alleen dingen laten zweven. Hij spleet de volgende golf in tweeën en begon terug naar het strand te zwemmen. "Het wordt tijd voor lunch," zei hij.

Ruby dacht daar over na en zwom achter Deke aan naar het strand. Ze veranderde haar vissenstaart weer in twee slanke mensenbenen toen ze weer op land kwam. "Dat is wel slim." Zei ze toen bedenkelijk. "Misschien moet ik er toch ook maar eens meer aandacht aan gaan besteden." Zei ze en ging overeind staan. Het jurkje dat ze aan had viel net niet over haar knieën en ze probeerde wat zand van haar onderbenen te kloppen. Ze pakte haar tas hoewel er niet erg veel eten meer in zat. Eigenlijk hadden ze onderweg hier naartoe even ergens moeten stoppen.

Deke haalde zijn brood tevoorschijn en ging in het zand zitten. "Op zich kan zoiets ook vanzelf gaan," zei hij. "Maar dan gaat het wel heel langzaam. Als je een versneld proces wil, moet je verder gaan in je studie of op zoek gaan naar een meestertovenaar." Hij nam een paar happen en keek naar Ruby, die kennelijk nog steeds aan het zoeken was. "Kan je het vinden? Anders mag je wel iets uit mijn tas pakken."

Ruby haalde wat te eten uit haar tas en schudde haar hoofd. "Gevonden." Zei ze met een glimlach en ging naast Deke in het zand zitten. "Hmm, geloof me, met een Meestertovenaar gaat het ook niet geweldig snel. Hij is oud, dus hij is altijd van "Je moet niet haasten, je hebt nog tijd zat" en al van dat soort dingen." Zei ze en rolde met haar ogen. Ze begon te eten en trok haar blote benen op om hier vervolgens een arm omheen te slaan.

"Hmm, dat klopt," zei Deke. "Al denk ik dat je daar dan ook weer een les uit kunt trekken." Hij grinnikte toen hij bedacht hoe het met hem zou gaan bij zo'n tovenaar. Hij zou het geduld wel op kunnen brengen, maar op den duur verder willen gaan naar het volgende stadium van de magie, maar dan moest er weer gewacht worden op het juiste moment, waarop de oude man dan geheimzinnig zou zeggen: 'Je bent zover'. Dit deelde hij allemaal met een grote lach met Ruby.

Ruby begon te lachen. "Dat lees je altijd in sprookjesboeken." Zei ze toen ze weer zonder lachen kon praten. Ze zag voor haar hoe haar meestertovenaar zo zou praten, maar helaas had hij niet erg veel humor. Eigenlijk was hij flink serieus, hoewel Ruby dit op sommige punten ook wel kon zijn. Ze at rustig haar eten op en wierp het laatste beetje naar Swan in het water. "Misschien ga ik Delica ook wel bezoeken." Zei ze bedachtzaam, hoewel dat niet hoog aan haar verlanglijstje van plekken stond.

"En dan reis je natuurlijk weer gezellig met mij mee," zei Deke. Hij bedoelde het meer als grapje, maar hoopte ergens dat haar dat een leuk plan leek. Alleen begon er zo langzamerhand een minpunt aan te zitten. Vroeg of laat moest hij haar het een en het ander gaan vertellen over zijn land van herkomst. Maar dat was nog niet nu, dat zou de pret alleen maar bederven. Bedenkelijk keek hij naar de lucht en zag in de verte, aan de horizon boven de zee, een dikke donkere streep, die regenwolken aanduidde. "Wat denk je?" vroeg hij aan Ruby en hij wees. "Gaan die ons raken of drijven ze langs?"

Ruby keek hem eventjes aan en keek toen glimlachend naar de donkere lucht ergens ver voor hun. "Dat lijkt me leuk. Als je tegen die tijd niet al gek van me wordt." Zei ze met een lachje in haar stem, maar de onzekerheid dat iemand haar snel vervelend zou vinden zat er wel. Ze voelde in welke richting de wind stond en knikte. "Ja, ik denk wel dat het ons gaat bereiken. Het duurt alleen wel nog even. Ik denk vannacht." Zei ze tegen hem.

"Oh, dat zal denk ik niet zo snel gebeuren," zei Deke glimlachend. "En dat is best balen, maar dan is het morgen weer heerlijk fris." Hij zag hoe Lea opsteeg om te gaan jagen, zodat ze vanavond weer eten zouden hebben. "Toch ga ik het zekere voor het onzekere nemen en mijn tent alvast opzetten. Je weet maar nooit, straks is het hier veel sneller dan je verwacht." Hij pakte zijn staf en begon te toveren. Het ging iets beter dan de vorige dag, maar hij moest nog steeds de stokken in elkaar duwen. Toch stond de tent uiteindelijk weer zoals hij moest staan. "Nou, dan kunnen we in elk geval droog zitten als het onheil losbarst." Hij knikte goedkeurend en liet toen zijn spullen naar binnen zweven.

Een zachte opgeluchte zucht kwam er over haar lippen en Ruby keek even naar de tent van Deke. Misschien moest zij ook maar haar tent opzetten. Ze kon natuurlijk ook schuilen in het veilige, diepe water. Of misschien bij Deke... Nee, ze moest straks maar even haar tent op gaan zetten. Ze glimlachte naar hem. "Dat is beter." Zei ze tegen hem en keek naar de donkere lucht. "Het ziet er behoorlijk dreigend uit." Zei ze.

"Maar tot die tijd kunnen we nog zwemmen," zei Deke en hij rende de branding in, om na een paar meter onderwater te duiken, waar hij een bubbel om zijn hoofd maakte zodat hij kon ademen en zonder problemen kon zien. Hij vond het best geweldig onderwater. Je zag er dingen die je nergens anders tegenkwam. Daarbij was het heerlijk stil.

Ruby glimlachte en wachtte even tot ze na Deke het water in dook. Ze keek naar hem in de bubbel en glimlachte. Een van de eerste keren dat ze aan het oefenen was om te zwemmen met haar staart, dat was toen ze nog heel klein was, was ze zo bang geweest dat ze niet onder water zou kunnen ademen dat ze een bubbel om zich heen gemaakt. Ze was daar erg van geschrokken, want ze was er ongeveer rond die tijd achter gekomen dat ze een tovenaar was. "Het is mooi hier, he?" Zei ze en keek om zich heen.

"Dat klopt," zei Deke, verwonderd dat het hem lukte om te praten. Hij zwom naar de bodem en pakte een grote, mooie schelp op, die hij van schrik weer liet vallen toen er een kreeft zijn op uitstak. Hij keek vrolijk om zich heen en zag in de verte een struikje wier staan. Hij zwom er langzaam naar toe en legde zijn oor te luisteren. De wierplanten bleken constant te zingen. En mooi, onaards lied, een zoals dat van de oude verhalen over sirenen en andere vrouwen uit de zee.