De kustlijn - Quta

De lange kustlijn die de staat Quta toebehoort bestaat uit één grote zandbak met hier en daar wat kliffen waar hoge golven op stukspatten. Voor de kust ligt het groepje eilanden wat ook bij Quta hoort en waar je net een randje van kan zien als je op het strand staat. Achter het strand liggen eerst wat velden, maar naarmate je verder landinwaarts gaat wordt het gras steeds droger en kom je uiteindelijk op de steppe.

Leida liep, of beter gezegd, stampte, door het losse zand. Ze droeg geen schoenen en een korte, legerkleurige broek. Een grijs hemdje en twee leren armbanden maakten haar outfit af. Haar slippers had ze bij Tuxedo achter gelaten. Ze hield van het gevoel van los zand tussen haar tenen. De zon scheen op haar zwarte haar en zorgde ervoor dat je de blauwe ondertoon kon zien. Ze streek haar eigenwijze pony uit haar ogen en schermde haar ogen af van de zon door haar hand erboven te houden.

Euphy liet zich moe van Yue afglijden en ging meteen in het zand liggen. De reis van de duistere eilanden naar Levea had veel van haar energie gekost. Yue liep echter nieuwsgierig rond, dat was makkelijk als je je door licht op kon laden. Euphy zuchtte en glimlachte even om overeind te komen. Ze was dan nu toch echt in Levea, als het goed was. Vanuit de lucht had gezien dat het land zich te ver uitstrekte om een eiland te zijn, dus ze dacht dat ze wel goed zat. Ze liep naar Yue toe, maar onderweg bleef ze stilstaan en keek met een ruk naar links. Er was niks te zien, nog niet in ieder geval, want Euphy's kracht vertelde haar dat er iemand aankwam. 'Yue, maak je onzichtbaar.' Zei ze vlug, waarop Yue de lichtstralen van zich afboog. Euphy bleef stilstaan en veranderde langzaam van vorm, ze werd kleiner, haar haren werden korter en haar lichaam veranderde naar dat van een kind. Ze had niet veel meer over van haar reis en mensen konden toch moeilijk weigeren een kind te helpen.

Leida bleef rustig lopen totdat ze een klein meisje op het strand zag liggen. Ze haalde haar wenkbrauwen op. Wie liet zo'n klein kind nou alleen achter. Ze zag niets in de buurt van het meisje en besloot dus maar op haar af te lopen. Toen ze dichterbij kwam zag ze dat het meisje er erg vermoeid uitzag. "Hee, gaat het wel?" Vroeg Leida bezorgd aan het kind. Ze boog zich een beetje, ondanks dat ze zelf ook niet erg lang was.

Euphy wachtte rustig af tot het meisje aan zou komen en liet wat zand door haar vingers glijden. Zodra ze er was, keek Euphy met grote ogen naar haar en kwam overeind. ' Eehm ja... ik denk het.' Zei ze met een klein schattig meisjesstemmetje. Ondertussen bekeek ze de ander eens goed, het was niet dat je meteen zag dat ze welvarend was, maar ze had vast meer dan dat Euphy had op dit moment. ' Ik ben Euphy.' Zei ze met een geacteerd kinderlijk enthousiasme. Het ging haar aardig goed af, dat hoorde ook zo te zijn na jaren van training. Ze ging met een hand door haar witte haren, maar legde hem snel op haar buik toen die begon te rommelen. Dat was echte honger, dat kon ze niet acteren. Verlegen glimlachte ze even naar het meisje.

"Ik ben Leida." Zei Leida breed grijnzend terug naar het meisje. "Heb je honger?" Vroeg ze. Ze hoorde de maag van het meisje bijna knorren, zo hongerig zag ze eruit. Ze riep Tuxedo met hun mentale connectie en het dier kwam aanvliegen. Uit de tas die op de rug van het immense dier hing pakte ze een plat, rond, wit brood. Ze scheurde hem door de helft en gaf de helft aan het meisje. Ze pakte ook een veldfles, gevuld met water. Ze draaide de dop eraf en reikte hem aan het meisje aan met de ene hand, terwijl ze met de andere hand de tas weer dichtdeed en haar eigen brood pakte, om er een hap van te nemen.

mobiel had blijkbaar weer lekker geen verbinding op het moment dat ik het bericht verstuurde, poef weg bericht -.-'
~~
Euphy knikte wild op Leida's vraag en glimlachte. Normaal zou ze niet verrast zijn van een draak, maar nu ze een kind was zonder haar eigen draak, richtte haar ogen zich op het grote dier dat kwam aanvliegen. Zodra ze echter het halve brood van Leida aangereikt kreeg, had ze meteen geen aandacht meer voor de draak en pakte het brood om er met haar tanden een stuk af te trekken. Met volle mond mompelde ze:'Dankfe.' Zodra die leeg was nam ze een slok uit de veldfles. Even ging haar blik weer naar de draak en daarna naar Yue, die een stuk verderop nog steeds onzichtbaar zat. Nu ze wat te eten en drinken had, merkte ze dat ze toch best moe was, maar daar moest ze voor oppassen. Een flits van haar ogen die even weer terug veranderden naar de spookachtige kleur, was daar bewijs van, maar ze waren al snel weer terug naar de normale blauwe kleur.

Dat is echt super balen...
~
"Graag gedaan." Zei Leida met een glimlach terug. Ze keek geamuseerd naar de schranspartij van het meisje. "Ho, ho, rustig aan, te snel eten is niet goed voor je." Zei ze tegen haar. Ze zocht in haar tas en vond nog een beetje overgebleven gedroogd konijn. Ze gaf weer een deel aan Euphy en ging nu zelf zitten om te eten. Rustig nam ze een paar happen brood, afgewisseld met konijn. Ze zette een tweede veldfles aan haar lippen om een slok te nemen. "Hoe kom je eigenlijk helemaal alleen op dit strand?" Vroeg ze nieuwsgierig. Er was in de wijde omtrek geen beschaving te bekennen.

new
~~~~

Liz zat op de klif met haar gitaar op haar schoot. Hij was versleten, en het hout was een stuk lichter dan toen ze hem gekocht had. De snaren waren afgesleten door de vele aanrakingen van haar vingers. In de klankkast zaten wat deuken van toen ze ergens tegenaan gebeukt had, per ongeluk natuurlijk. Naast haar zat een grote oranje, rode vogel die naar haar muziek luisterde, en zij had het grootste gedeelte van haar bagage vast. Liz haar stem en de klank van haar gitaar sneed door de stilte die er gehangen had, op het ruisen van de golven na natuurlijk.
'No I'm not color blind
I know the world is black and white
I try to keep an open mind
But I just can't sleep on this tonight'

Ruby was thuis geweest. Haar thuis met prachtige wereld waarin het vanzelfsprekend was dat ze onder water leefde. Hun wereld. Vissenstaarten in alle kleuren van de regenboog. Het Samnia Volk, de kinderen van het water. Ze had dat hele stuk gezwommen omdat dat gewoon geweldig voelde, maar ze voelde de uitputting van het vele zwemmen. Het was geluk dat ze land zag. Ze kwam aan op het strand en terwijl ze onregelmatig aan het ademen was lag ze nog half in het water op het strand.

Liz staarde naar de stralend blauwe lucht en was van plan nog niet snel weg te gaan, maar het ontging haar niet dat er een meisje aan kwam spoelen. Ze was van plan er niet op af te gaan, maar natuurlijk nam haar nieuwsgierigheid het al snel over en snel en soepel klom ze naar beneden, haar gitaar liet ze bij Beth die er goed op zou passen. Over het strand rende ze met blote voeten naar het zeemeerminachtige meisje toe... 'Hé, alles oké?' vroeg ze het meisje, een beetje buiten adem van het klimmen en rennen.

Bij het horen van een stem kwam Ruby weer redelijk tot haar positieven en kuchte even wat water uit haar mond. Ze ging overeind zitten en glimlachte even beschamend naar het meisje. Ze had er net als een soort dode vis bijgelegen. Haar vissenstaart verdween en inplaats daarvan waren nu twee slanke mensenbenen zichtbaar. Nog altijd met diezelfde blauwgroene tint. "Ja, ja. Ik ben een beetje moe van het zwemmen." Zei ze, haar ademhaling had ze weer goed onder controle.

Liz glimlachte bij die reactie en beet even op haar lip. Ze was zo gewend aan gedaanteveranderingen dat ze niet gek opkeek. 'Mooizo, ik was even bang dat je dood was' zei ze en haar stem klonk opgelucht. Het meisje had er niet heel gezond bij gelegen, ze had al bijna mond op mond toegepast, nu was ze wel blij dat het niet zover had hoeven komen. Snel stak ze haar hand uit zodat het meisje overeind kon komen.

Ruby lachte en liet zichzelf overeind helpen door het meisje. "Dank je." Zei ze met een vriendelijke glimlach. "Zo lag ik er ook wel bij." Zei ze een beetje verontwaardigd over zichzelf en streek haar jurkje recht. Ze keek even om zich heen. "Ik heb geen idee waar ik ben beland." Zei ze en nam de kust, voor zover ze deze kon zien, in zich op.

'Je bent bij Quta' zei ze behulpzaam en ze veegde haar hand even af, want die zat nu onder het zoute water. 'En dat valt best mee, het komt wel goed'. Ze ging met haar hand door haar blonde krullen en streek haar eigen jurk even glad.

Ruby herhaalde even wat ze had gezegd. "Quta, Quta." Zei ze terwijl ze even naar de zee keek. "Dan ben ik nog niet op het vaste land, is het niet?" Vroeg ze en zuchtte zachtjes. Ze wilde graag doorreizen naar een grote stad. Zich even om de drukte van de mensheid begeven. Maar ze had geen idee wat hier was, misschien was dit ook wel leuk.

- new

Prachtige maar treurige klanken van een viool vulde het luchtruim. Het was zonsopkomst en de zon stond nog als een oranje streep aan de horizon. Het was een prachtig gezicht. Daar stond Lloyd, bovenop een van de kliffen. Het water spatte met een verwoestende kracht tegen de kliffen aan. Terwijl het water wel vredig op het zand leek te lopen. Treurige klanken van verdriet, maar ook van woede. Woede als een storm, een storm die nog lang niet was over geraasd. Zijn rode ogen waren gesloten en ongestoord speelde hij verder.

Liz struinde hier al een tijdje rond en het begon eenzaam te worden. De enige "persoon" waar ze mee kon praten was Beth, en dat was een vogel. Daarom zong ze veel, vrolijke liedjes, treurige melodiën en krachtige nummers die altijd het best bij haar stem leken te passen. Pas na een week, op een miezerige dinsdag ochtend, toen het net droog geworden was maar de golven nog worst tegen de rotsen sloegen werd haar gezang onderbroken door een ander instrument. Een viool. Ze kroop uit haar tent achter de bosjes en ging op zoek naar de afkomst van het geluid. Het was een jongen, hij zag er knap uit, maar wel wat bleekjes. Ter plekken verzon ze een tekst, en haar stem verwikkelde zich in zijn melodie. Ze stond iets meer dan tien meter bij hem vandaan en bewoog niet.

Iets anders dan het geluid van de natuur mengde zich met zijn vioolspel. Lloyd liet het toe. Geen zin om zijn spel onnodig te onderbreken. Daarnaast klonk het gezang, zo te horen van een vrouw, niet verkeerd. Lloyd begon zijn spel af te ronden en speelde de laatste perfecte noten. Hij liet zijn viool en strijkstok langs zijn lichaam glijden, net niet raakte ze de grond. Met een zucht opende hij zijn ogen en draaide hij zich om om te zien van wie het geluid afkomstig was geweest.

Liz glimlachte schuldbewust naar de jongen. Even beet ze op haar lip en toen begon ze te praten. 'Sorry, ik wilde je spel niet verbreken maar het was zo mooi en ik kon er niets aan doen...' zei ze een beetje onzeker en ze deed een paar stappen zijn richting in. Haar blonde krullen dansten rond haar gezicht en haar korte, grijze jurk die ze alleen droeg als ze geen ander gezelschap had fladderde een beetje om haar heen.

Llody bekeek het meisje even en knikte toen even naar haar. "Bedankt." Zei hij met zijn zachte stem als antwoord op haar compliment over dat hij goed speelde. Lloyd knielde neer bij het koffertje van zijn viool en legde deze er zorgvuldig in. Hij deed de tas over zijn schouder en op een rustig tempo liep hij een paar stappen langs het meisje. "Je zong niet verkeerd." Zei hij tegen haar en rond zijn lippen speelde een klein glimlachje.

Ze glimlachte en maakte een kleine, sarcastische buiging. Gewoon omdat ze vaak sarcastisch was. 'Bedankt' echode ze hem na en ze glimlachte. 'Het is eigenlijk niet echt mijn smaak, iets te droevig, maar zeker mooi' zei ze iets serieuzer en ze ging met haar hand door haar haren.

Lloyd haalde langzaam zijn schouders op. Hij had niet op haar komst gerekend, als hij dat had gedaan had hij andere klanken gespeeld. De droevige, boze klanken waren over het algemeen privé. Hij speelde het van zich af. Het was niet voor de oren van anderen bestemd. "Wat is jouw smaak?" Vroeg hij. Zijn stem nog altijd zacht. Zijn stem was altijd zacht. Dat was gewoon de manier waarop hij sprak.

Liz dacht even na. 'Ik hou wel van vrolijke muziek. Een beetje spotten met het harde leven in plaats van erover te zingen hoe erg het is. Al zijn er van die momenten dat je niets anders wilt doen dan je hart en ziel in de muziek leggen, en dan komen er bij mij ook wel is van dat soort dingen tevoorschijn' zei ze een beetje bedachtzaam, maar ook onverschillig voor het geval hij haar mening stom zou vinden.

Lloyd luisterde naar haar mening en knikte. "Dat klinkt goed." Zei hij en keek naar de roze lucht. "Ik speel ook niet altijd zo." Zei hij rustig en stopte zijn handen in de zakken van zijn jack. Deze muziek speelde hij omdat hij het ergens kwijt moest en hij wist niet hoe het anders moest. Muziek was altijd de enige uitweg geweest en dat was het nog steeds.