De diepe grot

Na een lange, maar niet zware bergklim kom je uit bij een diepe grot die perfect is als schuilplaats, zo lang je niet te diep gaat. Daar kom je namelijk veel dieren tegen die je liever niet als gezelschap hebben. De ingang is breed, maar niet gigantische-draak-grootte. Na de ingang is er een erg brede 'kamer' met een mysterieus donkere smalle gang in de hoek, deze gang is niet vreselijk smal, maar twee aarden zouden er niet naast elkaar door kunnen.

NEW

Cheshire sprong lenig van Hat af toen de grot eindelijk in zicht was. Hij brak zijn val van drie meter met een rol over de grond en stopte op handen en voeten. Hij schopte zijn versleten donkerblauwe slippers uit en wiebelde met zijn tenen toen zijn voeten goed en wel weer op de grond stonden. Hij boog naar Hat toe en vroeg die zijn weinige spullen te halen. De kat werd onzichtbaar op zijn grijns na en lachtte nog een keet voor hij helemaal verdween. Cheshire glimalchtte naar Skye. "En nu?"

Skye glimlachte naar Cheshire voor zijn oogwit zwart werd en hij opging in zwarte vlammen. 'Nu gaan we door ons kamp naar de gang achterin en begint het avontuur.' zei hij met een grijns en hij stapte van Charles' rug. Hij liep de grot in en glimlachte bij het zien van de vertrouwde witte tenten waar een vreemd licht omheen hing. Het licht dat van gun zwarte vlammen af kwam, kwam nog het dichtst in de buurt van zilver.

Cheshire rende achter Skye aan, hij had de ware gedaanten van hen nog nooit van zo dichtbij gezien. Alleen die paar keer dat hij de wacht hield of op ontdekkingstocht was door het woud dat hij er een paar zag passeren. Dit was iets indrukwekkender. Hij schudde het, letterlijk, van zich af. "Dus, gaan we eerst wat van je soortgenoten aanspreken of gaan we er samen op uit." vroeg hij vrolijk. Omdat hij zo opgewonden was bij het idee van een jacht, van de spanning, lette hij niet echt meer op zijn uitspraak. Nu klonk hij minder als een mens en meer als ene kat.

Skye keek even rond, 'Ach, die spreek ik nog wel, misschien jij ook wel. Maar nu sta ik te popelen om die gang in te gaan. Heb jij nog wat wapens nodig?' vroeg hij, hij moet zich inhouden om niet te lachen nu Cheshire zo als een kat klonk. Hij zelf had in deze vorm een tweede zwaardere maar zachtere stem onder zijn eigen stem hangen, iets waar hij niet vreselijk dol op was. Charles liep zoals gebruikelijk op een afstandje achter hun aan.

Cheshire grijnsde, een zelfde grijns als die die Hat continue op zijn gezicht had, en viste twee messen uit de band van zijn broek. "Als mijn tanden nog niet genoeg zijn heb ik deze." Zei hij met ene knipoog voor hij ze weer terugplaatste. Hij grijnsde naar Skye voor hij het donker in begon te rennen. Zijn blauwe ogen flitsten rond. Hij zag nog goed genoeg in het donker om een enkele rat te zien wegschieten voor zijn voetstappen.

Skye lachte om het enthausiasme van Cheshire en ging op een drafje achter hem aan. Charles bleef achter, als Skye haar nodig had hoorde ze dat wel, die jonen kon gillen. Skye's ogen waren nog niet helemaal gewend aan het donker dus hij bleef dicht bij Chess zodat wat hij niet kon zien door zijn eigen zileren gloed toch gezien zou worden door een van hen.

Cheshire remde opeens snel. Hij grinnikte en gebruikte een deel van de wand om naar boven te klimmen. Hij hield zicht uiteindelijk vast aan een richeltje terwijl een van zijn handen langs de rotsen ging. Hij dacht iets gezien te hebben. Uiteindelijk vond hij het kleine stroompje dat door een scheur in de wand naar beneden stroomde. "Skye, we komen in de buurt van de bron."

Skye schrok vande plotselinge acties van Cheshire, maar grijnsde al snel, 'Mooi zo, mmaar hopen dat het De moeite waard is.' zei hij voor hij verder liep, ondertussen kon hij ver genoeg voor zich zien om gewoon door te kunnen lopen.

Cheshire grinnikte en sprong weer omlaag en ging op een drafje achter Skye aan. "Wat denk je dat we gaan vinden, aan het einde van deze gang?" vroeg hij enthousiast. Soms zei men plagend dat hij zich meer gedroeg als een jonge pup dan als een kat. "Ik hoop ene prooi, iets wat ik op kan jagen en verscheuren." zei hij op een vrolijk toontje dat andere mensen gebruikten om te vertellen over de baby die ve verwachtten of hoe leuk hun geliefde was.

Skye lachte, 'Nou, dat lijkt me ook fantastisch, maar het zou geweldig zijn als we iets van een meer vinden, ik bedoel een ondergronds meer, cool.' zei hij en hij liep door. De gang begon erg smal te worden en hij moest achter Cheshire lopen wilden ze niet geplet worden.

Cheshire werd een tikje nerveus van de muren die dichterbij kwamen. Tot aan het punt waarop hij op handen en voeten begon te rennen. Door zijn ietsje andere bouw zat het er niet totaal belachelijk uit, wat het wel zou doen bij andere mensen. "Wat het ook is, ik ben nieuwshierig."

SKye lachtte toen Cheshire haast een completekat werd en hij liep gewoon rustig achter hem aan, tot de gang weer langzaam breder werd en uitkwam in een gigantische ruimte vol stalagmieten en stalactieten, een kleine waterval stroomde van een van de muren naar een klein meer om vervolgens als een soort beekje in een gat aan de andere kant te stromen, in de muren van de grot trekkend en waarschijnlijk er achter een rivier vormend die ze bij het kamp konden horen. Skye maakte twee kleine rode vlammen in zijn al zwart vlammende handen om de plek wat beter te bekijken, overal waren nog donkere hoekjes waar van alles kon zitten.

Cheshire rende meteen naar het water. Hij trok snel zijn shirt uit voor hij erin dook. Hij hing even verdwaasd in het water voor hij heen en weer ging zwemmen in de hoop ene of andere vage grotvis te vinden. Gek genoeg geen. Hij zwom weer omhoog en klom op de kant als een verzopen kat, een erg toepasselijke vergelijking gezien zijn druipende staart en oren. "Waarom is er geen vis?" in hun woud waren geen grotten, geen grotten met water in ieder geval. Alle meren en rivieren die hij kende bevatte vis.

Skye lachte, 'Er leeft geen vis in grotte, domie, te inste, niet dat ik wee. Hoogstens salamanders of zo.' zei hij en hij draaide zich et een schok om toen er gegrom uit een van de donkere hoekjes kwam. Hij bracht zijn dubbel-vlammende handen wat omhoog, wat het ook was, dat geluid was niet positief. Later wel, dan hadden ze eten.

Cheshire keek een beetje sip. Hij had gehoopt op vis. Hij moest leren dat buiten het woud water niet altijd vis betekende. Hij schudde het water van zich af. Toen hij het gegrom hoorde zette hij zich schrap. Hij pakte zijn messen en liep naar Skye en ging naast hem staan. "Let's find out what it is." gromde hij

Skye schoot een vuurbal af in de richting van het gegrom, eerst werd in de gloed een beerman zichtbaar die daarna piepte door de vuurbal die ijn arm raakte. De halfman stond even verward stil maar liep toen dichter naar hen toe. Skye vloekte in zichzelf, maast deelde Charles of een andere demonhond de laatste klap uit, maar die waren er nu niet. Wel Cheshire, gelukkig.

Cheshire grinnikte en draaide de messen rond in zijn handen voor hij zich als en ware katachtige klaarmaakte voor de sprong. Met behulp van wat luchtpowers sprong hij in een keer op het beest. Een mes verdween tussen de ribben, het andere sneed de nek door. Cheshire zelf kwam er nog aardig van af. Hij had krassen van de klauwen op zijn rug en armen, het prikte als hell, maar niets ernstigs. HEt bloed dat nu langzaam op zijn rug en armen begon te stromen, sneller dan het in andere situaties deed door het water waarmee het mengde waardoor het meer leek dan het was, maakte dat hij een beetje wiebelde op zijn benen.

Skye schrok van d plotselinge sprong en al helemaal van het feit dat Cheshire gewond was, 'Alles oké?' vroeg hij, hij liep naar zijn maatje toe en hield hem vast aan zijn zij zodat hij minder zou wiebelen, zeker makend dat hij geen wonden aanraakte en Cheshire meer pijn deed, 'That was impressive.'

Cheshire glimalchtte. "Dankje, maar ik ben hier al op getraind sinds mijn tiende, het is alleen makkelijker als je met een troep jaagt en de bomen in je voordeel hebt en dus niet frontaal hoeft aan te vallen." Zei hij simpel. Hij deed onmiddelijk een stap opzij toen Skye hem beetpakte. "Dude, vlammen, doet pijn?"

Skye glimlachte, 'Dan was het als nog indrukwekkend(kimvindthetnederlandsewoord)' zei hij en hij liet Cheshire meteen weer los, 'Oh ja, natuurlijk. Sorry. Het geeft geen brandwonden, dat zwarte gaat er van zelf af.' zei hij met een kleine stem. 'soms vergeet ik dat ik in deze vorm ben en mensen pijn doe.' zei hij ietwat verdrietig.

Cheshire grinnikte. "Dankje." Hij knikte naar het beest. "Hoop dat jij t geen probleem vind om hem terug naar het kamp te tillen?" vroeg hij buiten adem. Hij strompelde naar het meertje en scheurde zijn shirt zodat hij twee repen kon gebruiken om zijn armen stevig te binden. Zo zou het bloeden daar gestelpt zijn tot het fatsoenlijk verbonden kon worden.

Skye schudde zijn hoofd, 'Ik ben niet de gewonde hier.' zei hij en hij veranderde weerd naar zijn schijnvorm zodat hij het vlees niet zou verbrenden. Het enige probleem: hij zag nu niets. 'Ga jij voor?' vroeg hij, 'Ik bots vast overal tegen aan.' zei hij en hij sloeg de armen van de beerman om zijn nek.

Cheshire knikte. "Goed plan." mompelde hij voor hij richting de uitgang begon te lopen. Nu hij een beetje geweld raakte aan het prikkende gevoel ging het beter dan daarnet. Ook omdat er nu adrenaline door zijn lichaam pompte. Het duurde niet lang of ze waren weer terug in het kamp. Cheshire ging vermoeid op de grond zitten.

Skye tilde het beest zo goed mogelijk op maar zijn benen sleepten over de grond kmdat hij niet zo lang was. Hij legde hun lunch naast Cheshire neer, 'Ik ga een heler halen, blijf hier.' zei hij en hij rende naar een van de tenten om niet veel later terug te komen met een mooie jonge vrouw met krullende witte hoorns en zwart haar dat on haar bleke gezicht krulde. Ze knielde meten achter Cheshire en bekeek de de schade. 'Dat valt wel mee maar ik ga er toch even wat an doen.' zei ze met haar zachte stem met een mooi accent.