Het hutje in het bos - Tsikov

Na een paar maanden was Deke teruggekeerd naar het hutje in het bos. Hij was hier nu al een paar dagen en was blij dat het meisje zich niet meer had laten zien. Haar spreuk was maar tijdelijk blijven zitten en toen dat Deke de wond kunnen helen, zodat hij geen litteken overhield. Nu zat hij voor het huis met zijn rug tegen een boom en legde uit wat er toen gebeurd was, aan de boom. "Ik weet niet waarom ze me aanviel," zei hij. "Ze dreigde met van alles en nog wat, terwijl ze eerst in het hutje plaats had genomen alsof het van haar was en daarna had ze geprobeerd me te verleiden. Tja, oke, ik had gezegd dat ik haar spullen onzichtbaar zou toveren en dan het bos in zou slingeren, zodat ze ze nooit terug zou vinden, maar toen had ik toch al duidelijk gemaakt dat ik niet wilde dat ze bleef." Zijn staf zweefde om hem heen. Deke vond het heerlijk om een Arswonda te zijn. Hij kon met bomen praten en dan zou niemand anders dat kunnen horen, alleen de andere bomen of een andere Arswonda.

Pippin liep door het bos, met Elizabeth naast hem. Hij sprak met haar, en een jonge vrolijke boom had zich in het gesprek bemoeid. Elizabeth kwam uit de hemel en kon net als elke Arswonda met bomen en planten praten. Hiernaast kon zij ook met dieren en mensen praten. Opeens hoorde hij gepraat en een boom die terug sprak. Een andere Arswonda in dit woud! Dacht Pippin verrukt. Langszaam liep hij er naar toe en schraapte zijn keel. ''Fijn is het heh, om een Arswonda te zijn!'' Zei hij tegen die jongen in hun speciale bomen en planten taal.

Deke keek verrast op. "Het is heerlijk," zei hij en schakelde toen weer over naar de Taal der Bomen. "Maar ben jij niet een beetje klein voor een Arswonda. Je bent nog geen eens twee meter." Hij ging staan en richtte zich op in zijn volle twee meter zesenvijftig. Hij pakte zijn staf uit de lucht en nam de ander in zich op. "Maar ja, je kunt de taal uitspreken en horen, dus je moet het wel zijn." Hij glimlachte en besloot verder te praten met deze jongen in de Taal der Bomen. Dan kon ook het gehele bos zich erin mengen. Maar hij ontmoette nu ook voor het eerst iemand van de Duistere Eilanden. Het was zelfs iemand van zijn eigen volk.

Pippin bloosde een beetje. ''Ja maar ben jij al vijfendertig dan? Ik ben pas achttien, dus ik zal nog groeien.'' Pippin was rond de twee meter. Hij bekeek het hutje. ''Wat een mooie plek, is het van jou?'' Hij glimlachte naar de jongen en nam plaats voor het hutje. Zij Arwonda's waren helemaal thuis op zo'n plek als deze. Het feit dat ze nooit alleen waren, door al de bomen en planten.

"Nee, vierentwintig," zei Deke. "Maar ik moet ook nog iets van een halve meter wil ik onze volle lengte bereiken. Ik ben trouwens Deke." Hij ging naast de jongen zitten en stak zijn hand uit. Nog steeds was het een raar besef dat hij gewoon met deze jongen in de Taal der Bomen praatte, zonder dat enig wezen in hun omgeving hen kon horen praten, laat staan verstaan. Hij plantte de staf naast zich in de grond. De stok schoot meteen wortel en keerde zijn blaadjes naar de zon. Hij was energie aan het opnemen om weer te kunnen toveren en te groeien. "Maar jij bent dus ook hierheen gekomen om Tamil te helpen ook deze kant van de wereld te bezetten?" vroeg Deke aan de jongen.

Pippin glimlachte en knikte. ''Ik ben Pippin. Ja, dan verneem ik dus dat jij ook van de Duistere Eilanden komt?'' Hij grijnsde en schudde Deke's zijn hand. Daarna trok hij zijn blouse recht. Pippin droeg een leren broek, met een lange blouse daarover. Hij droeg leren enkel laarzen aan zijn voeten. Voorzichtig kwam Elizabeth dichterbij. ''Dit is mijn Pegasus Elizabeth.'' Stelde hij Deke aan haar voor. Zachtjes aaide hij har fluwelen neus en haar vleugels sloegen vrolijk op en neer.

"Ja, natuurlijk, op deze vier continenten zijn we immers uitgestorven," zei Deke lachend. "Mooi beest. Ergens in dit bos loopt mijn sfynx Lea rond, maar die heeft het nooit zo op gezelschap. Maar jij bent dus ook een tovenaar of begaafde. Aan mijn staf heb je wel al gezien dat ik een tovenaar ben. Een heler, om precies te zijn." Hij keek naar Pippin naast zich. Het was heerlijk om met een andere Arswonda te praten, midden in de natuur tussen de gesprekken van de bomen. Hij bekeek de Pegasus even. Ook dit was een mooi dier. Een van de helende spreuken die hij had gelezen was het oproepen van een Pegasus, maar hij wist zeker dat het nog lang zou duren voor dat hem zou lukken.

Pippin grijnsde. ''Ja dat is waar. Een Sfinx? Wauw! Ja ik ben ook een tovenaar. Maar ik kan iets met mezelf.'' Hij stond op. ''Kijk maar.'' Pippin haalde diep adem maakte een beweging met zijn hand in de lucht en nam een aanloop. Op een wonderbaarlijke en enorm snelle manier schoot hij door alle bomen heen. Erdoorheen om precies te zijn. Hij rende terug naar Deke. ''Dat kan ik, door vaste structuren bewegen. En ik heb mijn normale gave natuurlijk nog.'' Hij maakte snel een waterbel met zijn vingers.

"He, ook water," merkte Deke blij op en hij stuurde zijn eigen water uit zijn waterfles. "Mooi element, al moet er dan wel water in de buurt zijn. En welke tovenaarskracht is dat dan? Ik ben nog nooit een andere tovenaar tegengekomen die zoiets kon. En ik kan dus helen, soms met behulp van magische wezens." Hij pakte zijn staf en zong de kabouter mantra. Er kwam uit de top van zijn staf een kleine kabouter met een potje zalf. Als een van hen een wond zou hebben, zou de kabouter de zalf erop smeren en de pijn verlichten en langzaam weg laten ebben. Toen Deke zijn concentratie stopte, verdweem het doorzichtige wezentje, dat er eigenlijk nooit echt was geweest, in een lichtflits.

Pippin knikte. ''Ik heb ook nog nooit iemand ontmoet die dit kan, maar hiernaast verplaats ik mezelf ook heel erg snel. En ik kan door bergen en zo bewegen. Best wel handig, als je geen zin hebt om heel hoog te klimmen. Ik weet het niet. Ik heb er eigenlijk geen naam voor.'' Hij keek Deke aan. ''Water is zeker een mooi element, ha wat grappig!'' Pippin stak zijn hand uit naar het kleine kaboutertje maar het was al verdwenen. ''Oh misschien kan jij mij helpen! Ik kwam een niet zo aardige vuurbegaafte tegen die voor de gein planten verbrande. Ik als Arswonda sprong ertussen maar.. Nou ja kijk zelf maar.'' Hij trok zijn blouse omhoog en een grote brandplek op zijn heup zichtbaar.

"Oja, dat lukt wel," zei Deke. "Hier is de feniks beter voor, dat wel." Hij zong de spreuk en uit de top van zijn staf kwam een kleine, doorzichtige, onvoelbare feniks die met een rokerige sliert met de staf verbonden bleef. "Het is alleen handiger als je je shirt uit trekt en je broek iets naar beneden doet, hij heeft nu geen ruimte om zijn tranen te laten vallen," legde Deke uit, terwijl de feniks tussen hen in bleef vliegen, rustig met zijn vurige vleugels klapperend.

Pippin aarzelde geen moment. ''Tuurlijk, geen probleem.'' Hij trok snel zijn blouse uit en zijn gespierde lijf werd zichtbaar. Daarna gespte hij ook zijn broek los en liet die een beetje zakken. Hij droeg een Schots geruite onderbroek, maar hij had er geen problemen mee. Nadat de traan was gevallen voelde hij meteen een verlichting op de pijnlijke plek. ''Aah, dat is beter. Bedankt Deke.'' Hij trok zijn broek weer aan, maar door de hitte gedreven liet hij zijn shirt uit.

De feniks was weer verdwenen in een lichtflits en Deke had zijn staf weer in de grond gestoken. "Graag gedaan," zei hij en hij ging weer naast Pippin zitten. "Ik neem aan dat jij ook de connectie die bomen hebben gebruikt om te praten met de Arswonda op de Duistere Eilanden, waar ze jouw gevonden informatie door kunnen spelen naar Tamil. Ik werk in elk geval wel zo." Hij glimlachte. Alles wat hij van boeken of mensen leerde over de verschullende volkeren, vertelde hij aan de eerste boom die hij tegenkwam en die vertelde dat dan via het ondergrondse wortelnet aan een boom op de Duistere Eilanden, die het aan de Arswonda-contact persoon doorspeelde.