Delicia - De hoge grassprieten,

Het was onder Lea's niveau om geaaid te worden, dus ze zette een stap achteruit en ging statig en hooghartig zitten, als de beroemde stenen sfynxen. "Ja, als we volgroeid zijn zijn we dus ongeveer drie meter," zei hij lachend. Hij vond het heerlijk om over iedereen heen te kijken, maar hij besefte dat de wereld van die meisje bestond uit lichamen. Als ze tussen de Arswonda zou leven, zou de wereld zelfs alleen uit benen bestaan.

Chemène trok teleurgesteld haar hand terug, de sfynx vond het duidelijk niet fijn om geaaid te worden door een vreemde. Toch vond ze het dier prachtig en ze glimlachte dus naar Lea. "Jeetje... daar zou ik alleen van kunnen dromen." zei ze met een zachte lach. "Vind je het erg dat je zo groot bent?" vroeg ze belangstellend terwijl ze haar vingers over de lange grassprieten liet gaan. Ze vond het zo wonderbaarlijk dat dit gras zo groot groeide.

"Nee, het is geweldig," zei Deke. "Ik zie echt alles over iedereen heen. Natuurlijk niet als ik gewoon thuis ben, al leven we gewoon tussen de andere wezens. Daarbij ben ik op ooghoogte met de bomen. Maar ik moet eerlijk zeggen dat het ook wel iets heeft als het gras tot ze buik komt, in plaats van niet hoger dan je voet." Hij aaide het gras even, dat meteen hoger begon te giechelen. Hij vond het jammer dat Chemene dit niet kon horen, omdat haar oren niet ontwikkeld waren voor de Taal der Bomen.

Ze knikte bedachtzaam, dat kon ze zich wel voorstellen, zo was je nooit iemand kwijt. Ze lachtte, "Dit gras is inderdaad echt geweldig, hoewel het voor mij eerder een bos is." zei ze grinnikent. "Maar waarom op ooghoogte met bomen? Ze hebben toch geen ogen?" vroeg ze hem nieuwsgierig. Deke was erg interessant, onder andere omdat hij zo groot was maar ook omdat hij het gras zo liefdevol aanraakte. Ze liep een stukje door het gras, "Loop je een stukje mee?" zei ze terwijl ze vragend achterom keek en stil bleef staan. Ze kon Deke nu niet meer zo goed onderscheiden doordat het gras haar gezichtsveld blokkeerde.

"Is goed, maar dan wel deze kant op," zei Deke. "Daar wordt het gras lager en is het makkelijker om te praten." Hij begon alvast te lopen en toen het meisje naast hem liep, legde hij uit wat hij bedoelde met ooghoogte. "Wij Arswonda praten met bomen en planten. We hebben ontdekt dat de stem van ongeveer de hoogte komt waar onze ogen zitten. Natuurlijk zit het leven door de hele boom, maar het hart van de boom is dat wat de gedachtegang en de stem produceert. Als dat hart in de kruin had gelegen, denk ik dat we wel vijf meter hadden kunnen zijn." Hij glimlachte en droomde over hoe dat zou zijn.

Ze draaide zich om en liep vlug naar Deke toe. Ze moest sneller lopen dan ze gewend was aangezien Deke een stuk langere benen had dan haar. "Jullie praten met bómen?" zei ze met grote ogen. "Hoe vet!" zei ze enthousiast. Ze knikte begrijpend.. Bomen hadden hun hart dus op de plek zitten waar de ogen van een Arswonda zaten, en hadden ook gedachtegangen. Dat had ze nooit geweten en het fascineerde haar. "Zou ik ook met bomen kunnen praten? Of kunnen alleen jullie dat?" vroeg ze toch een tikkeltje verlegen om haar vele vragen.

"Ik denk niet dat het voor jou mogelijk is," zei Deke. "Bij ons heeft het generaties lang geduurd en onze stembanden en gehoorsystemen hebben zich erop aan moeten passen om de geluiden te kunnen voortbrengen en horen. Jullie kunnen het niet eens horen. In elk geval niet meer daan een zacht geruis en gekraak, alsof de wind met de takken speelt. Het gras om ons heen giechelt bijvoorbeeld steeds als je het aanraakt of als er weer een windvlaag langs komt." Hij glimlachte. Meestal moest hij er zelf ook van lachen, maar dat leek hem nu onbeleefd omdat Chemene niets zou begrijpen.

"Oh.." zuchtte ze teleurgesteld. Ze wilde dat zij was zoals Deke, zoveel vrediger dan haar eigen misselijkmakende soort. Als het al een soort was of een volk, wat haar onwaarschijnlijk leek. Ze was vast gewoon een mislukking. "Maar kan je me dan wel vertellen wat ze zeggen? Of is dat geheim?" vroeg ze hem. Ze kon hem beter zien nu, het gras werd korter. Ze zouden zo wel de rand van de weide bereiken dan.

"Ach, het gras doet niet meer dan giechelen," zei hij geruststellend. "Verder luistert het heel gemakkelijk. Als ik zeg, ga aan de kant, dan buigt het opzij. Bomen moet je echt eerbiedig vragen of ze hun tak willen bewegen en dan nog zeggen de meeste nee. Toch zijn dat de fijnste gesprekspartners." Hij besefte dat hij de hele tijd aan het woord was. "Maar vertel eens iets overe jouw volk, want ik neem aan dat jij ook tot iets behoort."

Chemène hing zowat aan zijn lippen, ze was erg leergierig van aard en vele dingen interesseerden haar. Ze zou hier nog dagenlang over na lopen denken. Ze schrok wel van zijn vraag, om het gesprek nu over haar te laten gaan. "ik weet het niet.." mompelde ze nerveus terwijl ze haar mouwen over haar polsen trok. "Ik denk.. misschien dat ik beter uh kan gaan.." zei ze gehaast. Ze wilde niet weg, maar ze wilde Deke ook niet over zichzelf vertellen. Ze kon zichzelf meestal goed losrukken van mensen als het persoonlijk ging worden, maar soms was het lastiger als ze zo geïnteresseerd was in iemand en diens levensstijl.

Met een opgetrokken wenkbrauw keek Deke haar aan. "Is het zo'n verschrikkelijk volk, dat kan ik me niet voorstellen." Hij glimlachte geruststellend en bleef staan. "En misschien kan ik ook wel helpen." Als ze niets zou zeggen, zou hij waarschijnlijk de pasgeleerde waarheidsspreuk voor het eerst toepassen. Hij was benieuwd naar welk volk zo beschamend was, dat kon van pas komen voor Tamil.

Ze glimlachtte, ze wilde hem de waarheid niet vertellen.. "Het is zo dat...ik ben geen begaafde of tovenaar.." zei ze beschaamd en keek hem even aan. Ze hoopte dat hij haar zou geloven. Dat ze zich erom schaamde en daarom zo snel weg wilde. " ik ben niet speciaal, en ik hoor nergens bij." zei ze onverschillig, dit was dicht bij de waarheid.

"Ah, zit het zo," zei Deke. "Maar natuurlijk hoor je bij een volk. Misschien is het beter als je erover vertelt." Zachtjes zong hij de waarheidsspreuk en richtte zijn staf subtiel op Chemene. Na de spreuk werden haar ogen een beetje glazig en Deke hoopte dat het deze keer gelukt was. Ze zou nu eerlijk een uitgebreid antwoord moeten geven op elke vraag die hij haar stelde. Dat moest hij natuurlijk eerst even testen. "Wat is je naam?" vroeg hij dus, want dat was het enige wat hij eigenlijk van haar wist.

Er ging iets vaags door haar heen, een soort tinteling? Het zal wel komen door het briesje dacht ze. Ze keek Deke vreemd aan, "Dat vroeg je me net ook, ik heet Chemène." zei ze met opgetrokken wenkbrauwen. Wat was dit nu weer... "Als je het niet erg vind, ik moet nog wat doen." zei ze vlug. Er was iets niet in de haak, maar ze kon niet de vinger op leggen wat dat nou precies was. Ze draaide zich om en begon te lopen in de richting waarvan ze dacht dat ze vandaan was gekomen.

Deke knikte en liep met haar mee. "Tot welk volk behoor je?" Hij was benieuwd en hij liet zich nu niet stoppen. De spreuk leek gewerkt te hebben, maar Deke vroeg zich af hoe lang dat zou duren. "En wat is er dan zo beschamend aan dat volk?" ging hij verder. Ze zou niet kunnen weigeren te antwoorden, als de spreuk inderdaad gewerkt had.

Ach waarom zou ze het hem niet vertellen? Als ze hem gewoon vertelde dat ze dat niet wist kon het vast geen kwijt. Ze haalde haar schouders op, "Ik weet het eigenlijk niet.. Dus me ervoor schamen zou dan ook niet kunnen hè?" zei ze met een wazige glimlach. Er zat iets niet goed, maar ze had het niet echt door. Ze streek wat blonde plukken uit haar gezicht en bond ze vast met een lint wat ze uit een van haar zakken viste. Haar blonde haar bungelde nu in een losse staart op haar rug. Ze keek even met een glimlach naar Deke.

Dit vond Deke raar. Hij wist zeker dat de waarheidsspreuk gewerkt had, maar kennelijk wist dit meisje dus niet tot welk volk zij behoorde. "Waar schaam je je dan voor?" vroeg hij. Hij had besloten het over een andere boeg te gooien. Er moest iets met dit meisje zijn waar ze zich voor schaamde, en aangezien ze moest antwoorden en de waarheid moest spreken door de spreuk, was hij benieuwd naar het antwoord.

Er zat echt iets goed fout als Chemène antwoordde op die vraag. Ze wist dus ook niet goed waarom ze zo de drang had om te antwoorden terwijl ze wist dat ze dat niet moest doen. "ik.... ik ben, niet echt.." stamelde ze. Haar stem wilde niet doen wat zij wilde dat haar stem deed. "normaal..Ik ben een, een.." ging ze haperent verder "monster.." dit laatste kwam er fluisterend uit en ze keek beschaamd naar de grond. Ze speelde wat nerveus met haar haren en draaide Deke toen de rug toe.

Deke zag dat ze zich van hem af draaide. Dit gaf hem de kans om zijn staf een beetje op haar te richten, zodat de waarheidspreuk meer vat op haar zou hebben. "Waarom ben je dan een monster?" vroeg Deke. "Vertel me precies wat het is dat jou een monster maakt. Misschien kan ik helpen." En hij zou niet alleen helpen, hij zou de informatie doorspelen aan zijn vorst.

ik weet niet wat er gebeurd bij een persoon met die waarheidsspreuk, dus ik ga maar geheel op mijn eigen ideën af, als het fout is... soryy!
~
Chemène greep naar haar hoofd, het bonste en ze moest antwoorden. Wat was dit? Ze draaide zich om naar Deke, "Wat, wat? wat doe je?" zei ze met moeite omdat haar stem liever wilde zeggen wat er met haar was. Ze schudde haar hoofd en wilde weg, weg van Deke maar dat lukte haar niet. Waarom kon ze niet veranderen als zij daar zin in had? Dat was nu misschien wel van pas gekomen. "Zodra.. nee.. ja.. de nacht, de nacht niet. Nee..." wat uit haar mond kwam was niet zo duidelijk omdat ze in strijd was met iets waarvan ze niet eens wist of het wel iets was. "Zodra de nacht valt, verdomme... Verander ik!" zei ze terwijl haar stem op het einde wat omhoog ging. "Ik verander, en ik moord... en ik nee, niks.. En ik wil bloed..niet." zei ze weer. Maar ze had hem al gegeven wat hij wilde, of ze wist niet of hij het wilde... MAar ze had gezegd wat haar stem wilde dat ze zei, of wie het dan ook was die dat wilde.

En je doet precies wat er moet gebeuren. Als iemand met deze spreuk betoverd is, moet hij of zij op elke vraag antwoord geven en kan niet liegen. Maar Deke is er nog niet zo goed in, dus verzet is nog mogelijk.

Deke trok een wenkbrauw op. Kennelijk had ze door dat hij haar betoverde. "Dus je verandert," herhaalde hij. "Is het een lichamelijke verandering of alleen in je hoofd?" Hij had wel medelijden met haar gekregen, dus hij besloot deze nacht bij haar te blijven en te kijken wat er zou gebeuren vanachter een veilige, onzichtbare, magische muur. En hij zou hen naar een meertje brengen, dan was hij ook zo goed als veilig. "Als ik je zo hoor, vind je het echt verschrikkelijk. Zou ik je misschien mogen helpen?" Ze had nu de laatste noodzakelijke vraag beantwoord en Deke hief de spreuk op.

YEAY voel me slim(:
~
"Beide.." perste ze er uit. Ze wist niet wat er precies gebeurde maar het leek net of er iets van haar af viel en dat ze weer normaal kon ademen. Chemène snapte niet goed wat er daarnet gebeurd was. Had ze Deke alles verteld? Had ze hem dingen gezegd die ze tegen niemand durfde te zeggen? Wat had ze gezegd. "Wat deed je? Wat heb je me laten doen?" zei ze eisend tegen hem. Ze keek hem doordringend aan. "en helpen? Hoe kan jij me verdomme helpen!" zei ze woest. Ze snapte er niks van en dus werd ze boos. Het was raar om boos te zijn in deze gedaante, meestal was ze ook niet boos. Maar nu ze niet zeker was van wat er gebeurd was, was woede de enige emotie die op haar plaats leek. Het was ook een raar gezicht, zo'n klein blond engelachtig meisje dat woest opkeek naar een reus van een jongeman.

"Ik heb helemaal niets gedaan," zei Deke. "En als ik weet wat er aan de hand is, kan ik op zoek gaan naar een spreuk die je kan helpen. Misschien eentje die de verandering uitzet of die je controle laat hebben." Hij keek naar Chemene. Ook al was hij van plan de informatie door te spelen aan Tamil, hij had ook medelijden gekregen met dit meisje en had besloten haar te helpen. Kennelijk vond ze het echt verschrikkelijk en dat vond hij zielig.

Chemène lachte honend, "Tuurlijk.. tuurlijk heb je niks gedaan!" zei ze toch een tikkeltje hysterisch. Ze was niet iemand die met haar geheimen te koop liep. "Helpen? Denk je nou echt dat je me kan hélpen?" de hysterie had plaatsgemaakt voor wanhoop, ze was nog steeds boos dat wel, en of ze hem vertrouwde dat moest ze nog zien. Een spreuk zei hij toch? Misschien had hij dan ook wel een spreuk die haar de waarheid liet vertellen? En wie zei dat hij die net niet gebruikt had? Maar waarom zou hij die gebruikt hebben? Waarom zou hij nou weer willen weten wat er met haar was? Stond er soms op haar voorhoofd geschreven 'ongelukkig geval'? Chemène wist niet zo goed wat ze in deze situatie moest doen, weggaan? Of blijven? In de aanval gaan? Of zich gedeisd houden?

Deke reageerde niet op haar bedenkingen, maar ging gewoon door. "Ik weet niet zeker of ik je kan helpen," zei hij. "Maar ik kan het altijd proberen en dat is dan weer goed voor jou. H wat je het enige wat je maar hoeft te doen is mee gaan naar een meertje en mij de beschermende spreuken over jou en mij uit te laten spreken. Ik weet wel wat ik doe. En zoals ik al zei, als ik weet wat het probleem is, dan ga ik op zoek naar een spreuk die je kan helpen, heb ik die gevonden dan kom ik bij je terug. En ik weet je makkelijk te vinden, daar heb ik maar een beetje magie voor nodig." Hij moest haar gewoon overtuigen, om haar en zijn eigen bestwil. Hij deed het het meest voor haar, zo was hij, maar omdat hij er zelf ook profijt van kon hebben, ging hij door met overtuigen.