De Bibliotheek van Zarlaganos - Aratic

Een hele, grote bibliotheek in het midden van de stad. Het is een redelijk modern gebouw, natuurlijk wel modern voor de renaissance. Het meest kenmerkend is het feit dat de bibliotheek wordt gesierd door heel veel waterspuwers. Binnen vind je boeken over heel veel, eigenlijk alles over de vier continenten en de filosofieën, magische technieken en spirituele dingen die daar aanwezig zijn. Je zal er alleen geen informatie vinden over enig volk, techniek of iets anders van de Duistere Eilanden, alleen dat er al heel lang niets meer van gehoord is.

Regels: Wezens zijn niet toegestaan. Je mag in deze bibliotheek wel praten, redelijk hard, maar beschaafd.
Personen: Honderdachtentwintig.

Naast hem lag zijn staf op tafel en Deke zat in de boeken gedoken. Hij was de bibliotheek eerst nagegaan op kennis over de Arswonda en de Duistere Eilanden, maar die was hier nagenoeg niet te vinden. Nu zat hij gebogen over een dik boek dat ging over de bestuurssystemen van Aratic. Ook de verschillende volkeren die dit land herbergde werden genoemd. Dit zou dus goede informatie zijn. Na zijn bezoek aan de bibliotheek zou hij meteen op zoek gaan naar een boom, die via het ondergronde wortelnetwerk het bericht kon versturen naar een boom op de Duistere Eilanden, waar een andere Arswonda zat te wachten die het dan kon overbrengen op Tamil, of iemand die dat wilde horen.

Cheshire was voor het eerst in zijn leven in een bibliotheek. Hij kon dit schrift amper lezen, thuis scheven ze heel anders, maar dit schrift was hem wel geleerd. Hij was vanochtend in de stad aangekomen en bij dit gebouw beland. Hij was nieuwsgierig. Zijn staart wapperde achter hem rustig heen en weer en krulde zich af en toe even. Hij staarde naar een bordje boven een gangpad. "D...De....La...lan.....landen...." las hij langzaam. Er verscheen een glimlachje op zijn katachtige gezicht voor hij de kasten erg chaotisch af ging zoeken naar boeken over zijn thuisland. Bijna niemand kwam hun woud in. Er woonden geen andere mensen in Ytimisch omdat normale mensen absoluut niet dicht op het woud wilde wonen. Alleen zij woonden er. Gezien de vele boeken hier moest er toch wel IETS over zijn woud en zijn volk geschreven zijn. Hij zocht de planken af. Hij concentreerde zich op de letter y bij het zoeken. Omdat hij dit schrift amper en heel langzaam kon lezen was dat de effectiefste manier om naar Ytimisch en de Reyin te zoeken. Uiteindelijk vond hij een heel oud boek over het woud van Ytimisch, het was enorm dun en verstopt tussen twee boeken over politiek. Met een grijns pakte hij het op en liep naar een van de tafels en ging zitten. Voor hem was het in dit soort situaties nadoen wat anderen deden om niet onbeschoft over te komen. Hij ging tegenover een jongen met bergen boeken zitten en sloeg zijn boek open. Zachtjes en haperend begon hij hardop te lezen. Hij moest de klinkers maken om goed door te hebben wat dit schrift hem zei.

Deke keek op toen er een jongen aan de andere kant van de tafel ging zitten en hij besefte dat hij eigenlijk best veel ruimte in bezit nam. Hij pakte zijn staf, zong een spreuk en dirigeerde de boeken die hij niet meer nodig had terug naar hun plek. Af en toe viel er een en dan keek de bibliothecaresse hem beschuldigend aan, maar hij kon er niets aan. doen. Er verscheen een kleine glimlach op zijn mond toen hij hoorde hoe die jongen aan het lezen was. Hij keek even en zag toen dat de jongen half kat was. "Wow," zei hij zachtjes. Zoiets had hij nog nooit gezien. Wel over gehoord, maar hij dacht dat het sprookjes waren. Zijn staf legde hij weer weg en hij dook in de volgende bladzijde. Eigenlijk was het oersaai, maar Tamil wilde het weten, dus hij las door.

Cheshire keek op toen hij de spreuk hoorde. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Dit was vet en interessanter dan een amper leesbaar boek in een taal die hij niet kon lezen. Thuis werd er, als er al geschreven werd, in een halve codetaal geschreven die niet te lezen was voor welk ander volk dan ook omdat ze de kattengeluiden niet voldoende konden reproduceren. Hun schrift was ontwikkeld als een simpele manier voor de Reyin en de cheshirekatten om te schrijven in hout met messen of nagels. Mensen noemden ze Runen. Dat schrift van de gewone mensen was niet te lezen. Alle boogjes en haakjes waren vervelend en hij kon zich niet voorstellen dat het makkelijk was om te schrijven. Hij zuchtte en schoof het boek weg. "Hier is geen beginnen aan." mompelde hij. Hij likte langs zijn leeuwentanden en zuchtte. "Mag ik wat vragen?" vroeg hij naar de jongen tegenover hem. "Wat staat hier?" hij wees naar het woord dat hem dwarszat, Chimaera.
--------------
Als je enigzinds geinteresseert bent, voor het Reyin alphabeth had ik een schift in gedachten dat een beetje lijkt op de draken runen uit skyrim:

Spoiler:

Deke keek verrast op toen hij werd aangesproken. Hij boog zich over het woord en zei snel: "Chimaera. Moet ik ook uitleggen wat het is?" Hij legde graag uit over de verschillene wezens van hun planeet. Als het over monsters ging, legde hij volgens de Arswonda-legende uit dat Crav, de god van de dieren, de monsters schiep omdat er evenwicht moest zijn. Monsters waren het kwaad, over het algemeen niet vriendelijk, en bestonden om de verstoorde balans intact te houden die was ontstaan nadat hij de andere wezens, zoals eenhoorns, had geschapen. Dit was wat hij nu allemaal vertelde, als je over zoiets begon was Deke niet te stoppen. Hij pakte zijn staf en liet een boek over de Chimaera naar hen toe zweven, waar een heel mooi plaatje op de voorkant stond van het lichaam van de leew met klauwen van een adelaar en de staart was een slang. "Ik ben trouwens Deke," zei hij lachend na zijn tirade.

Cheshore grinnikte. "Dankje, is een lastig woord." Bij de vraag onstond er een grijns op zijn gezicht. "Ik eet ze als ontbijt, letterlijk." Hij gebaarde naar de voorkant waarop een illustratie van een katmens zoals hij stond. De jager waar het over ging was afgebeeld aan de rand van hun bos. Op de achtergrond zag je nog een monster lopen. "We jagen op die dingen. Dit boek is ene oud boek dat ik net heb gevonden. Het gaat over mijn volk. Ik was nieuwsgierig in hoeverre we bekend zijn bij de buitenwereld, aangezien ons bos voor de rest van de wereld niet de aantrekkelijkste plek op aarde is." Hij glimalchtte en stak zijn hand uit. "Ik ben Cheshire, een Reyin uit het woud Ytimisch." Hij glimlachtte waarbij zijn lange carnivoren tanden duidelijk zichtbaar waren.

"Dus jij eet Chimaera's als ontbijt?" vroeg Deke geschokt en hij liet het boek weer terugvliegen naar zijn plek. "Waar ik vandaan kom gaan we monsters uit de weg, vooral iets als de chimaera." Ook dit was interessant, katmensen die monsters aten. Je zou bijna zeggen dat je ervoor op moest passen. En dan leefden ze in een woud en er was zelfs aan deze kant van de wereld weinig over ze bekend. Ietwat laat schudde hij de hand die Cheshire had uitgestoken, hij was even in dromenland. Eigenlijk zou het volk wel iets voor Lea zijn, een grote leeuw met vleugels en verder alleen een vrouwenhoofd.

Cheshire glimlachtte. "Als je het echt wil weten, lees gewoon dit boek, maar ja, Chimaeras zijn een van de soorten monsters en gedrochten die in ons woud wonen. We jagen op ze. Een Chimaera is genoeg om een stam te voeden, voor een dagje. Ze zijn alleen lastig te pakken te krijgen." hij wees naar een litteken op zijn arm. Zoals altijd droeg hij niet meer dan een T-shirt, shorts en slippers. Die laatste alleen omdat het ene openbaar gebouw was. "Maar we verlaten ons bos niet omdat we daar geen behoefte aan hebben en al onze culturele plekken in het bos liggen. En niemand komt in ons woud omdat je er gegarandeerd de weg kwijt raakt zonder ene Reyin als gids en beschermer."

"Klinkt fascinerend," zei Deke. Gedachte controle, nog iets wat de tovenaars van Tamil onder de knie moesten krijgen, dan konden ze zo'n katmens hen door het woud laten gidsen. Hij dirigeerde met zijn staf en het boekje schoof naar hem toe. Hij bladerde er even snel doorheen en keek toen weer op. "Toch zou ik geen Chimaera eten," zei hij lachend. "En ik geloof dat ik er op dat moment bij had moeten zijn, dan had je nu geen litteken gehad." Hij vond die dingen maar ontsierend en het stond niet op het jonge lichaam dat hij voor hem zag zitten. Net als dat hij op zijn eigen lichaam geen littekens zou kunnen verdragen, bij niemand onder de dertig jaar eigenlijk. Daarna zou je genoeg avonturen beleefd kunnen hebben om littekens op te lopen, maar tot die tijd hoorden ze niet thuis op een lichaam. Hij zou dus snel beter moeten kunnen helen, dan zou hij er zelf nooit last van hebben.

Cheshire fronste. "Waarom zou je geen Chimaera eten? Hun vlees is gewoon voedzaam, daarnaast zijn ze het makkelijkst te pakken, probeer maar eens een van de reuzen spinnen te vangen, die dingen kunnen ze doden als ze de kans krijgen je te bijten." Hij glimalchtte. "En spinnen zijn extreem ranzig." Bij de opmerking over littekens verscheen de frons weer op zijn gezicht. "Waarom zou ik geen littekens willen?" hij keek even naar zijn armen en blote benen, hij had er meer dan genoeg strepen op zijn zongebruinde huid, en dat was nog zonder dat je zijn rug en borst zag. "Littekens zijn iets om trots op te zijn." Hij zuchtte. "Dit is een van die momenten dat ik buitenstaanders niet snap. De littekens zijn ere tekens. Ze staan voor de strijden en gevechten die je hebt gevochten. Dat je een litteken hebt maar nu nog leeft toont dat je sterk bent en je niet laat overwinnen. Dat je niet gevechten zoekt met hen die zo zwak zijn dat ze je niet kunnen raken, maar ook niet met hen die zo veel te sterk zijn dat ze je afmaken."

"Bij een kind of jongere zie ik ze niet als tekens van moed," zei Deke. "Dan gaat het meestal om ongelukjes met een hete pan of een mes. Verder ben ik het met je eens, maar dat geldt pas vanaf een bapaalde leeftijd." Hij keek naar de katjongen tegenover zich. "Maar zoals je al zei, dat zal wel een cultuurverschil zijn." Hij glimachte en haalde zijn schouders op. Het maakte hem ook niet uit. Hij liet zijn staf tussen zijn handen rollen en wist even niets meer om te zeggen. Dat was toch ook niet echt nodig?

Cheshire glimlachte. "We mogen pas meedoen met de jacht als we 10 zijn dus jongere mensen dan dat zie je nooit met littekens." zei hij vriendelijk. "Dat boek is best oud en ik weet niet met welke stam ze hebben gesproken en of ze alles objectief hebben opgeschreven, maar ik hoop dat je het wel snapt na het lezen." Hij keek naar de staf. "Ik zag je die net rondzwaaien.... wat doet het?" Vroeg hij nieuwsgierig.

"Nou, het is een toverstaf," zei Deke, die geen zin meer had om over de littekens te praten. Hij liet zijn staf los en liet hem naar het midden van de tafel zweven, waar hij tussen hen in bleef hangen. "Ik ben een tovenaar en om mijn magie tot uitvoer te brengen moet ik een staf hebben. Zonder kan ik alleen nog dit." Hij bewoog met zijn hand en stuurde een paar zweetdruppeltjes van zijn voorhoofd in de vorm van een bolletje en liet die boven zijn hand kolken. "Ik neem aan dat je net de boeken hebt zien zweven? Dat doe ik met mijn staf. Ik kan er natuurlijk veel meer mee doen, maar het is hier verrekte handig om te blijven zitten en de boeken die je anders zou moeten tillen naar je toe te laten komen. Moet ik wel eerst precies weten waar ze staan." Dat laatste zei hij meer tegen zichzelf dan tegen Chesshire. De zweetdruppeltjes stuurde hij in het asbakje dat ongebruikt op tafel stond. Het was raar, je mocht hier binnen niet roken, maar er was wel een asbakje.

Cheshire keek verbaasd naar de staf in kwestie. "Ik neem dan aan dat je basis macht water is en je er nog iets zweverigs bij hebt?" hij keek Deke vragend aan. "Ikzelf ben een begaafde, met luchtkrachten om precies te zijn." Hij begon een klein beetje boven zijn stoel te zweven voor hij weer fatsoenlijk ging zitten. "De eerste met magische gaven in mijn ras in de laatste 300 jaar." Zei hij met een beetje trots. "Wat voor een volk ben jij? Waar kom je vandaan?" vroeg hij nieuwsgierig. Ze hoorden wel eens verhalen van de langs het woud reizende nomade stammen en kooplui.

"Nee, ik ben een heler," zei Deke glimlachend. "En ik ben een Arswonda, maar ik zeg niet waar ik vandaan kom. Dat zou je toegang geven tot plekken waar je niet mag komen. Ik zou het je kunnen vertellen, trouwens, maar de plek wordt automatisch vertaald naar de Taal der Bomen die door geen enkel wezen gehoord kan worden, behalve door de bomen en de Arswonda." Dit smoesje gebruikte hij al een tijdje om zich onder het feit uit te praten dat hij van de Duistere Eilanden kwam. Daarbij wilden de Arswonda ook gewoon niet dat een buitenstaander hun heilige plekken zou vinden, al helemaal als ze daarvoor helemaal van overzee kwamen.

Cheshire glimalchtte. "Dan ken ik daarin een gelijke. Ons woud ligt in het land Ytimitsch, maar dat is alles wat de mensen ervan kunnen uitspreken. Onze taal kan niet eens in die van de mens worden opgeschreven. Net als de topografie van het woud. Het kan dat stukken van onze geschreven taal zijn over genomen in dat boek om op een kaart aan te geven waar de verschillende stammen wonen, al zal de , en ik zal de naam maar even vrij vertalen, levensboom vast niet aangegeven zijn. Die plek is alleen voor de Reyin." Hij glimalchtte. "Ik heet Cheshire, maar in onze taal is het.." er kwam een katachtig geluid uit zijn mond. Hij glimlachte.

Deke luisterde aandachtig. "Oke, tja soms hebben wij ook zo'n probleem," zei hij. "Maar we praten onder elkaar gewoon zoals alle wezens op deze wereld dat kunnen. De Taal der Bomen heeft in de loop der tijd dienst gedaan als een soort van boodschap systeem om te kunnen praten met iemand aan de andere kant van onze wereld. Je vertelt het aan de ene boom, die verzendt het via een ondergronds wortelnet en een andere boom vertelt het aan de Arswonda die je zoekt. Dat is dan natuurlijk in de Taal. Ook hebben onze voorouders veel aan moeten passen. Waarschijnlijk zijn het tovenaars geweest, want het hoorgebied van onze oren moest vergroot worden omdat de lage, trage klanken van bomen anders niet te horen zijn en onze stembanden zijn ook verandert om deze tonen te kunnen produceren. Maar wij duiden plaatsen die voor ons belangrijk zijn gewoon aan in de voor iedereen verstaanbare taal. Er is toch niemand meer aan deze kant van de planeet die weet dat we nog bestaan." Ooit hadden Arswonda ook op de vier continenten rondgelopen. Niemand weet wat er is gebeurd, waarschijnlijk uitgemoord. De afgezonderde Duistere Eilanden Arswonda hebben op een gegeven moment gewoon niets meer gehoord. De enige plek waar ze nog antwoord zouden kunnen krijgen op deze vraag was daar waar de Tovenaar in de Grote Boom woonde, de enige plek die een Arswonda aan wist te duiden in de Taal der Bomen.

Cheshire glimlachte. "Wij praten met elkaar in dezelfde taal die katten gebruiken. Ons schrift is ook voor die taal. Onze klanken zijn alleen niet te vertalen naar jullie alfabet. " Hij pakte een blanco velletje en een pen van een schrijftafel en kraste snel iets in runen neer. "Hier staat de naam die wij aan ons woud geven. Het is niet eens uitspreekbaar voor andere soorten. " Zei hij simpelweg. Hij luisterde geïnteresseerd naar zijn verhaal. "Zou je dan ook met onze levensboom kunnen praten? Die schoonheid word al bijna tweeduizend jaar door mijn volk beschermd, ik weet zeker dat de boom veel te vertellen heeft."

"Ik kan praten met elke boom waar ik mee wil praten," zei Deke. "Sowieso als ik buiten ben is om mij heen het constante geluid aanwezig van zingende of pratende bomen. Sommigen zijn heel vriendelijk, die groeten elk wezen dat langskomt, al zijn Arswonda de enigen die reageren. Anderen zijn weer heel wijs, leven al bijna duizend jaar een weten alles. Daarbij zijn er ook bomen die in zichzelf gekeerd zijn en geen zin hebben om met anderen te praten, maar ze reageren wel als hen iets gevraagd wordt." Hij glimlachte. Het was heerlijk om met bomen te praten. Een Arswonda en de bomen wisten alles over elkaar en het was dan ook geen enkel probleem als je met de ene boom praatte en het hele bos meeluisterde.

Cheshire keek Deke verbaasd aan. "Dus... feitelijk zou je vanaf welke boom dan ook met de levensbom kunnen praten?" bracht bij overdonderd uit. Dit was vreemd. "Dat is pas bijzonder, je kan met de, naar onze religie, bron van het leven praten." hij grijnsde. "Vet cool." Zijn nagels tikten een ritme op de tafel. "De locatie van de boom mag alleen niet aan buitenstaanders doorgegeven worden. Alleen als ze een officieel lid zijn van de stam."

Deke moest lachen. "Ach, ik hoef hier maar naar buiten te lopen en aan de dichtstbijzijnde boom te vragen waar jullie boom des levens staat en ik weet het," zei hij. "Maar ik zal me inhouden, ik zal niets vragen." Eigenlijk was hij wel van plan het aan een boom te gaan vragen, dat zou handig zijn als Tamil met zijn leger op de stoep stond van het land van deze katjongen. Hij stelde zich voor hoe groot de beloning zou zijn als hij hen door dat land kon loodsen. Hij zat er al van te dromen. Maar de grootste beloning was natuurlijk dat de bomen en planten van de wereld gespaard zouden blijven.