Het hutje in het bos - Tsikov

Hier, midden in een groot bos, staat een houten hutje. Het staat al decennia leeg en er is geen deur meer, dus je kan zo naar binnen lopen. Het ziet er naar uit dat de bewoners halsoverkop zijn vertrokken, want alles staat er nog. Er is ook nog een bed. Ondanks dat de natuur vrij spel heeft gehad en bomen en klimplanten naar binnen groeien, kan het heerlijk zijn om hier een paar dagen te blijven, vooral als je rug snakt naar een bed van al het kamperen.

Regels: -
Personen: 3 en niet meer.

Catlee liep door het bos, en ze was moe en kapot. Dit was ongewoon voor haar, aangezien zij haar hele leven als prinses had geleefd en nooit vermoeing had moeten meemaken. Maar het was haar eigen keus geweest om te reizen, en ze zou doorzetten. Haar fenix was ergens, ver weg. Hoewel hij meteen zou komen als zij hem roepte. Opeens zag ze een klein houten hutje staan, midden in het bos. Hoewel het absoluut geen onderkomen was voor een prinses, het had niet eens een deur stapte Catlee er naar binnen. Ze zag het bed staan, opgemaakt en schoon en het lokte Catlee. Het was al aan het schemeren en ze had het koud gekregen, maar toch vond ze het geen fijn idee om helemaal alleen in het bos, kwetsbaar in een hut zonder deur te slapen. Ze boog zich naar de haard, en ze knipte met haar vingers zodat ze vuur had. Ze stak de haard aan en ze voelde zich zo moe. Uitgeput liet ze zich op het bed neer zakken, en ze kleedde zich uit. Enkel in haar witte, katoenen nacht japon kroop ze onder de dekens en vrijwel meteen viel ze in slaap.

Deke verbleef al een paar dagen in het hutje. Vandaag was een van zijn dagen vol woede en verdriet geweest, dus hij was lang op jacht gegaan en had twee reeen geschoten. De twee dieren hingen over zijn schouder terwijl hij terug liep naar de hut. Binnen stond hem een onaangename verrassing te wachten. Hij zag een meisje liggen in het bed dat hij nota bene nog had opgemaakt. Door de sleur die deze dag in zijn hoofd hing, kon hij niet helder denken en hij greep naar zijn staf, die in een hoekje van zijn kamer stond. Hij begon zachtjes spreuken te zingen en veel in de kamer begon te zweven. Zo ook het beddengoed en de kussens van het bed. De reeen waren inmiddels van zijn schouders gegleden en met een luide plof op de grond gevallen. Met een volgende spreuk liet Deke zijn staf een helder licht uitzenden en dat richtte hij op het meisje, zodat ze meteen verblind zou worden als ze haar ogen open deed.

Midden in haar droom werd Catlee opeens onaangenaam gewekt. Een koude windvlaag zweefde er over haar nauwelijks bedekte lichaam. Voorzichtig opende ze haar ogen en opeens voelde ze een stekende pijn in haar ogen. Ze zag niks meer maar de pijn was niet te dragen ze voelde haar wangen nat worden van de tranen. Hiermee voelde ze ook op dat er een ander persoon in de kamer was en ze gilde het uit. ''Aaaah! Wat heb je gedaan!!!'' Krijste ze op haar knieën zittend.
De pijn was ondraaglijk en ze gierde het uit, maar meer maakte ze zich zorgen om het feit dat ze niet meer zag.

"Ach, stel je niet aan," zei Deke kwaad. "Dit duurt hooguit een minuutje." Hij deed het licht uit en bleef voor de deuropening staan, niet er in, want dat paste niet. "Maar dan kan jij mij nu vertellen wat je hier doet. Je had maar even hoeven kijken en je had gezien dat deze hut al bewoond was." In een hoek lagen zijn tassen, oke, daar hadden ze gelegen want ze zweefden nu rond, zijn staf stond naast de deuropening en wie verwachtte er nou dat op zo'n plek in een oud huis het bed opgemaakt zou worden terwijl er niemand woonde. Stuk voor stuk vielen de spullen met een bonk op de vloer, want Deke hield niet langer de grip op ze. Maar hij kon ze zo weer laten zweven en dan zouden ze op iemand gericht zijn.

Langzaam doofde de pijn, en met de pijn hield het huilen ook op. Catlee sloeg haar handen voor haar ogen, die bloeddoorlopen waren. Met een boze stem siste ze. ''Ik zag niet dat dit krot bewoond was, maar ik wil je er best geld voor geven.'' Ze stond op en keek de jongen kwaad aan. ''Maar jij sukkel weet niet wie je voor je hebt! Je hebt iemand van Koningklijke aard verwond! Hier zal je voor boeten!'' Ze klonk dreigen en ze knipte boos met haar handen waar een grote vlam ontstond. ''Maar volgens mij ken ik jou! Jij bent die zielige knul waar dat onderkruipsel van een Zelda bevriend mee is!'' Ze had Zelda ontmoet, en die had haar vertelt over een jongen met een staf als een jonge boom. Ze mocht haar best, maar niet in haar woede.

Zelda, Zelda, Deke moest diep in zijn geheugen graven. Heel vaag stond hem iets bij van een superklein meisje. "Ik zou het niet bevriend noemen, ik ken haar amper," zei hij. "En zoals ik al zei, je bent niet gewond." Toen hij de vlam zag, wist hij even niet wat te doen. Water was er niet in de buurt, ja, heel diep in de put. Dus liet hij zijn water fles maar naar zich toe zweven en gespte die aan zijn riem. Hij zat vol genoeg, dus hij kon het vuur wel afweren.

Catlee negeerde zijn opmerking over het meisje en keek hem kwaad aan. ''Nee tuurlijk niet verwond, het deed zeker ook maar een beetje pijn?'' Zei ze sarcastisch. ''Idioot! Ik ben een kroonprinses en mijn broer is dol op me. Als hij alleen maar hoort wat er met me gebeurt is laat hij je opknopen!'' Dit was een stevig dreigement, want het was een wet als je iemand van Koningklijk bloed mishandeld kan de machtshebber je laten opknopen. ''En alleen maar omdat ik hier even sliep, de meeste mannen zouden een moord doen voor mij in hun bed.'' Brieste ze.

"Dat zou ik misschien ook doen, als ik daarvoor in de stemming ben," zei Deke en hij ging op een stoel zitten. "En dat jij nu toevallig blauw bloed hebt, wat maakt dat nou uit. Dat je hier in een oud, verlaten hutje ligt, geeft aan dat je waarschijnlijk niet eens in je thuisland bent en dus heeft jouw familie hier niets over mij te zeggen." Hij keek het meisje aan en vroeg zich af wanneer ze eindelijk op zou staan om te vertrekken. Het was een mooi meisje, dat was ze inderdaad wel.

Catlee kalmeerde een beetje. ''Ik heb in alle landen een paleis, en toevallig hier ook. Een klein stukje dit bos uit. Ik heb daar genoeg wachters om je gevangen te laten nemen en toevallig zijn het stuk voor stuk voltrainde begaafden.'' Catlee's koninkrijk was heel rijk, waarschijnlijk de rijkste van Levea. Ze was niet echt van plan hem te laten oppakken, ze vond hem hoewel ze dit nooit zou willen toegeven best wel knap.

Deke, die door het gesprek een beetje tot bedaren aan het komen was. "En wat zou het uitmaken als ik een tovenaar ben?" vroeg hij. "Ik stuur de stralen vuur, water, aarde en licht gewoon een andere richting op door een onzichtbaar schild voor mezelf te plaatsen." Hij keek nog steeds naar het meisje en vocht er tegen om zijn blik naar beneden te laten glijden. Hij rolde zijn staf heen en weer tussen zijn handen. "Ik kan natuurlijk ook hetzelfde doen als ik bij jou heb gedaan, ze stuk voor stuk verblinden met dit licht." Hij klopte teder op de top van zijn staf en liet hem toen weer heen en weer gaan.

Catlee zuchtte. ''Hier ga ik gewoon niet over praten.'' Ze keek de jongen licht verleidelijk aan. Opeens besefte ze zich dat ze alleen een katoenen nachtjapon droeg die bovendien doorschijnend was. Ze probeerde te doen of er niets aan de hand was maar ze merkte dat ze zich heel kwetsbaar opgesteld had. De jongen had duidelijk de macht over haar, iets wat ze niet graag toegaf en ze voelde zich behaagt.

"Dus, wat moet jij of ik doen om ervoor te zorgen dat ik jouw wachters niet voor dood achterlaat en zij mij geen gedoe bezorgen?" vroeg hij en hij trok zijn wenkbrauw op. Hij ging weer staan en richtte zich in zijn volle lengte op, waardoor hij bijna bij het dak kwam. Hij liep naar de kast die naast het bed stond en leunde er tegenaan. "Oh, en ik hoef trouwens niet betaald te worden, om terug te komen op dat voorstel, dit is niet mijn huis hoor." Hij grinnikte en begon zich weer een beetje vrolijk te voelen.

Catlee schudde haar hoofd en liep naar hem toe. Ze was een stuk kleiner met haar 1,74 maar het hinderde niet. ''Hmmm, het geeft niks ik betaal soms in natura.'' Catlee gaf hem een knipoog en glimlachte naar hem. Haar ogen waren weer normaal en ze had haar natuurlijke schoonheid weer terug. Ze gooide haar lange blonde haar over haar schouder en hield haar hoofd een beetje schuin. De japon die ze droeg was laag uitgesneden en ze had een behoorlijke decolete.

"In natura?" vroeg Deke, die zich van de domme stond te houden. "Dus, kun je me uitleggen wat je daarmee wilt zeggen? Alsof je plantjes gaat uitdelen." Hij glimlachte en volgde onwillekeurig haar lichaam naar beneden. Het viel hem op dat de japon doorschijnend was, maar hij liet niets merken. Hij keek weer in het kleine gezicht van het meisje, ver onder zijn eigen neus.

Catlee schudde haar hoofd en keek de jongen aan. Ze beet op haar lip en sloot toen haar ogen vlug ging ze op haar tenen staan en kuste hem. Catlee kon heel goed kussen, en ze wist dat. Ze kuste de jongen vol passie en ging toen weer normaal staan. Ze pakte zijn hand en legde die op haar borst, net iets boven haar borsten. ''Snap je het nu?'' Zei ze speels en ze hield haar hoofd een beetje schuin.

"Ik denk dat ik het snap," zei Deke lachend. "En mag ik zeggen dat je best goed bent?" Hij wachtte even om zijn volgende opmerking impact te laten hebben. "Helaas heb ik mijzelf al gekoppeld aan iemand." Het was niet helemaal waar, maar Deke had wel een oogje op een ander meisje. "Dus ik was niet van plan ergens aan te beginnen met iemand anders." Hij ging op het bed zitten en keek naar het meisje. Hij kende haar naam niet eens.

Catlee grinnikte. Ze had alang aan zijn blik gezien dat hij haar niet kon weerstaan. ''Bedankt!'' Ze plofte neer naast hem op het bed. ''Het hoeft ook niet zo snel allemaal, maar het is nogal koud, zeker vanacht. En het is al avond dus...'' Ze keek hem lief en verleidelijk aan, een blik die niet veel mannen konden weerstaan. Ze trok haar benen op.

"Tja, dus als ik jou was zou ik snel een slaapplaats zoeken of een tentje opzetten," zei Deke, die haar niet aankeek en de blik dus niet zag. Het was hard om te zeggen dat ze gewoon een andere slaapplaats moest zoeken, maar Deke had geen zin in zo'n meisje. Aanstellerig en op mannenjacht. Hij gebaarde naar haar tas en de deur. "Ik zal niet kijken als je je kleren weer aantrekt."

Catlee had geen zin in seks deze nacht, maar wel in een lekker warm bed. Ze keek de jongen aan. ''Oke nu zonder poespas, je bent me een bed verschuldigt. Ten eerste dit is niet eens je huis dus ik heb alle recht om hier te slapen, en jij had net het recht om me zo veel pijn te doen. Ten tweede, ik ben een prinses en je moet blauw bloed altijd een slaapplaats geven, dat is een wet.'' Ze keek hem koud aan, ze was nu een heel ander persoon geworden en dat kon je merken.

"Dat zal vast een wet zijn in de eigen land," zei Deke. "Maar daar zijn we nu niet. Daarbij kent mijn volk geen blauw bloed, dus daar hebben wij ook geen wetten voor ingesteld, anders zou ik jou een slaapplaats hebben gegeven." Hij keek het meisje aan. Hij wilde echt dat ze weg ging. Hij was hier toch zeker eerst. Hij had zelfs het bed opgemaakt. "Maar ik zou dus maar gaan, anders tover ik je spullen onzichtbaar en slinger ze ver het bos in. Dan is het wel heel knap als je ze nog terugvindt."

Catlee gromde. ''Ik zou maar uitkijken, ik ben erg handig met mijn gave.'' Ze keek hem aan. ''En deze wetten zijn opgesteld door Utaï, dus je bent het me verplicht!'' Ze had geen zin om het bos in te gaan, waar moest ze zowiezo naar toe? Slapen in het bos zeker, bij al die wilde dieren. Ze sloeg haar armen over elkaar en gaf de jongen zo een koude blik dat het aardigste mens ter wereld haar al niet meer zou mogen.

Deke mocht het meisje al niet meer. Hij richtte zijn staf op de spullen van het meisje en sprak vertraagd het eerste woord van de spreuk al uit. "Desnoods zet je ergens een tent op," zei Deke. "Voor mijn part naast de put. Ik was hier drie dagen eerder dan jij, dus ik ga niet weg, ookal ben je een of andere prinses. En ik waarschuw je, ik kan het hele bos op de been krijgen als je alle legers van dit continent op me afstuurd." Op dat moment kwam Lea, de sfynx, het hutje binnenlopen. Ze had snel door wat er aan de hand was en keek met een dodelijke blik naar het meisje.

Catlee keek hem aan. ''Ik heb geen tent, maar hier krijg je spijt van! Het kan me niet schelen hoe goed je bent, je bent pas in je eerste level. Ik sta hier morgen ochtend weer, met Merlijn!'' En bij die woorden pakte ze haar tas. Ze kleedde zich aan, haar mooiste jurk trok ze aan en ze sprak een spreuk uit, haar lange blonde haar werd gedaan en ze kreeg make-up op. Ze zag er heel mooi uit, haast als een engel. En al die tijd bleef ze de jongen ijskoud aankijken. Ze blies op haar vingers en het leek haast of er een enorme vuur bom binnenkwam, iets groter als een groot paard. Het was haar fenix. Opeens stond ze achter de jongen, in de tijd dat hij had geknipperd. Ze voelde dat hij schrok, ze had haar kracht van haar volk gebruikt. Ze drukte haar hand op zijn schouder een enorme en pijnlijke brandplek verscheenwaar hij nog dagen last van zou hebben. ''Nu kan ik je altijd vinden.'' Het was bezegeld met magie, niemand kon het weghalen. Met die woorden stapte ze op haar fenix en ze keek de jongen aan.
~
Is het misschien een idee, dat hij haar volgt naar haar paleis uit nieuwschierigheid?

Het kan, maar ik zie Deke er niet voor aan. Is het trouwens niet mogelijk dat Deke, de heler en tovenaar, de magie breekt en het geneest?

Deke keek raar op toen het meisje opeens achter hem stond. "En als ik nou niet wil dat je me vindt?" vroeg hij en hij wreef over zijn schouder, wat nog meer pijn deed. "Ach, tot ziens. Ik ben weg voor jouw Merlijn iets kan doen." Hij besteedde geen aandacht meer aan het meisje en trok zijn shirt uit, om naar de plek te kijken. Het leek erop dat het een litteken zou worden als hij niets deed en hij haatte littekens. Hij stuurde het water uit zijn waterfles en legde dat er bovenop. Dat hielp nog niet heel veel, maar het verlichtte de pijn wel. Hij pakte zijn staf en begon de langste heelspreuk te zingen die hij kende, waarbij er een klein, doorzichtig kaboutertje uit zijn staf sprong en met zijn kleine vingertjes een kruidenzalfje op de plek smeerde. Maar het hielp nog steeds niet. Er zat dus een spreuk over die hij zou moeten breken.