Paleis Ubud - Sulidom

"Hmm, dat klinkt alsof je al heel veel ervaring hebt," zei Deke. "En hoe graag ik zoiets ook doe, ik sla je voorstel deze keer af. Waarom, daarvoor heb ik zo mijn eigen redenen." Hij keek op toen de bediende kwam vragen wat ze wilden eten. Het was duidelijk dat inmiddels alle bedienden in dit hotel twijfelden aan Incilia, ze vonden haar verontrustend. Deze jongen schoof ook iets meer naar Deke toe, hij stond niet vrolijk in het midden van de tafel. Alsof Deke een soort beschermengel was die deze woeste demoon in bedwang hield. Tja, hij had zelfs gezien dat er bedienden waren die met echte doodsangst naar de hamer van het meisje keken. Ze had zich absoluut niet populair gevonden.

"Ervaring? Valt mee. Ik heb alles zelf moeten uitvogelen, nog steeds trouwens" nu leunde Incilia met haar hoofd in haar hand terwijl ze even afwezig leek te zijn. Hij sloeg het voorstel af en voor even zag je teleurstelling in haar ogen. Maar Incilia herstelde zich snel, haar kille expressie kwam weer terug. "Je hoeft mij de redenen niet te vertellen" zei ze kortaf. Bang was hij niet voor haar, daar viel 1 reden al af. Misschien voelde hij zich te goed? Wat de reden ook was, het interesseerde haar niet veel. Ze keek naar de bediende die dicht bij Deke stond. Beter ook want ze hield er niet van als er mensen te dicht in haar buurt kwamen. "Ben je bang dat ik bijt?" Haar blik was zo angstaanjagend dat de bediende ieder moment dood zou kunnen neervallen. "Bedankt voor het voorgerechtje maar geef mij maar een volledige haas met pepersaus, gebakken courgette wat eerst in ei en meel moeten worden gegaan, vervolgens zou ik nog graag stokbrood willen met kruidenboter en als dessert slagroomsoesjes, ongeveer 30 stuks? Graag met chocoladesaus eroverheen" de bediende schreef het op en keek naar wat ze allemaal had besteld. Voor haar lengte was dat niet zo vreemd en ze trainde veel dus zij vebrande ook nog eens energie.

Deke grinnikte, het klonk bekend. "Lange volkeren moeten veel eten," zei hij en hij keek naar zichzelf. Een lange jongen die nog vijftig centimeter moest groeien, volop trainde en daarbij door meer eten meer energie in zichzelf stopte voor magie. Zelf bestelde hij ongeveer evenveel als Incilia, met een groot voorgerecht erbij. En natuurlijk een soep. Een goede, sterke kruidensoep was bij hem altijd welkom, net als zoveel dat van goede kruiden werd gemaakt. Toen de bediende weg was, zei hij tegen Incilia: "Misschien moet je ook niet zo met de mensen omgaan. Zoals je ziet schrikt het hen af en het is eigenlijk een belediging van het huis waar je te gast bent." Hij stak een hand op zodat Incilia hem niet kon onderbreken. "Ik weet dat deze bediende, allen uit dit hotel trouwens, al wat wantrouwender zijn vanwege de gebeurtenissen van vanmiddag. Ik vraag je ook niet om opener te zijn, wees alleen wat vriendelijker en al snel zal geen mens nog een probleem met je hebben." Deke glimlachte vriendelijk en bemoedigend. Hij was soms ook kwaad op alles en iedereen. Dan ging hij op jacht, iets wat hij normaal gesproken aan Lea over zou laten omdat het tegen zijn principes in zou gaan. Op zo'n dag zou hij zelfs in staat zijn tot marteling.

“Ja wij moeten veel eten inderdaad. Je bent de eerste die niet raar opkijkt wat ik allemaal ga eten” De meeste keken haar aan alsof zij van een andere wereld kwam. Hij zelf bestelde ook vrij veel maar deze man was al rond de 2.50, Deke moest ook goed eten. "Misschien moet je ook niet zo met de mensen omgaan. Zoals je ziet schrikt het hen af en het is eigenlijk een belediging van het huis waar je te gast bent." Incilia deed een plukje achter haar oor en keek de andere kant op. “Het zit in ons aard. Ik kan mijn ijzige hart niet veranderen. En trouwens, waarom zou ik aardig doen als iedereen mij toch vreest? Mensen hebben al een oordeel over mij voordat ze mij echt kennen” Maar dit meisje liet niemand toe. Zij had een muur van ijs opgebouwd. Deke bleef desondanks haar houding aardig tegen haar. Hij had echt manieren en wist goed met mensen om te gaan. Incilia kon daar wat van leren. Vroeger was zij net zo geweest. Vrolijk, altijd lachen maar sinds de dood van haar moeder en vertrek van haar broer, is alles veranderd. Ze werd een heel ander persoon. Liet nog maar weinig mensen toe. “Misschien…Ooit” Haar ogen kregen een zachtere uitdrukking en nam een slok weer van het drinken.

"Om eerlijk te zijn wek je het oordeel wel zelf op," zei Deke nadenkend. "En een geliefd persoon heeft minder vijanden dan een gevreesd persoon, want van de persoon die gevreesd wordt wil men af." Hij fleurde weer helemaal op van een slok van het kersensap. "En als jij gewoon achter me was blijven staan of minder resoluut over was gekomen tijdens het pakken van die sleutel, dan had men hier je niet gevreesd." Hij keek op toen de bediende het eten kwam brengen. Hij moest nu wel dichter bij Incilia komen en als Incilia niets zou doen of hem vriendelijk toe zou lachen, zou de bediende straks een stuk zelfverzekerder terug komen. Anders, mocht het meisje tegenover hem weer een ijzige blik of een kattige opmerking maken, dan ging hij er prat op dat er de volgende keer een andere bediende naar hun tafeltje zou komen. Deke was dus benieuwd wat er ging gebeuren.

"Hoezo dat? Omdat ik toevallig een sleutel pakte wat tegen de regels is en iets aanraakte met voorzichtigheid? Je hoort tijdens je werk, je plek niet te verlaten." Nu sprak Incilia weer serieus, de feiten. "Ik had het niet moeten aanraken maar ik zou oude historie nooit verwoesten" De bediende kwam nu het eten brengen en het rook echt verukkelijk. Ze begon eerst met het brood en de kruidenboter. De man kwam nu wel dichterbij maar Incilia keek gewoon nonchalant uit het raam. Incilia had in jaren niet meer geglimlacht. Alleen naar haar vader maar met de jaren werd dat ook minder. Eigenlijk 3 jaar ging het bergaf met haar. "Dankjewel" Haar stem bleef zo koud als ijs maar ze bedankte de man wel. Dus ze deed nu beleefd en dat telde ook. Ze begon een stokbroodje te smeren met kruidenboter en nam er een hapje van.

Deke glimlachte goedkeurend. De bediende liep een stuk zelfverzekerder weg nu Incilia normaal had gedaan. "Nou, ten eerste stond je er pas een minuut," begon hij. "Ten tweede was je na mij in de rij en als laatst is bij de baan van deze mensen inbegrepen dat ze op andere plekken bij kunnen springen. Als er dan een tijdje niemand aan de balie is geweest, is het het handigst om hier een extra hulpkracht vandaan te halen." Hij vond het best grappig om dit meisje bij te brengen in de manier, want kennelijk had ze het gewoon nog nooit geleerd. Zo kwam ze in elk geval over, hij wist niet zeker op het waar was. Hij keek naar zijn salade en begon op de blaadjes te knabbelen. Het was heerlijk.

Ze had zijn glimlachende goedkeuring wel gezien. Dus ze was ‘geslaagd’. De bediende liep een stuk zelfverzekerder weg. Kwam dit door de manier hoe zij had gedaan? De vrouw had niet geglimlacht en de expressie op haar gezicht was hetzelfde gebleven. Nu ontmoette zij weer zijn ogen terwijl ze luisterde. Haar mondhoeken gingen iets omhoog. Deke sloeg de spijker op zijn kop. “Ik ben misschien inderdaad een tikkeltje ongeduldig en ik had het anders kunnen aanpakken. Op de nadruk kunnen. Maar meestal zeg ik iets of doe ik iets voordat ik er over heb nagedacht” Het brood smaakte voortreffelijk. Het bleek gekarameliseerd te zijn wat een zoete nasmaak achterliet. De combinatie van zoet en kruidenboter was voortreffelijk. “Ze weten hun gasten wel tevreden te houden. Het ziet er na uit dat jij zelf ook tevreden bent over je salade. Tenminste op jouw gezicht af te lezen” Bij Incilia zag je dat niet vandaar dat ze het zei.

"Klopt, het is heerlijk," zei Deke en hij stopte nog een had in zijn mond. "Maar voor een Arswonda is iets van een boom of een plant al snel lekker, je moet alleen veel moeite doen wil je vlees goed laten smaken. Ik eet wel vlees als ik kampeer, maar dan heb ik de speciale kruiden bij me waarvan ik weet dat ze mijn eten lekker maken." Hij grinnikte en dacht even na. "En hoe smaakt het jou? Ik zou bijna niet kunnen zeggen dat hier onsmakelijk eten serveren." Tot nu toe was dit echt een goed hotel, kennelijk had het ook lekkere salades en omdat Deke voor de rest van de avond alleen maar groenvoer had besteld, was het voor hem in elk geval geslaagd.

Beide leken tevreden te zijn over het resultaat van het ‘voorgerecht’. Daar ging het laatste stokbroodje van mevrouw. Zij at vrij snel en door het voorgerecht kreeg Incilia nog meer trek in haar andere gerechten. Haar hoofdgerecht met bijgerecht en als laatste een dessert. Ja de vrouw had het luxe. “Vlees? Vlees klaarmaken is mijn specialiteit. Bijvoorbeeld een hert is vrij mals vlees en heeft een vrij sterke smaak. Met kruiden kun je zijn originele smaak verpesten maar zout en peper kan nooit kwaad bij een hert. Bij een rund is het een ander verhaal. Dat kun je op verschillende manieren klaarmaken en is lekkerder met een saus of kruiden. Ieder zijn eigen smaak. Wij eten vrij weinig planten. Het komt vast doordat er nauwelijks planten groeien waar wij wonen. “ Bij zijn vraag knikte Incilia tevreden. “Ik vind het voorgerecht al prima dus laat de rest maar komen” het leek wel of haar gebeden werden gehoord want nu brachten ze haar de volledige haas met pepersaus en gebakken courgette die in kleine stukjes was gesneden. Incilia wachtte totdat ook Deke’s eten werd geserveerd voordat zij begon. Nog een manier wat zij had bijgeleerd.

Deke luisterde nauwelijks naar haar verhaal over de verschillende soorten vlees. Het was voor hem, net als voor alle Arswonda, nauwelijks in te denken dat je zo over vlees kon praten. Zij aten het alleen als hun planten op waren en gingen meestal niet eens zelf op jacht. Deke liet het bijvoorbeeld doen door Lea, zijn sfynx. "Dat is mooi," ging hij door op zijn antwoord en hij schoof de laatste blaadjes sla naar binnen. Al snel kwam de bediende terug en nam hun borden mee, met de boodschap dat hun volgende gerecht er snel aan zou komen. Deke nipte aan zijn kersensap en was even helemaal in gedachten verzonken. Hij had ook even geen zin in een gesprek. Hij luisterde naar wat de bomen elkaar te vertellen hadden, een heerlijk, onaards geluid dat vierentwintig-zeven bij hem was.

Deke leek niet echt aanwezig wanneer zij sprak over het bereiden van vlees. Dan zou ze er maar niet over beginnen hoe zij de dieren deed vangen. Dan zou hij nu van de tafel zijn opgestaan. In plaats daarvan zweeg Incilia gewoon terwijl zij in alle rust aan haar haas begon. Incilia vond het sowieso niet al te prettig als er tijdens het eten werd besproken. Dan werd je zo afgeleid en kon je je niet concentreren op de smaak en de sensatie van het vlees. Af en toe nam zij een slok van de kersensap en snoepte zij een courgette stuk er tussendoor.

Het hoofdgerecht van Deke bestond uit verschillende soorten groente, veel verschillende soorten groente. Snijbonen, sperziebonen, erwten, alle soorten kolen en groenten die wij op onze wereld niet kennen. Een tijd lang zat hij in stilzwijgen te eten, te genieten van de versheid van alles met af en toe een slok kersen er doorheen. Hij had even geen behoefte meer aan een gesprek, zijn hoofd was vol van de laatste keer dat hij joeg. Het was lang geleden geweest, wat hem er aan herinnerde dat hij al heel lang zonder zijn jeugdproblemen leefde. Maar iets zei hem dat het niet lang meer zou duren voor deze weer de kop opstaken.

Haar ogen gleden langs zijn hoofdgerecht. Deke’s hoofdgerecht bestond uit verschillende soorten groente, veel verschillende soorten groente. Snijbonen, sperziebonen, erwten, alle soorten kolen en groenten. Incilia moest toegeven dat zij misschien 1 ding van de groente in haar leven wel eens gegeten? En dat was nog niet eens zeker. De stilte was aangenaam, niet ongemakkelijk. Beide genoten ze van hun eten op het bord. De dame sprak nooit tijdens het eten. Wanneer ze haar haas volledig op had begon ze aan de rest van haar courgette. De dame was vrij snel klaar met het eten van haar hoofdgerecht en bijgerecht. Nu ging zij wat gemakkelijker zitten om het eten te laten zakken. Haar ogen waren naar het raam gericht. Ze keek naar buiten. Daar zag je Eros vliegen, die liever een plek vond in het water. Haar schitterende, blauwkleurige havik, even groot als een draak had nu een kleinere vorm aangenomen.

Deke keek raar op toen hij zag wat er buiten langsvloog. "Blauwe valken?" zei hij verbaasd. "Dat is nog eens raar." Al moest hij toegeven dat er meer dingen op deze wereld raar waren. Zijn lengte bijvoorbeeld was raar en hij reed op een sfynx, dat was ook raar. "Ach, nu ik er over nadenk is het niet raar," zei hij dan ook en hij richtte zich weer op zijn groenten. Je moest in deze wereld gewoon niet steeds denken dat iets raar was. Al zouden de mensen van de Duistere Eilanden veel rare dingen tegen komen hier. Kortom, het lag er maar aan waar je vandaan kwam, en hij kwam van het afgezonderde deel van de wereld waardoor veel onbekend voor hem was.

“Dat is mijn Havik Eros” Incilia sloot haar ogen en op één of andere manier kwam haar Eros hier naartoe gevlogen. Ze opende het raam en het lande zo op haar schouder. Ze aaide het beestje terwijl zij een kus op zijn snavel drukte. Voor het eerst zag je haar zachtere blik, haar ‘lievere’ kant. “Heb je honger?” Haar Eros begon geluid te maken en met zijn vleugels te fladderen waardoor er een zacht lachje haar lippen verliet. “Dat dacht ik al” Ze aaide zijn kopje en gaf de restjes aan haar havik. Natuurlijk had hij liever vis of andere zeediertjes. “Kijk eens hier. Dit is Deke zeg eens hallo” Eros vloog een rondje om Deke heen en landde neer op de tafel. Hij gaf een kopje tegen de man zijn hand en vloog toen weer naar buiten. “Eros houdt er niet van om in ruimtes te zijn, don’t mind him” Een schitterend beest was het toch. De veren van Eros waren van verschillende kleuren blauw met een zilvere gloed erin. Sommige vleugels waren zilverkleurig. Een teken dat dit beestje magie bezat.

Deke trok een wekbrauw op nu hij zag hoe vertederd Incilia was met haar havik. Aan haar liet ze dat natuurlijk niet merken, maar hij was verbaasd. Het was dan wel een schitterend beest, maar hij had het meisje nooit zo verwacht. Hij schoof de laatste groenten naar binnen en al snel kwam het toetje eraan. Een bord vol met vruchten voor Deke. "Tja, het is een mooi dier," zei hij nog tegen Incilia. "Ik reis samen met een sfynx, Lea. Die is nu waarschijnlijk ergens op jacht waar niemand haar kan vinden, want de jacht van een sfynx is iets wat onder de sfynxen moet blijven. Daarbij wil je niet een vrouwenhoofd zien dat een hert verscheurd." Hij glimlachte en keek naar zijn bord.

Vanuit haar ooghoeken had ze naar hem gekregen. "Is er iets?" Haar ogen waren weer kil terwijl ze seconde geleden liefdelijk hadden uitgezien. "Je kijkt alsof... Tja echt plaatsen kan ik het niet" bij het horen wat zijn dier was keek ze met een kleine schittering in haar ogen naar hem. "Echt? Ik heb die nooit werkelijk in mijn leven gezien maar veel over gehoord. Zou ik haar eens mogen aanschouwen of heeft ze het niet op vreemde? Dat begrijp ik wel" de dessert werd gebracht. Voor haar een soort piramide van slagroomsoesjes en telkens stroomde er chocolade naar beneden. Heerlijk en vrij indrukwekkend zag het eruit. "Hmm het is nog warm! Echt vers gemaakt"

De bediende die net weg liep hoorde het complimentje dat Incilia maakte over het eten en bedacht zich dat hij dat maar over zou brengen op de kok, die daar zeker blij mee zou zijn. Deke ging niet in op de eerste vraag, maar ging verder over Lea. "Ik denk niet dat ze zich laat zien voor ik over een paar dagen vertrek," zei hij. "Als je er dan nog bent, dan kan je haar wel zien, dat vind ze geen probleem, maar dan moet je er dus nog zijn. Ik hoop dan wel voor je dat er geen bloed meer aan haar lippen kleeft, want dat is echt een afschrikwekkend gezicht." Sfynxen waren verschrikkelijke moordenaars, dat wist iedereen. Vooral wilde sfynxen hielden ervan mensen te vermoorden als die hun raadsel niet op konden lossen.

"Een aantal dagen voor je vertrek? Wat een zonde... Ik was mij er echt op aan het verheugen" Voor het eerst zag je teleurstelling in haar ogen. Moest ze hier dan gewoon een paar daagjes blijven? Dat kon niet echt kwaad ofwel? "Bloed aan haar kleeft? Och ik ben erger gewend Deke. Ik slacht de dieren eigenhandig. En er is niets viezer als een dier huidloos maken." Dus Incilia was wel wat gewend. Ze nam een aantal slagroomsoesjes die ze tegelijk in haar mond nam waardoor ze van die schattige hamsterwangentjes had. Voor korte duur want ze had ze nu alweer op en begon aan de volgende. "Een vraagje. Is het waar dat die mensen vermoorden of is dat een fabeltje?"

"Dat is echt waar, zolang je het hebt over wilde sfynxen," zei Deke. "Als je er zo een tegenkomt, stelt hij je een vraag, een raadsel, en als je het antwoord niet weet, vallen ze aan en wordt je op brute wijze vermoord. En dat niet eens om lekker te kunnen eten." Dit had hij allemaal geleerd van Lea zelf, want wie wist er nou meer over wilde sfynxen dan een tamme. Deke mocht er wel blij mee zijn dat Lea dit soort trukjes was afgeleerd, anders had hij een probleem gehad elke keer als Lea met een van haar raadselachtige uitspraken kwam.

“Het gaat dus alleen betreft wilde sfynxen… Interessant, dat wist ik nog niet” Nu pakte Incilia een boekje en begon een aantal dingen te noteren. Ook de feiten over de raadsels en de gevolgen als je het niet wist op te lossen. Blijkbaar bleek een tamme sfynx dat niet te doen. Hier konden ze wel wat mee. “Inderdaad. Dat moest je telkens geluk hebben dat je het goede raadde. Anders was je er nu niet meer geweest en zat je niet tegenover mij”

"Als je het over Lea hebt, ja dat klopt," zei Deke. Hij nam de laatste happen van zijn fruit en stond op. "Maar als je mij nu wilt excuseren, ik moet mij omkleden voor een van de rituelen van mijn volk. Ik wil je wel vragen om mij niet te volgen, daar zijn we niet echt van gediend." Hij glimlachte vrolijk en liet wat geld achter op tafel, voor zijn deel van het eten. Daarna ging hij naar zijn kamer om zich te wassen en zijn gewaad aan te trekken, om even later naar buiten te lopen, richting bos.

"Ooh dus er zijn nog uitzonderingen. Bijzondere beesten zijn het" Incilia vond dit een interessant onderwerp, dat zag je in haar ogen. Bij zijn volgende woorden stike ze er bijna in. "Maak je daar maar geen zorgen om. Ik ga lekker mijn bedje in" Ze legde haar deel van het geld op tafel en liep naar haar kamer. Daar poetste zij haar tanden, verzorgde zich nog en kroop toen lekker in bed. Het was een lange dag voor haar geweest dus een goede nachtrust had Incilia dubbel en dwars verdiend.

Na een lang ritueel dat tot middernacht had geduurd, kwam Deke terug in zijn kamer waar hij uitgeput op zijn bed viel. Lang opblijven en veel uit je magie putten was vaak vermoeiend, en daar was dan ook nog een bergwandeling bij gekomen.
De volgende ochtend sliep hij dan ook heel lang uit en toen hij wakker werd merkte hij dat de takjes nog in zijn haar zaten en hij zijn lange gewaad ook nog aanhad. De takjes gaven een aangenaam gevoel, al waren ze levenloos en begroetten hem niet op deze mooie ochtend. Hij haalde ze toch maar uit zijn haar en legde ze op het nachtkastje. Hij keek naar zijn gewaad, dat onder de vlekken van aarde zat en trok het toen maar uit om in de wasmand te doen. Nog steeds versufd en vermoeid, liet hij zich weer op bed ploffen en kroop weer onder de dekens. Inmiddels was het al bijna twaalf uur.