Paleis Ubud - Sulidom

Paleis Ubud, gelegen in Sulidom is voor velen een bezienswaardigheid. Het paleis Ubud was eerst van een familie met een hoge status voordat die zijn vertrokken en dit paleisje aan iemand anders hebben overgelaten. Die heeft er een soort hotel van gemaakt waar mensen kunnen overnachten en de historie je wegneemt van de wereld. De plaats ademt rust, sereniteit en een paradijselijke sfeer uit. Wanneer je er rondloopt en links en rechts van je kijkt, lijkt het alsof je telkens schilderijtjes ziet. Ook zie je de kleurrijke offertjes op straat vanwaaruit de geur van wierook je omringd. Het paleis is zo gemaakt dat het een oud, excentrieke uitstraling heeft en anders is gebouwd. Buite het paleis vind je de prachtige velden die je verder zullen brengen naar de andere landen.

Bereikbaarheid:
Met je dier, lopend of iets wat over de velden kan.
Regels:
Gedraag je netjes en doe niet wat je thuis ook niet zou doen.

Spoiler:

Deke zat op de rug van Lea, die over de velden vloog. Vlak voor de poort van het hotel landde ze en sprong hij van de sfynx haar rug. Meteen nadat Deke zijn spullen van haar rug had gehaald, steeg ze op en ging ze naar een bos in de buurt, waarschijnlijk om te jagen op groot wild. Deke zong een simpele spreuk uit over zijn bagage en dirigeerde met zijn staf de richting die zijn tassen moesten volgen. Het gebouw in. Hij liep naar de balie, waar niemand was, dus hij sloeg een paar keer op het belletje, terwijl zijn bagage met een plof op de grond viel.

Incilia droeg vandaag een zwart legging met strepen erin verwerkt, daaronder donker bruine laarzen die tot haar knieën waren en daarop een roseachtig jasje die open was met daaronder een witte top met ijskristallen erin verwerkt en waar je haar buik in zag. Op haar rug droeg zij haar hamer, ook waar zij haar magie mee deed opwekken en deed de deur open van het paleis. Er stond iemand voor haar die blijkbaar ook een kamer moest hebben. Er stond niemand achter de balie en Incilia begon ongeduldig met haar hak te tikken. De man die voor haar stond was duidelijk 4 koppen groter als haar. Dat verbaasde haar. Zelfs de mannen van haar volk, runa volk waren gemiddeld 2 meter. de langste man was 2.60 of 2.70 meter? Daar verschilde deze niet veel mee. Waar kwam hij vandaan met zo'n lengte? Ze keek een beetje rond maar niemand leek te reageren. Ze liep langs de man, achter de balie, pakte de sleutel van een kamer, schreef zichzelf in en gooide een sleutel van een andere kamer naar de man die voor haar stond. Het inscrijven moest hij maar zelf doen. Haar ogen waren zo koud als ijs wanneer ze hem weer passeerde. Op dat moment kwam iemand aangerent. "mevrouw wat u doet is niet toegestaan" Maar diegene zweeg snel wanneer ze de ogen van Incilia had gezien. Soms kon dat fijn zijn, zo intimiderend overkomen. "Geld krijgt u morgen, want ik ben van plan om nog heel veel te bestellen vanavond" Dit meisje had nog vrij weinig gegeten vandaan. Teveel met de onderzoeken bezig geweest. Haar stem klonk zo kil als de bergen waar zij vandaan kwam.

"Sorry mevrouw," zei Deke en voordat het meisje verder kon lopen stak hij zijn staf voor haar, zodat ze niet verder kon. "Maar vind u dit niet een beetje ongepast? En daarbij, als dit mocht, zou ik dan niet eerst een kamer mogen kiezen? Mijn oog was namelijk gevallen op de kamer waarvan u de sleutel nu in uw handen hebt, het schijnt een mooie kamer met een prachtig uitzicht te zijn, naar ik heb gehoord." Hij stond inmiddels voor de dame en de staf stond weer naast hem en hij deed net alsof hij erop leunde. Ze hadden nauwelijks een minuut stan wachten en kennelijk was dat dit meisje al teveel geworden. Deke had dus besloten de bediende van dit hotel een handje te helpen, al was de actie van het meisje wel slim om gewoon jezelf in te schrijven, als je dan maar afrekende.

Ze wilde alweer weglopen maar opeens blokkeerde de man haar met zijn staf. Haar paarskleurige ogen werden groter. Hij sprak haar wel aan met mevrouw, dus hij had wel manieren. Meer dan zij had. Je zou verwachten dat Incilia agressief zou reageren maar dat deed zij helemaal niet. Haar mondhoek ging iets omhoog. Haar vingers gleden over zijn staf maar hij trok hem zelf al weg. Zij was duidelijk onder de indruk. Niemand durfde haar tegen te houden of zo aan te spreken vanwege haar lengte en haar ogen die zo koud waren als ijs. “Meent u het?” Incilia keek naar de sleutel en hield het omhoog. “U wilt deze kamer? Wat een toevallig dat ik van alle sleutels deze heb gepakt” Ze pakte zonder pardon de hand van de man en legde de sleutel wat zij eerder had in zijn hand. “Alsjeblieft” Haar stem klonk iets vriendelijker maar dezelfde kilheid bleef je horen. Nu pakte zij de andere sleutel uit zijn handen en keek over haar schouder naar het meisje achter de balie. “Mijn kamer is nu 27, we willen niet dat hij mijn rekening krijgt” Met deze woorden liep ze de trappen op.

Deke keek haar even met een opgetrokken wenkbrauw na en keerde zich toen naar het meisje achter de balie. "De tweede keer kon ik het niet meer voorkomen, sorry," zei hij en hij gaf haar de sleutel terug. "Sorry, maar ik heb liever een kamer op de begane grond in de buurt van het parkje of een van de velden." Hij wachtte tot hij van het meisje de sleutel van zo'n kamer kreeg en dan ging hij naar zijn kamer. Het bleek nog uit de buurt van het meisje te zijn ook, maar iets zei hem dat ze elkaar nog vaak tegen zouden komen. In zijn kamer zette hij zijn spullen neer en hij ging meteen door na de badkamer. Van reizen met alleen meertje, rivieren en watervallen snakte hij altijd naar een douche of een bad. Vandaag koos hij het tweede.

Incilia opende de deur en bekeek de schitterende kamer. Zo luxe had zij nooit geslapen, zelfs niet in haar eigen huis. En hun waren toch wel wat luxe gewend hoog in de bergen. De slaapkamer was gigantisch. Een groot tweepersoonsbed, een eigen bar erin en de badkamer was het topje van de ijsberg. Een jaguzzi, douche en ook nog eens een bad. En de wastafel was lang en breed waar een grote spiegel over hing. Incilia ging meteen in bad en wanneer ze klaar was, deed ze alle spullen op de juiste plek. Nu had ze nog maar een witte, fladderende top aan met een lange pyjamabroek. Ze liep de kamer uit om de paleis eens te bekijken. Meestal werd je rondgeleid maar Incilia hield niet van drukte. Ze wilde haar rust en tijd nemen om de schitterende historie te lezen.

Na zijn bad klede Deke zich aan in een normaal overhemd met een broek eronder en hij trok zijn schoenen aan. Hij pakte zijn staf, want hij ging nooit ergens heen zonder, en liep richting de tuinen. Hij zag het meisje ook lopen, maar maakte geen contact. In het park liep hij door tot een rustig plek, waar een mooie, grote, Japanse kers stond en hij ging onder de boom zitten. Hij liet zijn staf los, die begon om hen heen te zweven en hij en de boom waren al snel verwikkeld in een goed gesprek over de plaats. Bomen hielpen de Arswonda maar al te graag, ookal zou de plaats waar ze stonden dan veroverd worden. Deke moest daarom beloven dat hij bij Tamil zou pleiten voor het met rust laten van de bomen en planten, want deze boom had familie over de hele wereld. Het mooiste aan het gesprek was nog, dat niemand behalve de andere bomen of een Arswonda hun onaardse klanken kon horen, de klanken waaruit de Taal der Bomen bestond.

Haar gehoor was beter als dat van anderen. Daardoor hoorde zij verderop de deur opengaan. Ze keek op en ontmoette de ogen van de man van toen straks. Hij had een andere kamer dan de sleutel die ze aan hem had overhandigd. Had hij een spelletje met haar gespeeld? Haar houding werd gevaarlijker maar zij liep simpel de andere kant op. Met blote voeten liep ze daar gewoon rond te lopen. Ze bezocht de kamer waar een verhaal stond geschreven. Geschiedenis van het paleis. Wie het heeft gebouwd, hoe ze op het idee zijn gekomen om het zo te bouwen en nog meer aspecten. Vrij interessant. Met haar vingers streek ze over de oude tekeningen, schetsingen van het paleis. Er stond een bordje met niet aanraken maar er was toch niemand die dit zag.

Deke was inmiddels uitgesproken. Hij had zijn staf gepakt en was terug naar binnen gegaan. Daar zag hij het meisje, ze streelde een aantal tekeningen. Zachtjes liep hij op haar af en ondertussen knipoogde hij naar de bediende die alweer aan kwam snellen om te zeggen dat het niet mocht. Ze stopte abrupt toen ze Deke met zijn staf zag staan. Voorzichtig stak Deke zijn staf tussen de hand van het meisje en de tekeningen en hij schoof hem weg. "Jij bent ook niet bepaald bezig om in de smaak te vallen bij je gastheren en -vrouwen," zei hij met opgetrokken wenkbrauw. hij had zijn staf nog steeds een beetje opgetild, om te voorkomen dat ze de schilderingen weer zou aaien.

Ze had de man allang horen aanlopen maar bleef gefascineerd naar de tekeningen kijken. Opeens voelde zij een staf tegen haar hand. Die kwam tussen haar en de tekeningen. Incilia trok onmiddelijk haar hand terug maar bleef de man expressieloos aankijken. "Ik ben hier niet zodat anderen mij mogen." Haar stem klonk haast angstaanjagend. "Vertel eens... Is je leven je niet lief dat je zo maar een Runa durft aan te spreken?" De dame deed haar armen over elkaar en keek een beetje rond. "Ik deed niets met de tekeningen" Waar bemoeide hij zich mee? Maar hij had lef en dat mocht zij wel. "Jij bent vast de ridder in nood" Ze gaf een knikje richting de bediende, een vrouwelijke bediende die nu zelf het werk niet hoefde op te knappen.

"Oh, mijn leven is mij zeker lief en als jij een strijd tussen wezens wilt ontketenen, dan wens ik je veel succes," zei Deke, terwijl hij op haar neer keek. "Nee, ik heb het niet zo op wezens die oneerbiedig omgaan met de mensen in hun omgeving en kostbare artefacten. Er hangt hier niet voor niets een bordje waarop staat dat je het niet aan mag raken." In zijn hoofd bedacht hij wat voor interessante informatie hij door zou kunnen spelen over de Runa's, maar dan moest hij het nu wel goed aan gaan pakken. Geen ruzie met dit meisje, maar hij had ook al door dat ze geen vrienden zouden worden. Hij zelf zou ik elk geval net en diplomatiek op het meisje in blijven praten, al verwachtte hij er niet zo heel veel van. Maar hij had zijn staf, dat was genoeg.

"Heb ik iets gezegd over het ontkennen van iets? Dan heb je niet goed geluisterd." Ze kon er niet tegen dat de man groter als haar was. Meestal keek zij juist op iemand neer. "En mijn volk heeft niets met andermans problemen te maken" zei ze erachteraan. Incilia was anders, anders stond zij hier nu niet. Maar zij ging hem niet vertellen dat zij een steentje bijdroeg om het goede te doen. Zij had al velen wezens op haar reis geholpen. Bij zijn woorden haalde zij simpel haar schouders omhoog. "Ik had niet de intentie om iets te vernielen. Het fascineerde mij en werd er door aangetrokken" De vrouw keek over haar schouder naar de bediende. Die durfde niet eens hun kant op te kijken. "Dan zal ik maar eens gaan" Incilia stond op het punt om te vertrekken.

"Oh, ik had het er alleen maar over dat mijn volk niet blij zal zijn als jij mij iets aandoet," zei Deke. Arswonda stonden altijd achter elkaar. "En omdat mijn volk niet erg wraaksgezind is, zullen ze met zijn allen komen omdat de wraak dan gedeeld wordt over alle individuen. Daar komt bij dat het oneerlijk is om met meerdere tegen een te vechten, dus zullen ze de rest van jouw volk aanvallen. Ik weet het, wij zitten raar in elkaar." Deke glimlachte. De helft van zijn verhaal klopte ook niet, maar dat hoefde dit meisje niet te weten. De bomen zouden het misschien wat minder naar hun zin hebben met een Arswonda minder, meer niet.

De vrouw trok haar linker wenkbrauw op. “Je suggereert wel veel dingen. Wie zegt dat ik jou iets zou willen aandoen? Ik zie er misschien dreigend uit, maar appearance doesn’t say a thing” Waar kwam deze dreigement vandaan? Incilia leek niet heel erg onder de indruk van zijn woorden. “Als jullie zouden komen, zouden jullie ons niet eens kunnen bereiken. Alleen vogels want onze barrières zijn niet te doorbreken.” Niet om arrogant over te komen maar Incilia sprak gewoon over de feiten. Geen enkel volk had het Runa volk ooit kunnen benaderen. De vrouw keek wat om zich heen. “Raar in elkaar? Dan ken je ons nog niet” Haar ogen straalde iets anders uit als de ijskoude blik wat zij normaal aan andere schonk.

Het meisje bleek vergeten te zijn dat ze had gezegd dat Deke zijn lief niet lief zou hebben als hij een Runa aansprak. Hij gaf op en wilde er niet meer op in gaan. Wel bedacht hij zich dat ik elk land bomen zouden staan, die stonden altijd aan de kant van de Arswonda. Maar hij vond het wel interessante informatie voor Tamil, die zou hier zeker wat aan hebben. Straks zou hij terug gaan naar de Japanse kers en hem contact laten maken met de Arswonda die bij het paleis van Tamil hoorde en die zou het dan vertellen aan iemand die dat wilde horen. Het was toch interessant dat er aan deze kant van de wereld een volk rondliep dat ondoordringbare barrieres om haar land heen had geplaatst. Trouwens, Tamil bezat over krachtige tovenaars onder zijn hoede, dus hij kwam er vast wel doorheen.

De man leek in gedachten te zijn verzonken maar Incilia pakte haar hamer van haar rug en hield het onder zijn kin. "Ik zou niet gaan bedenken hoe jij over ons grens gaat komen. Want met hoeveel jullie zullen komen, ik maak ze één voor één af. Mijn volk heeft niets met jullie oorlogen te maken en die ga je ook niet naar ons brengen. Dit is geen dreigement maar een waarschuwing. Ons volk is er bewust van om zich er niet mee te bemoeien. Wij hebben onze eigen zaken te regelen." Haar stem klonk zo kil alsof er juist een dode was neergevallen. Haar volk ontwikkelde ze zich niet in wapens en er waren nauwelijks tovennaars in hun volk. Maar deze informatie ging zij hem al helemaal niet aan zijn neus hangen "En over zaken gesproken" Haar maag begon te knorren terwijl zij haar hamer weer terug op haar rug deed. "Zin om mee te eten?" Haar ogen waren nog steeds koud maar Incilia bood altijd anderen aan om mee te eten. Zo was zij nu eenmaal. De vrouw liep de kamer uit en deed even haar topje goed. Wat zou zij gaan eten?

"Mijn volk is nog nooit in een oorlog verwikkeld geweest en dat is op dit moment ook niet zo," zei Deke. "Maar er is dan ook nog nooit iemand van ons volk vermoord." Zijn vredelievende volkje leefde in harmonie met de natuur en bijna elk ander levend wezen. De wezens waar zij het niet mee konden vinden, daar woonden ze niet bij in de buurt. Maar er bestond wel een ongeschreven wet dat de Arswonda maar voor een klein deel van zijn ziel mocht besmetten met wraak. Als een familie dus grote wraakgevoelens zou hebben vanwege een vermoord familielid, dan zouden alle Arswonda ter wereld die moeten delen. Wraak is een gevaarlijk eigenschap voor dit volk, meestal lijdt een te grote hoeveelheid tot de ondergang. Althans, zo gaan de legenden. Vandaar dat dit volk geen wraak kent en ervoor zorgt dat zij het ook niet hoeft te kennen.
"Ja, lijkt me lekker," zei Deke en hij liep achter het meisje aan, benieuwd waar dit op uit zou draaien.

“Laten we dan ons beste kant zien goed? We willen ons volk niet in het zwarte daglicht zetten. En in ieder geval zul je nooit een Runa als mij ontmoeten. De meeste zullen nooit een Runa in hun hele leven zien” Ermee aanduiden dat die nooit de grens overgingen. In hun eigen wereldje leefde. Incilia daar in tegen verbrak de regeltjes. “Dan zal dat ook niet nu gebeuren. Als iedereen zich met zijn eigen zaken bemoeid kan dat ook niet fout gaan. Heb je de verhalen niet gehoord wat er ter ronde gaan? Over de oorlogen tussen verschillende volkeren?” De vrouw begon al door de gangen te lopen naar de grote eetzaal waar de prins wel eens in heeft gedineerd. Deke sloeg haar aanbod niet af en daardoor veranderde haar houding. Haar gespannenheid maakte plaats voor ontspannenheid. De keuken bleek dicht te zijn omdat er niet zoveel gasten waren. “Wacht hier, ik zal eens wat lekkers gaan klaarmaken.” Hopelijk hadden ze de ingrediënten wat zij nodig had. En ze zou uitgebreid gaan koken want Incilia had zo'n honger als een paard.

Deke zong een snelle spreuk die ervoor zorgde dat de deur niet open zou gaan zonder het met even sterke magie te forceren. "Je had het net nog over het feit dat je jouw volk van de goede kant wilde laten zien," begon hij. "Dan moet je niet nu je eigen eten klaar gaan maken, wat niet hoort volgens de etiquetten van gast en gastheer. Ik haal wel iemand." Snel was hij naar de balie gegaan en kwam nu terug om te melden dat er binnen vijf minuten iemand in de keuken zou verschijnen. "Ik stel voor dat we gaan zitten." Hij dirigeerde met zijn staf twee stoelen en een tafeltje naar het raam, zodat ze ook nog eens goed zouden zitten. Hij begon beter te worden in magie en de spreuk voor het verplaatsen van dingen kon hij tegenwoordig in zijn hoofd zingen, alleen de beweging van zijn staf was in feite nog nodig. Hij ging zitten en zette de staf tegen de muur.

Haar ogen werden groter wanneer de deur niet opende. Natuurlijk het werk van deze meneer hier. Ze draaide zich om en keek hem met haar paarskleurige ogen aan. Bij zijn woorden had hij wel een punt. Het was niet al te netjes om zo maar een keuken binnen te lopen en daar de spullen te gebruiken. Ook was daar alleen maar personeel toegestaan. “Ik heb nooit echt… etiquetten geleerd. Dadelijk krijg ik nog manieren” Met zijn toverstaf verplaatste hij de stoelen en tafel. Apart. Zij had nog nooit met een toverstaf gewerkt, dit was zelfs de eerste die zij in werkelijkheid zag. Het was al bijzonder dat zij magie bezat want dat hadden nauwelijks runa’s. Een vrouw bracht hun verschillende flessen met drank. Incilia opende de fles en liet het vloeibare gedeelte zweven en zo in haar glas belanden. Nu kon je zien wat zij voor krachten bezat, water. En zij had daar geen toverstaf voor nodig. Zolang zij haar hamer in de buurt had, kon zij haar krachten zo gebruiken. Ze keek naar het roodachtige goedje en rook er voorzichtig aan. Een soort sap? "Zo wat is eigenlijk jou naam?"

Deke keek vrolijk naar het spul en herkende het tot zijn grote vreugde als Japanse kersensap. Hij deed hetzelfde als het meisje, maar gooide zijn glas bijna helemaal vol. Een heerlijke, niet alcoholhoudende drank, geliefd bij zijn volk. "Ik ben Deke," zei hij en hij nam zijn eerste slok. "En met wie heb ik al de hele tijd te maken?" Hij vond het meisje nu wel iets aardiger, nnu ze aangaf dat ze gewoon nooit had geleerd hoe ze zich moest gedragen. Nog een aandachtspuntje over de Runa's, niet dat deze heel veel uitmaakte. Tamil hoefde alleen geen hoffelijkheid te verwachten, maar dat had hij ook zonder dit gegeven kunnen weten. Hij zag dat ze met verbazing naar zijn staf had gekeken en glimlachte. Voor hem zelf was het een ding van alle dag geweest en hij gebruikte het inmiddels voor heel veel, zoals hij net had laten zien. Zoals altijd waren de blaadjes naar het licht gekeerd, naar het raam.

De man keek vrolijk naar het spul, hij wist vast wat het was want hij gooide zijn glas bijna helemaal vol. Incilia nam voorzichtig een slokje en tot haar verbazing vond ze het nog lekker ook. “Hoe noem je dit?” Wijzend naar haar glas. “Het smaakt heerlijk” De man stelde zich voor met de naam Deke, apart. Werden zo’n namen vaker aan zijn volkeren geschonken? Zij had nooit eerder van deze naam gehoord. “Incilia” Haar tong gleed langs haar perzikkleurige lippen terwijl zij gefascineerd naar het drankje keek. Ze begon er beetje mee te spelen. Het splitsen, bubbeltjes erin creëren en vormen ervan maken. Oefening baart kunst. “Mag ik wat vragen?” Zonder op toestemming te vragen vroeg ze het toch. “Heb je je toverstok nodig om te toveren? En hoe gaat het dan in zijn werk? En heb je er dan verschillende soorten van net zoals wapens? Oftja... Je kunt een toverstok ook als wapen zien” Ze had nog nooit een toverstok vastgehouden. Magie was in feite vrij taboe bij hun. En als je het had gebruikte je het nauwelijks. Incilia in tegen had haar vader gesmeekt om een wapen, om iets waardoor zij haar magie kon versterken en gebruiken.

"Ik zie mijn toverstok niet als een wapen," zei Deke en hij keek Incilia aan alsof ze een vloek had uitgesproken. "Het is een verlengde vak mij. En ja, ik heb mijn staf nodig bij het toveren. Sommigen hoeven alleen de spreuken te zeggen of tekenen een symbool in de lucht, maar voor mij is mijn staf noodzakelijk. Daarbij is de lange stok ook handig om iemand op afstand een klap mee te verkopen, maar dat is iets wat ik nooit hoef te doen." Hij zweeg even. "Maar de magie van een tovenaar is heel iets anders dan de magie van iemand die de elementen beheerst. Je hebt gezien dat ik de kracht beheers om het water te sturen, dat is net als elke begaafde gewoon. Daarbij kan ik licht creeeren, sloten dichten en zoals je gemerkt hebt zelfs muren maken die niemand ziet. En ik heb ervoor gekozen om de helende magie te leren, wat ook best wel heel erg handig is." Hij verwachtte dat dit wel genoeg informatie voor haar was en keek teder naar zijn staf. Hij zou niet meer zonder kunnen.

"Ik zeg ook maar wat. Ik heb helemaal geen verstand van toverstokken. Jouwne is de eerste die ik tegenkom" Incilia begon steeds ongeduldiger te raken. Haar maag begon zachtjes te knorren. De dame begon honger te krijgen. Ze luisterde aandachtig naar ieder woord wat Deke uitsprak en knikte af en toe. Haar paarskleurige ogen kregen een vreemde glans die zij in lange tijd niet meer had gehad. Ze was geïnteresseerd. "Dus als je er een klap mee kunt verkopen, is het toch soort van een wapen" Dat laatste een tikkeltje plagend omdat Deke dat helemaal geen leuke opmerking had gevonden. "Jij bent kortgezegd dus een tovenaar. Wil je een magieduel doen? Ik heb lang al geen tegenstander gehad die ook een tovenaar is" Daarmee aanduiden dat zij zelf ook meer kon als alleen water laten zweven. Incilia kon met haar hamer scheuren in de grond creëren waar de vijanden door werden uitgebalanceerd. Zij bezat ook nog eens de kracht om het weer te kunnen beïnvloeden. Lichte stormen maken en harde windvlagen maken om iemand zijn snelheid af te nemen. Eindelijk werd het eten gebracht en Incilia begon al gulzig te eten maar niet onsmakelijk. Ze wist wel gewoon netjes te eten in andermans aanwezigheid.