De diepe grot

Cheshire knikte. "Madame, op dit moment vind ik alles best als het stopt met pijn doen." gromde hij tussen zijn tanden door. Hij maakte de bindsels om zijn bovenarmen los en gooide de bloederige lappen in het vuur. Een wond heelde sneller als hij open was, hij had ze aleen gebonden om het bloeden te remmen. Hij keek zo goed als het ging over zijn schouder naar de wonden en siste bij de aanblik van de scheuren in zijn vlees.

Skye beet op zijn lip, hij was bezorgd om Cheshire. De heler knikte, 'Ga ik doen, je zal wel littekens zien en het gaat even branden.' zei ze en zilveren vlammen verschenen in haar hadnden die ze voorzichtig met de sneeën mee. 'Ik zie dat iemand je heeft aangeraak in zijn verkeerde vorm.' zei ze met een strenge blik op de nu blozende Skye.

Cheshire grinnikte in hoeverre dat kan tussen opeengeklemde kaken door. "Als je naar mijn lichaam kijkt kan je zien dat littekens geen probleem zijn. Een litteken is een ere teken, het betekend dat je hebt gevochten maar niet bent gesneuveld. Je bent er nog, het is een teken van je vaardigheden. Iemand zonder littekens is in onze stam een lafaard die zich verbergt achter een harnas. Zelfs onze booggschutters hebben littekens. Hun vingers en handen zitten onder de lijnen en punten van de pijlen waar ze zich soms aan snijden." Hij sloot zijn ogen terwijl hij zich voorbereidde op de pijn die vast en zeker zou komen

Ze knikte, 'Dat klinkt als een logisch systeem. Wij kennen geen littekens, al dooft soms een deel van omze vlammen, als we te veel missen overleven we het niet.' legde ze uit en ze drukte haar handen zacht op een stukje van Cheshires wonden, waar ze een paar seconden bleef voor ze weer terugtrok, 'Daar gaat ie nog een keer.' waarschuwde ze hem en ze ging net ernaast verder, net zo lang tot alleen een zelfde soort zwart achterbleef als op de plek waar Skye hem had aangeraakt. 'Je kan het er af laten slijten of een goed warm bad nemen.' zei ze, 'Eronder vind je een dichte huid.' zei ze met een glimlach voor ze opstond en weer terug ging naar het kamp.

Skye was naast Cheshire gaan zitten en had zijn arm aangeboden om in te knijpen als het veel pijn zou doen, ookal kon de jongen heel wat hebben. Hij had gigantisch veel spijt dat hij niet had ingegrepen bij het zien van Cheshires gezicht al voor de zilveren vlammen zijn hiis geraakt hadden.

Toen de vlammen zijn rug raakten siste Cheshire. HEt was een gemene katten sis. Het geblaas van een gewonde kat. Desalniettemin (wat een mooi woord is dat) bleef hij doodstil zitten. Alles wat gebeurde was dat zijn oren naar achteren lagen, je kon zien dat hij pijn had, en zijn staart een tikje spastisch deed. Hij kneep met veel plezier in Skyes arm. Het hielp, niet veel, maar het hielp. Toen het voorbij was gaf hij toe aan de impuls om zijn bovenarmen, waarvan de wonden ook dicht gebrand waren, schoon te likken. Zijn wonden likken was iets dat zijn instincten hem aanbevolen en wie was hij om daar niet naar te luisteren.

Skye schudde even met zijn arm toen Cheshire deze had los gelaten en keek met een glimlaf toe hoe de jongen zijn armen aflikte. Het was vreselijk schattig, eigenlijk was Chess dat helemaal maar als hij zich meer als een kat gedroeg was het niet mogelijk om haast te staren.

Toen Cheshire tevreden was met de behandeling van zijn wonden ging hij weer netjes overeind zitten. Zijn oren wiebelden toen hij een bekend gelach hoorde voor een zekere cheshire cat boven zijn hoofd verscheen en zijn plunjezak van de huid van een beest dat onherkenbaar voor hen buiten zijn bos, op zijn schoot liet vallen. "Et voila Cheshire." Zei hij grinnikend voor hij met zijn voorpoten voor zijn gezicht wapperde en weer verdween. Cheshire schudde zijn hoofd en plukte een nieuw shirt uit de zak. Jammer dat er een kapot was gegaan maar een shirt was vervangbaar.

Chemène had de klim niet te voet afgelegd, ze had haar draakje Aqua gebruikt. Ze was te lui geweest na het zoeken van een geschikte plek om de nacht door te brengen. De laatste paar dagen had ze teveel onschuldige en zwakke slachtoffers gemaakt.. Vandaag hoopte ze, net zoals vaker, dat ze zich beter kon beheersen als ze op een afgelegen plek was. Bovendien was hier vast wat wild dat ze kon nuttigen als ze zichzelf echt niet meer in kon houden.. Ze vond zichzelf verschrikkelijk, en ze haatte al de maatregelen die ze trof terwijl ze eigenlijk niet hielpen. Hoewel ze zichzelf voor wilde houden dat het al beter ging, wat niet zo was. Ze liet zich van Aqua afglijden en liep naar de opening in de grot, het zag er uitgestorven uit. Ze zuchtte opgelucht en liet zichzelf op de grond zakken.

Op Kiba's rug lag Ayden zachtjes te slapen. Gewoon lekker in het vacht van het beest. De wolf rende kilometers omhoog om ergens te gaan overnachten. Een grot of iets wat overdekt was. De wolf had het gevoel dat er een stortbui aan zat te komen. Met zijn grote paste hij nooit in een smal grotje dus Kiba moest zelf iets anders gaan vinden om te schuilen. Dat lukte het dier meestal. Na een aantal minuten, 20 misschien? Kwam hij aan op een afgelegen plek. De dier nam de omgeving in zich op, kijken of er geen vijanden op de loer waren. De vlammen wakkerde fel om hem heen en uiteindelijk vond de wolf een grot. Hij had een andere geur opgepikt, iemand zat er al in. Die ging hij wegjagen. Kiba sloop naar de grot en een vrouw werd zichtbaar. Hij ontblootte zijn tanden en maakte een angstaanjagend geluid.

Chemène had haar aandacht wat laten verslappen en had dus niet gemerkt dat er iets of iemand naderbij was gekomen. Ze keek naar de zon die achter de bomen zakte, te snel naar haar zin. Voor Chemène kon de nacht niet laat genoeg beginnen, het liefst gewoon helemaal niet. Maar in ieder geval, ze had niet zitten op letten en schrok van een angstaanjagend soort gegrom. Ze sprong vlug op en draaide zich om naar het geluid en stond oog in oog met een soort wolf, maar dan een engere versie. "AH!" slaakte ze een verschrikt kreetje en deinsde een stukje achteruit. Nu was haar donkere gedaante wel handig geweest..

Bij de kreet werd Ayden meteen wakker en ging rechtovereind zitten. "Kiba!" Hij keek rond en zag een meisje angstig kijken. De jongen sprong meteen van de rug van zijn wolf en wees met zijn vinger naar het beest. "Af! Waar ben je mee bezig!" Kiba's oren zakte en begon zachtjes te piepen. Hij wilde alleen dat Ayden droog bleef als het zou gaan regenen. De jongen draaide zich om naar het meisje en glimlachte verontschuldigend. "Het spijt mij. Ik was in slaap gevallen dus ik wist niet waar mijn wolf mee bezig was. Hij heeft echt geen kwaads in de zin, hopelijk ben je niet te erg geschrokken?"

Nog steeds wat angstig keek ze naar het tafereel wat voor zich afspeelde. De wolf begon te piepen en luisterde verbazingwekkend goed naar zijn baasje. "Het geeft niet.. ik zat zelf ook niet op te letten." zei ze, het was niet alleen zijn schuld geweest. Als hij het niet geweest was dan had ze waarschijnlijk als avondmaal gediend. "Hij, of is het een zij?, wilde je vast alleen veilig hebben." zei Chemène met een glimlach. Ze zwaaide even kort naar de wolf, die Kiba bleek te heten, "Hoi Kiba!" zei ze vriendelijk. Ze vroeg zich af waar Aqua was, en alsof ze het over de duivel had kwam Aqua aan gewaggeld uit de donkere grot. Chemène begroette Aqua met een liefdevolle glimlach.

Het meisje keek angstig maar Ayden vond dat helemaal niet gek door de manier Kiba zich had gedragen. Dat het meisje niet gillend was weggerend vond de jongen al een wonder. "Of je oplette of niet, mijn wolf hoort dat gewoon niet te doen. Mensen het stuipen op het lijf jagen, maargoed ik denk dat hij de grot voor mij wilde bemachtigen. Sorry" zei die met een oprechte stem. Meestal deed Ayden niet zo aardig tegen vrouwen. "Het is een hij" zei die met een klein glimlachje en zag nu het dier van het meisje verschijnen. "prachtig..." zei hij zachtjes. Kiba kwispelde nu met zijn donzige staart wanneer hij een ander dier zag. Hij wilde het leren kennen.

Ze zag hoe Kiba reageerde op Aqua. Aqua kwam voorzichtig naderbij en snuffelde wat om de vreemde geur te herkennen. Aqua lachte haar tanden bloot, het zag er een beetje beangstigend maar tegelijk ook lachwekkend uit. "Ze vind hem aardig.." zei Chemène met een lachje. Achter de jongen zag ze de zon steeds verder wegzakken en ze voelde al rillingen door haar heen lopen. "Uhm.. ik ben Chemène.. maar ik denk, dat ik beter kan gaan.." ze voelde zich al misselijk worden en al snel zou ze veranderen in dat afschuwelijke monster. "Kom Aqua!" zei ze bezorgd om de tijd die ze nog zou hebben. Maar Aqua luisterde niet, stomme eigenwijze draak. Ze begon aan haar pootje te trekken maar ze was zo sterk dat ze niet wilde luisterde. Ze had al te veel tijd verdient en haar blonde haren werden al zwart en haar gezciht verslechterde even wat betekende dat ook haar ogen veranderd waren. Nog even en ze zou die bloeddorst ook al voelen. Snel liep ze wat verder de grot in, weg van de jongen. Ze wilde niet langs hem lopen want dan zou de kans dat ze hem aan zou vallen alleen maar groter worden, dus ze kon alleen maar achteruit.

Kiba de grote, vlammende wolf begon nu ook zachtjes te snuffelen, de geur tot zich nemen. De geur van het andere dier beviel hem wel. Hij had besloten dat hij haar mocht. "Ja ik merk het...beide lijken elkaar te mogen" De witte wolf kwam wat dichter bij om het dier te bestuderen, om er mee te kunnen communiceren. "Gaan?" Ayden keek verbaasd maar probeerde het voor merendeels te onderdrukken. Was zij geschrokken door zijn wezen? Nee toch? " Aqua wilde niet mee met het meisje en luisterde ook niet naar haar. "Zotezien wilt zxij niet gaan, eigenwijs maar ook nieuwsgierig naar Kiba. Uit het niets begonnen de haren van het meisje zwart te worden waardoor de ogen van de jongen een slag groter werden. Had hij dit nu ingebeeld? Het meisje begon meer afstand van hem te nemen en de jongen kreeg een naar voorgevoel. "Kiba..." fluisterde hij zachtjes en ook zijn wolf begon de verandering om te merken. Hij ontblootte weer zijn tanden terwijl zijn ogen nu op het meisje was gericht.

___
je hoeft nu niet op Roelien te wachten want mijn personage gaat die van jou een rondleiding geven